Η Κατρίν Κορσινί έχει χτίσει την καριέρα της πάνω στην ξεκάθαρη πολιτική φωνή της. Από τον καιρό του «Τρεις Κόσμοι», ως και την «Ομορφότερη Εποχή» και το πιο πρόσφατο «Μια Αγάπη Ανέφικτη», αφηγείται ιστορίες γυναικών που βρίσκονται σε ταξικά ή υπαρξιακά σταυροδρόμια: γυναίκες που συγκρούονται με τον κόσμο χωρίς να νοιάζονται αν θα νικήσουν ή θα χάσουν.
Το ίδιο και στην τελευταία ταινία της, «Η Μεγάλη Ρήξη», που με διάθεση ανάλαφρη και σαρκαστική, αποτυπώνει το... τραύμα της σύγκρουσης των μπουρζουά με τα Κίτρινα Γιλέκα, σ' ένα νοσοκομείο όπου, στην ουσία, νοσηλεύεται η Γαλλία. Με πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Καννών του 2021, βραβευμένη με το Queer Palm, υποψήφια για δύο Σεζάρ αλλά και για το Βραβείο Κωμωδίας της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου, αυτή η ρήξη ψηφίζει... ένωση. Κι η Κατρίν Κορσινί εξηγεί στο Flix γιατί και πώς.
Ως κεντρικές ηρωίδες της ταινίας, που κατευθύνουν την πλοκή, επιλέξατε τη Ζουλί και τη Ραφαέλ που ασχολούνται με το χωρισμό τους, με τα προβλήματα πολυτελείας τους κι είναι μάλλον δύσκολο να τις συμπαθήσεις - γιατί εστιάσατε σ' εκείνες;
Γιατί μου μοιάζουν και γιατί, ακριβώς, η κακοπιστία τους δίνει αφορμή για ίντριγκα, μέσω της κωμωδίας. Ενσαρκώνουν την κακή πλευρά της συνείδησης και μου επιτρέπουν να μπορέσω ν' αφηγηθώ την υπόλοιπη ιστορία, αυτή του νοσοκομείου και των Κίτρινων Γιλέκων.
Η ταινία τελειώνει μ' έναν τόνο μελαγχολικό: πρόκειται, κατά τη γνώμη σας, μ' έναν παραλληλισμό με το τέλος του κινήματος των Κίτρινων Γιλέκων;
Για μένα τα Κίτρινα Γιλέκα, που αποτυπώνονται στα χαρακτηριστικά του Γιαν ως χαρακτήρα της ταινίας, μεταφέρουν την εικόνα ενός προσώπου που θυσιάζεται, ενός ήρωα, ενός κορμιού που πληρώνει με τη σάρκα του το τίμημα. Γι' αυτό και κινηματογραφείται σαν ν' ακολουθεί το μονοπάτι προς τον Σταυρό, αλλά η ταινία δεν τελειώνει μ' αυτόν. Τελειώνει με την πραγματική ηρωίδα της ταινίας, εκείνη που μένει όρθια και κρατά την καρδιά της αφήγησης, τη νοσοκόμα.
© Carole Bethuel
Πώς ήταν το γύρισμα στους λαβυρινθώδεις χώρους του νοσοκομείου, με πολλούς ήρωες και πολλούς κομπάρσους;
Σε γενικές γραμμές πήγε πολύ καλά. Χρειάστηκε να κατασκευάσουμε κάποιους χώρους λόγω Covid. Ηταν άδειοι χώροι αρχικά. Χρειάστηκε να τους φτιάξουμε εμείς κι αυτό μας πίεσε πολύ. Ως αναφορά είχα το Λαριμπουασιέρ, ένα νοσοκομείο στο 10ο διαμέρισμα του Παρισιού. Δουλέψαμε αρκετές εβδομάδες σ' αυτό τον περιορισμένο χώρο... Τελικά, καταλήξαμε να βρισκόμαστε εκεί κάθε μέρα, στην ίδια τοποθεσία. Είναι η πρώτη φορά που εγώ, τουλάχιστον, κάνω γύρισμα σ' ένα μοναδικό χώρο και το ευχαριστήθηκα πολύ. Κάποιες φορές ξαναχρησιμοποιήσαμε τους ίδιους διαδρόμους, αλλάζοντάς τους. Είναι σαν παιχνίδι, αρκετά διασκεδαστικό. Γενικώς το γύρισμα αυτής της ταινίας ήταν παιχνιδιάρικο. Ενιωθα, ακόμα και σ' αυτό το ψεύτικο νοσοκομείο όπου βρισκόμασταν, τη ζωή και την ανθρωπιά.
Τι πιστεύετε ότι έχουν καταλάβει η Ζουλί και η Ραφ από τον «αληθινό» κόσμο στο τέλος της περιπέτειεάς τους;
Πιστεύω πως καταγράφουν πολλά πράγματα, θα μπορούν να συζητούν γι' αυτή την εμπειρία, αλλά επιστρέφουν στη δική τους ζωή. Μια νύχτα δεν τις μεταμορφώνει, ολοκληρωτικά, σε διαφορετικούς ανθρώπους.
Υπάρχουν πάντα διαφορές, όλο και πιο εμφανείς, ανάμεσα στους έχοντες και τους μη έχοντες. Μάλιστα, εδώ και χρόνια, πιστέψαμε σ' αυτό το περίφημο κοινωνικό ασανσέρ που εδώ και μια εικοσαετία είναι ακινητοποιημένο, βλέπουμε ότι τίποτε δεν κινείται και ότι οι ρήξεις αυτές έρχονται ολοένα περισσότερο στην επιφάνεια. Δεν υπάρχει πια ελπίδα αλλαγής κι αυτό είναι που τσιτώνει ακόμα περισσότερο την κοινωνία.»
© Carole Bethuel
Σε όλες σας τις ταινίες, χωρίς εξαίρεση, έχετε τους πιο ενδιαφέροντες και ποικίλους γυναικείους ρόλους που θα ευχόταν να ερμηνεύσει μια ηθοποιός, είναι σκόπιμο αυτό, στα σενάριά σας να φέρνετε στο προσκήνιο γυναίκες ηρωίδες και ηθοποιούς;
Συχνά μου φαίνεται πιο φυσικό και απλό, να μιλάω για γυναίκες κι έπειτα είναι και μια επιλογή πολιτική, γιατί μας λείπει η αφήγηση με θέμα τις γυναίκες. Στη «Μεγάλη Ρήξη» προστίθεται και μια επιθυμία για δυνατούς ρόλους για γυναίκες στα πενήντα τους χρόνια. Καμιά φορά φτάνει αυτό ως αφετηρία για μια ιστορία για ένα ζευγάρι λεσβιών, που μου είναι οικεία.
Ο πρωτότυπος, γαλλικός τίτλος (La Fracture, το κάταγμα αλλά και η κοινωνική ρήξη), είναι υπέροχα σύνθετος: Κατά τη γνώμη σας, τι ρήξη έχει επέλθει στη γαλλική κοινωνία την τελευταία δεκαετία;
Ναι, οι ρήξεις είναι πολλές στην ταινία. Πολύ κυριολεκτική με την ηρωίδα που σπάει τον αγκώνα της, πιο μεταφορική στο ζευγάρι που βρίσκεται σε διάσπαση και στη γαλλική κοινωνία που καταρρέει. Υπάρχουν πάντα διαφορές, όλο και πιο εμφανείς, ανάμεσα στους έχοντες και τους μη έχοντες. Μάλιστα, εδώ και χρόνια, πιστέψαμε σ' αυτό το περίφημο κοινωνικό ασανσέρ που εδώ και μια εικοσαετία είναι ακινητοποιημένο, βλέπουμε ότι τίποτε δεν κινείται και ότι οι ρήξεις αυτές έρχονται ολοένα περισσότερο στην επιφάνεια. Δεν υπάρχει πια ελπίδα αλλαγής κι αυτό είναι που τσιτώνει ακόμα περισσότερο την κοινωνία. Οι διαφορές στους μισθούς, μια μεσαία τάξη που εξαφανίζεται κι ο διχασμός σε πρώτο πλάνο. Και μια νέα γενιά που δεν δέχεται να δουλεύει κάτω από αυτές τις συνθήκες, που συνειδητοποιεί τον εύθραυστο χαρακτήρα των κοινωνιών και που δεν πιστεύει πια στη δουλειά ως αυτοπραγμάτωση.
