Στο έντονα ταξικό και συντηρητικό Λονδίνο της βικτωριανής εποχής, ένας καθηγητής γλωσσολογίας, ο Χένρι Χίγκινς, βάζει στοίχημα με συνάδελφό του, ότι μπορεί ν' αναλάβει μια άπορη κι άξεστη λουλουδού, την Ελάιζα Ντούλιτλ και να της μάθει να μιλάει τόσο κομψά και σωστά, που η υψηλή τάξη να την εκλάβει ως αριστοκράτισσα. Στην πορεία, θα καταφέρει μεν τον άθλο του, αλλά τ' αποτελέσματα θ' ανατρέψουν τη δική του κοσμοθεωρία.
Γυρισμένη το 1938, αυτή είναι η πρώτη κινηματογραφική διασκευή του πολύκροτου θεατρικού έργου του Τζορτζ Μπέρναρντ Σο (που το 1954 ο Τζορτζ Κιούκορ ξαναμετέφερε στο σινεμά με το μιούζικαλ «Ωραία μου Κυρία»), σε σενάριο του ίδιου του συγγραφέα, η οποία ήταν και υποψήφια για 4 Οσκαρ και κέρδισε αυτό του σεναρίου.
Ο ίδιος ο Τζορτζ Μπέρναρντ Σο εμπνεύστηκε, φυσικά, από τον μύθο του Πυγμαλίωνα, αλατοπιπερώνοντάς τον μ' ένα χαριτωμένο αντίξοο ρομάντζο και άφθονα κοινωνικά σχόλια για τη βρετανική αριστοκρατία και την υπονόμευση της κραταιάς αλαζονείας της.
Τόσο δροσεροί, αιχμηροί, διαχρονικοί και φλεγματικοί είναι οι διάλογοι της ταινίας, τόσο σπιρτόζα και ρυθμική η σκηνοθεσία της, τόσο διασκεδαστική η «σχολαστική» ερμηνεία του Λέσλι Χάουαρντ και τόσο τρυφερή αυτή της Γουέντι Χίλερ, που το φιλμ βλέπεται και σήμερα σα μια φρέσκια ρομαντική κομεντί, παρά τα 77 της χρόνια.
