Εχει μεγαλώσει πολύ από τη «Ζωή της Αντέλ» Mέσα σε δέκα χρόνια, έχει ακολουθήσει τον Ξαβιέ Ντολάν μέχρι την άκρη του κόσμου, τον Γούντι Αλεν σε μία επιστροφή στο ρομαντικό λογοτεχνικό παρελθόν, τον Γιώργο Λάνθιμο στα αντάρτικα δάση ενός δυστοπικού μέλλοντος, έχει γίνει μούσα του Γουές Αντερσον κι σύντροφος/συνοδηγός στις επικίνδυνες ακροβασίες του μελλοθάνατου Τζέιμς Μποντ.
Η Λέα Σεντού δουλεύει συνεχώς κι από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Και πάντα επιλέγει κάτι ακόμα πιο διαφορετικό, ακόμα πιο δύσκολο από τον προηγούμενό της ρόλο.
Εμείς τη συναντήσαμε στις Κάννες, μία μέρα μετά την επίσημη πρεμιέρα της νέας ταινίας του Ντέιβιντ Κρόνεμπεργκ «Εγκλήματα του Μέλλοντος» - την πολυαναμενόμενη ελληνική συμπαραγωγή (Αργοναύτες) που γυρίστηκε στην Ελλάδα.
Διαβάστε εδώ: την κριτική του Flix για τα «Εγκλήματα του Μέλλοντος» του Ντέιβιντ Κρόνεμπεργκ
Oταν διάβασε για πρώτη φορά το σενάριο, δεν κατάλαβε τίποτα. (γελάει) Τίποτα. Τη δεύτερη φορά όμως είπα, ναι, φυσικά και πρόκειται για μια αλληγορία για την τέχνη και τι σημαίνει να είσαι καλλιτέχνης. Την τρίτη φορά κατάλαβα ότι ο Ντέιβιντ μιλά πολύ για τον ίδιο και το έργο του. Την τέταρτη, συνειδητοποίησα κάτι ακόμα, την πέμπτη κάτι περισσότερο αποκαλύφθηκε. Η ταινία έχει πολλές επιδερμίδες και ένιωσα ότι συνεχώς την ξεφλούδιζα. Αν την έχω καταλάβει πια εντελώς; Μπορώ να σας πω πως όχι. Ομως αυτό το περιμένεις από έναν σκηνοθέτη όπως είναι ο Ντέιβιντ Κρόνεμπεργκ. Κι αν είσαι τυχερός και σε ζητήσει ο Κρόνεμπεργκ, δεν λες όχι. Βουτάς με το κεφάλι.
Αρχικά θα έπαιζε το ρόλο της Κρίστεν (Στιούαρτ) και η Νάταλι Πόρτμαν την Καμίλ. Η Ναταλί αποχώρησε και ο Ντέιβιντ έδωσε το ρόλο σε μένα. Χάρηκα πολύ γιατί στην Καμίλ είδα μία ευκαιρία να προσφέρω ένα κομμάτι τρυφερότητας. Αγαπώ πάρα πολύ τους κόσμους των ταινιών του Ντέιβιντ. Οι ταινίες του έχουν ατμόσφαιρα, μυστήριο είναι πολύ εικαστικές. Ομως αυτός ο κόσμος μπορεί να γίνει πολύ ψυχρός και δυστοπικός. Κι εγώ χάρηκα που μπόρεσα να δώσω στην Καμίλ μία αχτίδα φωτός, συναισθήματος ζεστασιάς.
Πρέπει να δίνεις και ψυχή και σώμα όταν είσαι καλλιτέχνης. Να προσφέρεις τη σάρκα σου στο τραπέζι. Κι ακριβώς αυτό λέει και η ταινία...»
Είναι η ταινία μία αλληγορία για το ότι «η μεγάλη τέχνη γεννιέται μόνο από πόνο»; Για μένα είναι απαραίτητος ο πόνος. Ομως δε θα το γενίκευα. Δε θα έφτανα στο σημείο να πω ότι, αν δεν πονάει κανείς δεν παράγει τέχνη. Σίγουρα όμως συμβαίνει το αντίστροφο. Ενας από τους λόγους που ο άνθρωπος έλκεται από τις τέχνες είναι γιατί του απαλύνουν τη σκληρότητα της ζωής. Ενας ηθοποιός, κι ας μιλήσω καλύτερα για μένα, στην τέχνη βρίσκει έκφραση, κατανόηση, ανακούφιση. Εγώ από την παιδική μου ηλικία κουβαλάω μια θλίψη. Από παιδί ένιωθα διαφορετική. Γεννήθηκα τυχαία, η οικογένεια μου δεν με περίμενε. Μόνο παίζοντας στο σινεμά διώχνω τη θλίψη μου, ή μάλλον, την μεταμορφώνω σε ένα αντικείμενο τέχνης, ομορφιάς. Μόνο στο σινεμά βρήκα ότι ανήκω. Τα κινηματογραφικά σετ είναι το σπίτι μου. Ίσως για αυτό δουλεύω συνέχεια. Προσπαθώ να ξεφύγω από τη θλίψη της πραγματικότητας. Τίποτα δεν είναι τυχαίο.
Η τέχνη και το γυμνό σώμα. Είναι αλήθεια ότι επιλέγω συχνά ρόλους που έχουν να κάνουν με το σώμα. Πώς κινείται, τι εκφράζει, τι συμβολίζει. Δεν το είχα σκεφτεί έτσι, αλλά ισχύει. Και ειδικά εδώ, η ηρωίδα μου και ο ήρωας του Βίγκο, γεννούν τέχνη κυριολεκτικά από το σώμα. Νομίζω ότι πρέπει πάντα να ακούς το σώμα σου όταν παίζεις. Να νιώθεις, κι όχι να σκέφτεσαι. Εγώ παίζω με το σώμα μου, αλλά και με την ψυχή μου - βγαίνω από το σώμα μου για να μπω σε αυτό των ηρωίδων μου. Δεν «παίζω», «είμαι». Πρέπει να δίνεις και ψυχή και σώμα όταν είσαι καλλιτέχνης. Να προσφέρεις τη σάρκα σου στο τραπέζι. Κι ακριβώς αυτό λέει και η ταινία.
Είναι η τέχνη, σεξουαλική πράξη; Κατά κάποιο τρόπο ναι. Οι τέχνες κουβαλούν μία σεξουαλική ενέργεια, λίμπιντο. Ο έρωτας είναι έμπνευση. Ο πόθος παράγει τέχνη.
Είναι το σεξ, τέχνη; Yeah…
Αγαπώ πολύ τον Γιώργο Λάνθιμο. Είχα λατρέψει τον «Κυνόδοντα». Ομως ο «Αστακός» είναι μία ταινία που μου ταιριάζει περισσότερο. Οχι λιγότερο σκληρή, αλλά λιγότερο κυνική. Δεν αντέχω άλλο κυνισμό...»
Γιατί επιλέγει συνεχώς τολμηρούς και δύσκολους ρόλους Βασικά, επιλέγω τις ταινίες που θα ήθελα να δω εγώ στο σινεμά. Και ναι είναι δύσκολοι και επώδυνοι πολλές φορές. Ομως οτιδήποτε άλλο θα ήταν βαρετό. Στο σινεμά ψάχνω τρόπους να εκτεθώ, όχι να προστατευτώ. Μόνο έτσι μπορείς να επικοινωνήσεις, να συνδεθείς με τους ανθρώπους. Γιατί να κάνεις αυτή τη δουλειά, αν επιλέγεις τα εύκολα; Θα ήταν κρίμα να το κάνεις από μία θέση ασφάλειας. Δε θα είχε κανένα ενδιαφέρον. Ούτε για το κοινό, ούτε για σένα.
Για αυτό είπε αμέσως ναι στον Γιώργο Λάνθιμο, στον «Αστακό» Φυσικά. Τον αγαπώ πολύ. Είχα τρελαθεί όταν είδα τον «Κυνόδοντα». Ομως, κατά την ταπεινή μου γνώμη, ο «Αστακός» είναι μία ταινία που μου ταιριάζει περισσότερο. Όχι λιγότερο σκληρή, είναι ανελέητα σκληρή, αλλά είναι πιο ζεστή. Λιγότερο κυνική. Δεν αντέχω τον κυνισμό. Είμαι πολύ συναισθηματική. Μεγαλώνοντας γίνομαι όλο και περισσότερο.
Στην #metoo εποχή μας πρέπει να φωνάζουμε το δίκιο μας Ενιωσα ότι πρέπει να καταθέσω κι εγώ την εμπειρία μου με τον Χάρβεϊ Γουάινστιν και το έκανα. Δεν τον φοβήθηκα, όχι. Ίσως γιατί ήξερα ότι είμαι τυχερή: θα είχα πάντα δουλειά στην Ευρώπη. Ένιωσα δυνατή. Είμαι μαζί με όλες τις γυναίκες που φωνάζουν δυνατά. Στην #metoo εποχή μας πρέπει να φωνάζουμε το δίκιο μας. Με τον Αμπντελατίφ Κεσίς ήταν κάτι το διαφορετικό. Δεν νιώσαμε ότι μάς εκμεταλλεύτηκε μόνο στις ερωτικές σκηνές. Δεν έχω πρόβλημα με τις ερωτικές σκηνές. Το σεξ είναι ζωή. Ήταν όλη η συνεργασία χειριστική και κακοποιητική. Θα μπορούσε να γυρίσει την ίδια ταινία με μεγαλύτερο σεβασμό. Δεν το έκανε. Για αυτό φωνάξαμε.
Εγκλήματα του Μέλλοντος»: ποια την τρομάζουν περισσότερο; Με τρομάζει γενικότερα το μέλλον. Που πάμε, προς τα που βαδίζουμε. Μπορεί να είναι μία σεναριακή υπερβολή έτσι όπως το αποτυπώνει η ταινία, αλλά πόσο απέχει από την πραγματικότητα; Αυτά που κάνουμε στη φύση και μάς επιστρέφονται ως πανδημίες, για παράδειγμα. Με τι καλούμαστε να ζήσουμε; Με ποια εγκλήματα του μέλλοντος; Ειδικά αν είσαι μητέρα, τρομάζεις πολύ. Εγώ φοβάμαι για το γιο μου. Θυμάστε την πρώτη σκηνή της ταινίας; Ανατριχιάζω και που τη σκέφτομαι…
Δεν με αφορά ο ρόλος μιας γυναίκας Τζέιμς Μποντ. Δεν βλέπω το λόγο. Θα έπαιζα όμως σε μια ταινία της Marvel. Θα μου άρεσε αυτή η πρόκληση.»
Eρωτεύτηκε την Ελλάδα Αγάπησα πολύ την Αθήνα! Κάναμε γυρίσματα καλοκαίρι και κατάφερα να δω αρκετά γιατί μείναμε περίπου ενάμιση μήνα, 6 εβδομάδες - κάτι τέτοιο. Ο γιος μου λάτρεψε την Ελλάδα. Ακόμα την αναπολεί. «Μαμά, πότε θα πάμε πίσω στην Ελλάδα;»
Ανυπομονεί για το ρόλο της «Εμμανουέλας», με σκηνοθέτη την Οντρέ Ντιγουάν («Το Γεγονός») Εχω διαβάσει μία περίληψη, μία περιγραφή 10 σελίδων. Το σενάριο το γράφει η Οντρέ με την Ρεμπέκα Ζλοτόφσκι, η οποία είναι συνεργάτιδα μου από παλιά και πολύ φίλη μου. Hταν δική της ιδέα και είχε εμένα στο μυαλό της όταν το έγραφε. Με ξέρει πολύ καλά και ξέρει τι μπορώ να κάνω. Θα είναι μία πολύ διαφορετική «Εμμανουέλα», αλλά δεν μπορώ να αποκαλύψω πολλά. Μόνο ότι αυτή τη φορά γυναίκες κοιτούν τη γυναικεία σεξουαλικότητα. Και είμαι πάρα, μα πάρα πολύ ενθουσιασμένη για αυτό το πρότζεκτ. Ανυπομονώ να ξεκινήσουμε!
Ο Τζέιμς Μποντ πέθανε. Ζήτω η γυναίκα (του) Τζέιμς Μποντ. Θα αναλάμβανε το ρόλο; Όχι. Δεν βλέπω το λόγο να το κάνω. Θα ήθελα όμως να παίξω σε μία ταινία της Marvel. Θα μου άρεσε αυτή η πρόκληση.
Έχει σκεφτεί να σκηνοθετήσει; Ω, όχι. Δεν μου ταιριάζει. Πρέπει να είσαι πολύ… οργανωμένος (γελάει). Ίσως αργότερα. Ισως λίγο μεγαλύτερη να το δοκιμάσω…
Τα «Εγκλήματα του Μέλλοντος» του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ θα κυκλοφορήσουν στις ελληνικές αίθουσες την Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου
