«Περασμένες Ζωές» (Past Lives) της Σελίν Σονγκ
«In-Yun» στην Κορεατική παράδοση είναι το κάρμα των ανθρώπων. Αν δύο άνθρωποι συναντηθούν τυχαία, αγγιχτούν καθώς διασχίζουν έναν πολυσύχναστο δρόμο, ή κάτσουν δίπλα ο ένας στον άλλον κι αυτό είναι η αρχή μιας γνωριμίας τότε είναι το« «In-Yun» τους. Γιατί σημαίνει ότι στις προηγούμενες ζωές τους, αυτοί οι άνθρωποι ήταν και πάλι γνώριμοι, οικείοι. Η ιστορία της Νόρα (πρώην Ναμ) που μετοίκησε στην Αμερική κι έχτισε εκεί τη ζωή της, και του Χέι-Σανγκ, του παιδικού της φίλου, με τον οποίο μοιράζοντας πάντα κάτι σπάνιο, μία σχέση μαγική, έρχεται να απαντήσει την αγωνιώδη ερώτηση κάθε ανθρώπου για τις δύσκολες επιλογές του, τα σωστά, τα λάθη κι όσα ανακουφιστικά άφησε πίσω, και τα ονόμασε «μοίρα».
Ενα ντεμπούτο που ξεκίνησε την πορεία θριάμβου του στο Sundance και θα τη δούμε να ολοκληρώνεται στα Οσκαρ. Πανάξιο επίτευγμα για την Σελίν Σονγκ που κατάφερε να συγκινήσει κοινό, κριτικούς, φεστιβάλ, βραβεία με μία ιστορία ανθρώπινη, οικεία, και -φαινομενικά- απλή. Ισως να ήταν το «In-Yun» της με εμάς - ένα κοινό που περίμενε με λαχτάρα μία τέτοια ταινία...
Η ψηφοφορία των αναγνωστών: Εσύ ψήφισες για την καλύτερη ταινία του 2023;
Power Points
Μέσα στις δεκαετίες, τα μελοδράματα «ανεκπλήρωτου έρωτα» αποτελούν αυτόνομο genre στο σινεμά. Οι ιστορίες των επιλογών που ήρωες δεν τόλμησαν, συναισθημάτων που έμειναν ανείπωτα, σχέσεων που δεν ολοκληρώθηκαν - όλα έχουν αφήσει το δικό τους μεγάλο πόνο στη συλλογική κινηματογραφική καρδιά. Η μεγάλη δύναμη της ταινίας της Σονγκ λοιπόν, δεν είναι το θέμα της, αλλά ο χειρισμός της θεματικής της - σεναριακά και σκηνοθετικά. Γιατί δεν είναι μελόδραμα και δεν υποκύπτει στους κανόνες του μελοδράματος. Αντιθέτως, αποτελεί masterclass για το πώςνα κοιτάξεις τις ανθρώπινες σχέσεις με ειλικρίνεια, στοχασμό, συγκίνηση, βάθος - και να το κάνεις να μοιάζει απλό. Ενα σενάριο-κέντημα που δεν αφήνεται στις ευκολίες των κλισέ, αλλά πλησιάζει τους ήρωες με τρυφερότητα, ταραχή, παρορμητισμό, αμήχανες σιωπές, ακόμα πιο αμήχανες φλυαρίες. Που δίνει φως, κατανόηση, γλύκα, ανθρώπινη τρισδιάστατη ύπαρξη στο τρίτο πρόσωπο - όχι, δεν είναι ένας «βολικός», βαρετός, αόρατος ανθρωπάκος. Είναι ο άντρας που η Νόρα επέλεξε, ο άντρας που ερωτεύτηκε και τη συντροφεύει. Η μελαγχολική, αλλά γλυκιά ατμόσφαιρα, η διακριτική σκηνοθεσία (πόσο ωραία παρακολουθεί η Σονγκ τον διάλογο των δύο αντρών, του φίλου και του συζύγου, από μακριά, σαν να μην θέλει να ενοχλήσει), ο ήρεμος ρυθμός, η απαλόσαρκη τονικότητα -- όλες οι αποφάσεις της Σονγκ είναι μετρημένες, μελετημένες, ακέραιες.
Θα μείνει κλασικό
Από την «Casablanca» μέχρι το «La La Land», κι από τους «Εραστές του Αρκτικού Κύκλου» μέχρι το «Χαμένοι στη Μετάφραση», αν σκεφτούμε ποια ερωτικά πάθη στο σινεμά έχουν μείνει κλασικά, η απάντηση κρύβεται σε μία κρίσιμη επιλογή: θα ενδώσουν στην επιθυμία του θεατή για happy end; [Δικό σας...]
Η σκηνή που δεν θα ξεχάσουμε | SPOILER ALERT: Μην την δείτε αν δεν έχετε δει την ταινία
Είναι φυσικά η τελευταία. Αλλά όχι για τους λόγους που θα φανταζόταν κανείς (την ατάκα που σκίζει στα δύο την καρδιά: «κι αν αυτή είναι μία "προηγούμενη ζωή";) Δεν είναι μόνο όσα μένουν ανεκπλήρωτα και σε τσακίζουν - αυτό το τυπικό μελόδραμα το έχουμε δει πολλές φορές στο κινηματογραφικό παρελθόν (από τη «Σύντομη Συνάντηση» μέχρι την «Ερωτική Επιθυμία»). Η πρωτοτυπία και η τόλμη της Σονγκ είναι να δείξει όλα όσα έχουν ήδη εκπληρωθεί - όσο εσύ κοιτούσες αλλού, όσο εσύ πάλευες με τα «what if» των επιλογών σου. Ο έρωτας που επέλεξες δεν είναι απαραίτητα ο συμβιβασμένος. Ισως να είναι αυτός, ο μεγάλος, ο σπουδαίος. Αυτός που όταν φύγει η γυαλάδα της φαντασίωσης παραμένει εκεί, δίπλα σου, για να προχωρήσετε μαζί, σφιχταγκαλιασμένοι, στις ανηφόρες της ζωής.
Γράψαμε στο Flix
«...Σ' ένα πρώτο επίπεδο είναι μία ρομαντική δραμεντί. Αλλά από αυτές που το σύγχρονο indie αμερικανικό σινεμά θα μπορούσε να διδαχθεί πολλά. Πόση μελέτη, πόση δουλειά, πόσο κέντημα στο σενάριο. Χαρακτήρες πιστευτοί, αληθινοί που ανταλλάζουν ειλικρινά συναισθήματα στους διαλόγους τους. Ή τα παγιδεύουν, τα καταδικάζουν να μείνουν ανείπωτα, στις σιωπές τους. Ιστορία που, ακόμα σε πρώτο επίπεδο μάς είναι οικεία - όλοι οι άνθρωποι που χανόμαστε από τις ζωές ενός του άλλου, ακόμα κι αν κάποτε μοιραζόμασταν το ίδιο όνειρο στο ίδιο μαξιλάρι....» Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix.
Και κάτι ακόμα
H ιδέα της ιστορίας ήρθε στην Σελίν Σονγκ από την ίδια της τη ζωή. Μπορεί μετά να έγραψε το σενάριο σε φιξιόν διαστάσεις, όμως η καρδιά του έργου είναι η δική της.
Πριν από λίγα χρόνια βρέθηκε να κάθεται σ' ένα μπαρ του East Village, ανάμεσα σε ένα πρώην σύντροφό της από την Σεούλ (ο οποίος μιλούσε μόνο Κορεάτικα) και στον σύζυγό της, τον αμερικανό σεναριογράφο Τζάστιν Κάρτζκις (ο οποίος μιλούσε μόνο αγγλικά).
«Μετέφραζα όσα έλεγαν ο ένας στον άλλον, έτσι όπως καθόμουν ανάμεσά τους, και κάποια στιγμή το ένιωσα. Δεν μετέφραζα απλώς δύο γλώσσες. Βοηθούσα να επικοινωνήσουν δύο κομμάτια του εαυτού μου. Δύο κόσμοι που είναι και οι δύο στο DNA μου. Εναν άφησα πίσω, σε μια προηγούμενη ζωή, με τον άλλον προχώρησα μπροστά. Αφήνει όμως ποτέ κάτι πίσω;»
Η ψηφοφορία των αναγνωστών: Εσύ ψήφισες για την καλύτερη ταινία του 2023;
