Αναζητώντας λίγο καλοκαίρι μέσα στο καταχείμωνο, αυτό που βρήκαμε είναι σχεδόν τόσο δροσερό όσο η φωτιά και πιο σκοτεινό κι από τον εκτυφλωτικό ήλιο του Αυγούστου. Βγάλτε τις κάλτσες σας και τολμήστε να πατήσετε ξυπόλυτοι στην άμμο: οι πιο συνταρακτικές φετινές ιστορίες γράφτηκαν σε μια παραλία...
Και μην ξεχνάτε: Flix Top Ten 2016: Ψηφίστε την καλύτερη ταινία της χρονιάς!
Η παραλία του κάμπινγκ στην Αντίπαρο στο «Suntan» του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου / Σαν μια αντίστροφη μέτρηση προς το απόλυτο σκοτάδι, το ηλιόλουστο θρίλερ του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου δίνει τις σωστές διαστάσεις στο μύθο της Αντιπάρου και μαζί δικαιώνει, κλείνει το μάτι και υπογραμμίζει όλα όσα χάνονται στο βωμό ενός (ελληνικού) πάρτι που έχει τελειώσει από καιρό. Το κλισέ ότι παρά τον υψηλό βαθμό προστασίας, το φιλμ καίει εκεί που δεν το περιμένεις δεν μειώνει φυσικά στο ελάχιστο το νερό ενός Αιγαίου που μπορεί να σε δροσίσει και να σε πνίξει - σχεδόν με την ίδια δύναμη και πριν ακόμη το συνειδητοποιήσεις. Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Suntan».
H απομονωμένη παραλία του Μεξικό στο «Σε Ρηχά Νερά» του Ζομ Κολέ-Σερά / Ούτε «Jaws» των 01s, ούτε «πάρε μάτι την Μπλέικ Λάιβλι», ούτε θερινά και γιασεμιά. Καθαρόαιμο survival movie στην (σχεδόν) πιο όμορφη παραλία που είδες ποτέ, με πρωταγωνίστρια με πείσμα, γλάρο με όνομα (Στίβεν... Σίγκαλ) και λογική που εξαπολύει περισσότερα απ' όσα καταλαβαίνεις στο υποσυνείδητο για το πόσο κοντά τελικά βρίσκεται ο κίνδυνος και πόσο μακριά χρειάζεται να φτάσεις αν θες να αποδείξεις πως η μεγαλύτερη απειλη βρίσκεται (εντελώς) μέσα σου. Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Στα Ρηχά».
Η παραλία Πεντοτσίν στην Τεργέστη της Ιταλίας στην «Τελευταία Παραλία» («L'Ultima Spiaggia») των Θάνου Αναστόπουλου και Ντάβιντε Ντελ Ντέγκαν / To ερωτικό γράμμα του Θάνου Αναστόπουλου στην παραλία της Τεργέστης που θα θυμάσαι πάντα ως αυτή που με ένα τοίχο χωρίζει, ως μόνη στην Ευρώπη, ακόμη τις γυναίκες από τους άντρες λουόμενος. Χωρίς καμία επιτήδευση - παρά μόνο με αυτή που προσφέρει έτσι κι αλλιώς ένα πλήθος που «ζει» και «πεθαίνει» κυριολεκτικά σε μια παραλία, η ταινία που ήρθε ακριβώς τη στιγμή που έπρεπε για να μιλήσει για όσα θα ενώνουν πάντα τους ανθρώπους, θα παραμένει πάντα ένα υπέροχο ημερολόγιο με όχι και τόσο σκόρπιες σκέψεις πάνω στον χρόνο που περνάει, την αλλαγή των εποχών, μια ήπειρο που δοκιμάζεται από τις ίδιες της ατέλειές της. Διαβάστε εδώ περισσότερα για την «Τελευταία Παραλία».
H άγνωστη (παραδεισένια) παραλία στην «Κόκκινη Χελώνα» του Μίκαελ Ντουντόκ ντε Βιτ / Ο Ολλανδός animator έκανε το εκλεκτικό στούντιο Ghibli να εμπιστευτεί το όραμά του στην πρώτη του διεθνή συμπαραγωγή για τη δημιουργία μιας ταινίας που δεν είναι ακριβώς η ιστορία του κόσμου από την αρχή ή ο τρόπος με τον οποίο ο κύκλος της ζωής επαναλαμβάνεται ακόμη κι όταν κάθε ελπίδα για επιβίωση έχει χαθεί. Είναι όλα αυτά, μαζί με μια ποιητική διάθεση που απλώνεται κατά μήκος ενός νησιού που οφείλεις να ναυαγήσεις και μια παραλία στην οποία μπορείς να δεις τον αντικατοπτρισμό σου περπατώντας από τη μια άκρη της ως την άλλη. Δεν είσαι μόνος. Ούτε η μοναδική σου παρέα θα είναι μια κόκκινη χελώνα. Διαβάστε εδώ περισσότερα για την «Κόκκινη Χελώνα» - έξοδος στις αίθουσες στις 29 Δεκεμβρίου 2016.
Οι παραλίες της Λαμπεντούζα στο «Φωτιά στη Θάλασσα» (Fuocoammare) του Τζιανφράνκο Ρόζι / Είναι ειρωνικό πόσο μακριά και πόσο κοντά μοιάζει ο περσινός Φεβρουάριος, όταν το ντοκιμαντέρ του Ρόζι κέρδιζε τη Χρυσή Αρκτο ως ακόμη ένα (ναι ίσως ένα από τα καλύτερα) φιλμ πάνω στην τραγωδία της μεταφοράς των προσφύγων στις ακτές της Μεσογείου. Το φιλμ θριάμβευσε, οδεύει και προς τα Οσκαρ ως επίσημη υποβολή της Ιταλίας, έκανε αίσθηση όπου κι αν προβλήθηκε, αλλά οι Ελληνες δεν το είδαν, παρά το γεγονός πως η πρεμιέρα του πήρε τη δημοσιότητα που της άξιζε με το δημιουργό του να φτάνει στην Αθήνα ακριβώς τη στιγμή που έπρεπε να το κάνει. Ναι, είναι αυτή η αίσθηση ότι κάτι που βλέπεις καθημερινά στα τηλεοπτικά κανάλια δεν θες να το βλέπεις και στο σινεμά (σου). Με την κάμερα στη στεριά και τη θάλασσα να κρύβει μέσα σε ένα και μόνο πλάνο τη ζωή, το θάνατο, την ελπίδα και την απελπισία, η Λαμπεντούζα θα είναι πάντα εκείνο το σύμβολο μιας εποχής που αλλάζει την παγκόσμια τάξη και δοκιμάζει εκτός από τις ανοχές και την ίδια την ουσία της ανθρώπινης φύσης. Στις παραλίες ενός ξεχασμένου νησιού, στις σκηνές κάπου σε ένα hot spot, στο δρόμο προς το άγνωστο. Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Φωτιά στη Θάλασσα».
Και μην ξεχνάτε: Flix Top Ten 2016: Ψηφίστε την καλύτερη ταινία της χρονιάς!
