Είναι ο αναγνωρισμένος σκηνοθέτης της αριστερής ιδεολογίας. Είναι, ταυτόχρονα, ένας από τους σημαντικότερους κι ωραιότερους σκηνοθέτες του σύγχρονου ρεαλισμού. Μπορεί η βράβευσή του με τον Χρυσό Φοίνικα του Φεστιβάλ Καννών, για το «Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ», να προκάλεσε αντιδράσεις και απογοητεύσεις, όμως ο Κεν Λόουτς ξέρει και να μιλά και να σκέφτεται και να κάνει σινεμά.
Διαβάστε ακόμη: H «βαριά συνείδηση» του Κεν Λόουτς για τη διαφήμιση του McDonald's που σκηνοθέτησε στα 90s
Το «Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ», έχει ως ήρωες τον Νταν και την Κέιτι, δυο διαφορετικούς ανθρώπους που συνδέονται από μια κοινή απόγνωση απέναντι στο σύστημα της γραφειοκρατίας που τους εμποδίζει να ζήσουν: κανονικά, ως άνθρωποι με αξιοπρέπεια. Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για το «Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ». Λίγο μετά την πρώτη προβολή της ταινίας του, ο Κεν Λόουτς μοιράστηκε με το Flix τις πέντε σκέψεις του για τον δικό μας, ζοφερό κόσμο. Διαβάστε παρακάτω όσα μας είπε.
Διαβάστε ακόμη: Στο «I, Daniel Blake», ο Κεν Λόουτς νοιάζεται τόσο για το μήνυμα που παραμελεί το σινεμά
Ο θυμός Για τον Πολ Λάβερτι και για μένα, είναι μια ανάγκη του να μιλήσουμε γι’ αυτό που συμβαίνει. Και ναι, φυσικά, δεν μπορείς να ξέρεις τι συμβαίνει και να μένεις αδιάφορος. Οπότε ένα μέρος του είναι κι ο θυμός, αλλά είναι ένα συναίσθημα οικείο. Δεν είναι σα να πηγαίνει ένας ανθρωπολόγος σε άγνωστο έδαφος και να γνωρίζει ανθρώπους που δεν έχουν κάτι κοινό μαζί του. Αυτοί είναι άνθρωποι που γνωρίζεις πολύ γρήγορα, είναι ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού, εκατοντάδες χιλιάδων άνθρωποι, είναι κάτι που συμβαίνει σε επική κλίμακα. Ναι, είναι ένας ευρέως εξαπλωμένος θυμός. Αλλά φυσικά, μέσα απ’ αυτόν τον θυμό, χρειάζεσαι κάποια συζήτηση για το τι ακριβώς συμβαίνει και πώς το αλλάζουμε.
Τα θύματα δεν είναι προφανή Υπάρχουν και πιο τρομακτικές αληθινές ιστορίες απ’ αυτές που επιλέξαμε. Ανθρωποι που έχουν κάποια αναπηρία, που έχουν αυτοκτονικές τάσεις και σε κάποια γραφεία απ’ όπου δίνουν αυτά τα επιδόματα, έχουν οδηγίες για το πώς να χειρίζονται εκείνους που λένε ότι έχουν τάση αυτοκτονίας. Υπάρχουν γραπτές οδηγίες. Αρα ξέρουν ότι σπρώχνουν τους ανθρώπους σ’ αυτήν την κατεύθυνση. Εμείς, ωστόσο, θέλαμε στην ταινία να περιγράψουμε ήρωες που να είναι έξυπνοι, που θα νόμιζες ότι δε θα κατατροπωθούν από αυτό. Ο Νταν ξέρει μια τέχνη, ξέρει τα δικαιώματά του, του μιλάς εύκολα, δεν είναι το προφανές θύμα. Το ίδιο κι η Κέιτι, σπουδάζει στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο, έχει φιλοδοξίες, δεν είναι κάποια που θεωρείς θύμα. Είναι ικανοί άνθρωποι και παρόλ’ αυτά νικιούνται. Κι έτσι το ταξίδι τους είναι μακρύτερο στην ταινία. Αν επιλέξεις κάποιον που από την αρχή φαίνεται πως είναι θύμα, θα τον χάσεις γρήγορα.
Διαβάστε ακόμη: O Κεν Λόουτς στο Flix - «Η Ελλάδα τιμωρείται για την ανεξάρτητη σκέψη της»
Οι άνθρωποι που κατέχουν τώρα την εξουσία, αυτοί που χαρακτηρίζεις ως «πραγματικότητα», είναι οι θανατηφόροι εχθροί μας, αν θέλουμε να ζήσουμε κι εμείς και τα εγγόνια μας. Αρα το θέμα είναι πώς αντιστέκεσαι.
Η πραγματικότητα είναι σχετική Αν ως «πραγματικότητα» εννοείς την αναπόφευκτη νίκη του μονοπωλιακού καπιταλισμού που παράγει αυτή τη φτώχεια και την απόγνωση, τότε θ’ αμφισβητούσα το πόσο αναπόφευκτη είναι. Αν είναι αναπόφευκτη, τότε αυτό είναι το τέλος της ανθρωπότητας, έτσι δεν είναι; Γιατί θα καταστρέψουν τον κόσμο. Και μας καταστρέφουν ήδη. Η κλιματολογική αλλαγή ξέρουμε, πια, ότι δεν είναι μύθος, σωστά; Οι άνθρωποι που κατέχουν τώρα την εξουσία, αυτοί που χαρακτηρίζεις ως «πραγματικότητα», είναι οι θανατηφόροι εχθροί μας, αν θέλουμε να ζήσουμε κι εμείς και τα εγγόνια μας. Αρα το θέμα είναι πώς αντιστέκεσαι. Ο ελληνικός λαός αποφάσισε ν’ αντισταθεί, οι αφέντες στις Βρυξέλλες ή το Στρασβούργο είπαν θα εξασφαλίσουμε ότι θα τιμωρηθείτε για την ανεξάρτητη σκέψη σας, αυτό είναι το κόστος που πρέπει να πληρώσετε και, δυστυχώς, η αριστερά κατέρρευσε. Και η αριστερά δεν υποστηρίχθηκε από την υπόλοιπη αριστερά της Ευρώπης, δεν ήταν αρκετά δυνατή, δεν είχε αρκετά δυνατές αρχές, οπότε η αριστερά στην Ελλάδα εγκαταλείφθηκε να υποφέρει. Για μένα, αυτή είναι η πραγματικότητα του τι συνέβη. Αλλά δε σημαίνει ότι πρέπει και να πιστέψω ότι το μαύρο είναι άσπρο, κατάλαβες;
Διαβάστε ακόμη: Ο Κεν Λόουτς μεγαλώνει τη λίστα των διπλά βραβευμένων με Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες δημιουργών
Το σινεμά Ο κινηματογράφος είναι μια πολύ μικρή φωνή σε μια μεγάλη χορωδία. Κι αν τραγουδάς διαφορετικό σκοπό, η φωνή σου πνίγεται. Ισως μπορεί να εμψυχώσει λίγους ανθρώπους, εκείνους που μπορούν ν’ αντισταθούν. Αλλά η πρώτη ευθύνη αν κάνεις μια ταινία, είναι απέναντι στην αλήθεια αυτού που κάνεις. Ακόμα κι αν το κάνεις μ’ ένα σουρεαλιστικό, ή εξπρεσιονιστικό τρόπο, όπως κι αν την εκφράζεις, η εσωτερική της αλήθεια πρέπει να υπάρχει. Κι εμείς αυτό προσπαθούμε να κάνουμε κι ελπίζουμε οι άνθρωποι να μας ακούνε.
Δείτε ακόμη: «I, Daniel Blake» - Τρέιλερ για τη βραβευμένη με Χρυσό Φοίνικα ταινία του Κεν Λόουτς
Η επανάσταση Οταν ο κόσμος μιλά για επανάσταση, έχει στο μυαλό του τις επαναστάσεις του παρελθόντος, το λαϊκό στρατό, τα τανκς στους δρόμους, την γκιλοτίνα. Πολλοί δε βλέπουν δρόμο μπροστά, παρά μια ρηξικέλευθη αλλαγή στη διαδρομή. Κι αυτό είναι επανάσταση. Αλλά με τι μορφή θα γίνει αυτό, κανείς δεν ξέρει.
