Μπορεί να αντιμετωπίστηκε αρχικά ως ένα βέβηλο, βλάσφημο και ιερόσυλο δημιούργημα, δε χρειάστηκε όμως να περάσει και πολύς χρόνος ώσπου τελικά το «Ενας Προφήτης μα τι Προφήτης» - το «Life of Brian» του 1979 - των Μόντι Πάιθον, σε σκηνοθεσία του Τέρι Τζόουνς, να κατακτήσει την θέση που του αρμόζει στην κινηματογραφική θρησκευτική κληρονομιά.
Γιατί η ιστορία του Μπράιαν της Ναζαρέτ, του παιδιού της διπλανής φάτνης που γεννήθηκε ταυτόχρονα με το πιο διάσημο μωρό της ιστορίας, από την άβολη αρχή ως μικρό παιδί μέχρι την επεισοδιακή κορύφωσή πάνω σε έναν σταυρό (μια κορύφωση που δεν υμνήθηκε ποτέ αλλά τραγουδήθηκε ρυθμικά «κοιτώντας την θετική πλευρά της ζωής»), δεν προσπαθεί καν να βεβηλώσει την εικόνα του Ιησού ή να δημιουργήσει αιχμηρά αστεία «αμαυρώνοντας» μια θρησκευτικά παγιωμένη ιστορία αλλά κοιτάει ουσιαστικά πίσω από αυτήν, για να αποκαλύψει τον φανατισμό, τον κίνδυνο της παρανόησης ενός ευγενούς μηνύματος και όλο το πολιτικό παρασκήνιο που δεν συνοδεύει την ίδια την Πίστη αλλά όλες εκείνες τις δομές που την καπηλεύονται.
Δείτε ακόμη: Σταυρώστε Με! 5 κινηματογραφικές σταυρώσεις που προσδοκούν ανάσταση νεκρών!
Πάνω από όλα όμως, το «Ενας Προφήτης μα τι Προφήτης» είναι μια ταινία που τολμά να κοιτάξει τον πιστό και όχι τον Θεάνθρωπο, ένα φιλμ που επιλέγει να μην χαϊδέψει τα αυτιά αλλά να αναζητήσει την αλήθεια της Πίστης μέσα από απρόσμενες λεκτικές επιλογές και μια αφήγηση που προτιμά να παρακολουθήσει τελικά τις παραβολές του Χριστού από τις «φτηνές πίσω θέσεις» με όλους τους κινδύνους που αυτό συνεπάγεται όντας ταυτόχρονα διαολεμένα αστείο.
Επιπλέον, τοποθετώντας το πρότυπο του σύγχρονου πολίτη σε ένα αμιγώς βιβλικό πλαίσιο (και η αναγωγή σε οποιοδήποτε σύγχρονο κοινωνικό πρότυπο είναι όντως ανησυχητικά εύκολη), το «Ενας Προφήτης μα τι Προφήτης» ουσιαστικά μετατρέπεται σε μια κριτική της μόνιμης στενομυαλιάς και της τυφλής υπακοής, σε μια εξερεύνηση των διαχρονικών πληγών της Μέσης Ανατολής και τελικά σε μια αυθάδη αποκάλυψη των μικροπολιτικών πρακτικών που συνήθως γεννιούνται από την εξουσία που προσφέρει η θρησκεία, μακριά από το πνευματικό και ουμανιστικό περιεχόμενο που κρύβεται στις διδαχές της.
Πάνω από όλα όμως, το «Ενας Προφήτης μα τι Προφήτης» είναι μια ταινία που τολμά να κοιτάξει τον πιστό και όχι τον Θεάνθρωπο, ένα φιλμ που επιλέγει να μην χαϊδέψει τα αυτιά αλλά να αναζητήσει την αλήθεια της Πίστης μέσα από απρόσμενες λεκτικές επιλογές και μια αφήγηση που προτιμά να παρακολουθήσει τελικά τις παραβολές του Χριστού από τις «φτηνές πίσω θέσεις» με όλους τους κινδύνους που αυτό συνεπάγεται όντας ταυτόχρονα διαολεμένα αστείο.
«Blessed Are The Cheesemakers!»
Πέντε διδαχές του Μπράιαν που αξίζει να θυμόμαστε
Kάvετε λάθoς! Δε χρειάζεται vα μ' ακoλoυθείτε. Δε χρειάζεται v' ακoλoυθείτε κανέναν! Σκεφτείτε μόvoι σας. Eίστε ξεχωριστές πρoσωπικότητες! Eίστε διαφoρετικoί. Πρέπει vα τα βγάλετε πέρα μόvoι σας! Mηv παρασύρεστε από καvέvαv!
- Δεν είμαι ο Μεσσίας! Γιατί δεν με ακούτε; Δεν είμαι ο Μεσσίας, το καταλαβαίνετε; Αλήθεια!
- Μόνο ο αληθινός Μεσσίας θα αρνούνταν τη θεία φύση του.
- Τι; Εντάξει τότε. Καλά. Είμαι ο Μεσσίας!
- Ναι! Το είπε! Είναι ο Μεσσίας!
Μην κρίνετε ίνα μην κριθείτε. (εντάξει, σε αυτό δεν ήταν ο πρώτος)
- Δεν μπορείς να τους ευχαριστήσεις όλους.
- Αυτό είπε και ο Ιησούς.
Πάvτα κoίτα τηv καλή πλευρά τωv πραγμάτωv.
Και μία από την μητέρα του
«Aκoύστε εδώ. Δεv είvαι o Mεσσίας! Είvαι έvα παλιόπαιδo! Ξεκουμπίδια τώρα!»
Δείτε εδώ μια επιλογή από τις καλύτερες σκηνές της ταινίας:
