Προτού καν συνειδητοποιήσει τι είναι αυτό που της συμβαίνει, η 11χρονη Πόλι βρίσκει τον εαυτό της στη θέση του συνοδηγού, με τον βιολογικό πατέρα της, που γνωρίζει ελάχιστα, πίσω από το τιμόνι. Ο Νέιτ (Τάρον Εγκερτον) έχει μόλις αποδράσει από τη φυλακή. Επιστρατεύοντας τα όποια ψυχικά αποθέματα διαθέτει, τη φυγαδεύει εν αγνοία της προκειμένου να την προστατεύσει από μία φαινομενικά αδιόρατη απειλή, το βεληνεκές της οποίας αποκαλύπτεται σταδιακά, όσο ξεδιπλώνεται το ιδιότυπο οδοιπορικό που θα τους φέρει κοντά, υποβάλλοντάς τους παράλληλα στη μία δοκιμασία μετά την άλλη.
Στον δεύτερο μεγάλου μήκους σταθμό της φιλμογραφίας του μετά το «Calm with Horses» του 2019, ο Νικ Ρόουλαντ δίνει στο ομώνυμο βιβλίο του Τζόρνταν Χάρπερ την κινηματογραφική μεταφορά που του αξίζει, εναλλάσσοντας διαρκώς δυναμικές, ύφος, καθώς και αφηγηματικές (και μη) ταχύτητες. Αντλώντας έκδηλα στοιχεία από τις indie ευαισθησίες της λιτής και ταυτόχρονα ανεπιτήδευτα σκοτεινής σκηνοθετικής γλώσσας του Ντέρεκ Σιανφράνς, συνθέτει ένα φιλμικό κράμα που σε πρώτο επίπεδο δανείζεται το περίβλημα του θρίλερ δράσης, το οποίο διανθίζει (και μετασχηματίζει) καθ' όλη τη διάρκεια της ταινίας αξιοποιώντας ποικίλα είδη και αναφορές, χωρίς ωστόσο να το αποποιείται.
Ετσι, ο «Τιμωρός» (κατά την ατυχή ελληνική απόδοση του ορίτζιναλ τίτλου) καταλήγει να λειτουργεί ως ένα κείμενο που παρά την καθολική ιδιαιτερότητα που το διέπει, μοιάζει απροσδιόριστα οικείο κινηματογραφικά, κι αυτό γιατί πράγματι είναι μ' έναν τρόπο. Από το διασκευασμένο στόρι που φυσικό επακόλουθο είναι να μας φέρει στο μυαλό αντίστοιχα συγγενικών προδιαγραφών, όπως το «Paper Moon» (1973), το «Shogun Assassin» (1980), μέχρι και το «True Romance» (1993) ακόμη, ακόμη, έως τον τρόπο με τον οποίο απεικονίζεται η Πόλι, σαν άλλη - εξίσου αμήχανη, αλλά σίγουρα πιο κουλ - Ντον από το «Welcome to the Dollhouse» (1995), το φιλμ καθιστά σαφές ότι είναι προϊόν συρραφής των επιρροών του, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, κι ας αυτό το οδηγεί στο να ξεχειλώνει ενίοτε σεναριακά.
Εξίσου σημαντικοί πυλώνες του ιδιοσυγκρασιακού runaway tale που σκηνοθετεί ο Ρόουλαντ αποβαίνουν τόσο ο γοητευτικά απόκοσμος ποστ ροκ ήχος του σάουντρακ που υπογράφει ο Μπέντζαμιν Τζον Πάουερ (γνωστός και ως Blanck Mass), όσο και οι ερμηνείες του πρωταγωνιστικού διδύμου (Τάρον Εγκερτον και Ανα Σοφία Χέγκερ), οι οποίες βρίσκουν την τέλεια ισορροπία ανάμεσα στο καθοριστικής σημασίας θράσος που επιτάσσει η συνθήκη και συγχρόνως στην ευαλωτότητα που μοιραία αναπτύσσουν οι χαρακτήρες εντός της.
Και κάπως έτσι, εντελώς από το «πουθενά», ο «Τιμωρός» αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις της φετινής κινηματογραφικής σεζόν, ξεπερνώντας ολοκληρωτικά και με κάθε τρόπο τις συμβάσεις και τα κλισέ ενός τετριμμένου θρίλερ δράσης. Κι ας μας συστήθηκε αρχικά ως τέτοιο.