Σίγουρα δεν θα σας παρεξηγήσουμε αν δεν θυμάστε καθόλου την ταινία του 2018 με τίτλο «Η Ληστεία του Αιώνα» σε σκηνοθεσία του Κριστιάν Γκίντεγκαστ με πρωταγωνιστή τον Τζεράρντ Μπάτλερ. Εξάλλου ήταν μια από αυτές τις ταινίες που έκαναν το πέρασμά τους στις κινηματογραφικές αίθουσες χωρίς καν να γοητεύσει ιδιαίτερα ούτε καν το κοινό στο οποίο απευθύνονταν.
Και να που όμως η ταινία κατάφερε να αποκτήσει ένα σίκουελ το οποίο κι αυτό, πέρα από μερικές στιγμές καλού σασπένς, δεν έχει να προσφέρει τίποτα παραπάνω από τις υπόλοιπες, και σίγουρα αρκετά ενδιαφέρουσες, heist ταινίες.
Για όσους λίγους θυμούνται τους ήρωες και την πλοκή της πρώτης ταινίας, ο Μπιγκ Νικ επιστρέφει στο κυνήγι του Ντόνι και τον εντοπίζει στην Ευρώπη, όπου είναι μπλεγμένος στον ύπουλο και απρόβλεπτο κόσμο της κλοπής διαμαντιών και της διαβόητης μαφίας Πάνθερ, καθώς σχεδιάζουν μια τεράστια ληστεία στη μεγαλύτερη ανταλλαγή διαμαντιών στον κόσμο.
Αν μπορούμε κάπως να χαρακτηρίσουμε την ταινία θα ήταν σαν το μικρό αδερφάκι των «Fast & Furious» (έχοντας και λίγο από το DNA - τι βλασφημία! - του «Heat» του Μάικλ Μάν και του «The Town» του Μπεν Αφλεκ), χωρίς φυσικά τα γρήγορα αυτοκίνητα, την ατελείωτη αδρεναλίνη και την απενοχοποιημένη διασκέδαση που προσφέρουν οι συγκεκριμένες ταινίες. Και με αυτό το σίκουελ ο Γκίντεγκαστ δεν προσπαθεί να ανεβάσει ψηλότερα τον πήχη (και η αλήθεια είναι πως δεν ήταν και ιδιαίτερα ψηλά από τη σύλληψή του) που έθεσε η πρώτη ταινία, αλλά, τουλάχιστον, ούτε πέφτει και πολύ πιο κάτω από αυτήν.
Με το να μεταφέρει τη δράση στην Ευρώπη, και πιο συγκεκριμένα στη Γαλλική Ριβιέρα, ο Γκίντεγκαστ προσπαθεί να δώσει έναν διαφορετικό, κάπως πιο κοσμοπολίτικο, τόνο στην ταινία του, κάνοντας τις σκηνές δράσης να δείχνουν λίγο παραπάνω πιο όμορφες και σίγουρα πιο ενδιαφέρουσες. Αλλά για άλλη μια φορά η διάρκεια της ταινίας (περίπου 140 λεπτά), αποτελεί κι εδώ το μεγαλύτερο εχθρό της, μιας και δεν υπάρχει αρκετή ιστορία για να δικαιολογήσει τη τόση μεγάλη διάρκεια.
Τουλάχιστον ο Γκίντεγκαστ αναγνωρίζει το τι λειτούργησε έστω και μηχανικά προηγουμένως και όταν επιτέλους αρχίζει η δράση της ληστείας, τότε η ταινία δίνει στο κοινό της τη διασκέδαση που είχε υποσχεθεί από την αρχή, με τον Τζέραρντ Μπάτλερ να καταφέρνει να φέρει εις πέρας κάποιες από τις πιο απαιτητικές σκηνές της ταινίας. Αν και οι δευτερεύοντες χαρακτήρες δεν αναπτύσσονται ποτέ ώστε να νοιαστούμε ιδιαίτερα γι' αυτούς και την τύχη του, η με την frenemy χημεία του Μπάτλερ με τον O' Σία Τζάκσον Τζούνιορ, παρά την καρικατούρα των χαρακτήρων τους, έχει τις στιγμές της και δίνει έναν ιδιαίτερο τόνο στην ταινία.
Η «Ληστεία του Αιώνα 2» δεν είναι καλύτερη ούτε χειρότερη από την πρώτη ταινία – κι αυτό μπορεί να ακούγεται ως θετικό για ορισμένους. Δεν είναι, η απόλυτη heist ταινία και σίγουρα δεν είναι η εκείνη που θα ανατρέψει το είδος, αλλά όσοι είδατε την πρώτη και περιμένετε να δείτε μια από τα ίδια και με τη δεύτερη τότε σίγουρα δεν θα απογοητευτείτε. Να ξέρετε ότι είστε πολύ λίγοι!