Οι ζωές της επίλεκτης ομάδας δράσης του Αστυνομικού Τμήματος και της πιο πανούργας ομάδας ληστών τραπεζών της Πολιτείας του Λος Αντζελες συναντιούνται κάτω από τις πιο ριψοκίνδυνες συνθήκες, καθώς οι τελευταίοι σχεδιάζουν μια φαινομενικά αδύνατη ληστεία στην Ομοσπονδιακή Τράπεζα Αποθεμάτων.
Διαβάζοντας και μόνο το όνομα του σκηνοθέτη της ταινίας, Κρίστιαν Γκούντεκαστ, σίγουρα δεν σου έρχεται τίποτα στο μυαλό. Κι αυτό γιατί η «Ληστεία του Αιώνα» αποτελεί την πρώτη σκηνοθετική απόπειρα του ανθρώπου που στο παρελθόν έχει υπογράψει τα σενάρια ταινιών όπως «Το Λονδίνο Επεσε» και «Ο Τιμωρός». Ετσι, και μόνο από αυτή την μικρή, αλλά σημαντική πληροφορία, έχεις αμέσως μια ιδέα για το τι μπορεί να περιμένεις να δεις από άλλη μια ταινία όπου έχει να κάνει με κλέφτες και αστυνόμους.
Και πράγματι ο Γκούντεκαστ, ήδη από το ξεκίνημα, δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται να ξεφύγει από τα κλισέ που συνοδεύουν τις ταινίες αυτές. Ακολουθεί την πεπατημένη, σαν να έχει αποστηθίσει κάποιο ανεπίσημο εγχειρίδιο ταινιών του είδους, παραφορτώνοντάς την ταινιά του με χαρακτήρες οι οποίοι ποτέ δεν καταφέρνουν να αποκτήσουν κάποια υπόσταση, καταλήγοντας να είναι ο ένας πιο χάρτινος και αδιάφορος από τον άλλον.
Το σενάριο προσπαθεί, μάταια, να δώσει μια κάποια παραπάνω διάσταση στους βασικούς «πρωταγωνιστές» από το να είναι απλά οι καλοί και οι κακοί της υπόθεσης, βάζοντας τους ενίοτε στο κέντρο κάποιου οικογενειακού δράματος, ή έστω κάτι παρόμοιο, το όποιο όχι μόνο μένει ανεκμετάλλευτο, αλλά καταλήγει να μην είναι τίποτα παραπάνω από ένα αφηγηματικό τρικ που εξαντλείται γρήγορα κάτω από τους βαρύγδουπους και φλύαρους - σχεδόν όσο και οι σκηνές δράσης - διαλόγους του.
Παραπάνω από το μισό των 2 ωρών και 20 λεπτών που είναι η διάρκειά της, η «Ληστεία του Αιώνα» αναλώνεται μέσα σε έναν ανούσιο αργό ρυθμό (θα ήθελε πολύ να είναι το «Heat» του Μάικλ Μάν) όπου προσπαθεί να στήσει (και καλά) τους χαρακτήρες και το σκηνικό της ληστείας, ενώ ταυτόχρονα, για κάποιον ανεξήγητο λόγο, κάθε σκηνή της φαίνεται σαν να έχει πάρει αρκετές δόσεις αναβολικών και τεστοστερόνης, τρίβοντας σου επιδεικτικά στη μούρη σου την «αντρίλα» των πρωταγωνιστών της.
Ακόμα και ο (στα όρια πλέον της καρικατούρας) Τζέραρντ Μπάτλερ, αν και καταφέρνει, ακόμα και σε αυτή την ηλικία, να φέρει εις πέρας κάποιες από τις πιο απαιτητικές σκηνές δράσης, δεν παύει να είναι ο ίδιος Τζέραρντ Μπάτλερ που έχουμε δει σε δεκάδες άλλες παρόμοιες ταινίες. Ο 50 Cent δεν κάνει τίποτα παραπάνω από το να περιφέρεται άσκοπα ανάμεσα στις σκηνές, και μόνο ίσως ο O' Σία Τζάκσον Τζούνιορ, γιός του ράπερ Ice Cube, προσπαθεί να ξεφύγει από την καρικατούρα που το ίδιο το σενάριο τον θέλει να είναι.
Η «Ληστεία του Αιώνα» σίγουρα δεν θα δυσκολευτεί αρκετά στο να βρει το κοινό της. Αρκεί να μην περιμένετε τίποτα παραπάνω από ακόμη μια ταινία η οποία δεν καταφέρνει να ξεχωρίσει από τις άλλες δεκάδες αστυνομικές ταινίες εκεί έξω.
