Σχεδόν τρία χρόνια πριν, ο Μάικλ και ο Ντάνι Φιλίππου, τα δίδυμα αδέλφια ελληνικής καταγωγής που μας συστήθηκαν αρχικά μέσα από το κανάλι τους στο YouTube, σκηνοθέτησαν το πολυσυζητημένο «Μίλα Μου» μία από τις πιο viral (και συγχρόνως γνήσια ανανεωτικές για το είδος) ταινίες τρόμου των τελευταίων ετών, κερδίζοντας δικαίως την προσοχή των απανταχού φαν του genre, και όχι μόνο. Δεδομένης της παραπάνω επιτυχίας οι προσδοκίες που συνόδευαν το επόμενο κινηματογραφικό τους βήμα υπήρξαν ιδιαίτερα αυξημένες, με κοινό και κριτικούς να βρίσκονται σε επιφυλακή για μία ενδεχόμενη - ποιοτικά - πτωτική πορεία της φιλμογραφίας τους.
Ε λοιπόν, τα δύο αδέλφια όχι μόνο κατάφεραν να ανταποκριθούν και με το παραπάνω στις (όποιες) απαιτήσεις επιτάσσει η υστεροφημία ενός φιλμ που οι πλειονότητα των σινεφίλ εκτιμούσε ότι θα λειτουργήσει ως μεμονωμένο γεγονός, αλλά ταυτόχρονα να υπερβούν τα θεμέλια που ίδιοι έθεσαν μέσα από το ντεμπούτο τους, κερδίζοντας επάξια τον τίτλο των auteurs. Διότι αν κάτι χαρακτηρίζει τα φιλμικά δείγματα που μας έχει δώσει μέχρι στιγμής το δημιουργικό δίδυμο, αυτό είναι η συνέπεια στην προσωπική και αυθεντικά πρωτότυπη ματιά που τα διέπει, σε συνδυασμό με τη διάθεση που αμφότεροι έχουν υποδείξει για ενασχόληση με ζητήματα που έκδηλα υπόκεινται σε μία λογική θεματικής συνοχής.
Ακολουθώντας τους άξονες της πρώτης τους ταινίας, στο «Φερ' την Πίσω» οι Φιλίππου επιχειρούν να διερευνήσουν σε ακόμη μεγαλύτερο βάθος την πολυπλοκότητα του πένθους, των (διαγενεακών) τραυμάτων, της (φαύλης) γονεϊκότητας, καθώς και το πώς βιώνεται η αγάπη, η φροντίδα και η εγγύτητα υπό τη σκιά των παραπάνω, αφαιρώντας πλήρως το feel-gοod στοιχείο του «Μίλα Μου» και εστιάζοντας στη σκοτεινή έκφανσή τους.
Οταν ο Αντι και η μικρότερη τυφλή ετεροθαλής αδελφή του, Πάιπερ, χάσουν ξαφνικά τον πατέρα τους από ένα αιφνίδιο καρδιακό επεισόδιο, θα βρεθούν στο απομονωμένο σπίτι της Λόρα, μίας μυστήριας φιγούρας, η οποία έχει οριστεί προσωρινά από την Πολιτεία ως ανάδοχη μητέρα τους. Ηδη από τις πρώτες μέρες συγκατοίκησης, τα έφηβα αδέλφια θα συνειδητοποιήσουν ότι στις φαινομενικά ευγενείς προθέσεις της Λόρα ελλοχεύει κάτι απροσδιόριστα ανησυχητικό, το οποίο θα κληθούν να ανακαλύψουν και εντέλει να αντιμετωπίσουν με κάθε κόστος.
Εκκινώντας από την ιστορία του Αντι και της Πάιπερ ο Μάικλ και ο Ντάνι Φιλίππου συνθέτουν μία gore σπουδή πάνω στη διαχείριση της (ενδοοικογενειακής) απώλειας, ακολουθώντας μία κλιμακούμενα twisted και συχνά «βρώμικη» οδό, με μία από τις πιο απόκοσμες, βίαιες και την ίδια στιγμή ιδιοσυγκρασιακά γοητευτικές εικονογραφίες που έχουμε δει στο σινεμά (του τρόμου) τα τελευταία χρόνια. Κοιτώντας κατάματα και με αφοπλιστική ειλικρίνεια ορισμένες από τις πιο ευάλωτες πτυχές του ανθρώπινου ψυχισμού, προσδίδουν αυτόματα στοχαστική διάσταση στο φιλμ, ξεπερνώντας την απλή προσκόλληση στις συμβάσεις του είδους.
Σε μία χρονιά με έντονο ανταγωνισμό στο πεδίο του τρόμου, το «Φερ' την Πίσω» καταφέρνει να ξεχωρίσει και σε επίπεδο καστ, συστήνοντάς μας μερικές από τις πιο αξιομνημόνευτες ερμηνείες της σεζόν εν γένει. Από τη Σάλι Χόκινς μέχρι τον Τζόνα Ρεν Φίλιπς, η σύνθεση του πρωταγωνιστικού team ενισχύει το εφιαλτικό στοιχείο του φιλμ, χάρη στο οποίο μεγάλο μέρος των πιο έντονων σκηνών θα μας ακολουθεί για καιρό μετά τη θέαση.
Η συνολική διαχείριση της ταινίας δε, εμφορείται από ένα έντονα προσωπικό στοιχείο των δύο δημιουργών, το οποίο αντικατοπτρίζεται στις επιλογές που αφορούν στη φόρμα, διευρύνοντας καθαριστικά τα όρια του είδους. Και κάπου εδώ αξίζει να υπογραμμίσουμε τη σημαντικότητα του παραπάνω, επανερχόμενοι στον χαρακτηρισμό τους ως «auteurs»: Με τον ίδιο τρόπο που ο Αρι Αστερ στα πρώτα του κινηματογραφικά βήματα εδραίωσε την ταυτότητά του ως σκηνοθέτης συμβάλλοντας παράλληλα στην οικοδόμηση του τι νοείται ως elavated horror (και μάλιστα μέσα από δύο ταινίες που επικοινωνούν άμεσα θεματικά με αυτές των Φιλίππου) έτσι και οι δύο newcomers από την Αυστραλία χαράζουν τον δικό τους δρόμο δημιουργώντας μία συνεκτική φιλμογραφία που υπακούει στη δική της λογική, κάνοντας κάτι - όντως - διαφορετικό.