Η Ραφαέλ και η Ζουλί είναι ζευγάρι χρόνια: μοιράζονται το σπίτι τους, το γιο τους και... όχι πολλά περισσότερα. Είναι η ώρα να χωρίσουν. Οχι, όμως, πριν η Ραφ σπάσει τον αγκώνα της κι οι δυο τους τρέξουν στα επείγοντα του κοντινότερου παρισινού νοσοκομείου. Εκείνο που, την ίδια μέρα, την ίδια νύχτα, περιθάλπει τους τραυματίες από τη μεγάλη διαδήλωση των Κίτρινων Γιλέκων. Δυο κοινωνικές τάξεις σε ρήξη αναζητούν ίαση.
Πάντα πολιτική, πάντα με δυνατούς γυναικείους ρόλους στο σινεμά της (και δυο θαυμάσιες γυναικείες ερμηνείες εδώ, από τη Βαλέρια Μπρούνι Τεντέσκι και τη Μαρίνα Φόις που παιχνιδίζουν με τις ηρωίδες τους), η Κατρίν Κορσινί («Η Ομορφότερη Εποχή», «Μια Αγάπη Ανέφικτη») αυτή τη φορά στρέφεται στην ελαφριά κωμωδία. Οι υστερίες της Ραφ που απαιτεί προσοχή σαν παιδί, η αυστηρότητα της Ζουλί που εγκλωβίζεται σε κανόνες, το χάος που επικρατεί στο νοσοκομείο που θυμίζει «Grey's Anatomy» με γεύση κρεμ μπρουλέ, οι «πολιτικοί» τσαμπουκάδες ανάμεσα στις δυο γυναίκες και τον τραυματία διαδηλωτή φορτηγατζή είναι σκηνές γραμμένες για να μειδιάσει ο θεατής.
Κάπου εκεί, όμως, στα άδυτα του γαλλικού συστήματος υγείας, στις στιλάτες μπουρζουά που ζουν, όπως πάντα, στο σύννεφο της αδιαφορίας για τα κοινά, στον γραφικό τραυματία, στην ακούραστη νοσηλεύτρια, χάνεται η δύναμη της ταινίας. Το σχόλιο για το γαλλικό κράτος που καταρρέει είναι σαφές, το ίδιο και η αποτύπωση των ταξικών ρηγμάτων, όμως η ανάλαφρη αίσθηση δεν πείθει για κάτι ουσιαστικό, η Ραφ και η Ζουλί δεν φεύγουν αλλαγμένες από το νοσοκομείο, χωρίς καν αυτό το γεγονός ν' αποτελεί δήλωση και το μελαγχολικό, στωικό φινάλε έρχεται σαν κατοπινή σκέψη «ωριμότητας» μιας, τελικά, ελαφριάς ταινίας με βαρύτατο θέμα. Πράγμα που μπερδεύει, ελαφριά, όχι μόνο τη θέαση, αλλά και την πρόθεση.
