Πριν λίγες μέρες αναφερθήκαμε στην πρακτική των επαγγελματιών να γράφουν σε έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα μεγάλης απήχησης κριτικές για ταινίες που - φυσικά - δεν έχουν βγει στις αίθουσες στην Ελλάδα, αλλά δεν κυκλοφορούν και νόμιμα σε streaming ή VOD σε πλατφόρμες που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα. Τότε μιλήσαμε για την κλωτσιά που δίνεις σε κάποιον που έχει σκοντάψει, αναφερόμενοι φυσικά στις εταιρίες διανομής και τους αιθουσάρχες που περιμένουν να ανοίξουν οι αίθουσες προκειμένου να διανέμουν τις ταινίες που έχουν απομείνει χωρίς να έχουν διοχετευτεί σε κάποια πλατφόρμα.
Την ίδια στιγμή που η πρακτική αυτή συνεχίζει απρόσκοπτη (σαν η κυκλοφορία μιας ταινίας στην κάθε χώρα ορίζεται από την ημέρα που μπορεί να βρεθεί στα torrents), παρατηρούμε με έκπληξη πως άνθρωποι του σινεμά, κυρίως σκηνοθέτες, ηθοποιοί, αλλά και θεσμικοί που είμαστε σίγουροι ότι κάποια στιγμή στο παρελθόν διέρρηξαν ιμάτια (τα δικά τους η άλλων δεν έχει σημασία) κατά της πειρατείας και έβγαζαν άναρθρες κραυγές ντροπής όταν τους ζητούσες ένα σκρίνερ για να δεις την ταινία τους που, φυσικά, «είναι φτιαγμένη μόνο για τη μεγάλη οθόνη», βλέπουν ταινίες πειρατικά, μιλάνε γι' αυτές δημόσια και προσκαλούν κι άλλους να τις δουν.
Τα «αόρατα Οσκαρ» τελικά αφορούσαν μόνο την Αμερική, αφού στην Ελλάδα έχουν δει το «The Father», το «Nomadland» και το «Another Round», όλοι, ακριβώς τη σωστή ώρα για να εκφράσουν την άποψή (λέγεται και «αποψάρα» για προφανείς λόγους) τους στα κοινωνικά δίκτυα μην τυχόν και μείνουν εκτός hype. Οχι μόνο με μικρά σχόλια, αλλά και μακροσκελείς αναλύσεις για τα πάντα - από τις ερμηνείες, τη σκηνθεσία μέχρι και τα φινάλε... Μαζί τους, ένας ολόκληρος λαός από σχολιαστές, άλλους σκηνοθέτες και ανθρώπους του σινεμά αναζητά κολασμένα και με θράσος τον τρόπο που θα δει την ταινία με το δημοφιλές «Που το βλέπουμε;», για να δεχθεί ως απάντηση το δημοφιλές «Ελα inbox».
Στο inbox λοιπόν του Facebook και του Instagram «διανέμονται» πλέον οι ταινίες, χωρίς ντροπή, χωρίς ενοχή, με τη δικαιολογία της πανδημίας ή και χωρίς αυτήν. Χωρίς αντίδραση από την κινηματογραφική κοινότητα, τους διανομείς, τους αιθουσάρχες οι οποίοι υποψιαζόμαστε ότι - με την κρίση τους διαταραγμένη από την πιο δύσκολη χρονιά που έζησαν τελευταία - ίσως και να πιστεύουν πως κάθε αναφορά στις ταινίες τους είναι «διαφήμιση». Πάντα με την αυτόκλητη νομιμοποίηση του πιο «έξυπνου» και των δύο μέτρων και σταθμών: όταν βλέπει μια ταινία πειρατικά ένας επαγγελματίας είναι οκ, όταν το κάνει ένας απλός θεατής είναι παρανομία.
Οι ίδιοι άνθρωποι θα γράψουν άραγε και για τις ελληνικές ταινίες που διανέμονται ήδη στο εξωτερικό και περιμένουν να βγουν στις αίθουσες; Αναμένουμε...
