«Κορίτσι» του Λουκάς Ντοντ
Με πλήρη έλεγχο των σκηνοθετικών του μυών (κάτι θαυμαστό για άπειρο, πρωτοεμφανιζόμενο κινηματογραφιστή) ο Βέλγος Λουκάς Ντοντ απογείωσε τη δύσκολη και σύνθετη πιρουέτα του και προσγειώθηκε ψύχραιμα και ακέραια κοιτώντας αποφασιστικά το μέλλον του στο παγκόσμιο σινεμά. Γιατί το «Κορίτσι» δεν το αγαπήσαμε μόνο για το πανανθρώπινο LGBTQ μήνυμά του, ή για τον επώδυνο άθλο να ανακαλύψεις και να υποστηρίξεις την ταυτότητά σου. Πάνω από όλα μάς άγγιξε και μας τσάκισε η τρυφερή, αγαπησιάρικη, αλλά καθόλου απλοϊκή ματιά του στην εφηβεία. Την πιο επώδυνη περίοδο στη ζωή κάθε ανθρώπου. Την εποχή που θα σε στηρίξει και θα σε μάθει να ισορροπείς στις ξύλινες πουέντ σου, ή θα ματώσει και θα ακρωτηριάσει τις βάσεις σου για πάντα.
Μην ξεχνάτε: Flix Top Ten 2018: Ψηφίστε την καλύτερη ταινία της χρονιάς και κερδίστε δωρέαν σινεμά για όλο το 2019!
Η Λαρά δεν είναι απλά ένα 15χρονο κορίτσι που γεννήθηκε και παγιδεύτηκε σ' ένα αγορίστικο σώμα. Οπως και το «Κορίτσι» είναι κάτι παραπάνω από μία ακόμα queer ταινία. Η Λαρά δουλεύει σκληρά, με πειθαρχία και προσήλωση στη λεπτομέρεια, για να γίνει μπαλαρίνα - να περάσει στην καλύτερη σχολή της χώρας της. Παρομοίως, με την ίδια επιτακτική προσοχή τόσο στις επιλογές του σεναρίου του όσο και στις μικροστιγμές που εστιάζει ο φακός του, ο Λουκάς Ντοντ επιχειρεί να κατασκευάσει κάτι παραπάνω από μία ταινία με μήνυμα. Μάς παρουσιάζει ένα φιλμ απόλυτα ρεαλιστικό, με ευαισθησία, λεπτότητα - μία ιστορία μπολιασμένη με αγάπη, αποδοχή και κατανόηση. Δεν κάνει εύκολες εκπτώσεις στην ηρωίδα του, δεν παρουσιάζει κάτι που έχουμε δει ξανά και ξανά. Η Λαρά δεν είναι το τυπικό διεμφυλικό κορίτσι που ταλαιπωρείται από τον περίγυρο. Ο υπέροχος μπαμπάς της την αποδέχεται, τη στηρίζει, αλλάζει τη ζωή του για εκείνη. Οι γιατροί, οι καθηγητές της, ο περίγυρός της σπρώχνει τα όνειρά της. Η Λαρά όμως είναι έφηβη - ανυπόμονη και πεισματάρα, ανασφαλής κι ανίκητη, τα ξέρει όλα και δεν ξέρει τίποτα. Ολα τρέχουν με το ρυθμό που επιτάσσουν οι ορμόνες που βράζουν.
Διαβάστε ακόμη: (Second Best) Top Flix 2018: Οι ταινίες που δεν χώρεσαν στη δεκάδα της χρονιάς
Power Points
Σεναριακά, πώς σκιτσογραφεί τον περίγυρο χωρίς προκαταλήψεις. Πώς αφαιρεί το μελόδραμα και παραμένει πιστός στο δράμα. Πώς πετά τα περιττά και εμπιστεύεται την απλότητα του ρεαλισμού του. Σκηνοθετικά, αποτελεί υπόδειγμα για το πώς ένα ντεμπούτο μπορεί να έχει τόσο σωστή «θερμοκρασία δωματίου». Να μη χάσει τις ισορροπίες, να μην ξεφύγει. Να ξέρει πότε να τρέξει με το ρυθμό μίας απαιτητικής χορογραφίας, πότε να αναπνεύσει κοφτά με την απελπισία της ηρωίδας, πότε να ζουμάρει στο βλέμμα της, πότε να αποσυρθεί διακριτικά. Το σύνολο των αποφάσεων του Ντοντ κατασκευάζει μία ταινία που σέβεται το θέμα της.
Το μεγαλύτερο ατού του όμως είναι αναμφισβήτητα ο (πολυβραβευμένος πια) πρωταγωνιστής του. Ο ερασιτέχνης (16χρονος χορευτής) Βίκτορ Πόλστερ αποδεικνύει ότι έχει αυτό το μαγικό πηγαίο ταλέντο που θα ζήλευαν ακόμα και καταξιωμένοι ηθοποιοί. Γλιστράει κάτω από το δέρμα της Λαρά, εξαφανίζει το φύλο του κι εξαφανίζεται κι ο ίδιος. Την αγκαλιάζει και της δίνει υπόσταση και φωνή με σαρρωτική φυσικότητα. Ορμητικά, αλλά και ντροπαλά, σκληρά κι εύθραυστα, αυθάδικα κι ευαίσθητα. Οπως αρμόζει σε κάθε έφηβο κορίτσι.
Θα μείνει κλασικό:
Γιατί, μέσα σ' όλα, μάς έκανε να ονειρευτούμε πώς θα θέλαμε να ήταν οι οικογένειες, οι χώρες, ο κόσμος μας. Με τέτοιους γονείς που όχι απλά αποδέχονται το παιδί τους όπως αυτό επιλέγει να είναι, αλλά το κάνουν και χωρίς δεύτερη σκέψη. Με νατουραλισμό και χιούμορ. Πραγματική, αδιαπραγμάτευτη αγάπη και συγκινητικό καμάρι. Ο πατέρας της Λαρά είναι ταξιτζής. Δεν είναι ούτε μορφωμένος κουλτουριάρης αστός, ούτε πολιτικοποιημένος ακτιβιστής, ούτε ψυχοθεραπευτής με βαθιά γνώση του πώς πρέπει να φερθεί στην «ιδιαιτερότητα» του παιδιού του. Είναι ένας ταξιτζής. Ενας μπαμπάς που θέλει το κορίτσι του ευτυχισμένο. [Αλλά έχει το ευτύχημα να ζει στη χώρα που μπορεί να τον βοηθήσει θεσμικά για αυτό. Και κλείνει η πικρή παρένθεση.]
Η σκηνή που δε θα ξεχάσουμε:
Η Λαρά είναι στο μάθημα με την καλύτερη καθηγήτρια στη χώρα. Πρέπει να βάλει τα δυνατά της και να αποδείξει ότι ανήκει εκεί. Ακούει τις εντολές και σφίγγει το κορμί της στα όριά του. Σφίγγει και τα χείλη, ιδρώνει και τεντώνει τις δεξιότητές της. Πρέπει να βάλει τα δυνατά της και να αποδείξει ότι ανήκει εκεί. Παρόλο που κάτω από τα λαστέξ, τα κορμάκια και τα χοντρά καλσόν κρύβεται ένα δεμένο, περιορισμένο, πέος. Παρόλο που κάτω από το αλαφιασμένο της βλέμμα, τη λευκή, διάφανη επιδερμίδα της κρύβεται ένας φόβος που την κάνει να κοκκινίζει, να ντρέπεται και να θέλει να το βάλει στα πόδια. Ολη η σκηνή στέκεται ως παρομοίωση του θέματος της ταινίας. Αναμετριόμαστε με τα όριά μας στην εφηβεία (κι όχι μόνο). Και πάντα θεωρούμε ότι δεν ανήκουμε πουθενά, είμαστε απατεώνες - θα μας καταλάβουν και θα μας διώξουν. Πέφτουμε στη μάχη για τα όνειρά μας και βγαίνουμε λαβωμένοι. Την επόμενη μέρα, βάζουμε τη στολή και τις μάσκες μας και ξεκινάμε από την αρχή.
Γράψαμε στο Flix
Στην πρώτη του ταινία, ο 26χρονος Βέλγος Λουκάς Ντοντ παρουσιάζει κάτι που σε γενικές γραμμές χαρακτηρίζεται ως «ιστορία ενηλικίωσης», αλλά είναι τόσα περισσότερα από τον χαρακτηρισμό που καλύπτει τις μισές ταινίες στην ιστορία του σινεμά. Μια ταινία με ώριμη αυτοσυγκράτηση, αλλά γεμάτη πάθος, μια ιστορία αντισυμβατική με την οποία ταυτίζεται ο καθένας, ένα φιλμ τόσο απλό και τόσο σύνθετο, όσο ακριβώς ο τίτλος του. Η σύγκρουση της Λαρά δεν τελείται με το περιβάλλον της, η σύγκρουση είναι μόνο μέσα της και την καίει κάθε λεπτό, όσο κι αν προσπαθεί να τη συγκρατήσει, με εφηβική αποστασιοποίηση, σιωπή, σαν δοχείο υπό πίεση, προδιαγεγραμμένο να εκραγεί... Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Flix για το «Κορίτσι» εδώ
Και κάτι ακόμη
«Η ιστορία άγγιξε εμένα, γι’ αυτό την έκανα ταινία, γι’ αυτό τη δούλευα τόσο καιρό, αλλά ήλπιζα ότι θα είχε αντίκτυπο και στο κοινό: το κοινό είναι ο στόχος, γι’ αυτό κάνουμε σινεμά. Το να βλέπω κόσμο ν’ αντιδρά στην ιστορία της Λαρά όπως κι εγώ, τι να πω, μου προκαλεί πολύ έντονες συναισθηματικές αντιδράσεις. Βλέπω ανθρώπους να μιλούν για την ταινία, στις κριτικές τους, ή θεατές στα social media και νομίζω ότι στην ουσία χαίρονται επειδή είδαν κάτι που λαχταρούσαν να δουν, που είναι σημαντικό αυτή τη χρονική περίοδο, μέσα σ’ αυτό το κίνημα όπου δίνουμε φωνή σε ανθρώπους που για καιρό δεν μιλούσαν, ή δεν ακούγονταν...» Λουκάς Ντοντ Θυμηθείτε τη συνέντευξη που έδωσαν στο Flix ο σκηνοθέτης κι ο πρωταγωνιστής του «Κοριτσιού»
Διαβάστε όλη τη δεκάδα του Flix για το 2018 όπως αυτή σχηματίζεται καθημερινά:
Μην ξεχνάτε: Flix Top Ten 2018: Ψηφίστε την καλύτερη ταινία της χρονιάς!
