Γαλλία, 1971. Η Ντελφίν μεγαλώνει στη φάρμα των γονιών της στην επαρχία και βοηθά τον πατέρα της σε όλες τις σκληρές δουλειές. Ολοι θεωρούν ότι θα παντρευτεί τον Αντουάν, ένα αγόρι από το χωριό, φενερά ερωτευμένο μαζί της. Εκείνη όμως είναι γκέι κι έχει σχέση με μία γειτονοπούλα, μέχρι που η τελευταία της ραγίζει την καρδιά ανακοινώνοντάς της τη «φυσική διαδοχή των πραγμάτων»: παντρεύεται κάποιον, έτσι κι αλλιώς τα δικά τους συναισθήματα δεν ήταν αληθινά. Ετσι η Ντελφίν φεύγει για το Παρίσι ψάχνοντας την τύχη της στην πρωτεύουσα. Εκεί γνωρίζει την Καρόλ, μία μεγαλύτερη γυναίκα και μέλος του φεμινιστικού κινήματος. Ερωτεύονται και ζουν ελεύθερα, μέχρι που ο πατέρας της Ντελφίν παθαίνει εγκεφαλικό και η μοναχοκόρη νιώθει ότι οφείλει να επιστρέψει για να βοηθήσει την μητέρα της. Η Καρόλ θα την ακολουθήσει, όμως εκεί όλα θα δοκιμαστούν. Μπορεί η επαρχία να δεχτεί τον έρωτά τους;

Η Κατρίν Κορσινί («Η Πρόβα», «Τρεις Κόσμοι» «Φεύγω») σκηνοθετεί ένα ακόμα δράμα χαμηλών τόνων, αλλά καλογραμμένων ηρωίδων που κουβαλούν στους ώμους τους και στην ένταση των ερμηνειών τους τη δύναμη της ιστορίας. Οι Σεσίλ Ντε Φρανς και Ιζιά Ιζελέν διαθέτουν μία αβίαστη, ωμή, εθιστική χημεία, ένα φυσικό δέσιμο που σε πείθει και σε παρασύρει να ακολουθήσεις το αφηγηματικό νήμα. Η Κορσινί τις κινηματογραφεί τολμηρά - κι όχι μόνο στις γυμνές ή ερωτικές τους σκηνές, αλλά και στην απογύμνωση των συναισθημάτων τους, στον πόνο και στην ανασφάλεια. Η εύθραυστη δύναμη της «Καρόλ» (η πάντα στιβαρή Ντε Φρανς), η μελαγχολική υποταγή στο καθήκον της Ντελφίν (η πρώην τραγουδίστρια και νυν ηθοποιός Ιζια Ιζελέν είναι εξαιρετική), καταγράφονται με βλέμματα, σιωπές, απόγνωση, επιτρέπουν στην Κορσινί να πει πολλά, χωρίς απαραίτητα να τα εξηγεί.

Γιατί οι πραγματικοί πρωταγωνιστές της ιστορίας είναι τα δύο κοινωνικά πλαίσια στα οποία εξελίσσεται. Από την μία το Παρίσι - αμέσως μετά το Μάη του 68. Γεμάτα αμφιθέατρα, εντάσεις, διαδηλώσεις, ένα πλαίσιο κοινωνικοπολιτικής ελευθερίας, εξέγερσης, επανάστασης. Ο αέρας να μυρίζει ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον. Εκεί, μία χειραφετημένη φεμινίστρια θα ερωτευτεί ένα κορίτσι που έχει μεγαλύτερη δύναμη από τις θεωρίες της: ξέρει πολύ καλά τη σεξουαλικότητά της και την υπερασπίζεται. Οταν όμως η κατάσταση αντιστρέφεται και οι δύο ερωμένες επιστρέφουν στην επαρχία, το κορίτσι αλλάζει χαμαιλεοντικά με το περιβάλλον: κρύβεται, σιωπά, τρέμει τη γνώμη των γονιών και των γειτόνων.

Επιτρέποντας μας να επεξεργαστούμε το περίβλημα, το πλαίσιο, το φόντο, τους δευτεροχαρακτήρες (ιδιαίτερα σημαντικές οι σκηνές της μάνας, αλλά κι εξαιρετικό εύρημα αυτό του πατέρα-φυτού: ακόμα κι όταν δεν μπορεί να αντιδράσει ή να έχει γνώμη, η «σκιά» του είναι παρούσα και βαριά) η Κορσινί καταθέτει ένα σωστό ερώτημα: ερωτευόμαστε ανθρώπους, φύλα, ή βολικές κοινωνικές συνθήκες; Είμαστε γκέι, στρέιτ ή ακολουθούμε ό,τι είναι λιγότερο επώδυνο; Κι όταν το πραγματικό συναίσθημα ξυπνά, πόσοι έχουμε το κουράγιο να το διεκδικήσουμε και να το υπερασπιστούμε;

Κάπως έτσι μία ήσυχη ταινία, ακόμα κι αν δεν καταφέρνει να δημιουργήσει μία δραματουργική ένταση που θα θυμάσαι για πάντα, αγγίζει με ειλικρίνεια την ανθρώπινη αδυναμία και συγκινεί.