Η ιστορία των ελληνικών ταινιών μικρού μήκους και του Φεστιβάλ Καννών είναι μεγάλη - αρκεί κανείς να μετρήσει τις συμμετοχές και τις διακρίσεις σε όλα τα πρόγράμματα του Φεστιβάλ (από το Επίσημο Πρόγραμμα μέχρι το Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών και την Εβδομάδα Κριτικής) μέσα στα χρόνια.
Φέτος, η δέκατη τρίτη ελληνική συμμετοχή μικρού μήκους στο επίσημο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Καννών, το «Η Απόσταση Ανάμεσα στον Ουρανό κι Εμάς» του Βασίλη Κεκάτου έγινε η πρώτη ελληνική ταινία μικρού μήκους στην ιστορία που κερδίζει το Χρυσό Φοίνικα.
Διαβάστε αναλυτικά: Κάννες 2019: Ο Χρυσός Φοίνικας Μικρού Μήκους στο «Η Απόσταση Ανάμεσα στον Ουρανό κι Εμάς» του Βασίλη Κεκάτου
Με ελλιπή στοιχεία (και ανοιχτοί σε κάθε συνδρομή που θα μας έκανε να συμπληρώσουμε σωστά τα παρακάτω στοιχεία - στείλτε μας e-mail στο info@flix.gr) καταγράφουμε τις ελληνικές ταινίες μικρού μήκους που συμμετείχαν μέσα στα χρόνια στο επίσημο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Καννών.
1947 - Ηρωική Κρήτη του Ηλία Περγαντή
Ντοκιμαντέρ μικρού μήκους, μια κινηματογραφική «κατάθεση» για τους αγώνες των Κρητικών στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, που απέσπασε τιμητική διάκριση στο Φεστιβάλ. Σκηνοθετεί ο Ηλίας Περγαντής γνωστός για ταινίες όπως το «Ραγισμένες Καρδιές» του 1947, Το «Κορίτσι με τα Παραμύθια» του 1956, «Ενα Νερό κυρά Βαγγελιώ» του 1959 και άλλα.
1949 | Ecoles de Rééducation του Γιάννη Δριμαρόπουλου
Στα αρχεία του Φεστιβάλ αναφέρεται η ταινία του Γιάννη Δριμαρόπουλου (διάσημος παραγωγός, ηχολήπτης, κινηματογραφιστής και γενικά άνθρωπος του σινεμά με συμμετοχές σε πλήθος ταινιών και προφανώς συγγενικό πρόσωπο της οικογένειας Δριμαρόπουλου της εταιρίας «Δριμαρόπουλος & Σία» που υπήρξε υπεύθυνη για τον «Αγαπητικό της Βοσκοπούλας», την πρώτη έγχρωμη ελληνική ταινία). Καμία από τις παραπάνω πληροφορίες δεν είναι επιβεβαιωμένη, όπως επίσης δεν υπάρχει πουθενά κάποιο στοιχείο για το τι ακριβώς ήταν η ταινία με τον τίτλο «Σχολές Επανεκπαίδευσης» όπως μπορεί να μεταφραστεί περίπου το «Ecoles de Rééducation», εκτός από το γεγονός πως το σενάριο ανήκει στο όνομα Ε. Ροδοκανάκη και η φωτογραφία στο όνομα Γεράσιμος.
1954 | Απόλλων και Δάφνη του Θανάση Μεριτζή
Η ταινία - σκηνοθετημένη από τον Θανάση Μεριτζή που σκηνοθέτησε και δύο μεγάλου μήκους ταινίες το 1951 και το 1953, το «Μια Νύχτα στο Παράδεισο» και το «Κλειδί της Ευτυχίας» αντίστοιχα, αποδίδει το μύθο της Δάφνης και του Απόλλωνα. Οπως αναγράφεται σε ένα πρόγραμμα της Κινηματογραφικής Λέσχης Αθηνών του 1954 (δείτε φωτό επάνω) «σημειώνεται επιδοκιμαστικά η απόδοση του τοπίου της κοιλάδας των Τεμπών, ο διεθυντής φωτογραφίας Κώστας Θεοδωρίδης και η σκηνοθεσία του έμψυχου υλικού. Κινηματογραφεί φευγαλέα την Δάφνη και τις άλλες νύμφες και αποδίδει έτσι την ψευδαίσθηση που χρειάζεται ο μύθος. Η μουσική είναι του Αργύρη Κουνάδη, το σενάριο του Νότη Περγιαλή και πρωταγωνιστές είναι η Βέρα Γιαννοπούλου και ο Αλέκος Μπάλσας, ενώ εμφανίζεται η ομάδα χορού της Υβόννης Ντε Κίρικο. Η ηχοληψία είναι του Γιώργου Νιαζάσου και η ταινία γυρίστηκε στα στούντιο "Ανζερβός"».
1964 - Lacrimae Rerum του Νίκου Νικολαΐδη
Το «βίντεοκλιπ πάνω στην ημιτελή του Σούμπερτ», όπως το περιέγραφε ο ίδιος ο Νίκος Νικολαΐδης, δεν είναι παρά η πρώτη του ταινία, γυρισμένη το 1962, μια ελεύθερη μεταφορά του ποιήματος του Λάμπρου Πορφύρα και στην πραγματικότητα μια μουσική σύνθεση κινηματογραφημένη σε τρία διαφορετικά σημεία: μια εκκλησία, μια παραλία και ένα σπίτι, όπου κάθε τόπος γίνεται για λίγο μια ιερή στιγμή πάνω στο χρόνο.
1965 - Αναμνήσεις από την Ελλάδα του Φράνσις Κάραμποτ
Γεννημένος στην Κρήτη, ο Φράνσις Κάραμποτ υπήρξε διάσημος για το «Γεύση από Ερωτα» του 1966 και την τηλεοπτική σειρά «Το Γυμνό Κορίτσι» το 1982. Οπως αναφέρεται στην Καθημερινή της 15ης Μαΐου του 1965: «Εις το Φεστιβάλ των Καννών εσημείωσεν επιτυχίαν η βραχείας διαρκείας ελληνική ταινία «Αναμνήσεις από την Ελλάδα» του κ. Φ. Κάραμποτ, η οποία αποκαλύπτει διάφορα ελληνικά μέρη, άγνωστα ακόμη και εις τον πλέον ευσυνείδητον περιηγητήν.»
1968 - Ενα Κομμάτι Ουρανός του Νέστορα Μάτσα
Μυθοπλασία σε σκηνοθεσία του συγγραφέα Νέστορα Μάτσα, αδερφού του ηθοποιού Αρτέμη Μάτσα, από τους πιο διάσημους σκηνοθέτες επιμορφωτικών (εθνογραφικών) ταινιών. Εδώ αφηγείται την ιστορία ενός τυφλού που έβλεπε με τα μάτια της ψυχής.
1970 - Η Αλλη Σιωπή του Νέστορα Μάτσα
Ντοκιμαντέρ που καταγράφει την τελευταία εμφάνιση του αείμνηστου Χριστόφορου Νέζερ. Η ταινία γυρίστηκε μια βδομάδα πριν το θάνατο του. Η ταινία κέρδισε τιμητική διάκριση στο Φεστιβάλ Καννών.
1972 - Η Ομορφιά του Θανάτου του Νέστορα Μάτσα
Η τρίτη συμμετοχή του Νέστορα Μάτσα στο Φεστιβάλ Καννών. Ντοκιμαντέρ για την ανατομία του θανάτου στην αρχαία τέχνη.
2002 - Μαυροσκουφίτσα του Γιάννη Γιαπάνη
Η σχέση ανάμεσα στη Μαυροσκουφίτσα και το λύκο κλυδωνίζεται. Η Μαυροσκουφίτσα είναι σχεδόν βέβαιη ότι ο λύκος την απατά με τη μητέρα της. Αυτό που η Μαυροσκουφίτσα δεν γνωρίζει, είναι ότι την κόκα που παραδίδει κάθε μέρα στην εθισμένη και τυφλή γιαγιά της, την κλέβει η μητέρα της από το λύκο. Η Μαυροσκουφίτσα ετοιμάζεται για μια νέα παράδοση. H πρώτη μικρού μήκους ταινία του Γιάννη Γιαπάνη, με την Κύπρο ως χώρα εθνικότητας.
2003 - Το Ταμένο της Μάρσας Μακρή
Οι περιπέτειες που βιώνει ένα καλογεροπαίδι, όταν, από το μοναστήρι όπου είναι «ταμένο», του αναθέτουν ένα θέλημα. Ο μικρός ξεστρατίζει, ακολουθώντας το δρόμο με το μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Το ταξίδι θα διαρκέσει μια ολόκληρη μέρα. Οταν όλα τελειώσουν, θα πάρει το δρόμο της επιστροφής πιο ώριμος. Η Μάρσα Μακρή γύρισε το 2017 την πρώτη της μεγάλου μήκους ταινία με τίτλο «Ιερόσυλοι».
2007 - Για το Ονομα του Σπουργιτιού του Κύρου Παπαβασιλείου
Η μικρού μήκους ταινία του Κύπριου Κϋρου Παπαβασιλείου με την ιστορία ενός νεαρού που χάνει το όνομα του και οδηγείται σε έναν ειδικό, «ονοματολόγο» γιατρό για να του βρει όνομα. Ο Κύρος Παπαβασιλείου έκανε την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία το 2015 («Εντυπώσεις ενός Πνιγμένου»), ενώ βρίσκεται στην προετοιμασία της δεύτερης μεγάλου μήκους ταινίας του.
2017 | A Drowning Man του Μαχντί Φλάιφελ
Ελληνική συμπαραγωγή με την πλευρά της Ελλάδας να εκπροσωπείται από την Homemade Films της Μαρίας Δρανδάκη, το «A Drowning Man» του Δανού - Παλαιστίνιου Μαχντί Φλάιφελ, γυρίστηκε στην Αθήνα και αφηγείται την ιστορία του Kid, ενός αγοριού που περιπλανιέται σε μια άγνωστη πόλη, ψάχνοντας τρόπο να βγάλει τη μέρα. Περικυκλωμένος από αρπακτικά, αναγκάζεται να κάνει συμβιβασμούς, μόνο και μόνο για να επιβιώσει, παρατείνοντας την εξορία του για άλλη μια ημέρα. Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «A Drowning Man».
2019 | Η Απόσταση Ανάμεσα στον Ουρανό κι Εμάς του Βασίλη Κεκάτου
Νύχτα, παλιά Εθνική Οδός. Σ’ ένα ξεχασμένο βενζινάδικο δυο άγνωστοι συναντιούνται για πρώτη φορά. Ο ένας έχει σταματήσει για να βάλει βενζίνη στην μηχανή του. Ο άλλος έχει ξεμείνει εκεί. Για να γυρίσει στην Αθήνα του λείπουν 22.50€. Οσο ακριβώς κοστίζει η απόσταση που τους χωρίζει από τον ουρανό. Η τρίτη μικρού μήκους ταινία του Βασίλη Κεκάτου, μετά τη «Σιγή των Ψαριών όταν Πεθάνουν» (επίσημο διαγωνιστικό Λοκάρνο και Σάντανς) και τον «Ανάδρομο». Διαβάστε περισσότερα εδώ για το «Η Απόσταση Ανάμεσα στον Ουρανό κι Εμάς».
Τα Μάτια που Τρώνε του Σύλλα Τζουμέρκα (2001)
Ελληνικές συμμετοχές υπήρξαν και στη Cinefondation, το σπουδαστικό διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ Καννών που ξεκίνησε το 1998. Εκεί ως μοναδική συμμετοχή της Ελλάδας και συγκεκριμένα της Σχολής Σταυράκου έχει συμμετάσχει ο Σύλλας Τζουμέρκας το 2001 με τα «Μάτια που Τρώνε». Εχουν όμως συμμετάσχει ακόμη ο Χρυστόστομος Κρικέλλης (Kris Krikellis), το 1998 με το «Die Weiche» και το 1999 με το «Germania» (με τη σχολή HFMDK της Αυστρίας), ο Ανέστης Χαραλαμπίδης με το «Ne Upusite Ubijtsu» το 2000 (με τη σχολή VGIK της Ρωσίας), o ελληνικής καταγωγής Νοτιοαφρικάνος Ετιέν Καλός το 2006 με το «Doorman» (με το NYU Tisch Graduate Film Program),
