[προσοχή: Το παρακάτω κείμενο δεν αποκαλύπτει σημαντικά τμήματα της πλοκής που έχουν νόημα για την αφήγηση της ταινίας, ωστόσο για τις ανάγκες της κριτικής αναφέρεται μόνο σε πράγματα τα οποία έχουν αποκαλυφθεί από διάφορα τρέιλερ και φωτογραφίες. Eνδέχεται να χαλάσει εκπλήξεις για όποιον θεατή θέλει να δει την ταινία χωρίς να γνωρίζει τίποτα, γι' αυτό και προτείνουμε να διαβάσετε το κείμενο αφού έχετε δει την ταινία.]
Ισως είναι δύσκολο να περιγράψει κάποιος με λέξεις το τι μπορεί να σημαίνει για τον καθένα ο χαρακτήρας του Spider-Man, ένας από τους ελάχιστους χάρτινους υπερήρωες που έχει καταφέρει να αγαπηθεί όσο λίγοι.
Για κάποιους είναι οι διασκεδαστικές και πολλές φορές συναρπαστικές περιπέτειές του ως ο φιλικός Spider-Man της γειτονίας, με τις τρομερές δυνάμεις του και τους κακούς που αντιμετωπίζει κάθε φορά. Για πολλούς όμως είναι κυρίως ότι πίσω από αυτή τη μάσκα κρύβεται ένα απλό αγόρι, με το όνομα Πίτερ Πάρκερ, με τα καθημερινά του προβλήματα, τους φίλους του και τις ανασφάλειές του που κάθε φορά προσπαθεί, με δυσκολία, να βρει μια ισορροπία ανάμεσα ζωή του και τον συνεχή αγώνα του να κάνει πάντα το σωστό ως υπερήρωας, σε μια ιστορία ενηλικίωσης που συνεχίζει να βρίσκει απήχηση σε κάθε επόμενη γενιά.
Ναι, είναι κάπως δύσκολο να περιγράψει κάποιος το τι σημαίνει ο Spider-Man για τον καθένα, αλλά για κάποιο λόγο ο σκηνοθέτης Τζον Γουάτς το κάνει με μια αμέριστη ευκολία με τη νέα του ταινία «Spider-Man: No Way Home». Μια ταινία που πέρα από το όποιο fan service και αν εξυπηρετεί, καταφέρνει να κλείσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την τελευταία τριλογία (αυτή με τον Τομ Χόλαντ) και να μας δώσει μια από τις καλύτερες ταινίες «Spider-Man» που έχουν γυριστεί ποτέ. Οσο κι αν ακούγεται αυτό για μερικούς ως ιεροσυλία το «No Way Home» φτάνει και σε σημεία μάλιστα ξεπερνά, το «Spider-Man 2» του Σαμ Ράιμι.
Συνεχίζοντας ακριβώς από εκεί που τελείωσε η προηγούμενη ταινία «Spider-Man: Μακριά από τον Τόπο του», βλέπουμε πως για πρώτη φορά στην κινηματογραφική ιστορία του Spider-Man, η ταυτότητά του αποκαλύπτεται, φέρνοντας τις ευθύνες του ως υπερήρωα σε πόλεμο με την κανονικότητα στη ζωή του και θέτοντας αυτούς που αγαπά περισσότερο σε κίνδυνο. Οταν απευθύνεται στον Dr. Strange να τον βοηθήσει με την αποκατάσταση του μυστικού του, το ξόρκι ανοίγει μια πόρτα στον κόσμο που επιτρέπει να ελευθερωθούν οι πιο δυνατοί εχθροί που έχει αντιμετωπίσει ποτέ ο Spider-Man σε κάθε σύμπαν. Τώρα, ο Πίτερ πρέπει να ξεπεράσει την πιο μεγάλη πρόκληση, που θα αλλάξει για πάντα το δικό του αλλά και το μέλλον του Πολυσύμπαντος.
O Γουάτς πετυχαίνει κάτι που, ακόμα και λίγα χρόνια πριν, ίσως να φαινόταν ακατόρθωτο: να γιορτάσει την κινηματογραφική πορεία μέσα στα τελευταία είκοσι αυτά χρόνια του συγκεκριμένου χαρακτήρα ενώ ταυτόχρονα να δημιουργήσει μια εκπληκτικά οικεία ιστορία, που καταφέρνει να συγκρατεί με ευκολία την τεράστια και επική δράση του μέσα στην καρδιά μιας πιο ανθρώπινης ψυχής. Κάθε στιγμή, κάθε σκηνή, δείχνει σαν να έχει την δύναμη να ξεπεράσει κάθε σελίδα και του πιο συναρπαστικού κόμικ που μπορεί κάποτε να πέρασε από τα χέρια σου και, παρόλα αυτά, ποτέ δεν μοιάζει να βαραίνει την ταινία.
Υπάρχουν σίγουρα ήδη πολλές προσδοκίες από τους φανς για την συγκεκριμένη ταινία, κάτι που ίσως έκανε τον Γουάτς και τους σεναριογράφους του να πέσουν σε πολλές παγίδες που μαστίζουν τον τελευταίο καιρό τις υπερηρωικές ταινίες. Αλλά ακόμα και όταν σε στιγμές μοιάζει να πνίγεται από τα τόσα που συμβαίνουν, το «Spider-Man: No Way Home» είναι μια ταινία που δεν φοβάται να αφεθεί σε μια πιο συναισθηματική λύτρωση για τους χαρακτήρες και τις ιστορίες τους.
Τίποτα όμως από αυτά δεν θα λειτουργούσε χωρίς την ερμηνεία και την ενέργεια του Τομ Χόλαντ. Επιστρέφει και πάλι με τη φόρα για να αποδείξει ότι γεννήθηκε για να παίξει τον Πίτερ Πάρκερ, με ένα αφοπλιστικό ταλέντο αλλά αναδεικνύοντας μια αστείρευτη ειλικρίνεια και γοητεία με την συναισθηματικά φορτισμένη του ερμηνεία. Μαζί του όλο το καστ δίνει το καλύτερό τους εαυτό, με τους Γουίλεμ Νταφόε και Μαρκ Μόλινα να κλέβουν την παράσταση οι οποίοι επιστρέφουν ως Green Goblin και Dock Ock αντίστοιχα, δείχνοντας για άλλη μια φορά τον λόγο για τον οποίο ήταν μερικοί από τους καλύτερους κακούς σε ταινίες της Marvel.
Το «Spider-Man: No Way Home» είναι μια αρκετά φιλόδοξη ταινία η οποία άνετα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως «H Τελευταία Πράξη» όχι μόνο ενός ολόκληρου franchise αλλά και της κινηματογραφικής πορείας (μέσα στο MCU και εκτός) ενός από τους πιο αγαπημένους υπερήρωες. Αλλά ταυτόχρονα μοιάζει και ως ένα αυθεντικό origin story ενός χαρακτήρα που επιτέλους τον φέρνει σπίτι του. Στις καρδίες όλων μας.
[Αυτό που ακολουθεί δεν είναι spoiler αλλά μετά από τη μια έξτρα σκηνή ανάμεσα στους τίτλους τέλους, μείνετε μέχρι το τέλος για να δείτε ένα μικρό teaser της ταινίας «Doctor Strange in the Multiverse of Madness» η οποία θα βγει στις αίθουσες το Μάιο του 2022.]
