Πόσες ιστορίες στήθηκαν γύρω από ένα επεισοδιακό πρωτοχρονιάτικο πάρτι; Και πόσες μέρες του Αγίου Βαλεντίνου σημάδεψαν τις καρδιές κινηματογραφικών ηρώων και ευαίσθητων θεατών πριν καταγραφούν για πάντα στη μακριά ιστορία του σινεμά; Στον μαγικό κόσμο του κινηματογράφου υπάρχει ένα ολόκληρο ξεχωριστό σύμπαν όπου οι προσωπικές αφηγήσεις συνυπάρχουν και εξελίσσονται με κοινό αφηγηματικό άξονα όχι απλά τις ίδιες ημερομηνίες αλλά την κοινή μελαγχολία, την ζέστη, το φως, την παγωνιά, την αισιοδοξία ή το σκοτάδι που προσφέρει σε όλους ο κάθε μήνας.
Ακριβώς για αυτόν τον λόγο, αυτό που ακολουθεί δεν είναι ακριβώς ένα κινηματογραφικό ημερολόγιο. Ούτε είναι απλά η συλλογή δώδεκα ετερόκλιτων – κατά κύριο λόγο – ταινιών. Θα μπορούσαμε όμως να πούμε ότι είναι ένα σύνολο ιστοριών, οι οποίες, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, σημάδεψαν έντονα κάποιους ανθρώπους για μια ολόκληρη ζωή και οι οποίες στήθηκαν γύρω από μια κρίσιμη ημερομηνία που μετέτρεψε έναν απλό συνδυασμό αριθμών σε μια κομβική στιγμή για τη μεγάλη οθόνη.
Το Flix σε καλεί να ξεφυλλίσεις μαζί του τους μήνες, ανακαλύπτοντας ουσιαστικά γωνίες μας κοινής πραγματικότητας που βρίσκονται τόσο κοντά αλλά και τόσο μακριά η μία από την άλλη. Καλή χρονιά!
Ιανουάριος: Ρόκι, τα χρυσά γάντια (Rocky) του Τζον Τζ. Άβιλντσεν - 1976
Την 1η Ιανουαρίου του 1976 το αουτσάιντερ Ρόκι Μπαλμπόα αντιμετωπίζει τον μέχρι τότε ανίκητο πρωταθλητή στην κατηγορία βαρέων βαρών, Απόλο Κριντ. Οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος του, για αυτό και ο αρχικός στόχος του Ρόκι είναι απλά να αντέξει και στους 15 γύρους του αγώνα. Όμως η αποφασιστικότητα και η επιμονή του τελικά θα τον κάνουν να κατακτήσει πολλά περισσότερα από όσο φανταζόταν αρχικά (μαζί κι ένα Όσκαρ καλύτερης ταινίας) και να γίνει ο πρωταγωνιστής μιας ολόκληρης σειράς ταινιών (για να μην μιλήσουμε για την κληρονομιά που άφησε πίσω του), η οποία καθιέρωσε όχι μόνο το στραβό στόμα του Σιλβέστερ Σταλόνε στο κινηματογραφικό σύμπαν αλλά και απέδειξε ότι πάντα οι μικρές προσωπικές επιτυχίες θα φαντάζουν τεράστιες πίσω από τον συναισθηματικό μεγεθυντικό φακό του σινεμά.
Διαβάστε επίσης: Σιλβέστερ Σταλόνε, εικαστικός
Φεβρουάριος: To Μυστικό του Βράχου των Κρεμασμένων (Picnic at Hanging Rock) του Πίτερ Γουίρ - 1975
«To Σάββατο, 14 Φεβρουαρίου του 1900, μια ομάδα μαθητριών του κολεγίου Άπλγιαρντ, εξέδραμαν στον Κρεμαστό Βράχο κοντά στο όρος Μάσεντον της Βικτώρια. Το απόγευμα, κάποια μέλη της ομάδας εξαφανίστηκαν χωρίς να αφήσουν ίχνη. Όλα όσα βλέπουμε και όλα όσα δείχνουμε δεν είναι παρά ένα όνειρο... ένα όνειρο μέσα σ' ένα άλλο όνειρο.» Με αυτό τον πρόλογο ξεκινάει ένα από τα πιο ονομαστά φιλμ του αυστραλέζικου σινεμά και, χωρίς αμφιβολία, η ταινία που σύστησε στον κόσμο τον Πίτερ Γουίρ και τις καλλιτεχνικές ανησυχίες του. Ο κίνδυνος υπάρχει παντού, στην μουσική, στις παραμυθένιες και περιέργως ταυτόχρονα σκοτεινές λήψεις των κοριτσιών, στους βράχους που πρεσβεύουν πάνω από την Βικτωριανή έπαυλη, στην σιωπή των ντόπιων Αβορίγινων, στην όλο και αυξανόμενη βωβή υστερία. Τι σημαίνει η ανεύρεση της Ίρμα λίγες μέρες μετά, χωρίς μνήμη και τον κορσέ πάνω της; Τι θέση έχουν οι ταξικές διαφορές και η παρουσία (ή μήπως απειλή;) της σεξουαλικής αφύπνισης σε όλα αυτά; Το μυστικό του Hanging Rock θα παραμείνει ασφαλές, κρυμμένο για πάντα μέσα στο μυαλό των ηρώων που το αντιμετώπισαν. Η παρουσία του Βράχου, όμως, δε θα πάψει ποτέ να μας το θυμίζει.
Διαβάστε ακόμα: H Κέιτ Μπλάνσετ διαλέγει τις 10 αγαπημένες ταινίες της παιδικής της ηλικίας
Μάρτιος: The Breakfast Club του Τζον Χιουζ - 1985
Σάββατο, 24 Μαρτίου, 1984. Λύκειο Σέρμερ, Σέρμερ, Ιλλινόις, 60062. «Αγαπητέ κύριε Βέρνον. Δεχθήκαμε το γεγονός ότι έπρεπε να θυσιάσουμε ένα ολόκληρο Σάββατο υπό κράτηση στο σχολείο για το λάθος που κάναμε. Πιστεύουμε ότι είναι τρελό να μας βάλετε να γράψουμε μια έκθεση λέγοντάς σας ποιοι νομίζουμε ότι είμαστε. Μας βλέπετε όπως θέλετε να μας βλέπετε, με τον πιο απλό και βολικό τρόπο. Συνειδητοποιήσαμε ότι βλέπετε τον καθέναν από εμάς ως εγκέφαλο, έναν αθλητή, μία ανίκανη, μια πριγκίπισσα κι έναν εγκληματία. Έτσι είδαμε τους εαυτούς μας στις 7.00 το πρωί. Μας κάνατε πλύση εγκεφάλου. Αυτό απαντά την ερώτησή σας; Με τιμή, το Breakfast Club.»
Διαβάστε ακόμα: 10 σειρές που εκπροσώπησαν επάξια το πνεύμα του Τζον Χιουζ
Απρίλιος: Σε Ρηχά Νερά (The Shallows) του Ζομ Κολέ-Σερά – 2016
Κάδρα που μοιάζουν να έχουν περάσει μέσα από φίλτρα του Instagram, φανταστικό eye-candy που εκτιμά και το σοβαρό και την αυτοπαρωδία, εξαιρετική αίσθηση ρυθμού, τέλεια ισορροπία μεταξύ γελοίου και ακόμα πιο γελοίου (όπως αρμόζει σε μια τέτοια ταινία, διάολε), πάρα πολύ καλή χρήση της ευρείας οθόνης και των περιθωρίων της για την μέγιστη δημιουργία έντασης, αναζωογονητικές μικρές ιδέες που δεν μπορούν να μην χαράξουν ένα χαμόγελο στο πρόσωπο (η τεχνολογία και η αντίθεση με το πουθενά της παραλίας! η φάλαινα!! ο «Steven Seagull»!!!) και, το κυριότερο, μια απόλυτη επίγνωση του τι είναι ως ταινία, αποδοχή και αποθέωση του camp και FUN FUN FUN έκαναν τελικά το «Σε Ρηχά Νερά» μια από τις καλύτερες ταινίες του 2016. Ήταν 26 Απριλίου όταν η Νάνσι της Μπλέικ Λάιβλι αποφάσισε να κάνει σερφ μόνη της σε μια απομονωμένη παραλία στην άκρη του Μεξικό. Την ευχαριστούμε θερμά για αυτό. Ο καρχαρίας μάλλον όχι.
Διαβάστε επίσης: Flix Best of 2016: Από παραλία σε παραλία...
Μάιος: Chungking Express του Γουόνγκ Καρ-Γουάι – 1994
O αστυνομικός 223 χώρισε την πρωταπριλιά του 1995 με την κοπέλα του Μέι, και μάλιστα από δική της επιλογή. Το πιο σημαντικό, όμως, είναι ότι τα γενέθλιά του είναι ακριβώς σε ένα μήνα και αυτή είναι η μοναδική διορία που θα δώσει στην κοπέλα για να επιστρέψει πίσω σε εκείνον. Κάθε μέρα, θα αγοράζει μία κονσέρβα ανανά με ημερομηνία λήξης την πρώτη μέρα του Μάη. Μέχρι τότε, ανήμερα των γενεθλίων του, είτε θα έχει αναθερμάνει την σχέση του μαζί της, είτε αυτός ο δεσμός θα σβήσει για πάντα. Ονειρικός Γουόνγκ Καρ-Γουάι, ικανός να ξεσκίσει την καρδιά σου και να τη ζεστάνει με αγνή, υπέροχη κινηματογραφική μαγεία. Και μετά, να την ξεσκίσει ξανά.
Διαβάστε επίσης: Ομορφιά σε δόσεις. Ο Γουόνγκ Καρ-Γουάι ετοιμαζει μια online σειρά
Ιούνιος: Πριν το Ξημέρωμα (Before Sunrise) του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ - 1995
Ενα γερμανόφωνο ζευγάρι μαλώνει δίπλα στην θέση της. Η Σελίν της Ζιλί Ντελπί διστακτικά σηκώνεται και πηγαίνει στο πίσω μέρος του βαγονιού, όπου ένας o νεαρός Τζέσι του Ίθαν Χοκ της πιάνει την κουβέντα. Κανείς από τους δύο δεν ξέρει τον λόγο της διαφωνίας, όμως, εκείνη ξέρει το μυστικό που κάνει τα ζευγάρια να αντέχουν στον χρόνο.
-Ξέρεις πως, όσο γερνούν τα ζευγάρια, μειώνεται η ακουστική τους ικανότητα;
-Οχι.
-Λέγεται πως οι άντρες χάνουν την ικανότητα να πιάνουν τις ψηλές συχνότητες ενώ οι γυναίκες αντιμετωπίζουν πρόβλημα με τις χαμηλές. Έτσι αδυνατούν ν' ακούν ο ένας τον άλλον.
-Φαντάζομαι. Η λύση της φύσης στην ομαλή ενηλικίωση των ζευγαριών, χωρίς να φτάνουν σε σημείο αλληλοσκοτωμού.
Ηταν 16 Ιουνίου του 1994.
Διαβάστε ακόμα: Η Ζιλί Ντελπί δεν πιστεύει ότι οι άνθρωποι ορίζονται από τις νευρώσεις τους
Ιούλιος: Η Λάμψη (The Shining) του Στάνλεϊ Κιούμπρικ - 1980
Ο χορός της 4ης Ιουλίου του 1921 μπορεί να ήταν η παντοτινή καταδίκη του Τζακ Τόρανς, μπορεί να ήταν το παρελθόν του, μπορεί να ήταν απλά κάποια πραγματικότητα του ξενοδοχείου που ποτέ δεν πρόκειται να κατανοήσουμε πλήρως. Αυτό σίγουρα ξέρουμε όμως είναι ότι ο Κιούμπρικ με την «Λάμψη» του δημιούργησε μια από τις πιο χαρακτηριστικές ταινίες στην ιστορία του τρόμου, εξόργισε τόσο τον Στίβεν Κινγκ που ωρυόταν ότι του κατέστρεψε το βιβλίο, και ενέπνευσε μια ολόκληρη γενιά κινηματογραφόφιλων να ψάχνει για κρυμμένα στοιχεία στην ταινία. Μπορεί η «Λάμψη» να ήταν μία ταινία για την γενοκτονία των Ινδιάνων. Ή για το Ολοκαύτωμα. Ή απλά η κάλυψη για την πραγματοποίηση ενός διαφορετικού απόλυτα προσωπικού project του Κιούμπρικ. Το σίγουρο είναι ότι ελάχιστες φορές ο τρόμος υπήρξε περισσότερο ύπουλος και, εν τέλει, απόλυτα αποτελεσματικός. Διαφωνεί κανείς;
Διαβάστε ακόμα: Οι αγαπημένες ταινίες του Στάνλεϊ Κιούμπρικ
Αύγουστος: Ο Σχιζοφρενής Δολοφόνος με το Πριόνι (The Texas Chainsaw Massacre) του Τόμπι Χούπερ – 1974
Στις 18 Αυγούστου του 1973, μία παρέα νεαρών που θεωρητικά θα επισκέπτονταν τον τάφο των παππούδων δύο εξ αυτών, είχαν την ατυχία να βρεθούν στο μονοπάτι μιας οικογένειας κανιβάλων, που έμελλε, ας πούμε, να επανερμηνεύσουν μπροστά στα μάτια των παιδιών τις έννοιες της οικογενειακής θαλπωρής, της ζεστής φιλοξενίας και κυρίως της ιδέας περί χαλαρών καλοκαιρινών διακοπών που μπορεί να είχαν στο μυαλό τους. Μετά από την ταινία του Τόμπι Χούπερ, ποτέ κανείς δεν είδε ξανά με τον ίδιο τρόπο ένα ηλεκτρικό πριόνι. Γιατί όπως λέει κι ένα κλασικό κινηματογραφικό ρητό «στους ερημότοπους του Τέξας, κανείς δεν μπορεί να ακούσει τις κραυγές σου». Ή κάπως έτσι.
Διαβάστε ακόμα: Ο Leatherface δεν ζει πια ανάμεσά μας!
Σεπτέμβριος: Ο Ερωτας του Φεγγαριού (Moonrise Kingdom) του Γουές Αντερσον - 2012
Τον Σεπτέμβριο του 1965, από τις 2 μέχρι τις 5 του μήνα, δύο παιδιά επιχείρησαν να ζήσουν τον ανόθευτο έρωτά τους μακριά από όλα τα περιττά στοιχεία (συμπεριλαμβανομένων και των ανθρώπων). Στον «Έρωτα του Φεγγαριού», ο Γουές Άντερσον επιλέγει να ντύσει με την παστέλ μελαγχολία του την παιδική αθωότητα, να ομορφύνει με τις εικόνες του τις ψυχές μας και να ξορκίσει μέσω της παιδικής αισιοδοξίας την ενήλικη ανασφάλεια, προσφέροντας απλόχερα καταφύγιο. Όταν η Σούζι και ο Σαμ είναι μαζί, ο κόσμος λάμπει, ένα φιλί είναι η μόνη αλήθεια που χρειάζεται να γνωρίζει κανείς και οι μελωδίες της Φρανσουάζ Αρντί είναι η μόνη εξωτερική παρεμβολή που επιτρέπεται. Ρομαντισμός αλλά Άντερσον; Εγγυημένα αποτελέσματα.
Διαβάστε ακόμα: O Γουές Αντερσον παρουσιάζει αυτοπροσώπως τη νέα του ταινία με τίτλο «Isle of Dogs»
Οκτώβριος: Το Μωρό της Ρόζμαρι (Rosemary's Baby) του Ρομάν Πολάνσκι – 1968
Είναι ο Οκτώβρης του 1965 ο κατάλληλος μήνας για να γεννήσεις; Αν ρωτήσετε την Ρόζμαρι της Μϊα Φάροου, δεν νομίζω η απάντηση να είναι θετική. Αν βέβαια ρωτήσετε τον ίδιο τον Πολάνσκι, τότε μάλλον θα σας μιλήσει για μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες ολόκληρης της καριέρας του. Δεύτερο μέρος της άτυπης τριλογίας του «Διαμερίσματος» (μετά την «Αποστροφή» και πριν τον «Ενοικο»), το «Μωρό της Ρόζμαρι» ήταν μια ιδιοφυής άσκηση πάνω στον ίδιο τον τρόμο, την υποβλητικότητα και τον κίνδυνο που κρύβει το σκοτάδι του ανθρώπινου μυαλού. Ποιος είπε ότι η γιορτή του Halloween είναι η πιο τρομακτική στιγμή του μήνα;
Διαβάστε ακόμα: Η Εύα Γκριν είναι μια επικίνδυνη γυναίκα στη νέα ταινία του Ρόμαν Πολάνσκι
Νοέμβριος: Παρίσι, Τέξας (Paris, Texas) του Βιμ Βέντερς – 1984
Κάθε 5η μέρα του μήνα, η άφαντη εδώ και χρόνια μητέρα του Χάντερ του καταθέτει χρήματα στο λογαριασμό. Αυτόν τον Νοέμβρη όμως, ο Τράβις είναι αποφασισμένος να την βρει, μαζί με τον γιο του στο πλάι του. Είναι η 1η μέρα του Νοέμβρη όταν ξεκινά το ταξίδι του. Το τέλος σαφώς και θα τους βρει αλλαγμένους όλους. Η ύπουλη αφηγηματική μετάβαση από την μια οικογένεια στην άλλη, οι νότες του Ράι Κούντερ, η σταδιακή μεταλλαγή του Τράβις του Χάρι Ντιν Στάντον από ένα κυριολεκτικό κενό σε έναν άνθρωπο σε αναζήτηση της ανθρωπιάς του, η διαρκής χαλαρή επιφάνεια που κρύβει όλη την ένταση και το συναισθηματικά εξοντωτικό ημίωρο της επανένωσης των δύο (πρώην;) ερωτευμένων (Ω Θεοί, η Ναστάζια Κίνσκι) κάνουν το «Παρίσι, Τέξας» όχι απλά ένα φιλμ για τον Νοέμβρη αλλά και την ίδια την αιωνιότητα του σινεμά. Δίκαιο.
Διαβάστε επίσης: Ο Βιμ Βέντερς σχολιάζει το προσφυγικό με το δικό του, εικονολατρικό τρόπο
Δεκέμβριος: Οι Ομπρέλες του Χερβούργου (Les Parapluies de Cherbourg) του Ζακ Ντεμί - 1964
Στις «Ομπρέλες του Χερβούργου» του Ζακ Ντεμί, η πανέμορφη κόρη μιας ιδιοκτήτριας μαγαζιού με ομπρέλες (η εκθαμβωτική Κατρίν Ντενέβ στην αρχή της καριέρας της) αγαπάει παράφορα έναν μηχανικό του γκαράζ σε μια ιστορία που ξεκινά τον Νοέμβριο του 1957. Τα επόμενα κεφάλαια, όμως, της ιστορίας επιφυλάσσουν το ξέσπασμα του πολέμου στην Αλγερία και την αναγκαστική φυγή του αγοριού για το πατριωτικό καθήκον. Ο χρόνος θα περάσει, οι δύο νέοι θα προσπαθήσουν να παραμείνουν ο ένας στην σκέψη του άλλου, η κοινωνία θα πιέσει και ο ρεαλισμός θα παίξει τον τελευταίο και πιο κρίσιμο ρόλο. Όταν οι δυο τους ξανασυναντηθούν για μια τελευταία φορά τον Δεκέμβριο του 1963, σε ένα χιονισμένο βενζινάδικο που θα δώσει και τον επίλογο της (μελωδικής αλλά σπαρακτικής) ιστορίας τους, κανείς τους δε θα είναι πια ο ίδιος. Ποιος είπε ότι τα μιούζικαλ και τα πολύχρωμα σκηνικά συνεπάγονται χαρούμενες ιστορίες; Στις «Ομπρέλες του Χερβούργου», η αρχή χτίζει την καρδιά απλά για να την διαλύσει το φινάλε. Ή αλλιώς, ο Ντεμί δείχνει πώς μια αρχετυπική ρομαντική ιστορία μπορεί να αποδομηθεί από την πραγματικότητα για να απομείνουν στο τέλος μόνο τα χρώματα.
Διαβάστε ακόμα:
