Ο Αγγελος Φραντζής και οι συνεργάτες του, η ομάδα που έδωσε στο «Σύμπτωμα» μορφή και ουσία, χαρίζουν στο Flix ένα ιστορικό μαζί με δημιουργικές εικόνες, για το πώς κατασκευάστηκε το Τέρας - αυτό που ξεκίνησε ως όνειρο και κατέληξε στον πυρήνα όσων είναι αυτή η ταινία. Διαβάστε και δείτε, πριν συναντήσετε το «Σύμπτωμα» στο σινεμά.
Το «Σύμπτωμα» γεννήθηκε από κάποια όνειρα. Η φιγούρα ενός πλάσματος ήταν εκεί από την πρώτη στιγμή. Στοίχειωνε τον ύπνο μου με διαφορετικές μορφές. Οι πρώτες σκηνές που άρχισα να γράφω, πριν ακόμη υπάρξει ιστορία, είχαν το πλάσμα ως πρωταγωνιστή. Πώς θα ήταν όμως αυτό το πλάσμα που πολύ γρήγορα ονομάστηκε «τράγος»; Η έρευνα με οδηγούσε σε, πολύ διαφορετικά μεταξύ τους, μονοπάτια.
Η αρχική ιδέα, όταν ακόμη η ταινία λεγόταν «Ο Διάβολος Προσεχώς», ή «Πράσινο Στενό Σακάκι», ήταν ο Τράγος να είναι αληθοφανής. Ενα τριχωτό πλάσμα που στεκόταν στα δυο του κατσικίσια πόδια. Γρήγορα κατάλαβα ότι κάτι τέτοιο δεν ήταν εφικτό να γίνει στη λεπτομέρεια και την πιστότητα που το ήθελα για λόγους budget αλλά και χρόνου. Κι επειδή, όπως πάντα, οι περιορισμοί απελευθερώνουν τη φαντασία, αρχίσαμε να σκεφτόμαστε αλλιώς. Στο παιγνίδι είχαν μπει δυο πολύτιμοι συνεργάτες, η Δέσποινα Χειμώνα ως ενδυματολόγος και η Μάρθα Φωκά που έφτιαξε τις μάσκες της ταινίας. Νέες αναφορές και νέες κατευθύνσεις.
Εντωμεταξύ οι πρόβες είχαν αρχίσει. Πρόβες, όχι πάνω σε σκηνές, αλλά περισσότερο πάνω στην προϊστορία των χαρακτήρων. Το παρελθόν λοιπόν των χαρακτήρων της Κάτιας Γκουλιώνη και της Ελένης Βεργέτη αποτέλεσε και αυτό πηγή έμπνευσης για τον Τράγο. Στην ταινία ερμηνεύουν δυο δίδυμες αδερφές που όταν ήταν μικρές είχαν σαν κοινό παιγνίδι να φτιάχνουν κούκλες - τέρατα που έμοιαζαν με την πατρική φιγούρα που απουσιάζει από τη ζωή τους μια και έχουν γνωρίσει μόνο τη μητέρα τους που υποδύεται η Μισέλ Βάλεϊ. Oλα αυτά, βεβαίως, δεν φαίνονται στην ταινία, είναι μόνο υλικό για το χτίσιμο και την υποκριτική τροφοδοσία των χαρακτήρων. Προσπαθώντας να προσεγγίσουμε λοιπόν την εικόνα του τέρατος σε μια σειρά προβών, έδωσα στις ηθοποιούς κάποιες λέξεις κλειδιά, όπως «φόβος», «δέος» κτλ. και ζήτησα να φέρουν στην πρόβα εικόνες και ιστορίες για κάθε λέξη. Εγώ από μεριάς μου είχα τυπώσει σε φυσικό μέγεθος ένα ανθρώπινο σώμα σε ανατομία και είχα φέρει και σειρά άλλων υλικών. Κατά τη διάρκεια 4 πολύωρων αυτοσχεδιασμών, η Κάτια και η Ελένη αντιστοίχησαν τις εικόνες και τις ιστορίες με τα μέρη του σώματος που τούς ταιριάζανε. Σαν κάθε μέρος του σώματος να ήταν στοιχειωμένο από μια δική τους εικόνα ή ιστορία. Το αποτέλεσμα ήταν ένα ακόμη υπέροχο τέρας.
Οι πρώτες μας ενδυματολογικές προσεγγίσεις με τη Δέσποινα και τη Μάρθα είχαν αυτό ακριβώς το στοιχείο του κολάζ. Κάτι που τελικά έμεινε μόνο στη μάσκα που είναι φτιαγμένη από διαφορετικά υλικά που μοιάζουν να έχουν αυτοσχέδια συγκολληθεί μεταξύ τους. Στα ρούχα, αντίθετα, πήγαμε σε μια εκδοχή που είχε αναφορές στο queer punk ή στη motorcycle culture. Ο Τράγος ντύθηκε στα μαύρα, με καρφιά, αλυσίδες και μέταλλα καθώς και κάτι υπέροχα κατασκευασμένα παπούτσια με τεράστια τακούνια. Σαν οπλές.
Με βάση αυτή την ιδέα της στολής, στη συνέχεια, αρχίσαμε να δουλεύουμε με το χορευτή και χορογράφο Γιάννη Νικολαΐδη, που ερμηνεύει τον τράγο στην ταινία ως προς την κινησιολογία του. Σε μια άλλη σειρά προβών, η Κάτια και ο Γιάννης προσπάθησαν να μιμηθούν ο ένας την κίνηση του άλλου. Σαν ο ένας να φωτοτυπούσε την κίνηση του άλλου, έτσι ώστε να ενσωματώσουν και οι δυο τον άλλο. Η Ηλέκτρα και ο Τράγος είναι, άλλωστε, δύο πρόσωπα σε ένα.
Και εδώ η τελική μορφή του Τράγου όπως εμφανίζεται στην ταινία. Δεν ήταν πια ένα ζώο αλλά μια ανθρώπινη φιγούρα με αναφορές στη σύγχρονη μυθολογία του κακού ή του διαφορετικού. Κι έτσι η ίδια η κατασκευή του πλάσματος μάς οδήγησε τελικά στον πυρήνα αυτού που ψάχναμε. Σε όλα όσα νομίζουμε ότι είναι ο διάβολος. Και αυτό μας έκανε να αλλάξουμε και το ίδιο το σενάριο που ενέταξε, με διαφορετικό, πια, τρόπο, τη φιγούρα του ανθρώπινου τέρατος.
Δείτε ακόμη:
