Oπως σε τούτο τον κόσμο «ο Θεός εργάζεται με μυστήριους τρόπους», το ίδιο και στο σινεμά μυστήριοι είναι οι τρόποι με τους οποίους λειτουργεί ο Λόγος του, καθώς φιλτράρεται και ερμηνεύεται από έναν άλλο δημιουργό, τον σκηνοθέτη, τον πάντα ικανό να ανατινάξει το σύμπαν και να το ξαναφτιάξει από την αρχή. Ο Φρανκ Ντάραμποντ είναι από τις σπουδαίες περιπτώσεις Αμερικανών δημιουργών που εντρυφά με σοβαρότητα στον Λόγο αυτόν, ένας μεταφυσικός που έχει εκκοσμικεύσει την πίστη του, όπως άλλωστε και ο συγγραφέας Στίβεν Κινγκ, στον οποίο συχνότατα καταφεύγει στη φιλμογραφία του.
Αφιέρωμα | Η Βίβλος με τον τρόπο του Flix
«Μαύρος Νάρκισσος» των Μάικλ Πάουελ και Εμερικ Πρέσμπεργκερ
«Ενας Προφήτης μα τι Προφήτης» του Τέρι Τζόουνς
«Ο Πρίγκιπας της Αιγύπτου»
Στην «Ομίχλη» (The Mist) του 2007, βασισμένη σε ένα παλιό διήγημα του Κινγκ (1985), μια ξαφνική θύελλα αφήνει πίσω της πολλές υλικές ζημιές σε μια κωμόπολη του Μέιν, αλλά και μια αινιγματικά πυκνή ομίχλη. Αρκετοί από τους κατοίκους έχουν σπεύσει στο τοπικό σούπερ μάρκετ για εφόδια και συζητούν για τις παράξενες αλλαγές του καιρού. Γρήγορα ανακαλύπτουν ότι η καταχνιά έχει περικυκλώσει και το μαγαζί, σωστότερα τους έχει εγκλωβίσει, μια και οποιονδήποτε τολμά να ξεμυτίσει έξω τον περιμένουν απόκοσμα, αιμοβόρα όντα.
Είναι πλάσματα από ένα παράλληλο σύμπαν, την πύλη του οποίου άνοιξαν επιστήμονες μιας γειτονικής στρατιωτικής βάσης. Μια ύβρις που απαιτεί τιμωρία, όπως ωρύεται μέσα στο κατάστημα η «τρελή» της κοινότητας, παλεύοντας να πείσει τους συμπολίτες της πως πρόκειται για οργή Θεού. Όσοι αμαρτωλοί την χλευάζουν, θα βρουν φριχτό θάνατο από τα τέρατα, ενώ η ίδια θα πεθάνει σε στάση Εσταυρωμένου από χέρι ανθρώπινο. Όσοι λίγοι την αψηφούν και δοκιμάζουν την τύχη τους διαφεύγοντας, θα ανακαλύψουν με σπαραγμό, σε ένα φινάλε ανέλπιστο και απέλπιδο, πως η αγάπη και η συμπόνια είναι μάταιες. Οι ίδιοι έχουν εκμηδενιστεί σωματικά και ψυχικά, μα εκείνοι που έμειναν να υπομένουν γλίτωσαν, αμειφθέντες για την συνέπειά τους στον τιμωρό Θεό.
Μια ύβρις που απαιτεί τιμωρία, όπως ωρύεται μέσα στο κατάστημα η «τρελή» της κοινότητας, παλεύοντας να πείσει τους συμπολίτες της πως πρόκειται για οργή Θεού. Οσοι αμαρτωλοί την χλευάζουν, θα βρουν φριχτό θάνατο από τα τέρατα, ενώ η ίδια θα πεθάνει σε στάση Εσταυρωμένου από χέρι ανθρώπινο. Όσοι λίγοι την αψηφούν και δοκιμάζουν την τύχη τους διαφεύγοντας, θα ανακαλύψουν με σπαραγμό, σε ένα φινάλε ανέλπιστο και απέλπιδο, πως η αγάπη και η συμπόνια είναι μάταιες. Οι ίδιοι έχουν εκμηδενιστεί σωματικά και ψυχικά, μα εκείνοι που έμειναν να υπομένουν γλίτωσαν, αμειφθέντες για την συνέπειά τους στον τιμωρό Θεό.»
Μα ποιοι τελικά ευτύχησαν σε τούτη την ταινία; Oχι ο παιδοκτόνος πατέρας φυσικά, που απέτυχε να κάνει το (κατά Κίγκεργκαρντ) άλμα από τον ηθικό τύπο ανθρώπου που ήταν στον θρησκευτικό. Ούτε όμως και οι ταμπουρωμένοι στο κατάστημα επιζήσαντες, αφού αντλούν τη δήθεν ευτυχία τους αποκλειστικά από τον φόβο και την ψευδαίσθηση (καλά τα έλεγε ο Μπέρναρντ Σο όταν ισχυριζόταν πως ο πιστός είναι πιο ευτυχής από τον άπιστο με τον ίδιο τρόπο που ο μεθυσμένος είναι πιο ευτυχής από τον ξεμέθυστο).
Αν και κατάμαυρος, ωστόσο, μοιάζει θεϊστικός ο υπαρξισμός του Ντάραμποντ, έτσι που φλερτάρει με τον αγνωστικισμό στο πλαίσιο μιας ιστορίας βουτηγμένης σε κίνητρα απ’ όλες τις πλευρές, συνεπώς πεπεισμένης για την ύπαρξη μιας κινητήριας των πάντων δύναμης. Εξάλλου, για να εκφέρεις άποψη για τον δια της Βίβλου Λόγο του Θεού, πρέπει πρώτα να τον γνωρίζεις. Και ο Ντάραμποντ μοιάζει να τον ξέρει καλά, έτσι σχολαστικά που τον κατανέμει στην «Ομίχλη», που εκτός από παραβολή εξαίρετη, είναι και ένα από τα πιο γνήσια τρομακτικά θρίλερ φρίκης της προηγούμενης δεκαετίας.
Αφιέρωμα | Η Βίβλος με τον τρόπο του Flix
«Μαύρος Νάρκισσος» των Μάικλ Πάουελ και Εμερικ Πρέσμπεργκερ
«Ενας Προφήτης μα τι Προφήτης» του Τέρι Τζόουνς
«Ο Πρίγκιπας της Αιγύπτου»
