120 Χτύποι του Λεπτό του Ρομπέν Καμπιγιό
Ο σεναριογράφος της αριστουργηματικής και βραβευμένης με Χρυσό Φόινικα Τάξης του Λοράν Καντέ, Ρομπέν Καμπιγιό παρέδωσε φέτος με την τρίτη μεγάλου μήκους ταινία του το δικό του αριστούργημα, ένα αυτοβιογραφικό χρονικό των δικών του εμπειριών από τον ακτιβιστικό αγωνα της Act Up στις αρχές της δεκαετίας του 90 τόσο για την ενημέρωση και την πρόληψη κατά της επιδημίας του AIDS, όσο κυρίως για την άσκηση πίεσης προκειμένου να ανευρεθεί αποτελεσματική θεραπεία, ενάντια στην πολιτεία και τις μεγάλες φαρμακοβιομηχανίες που εξακολουθούσαν να εθελοτυφλούν μπροστά στη μάστιγα που εδώ και μια δεκαετία διογκωνόταν με γεωμετρική πρόοδο, αποδεκατίζοντας ομοφυλόφιλους, ναρκομανείς και φυλακισμένους. Δικαιώνοντας πλήρως τον τίτλο του, το «120 Χτύποι το Λεπτό» είναι ένας συναισθηματικός οδοστρωτήρας που κάνει την καρδια του θεατή να χτυπάει στην ίδια συχνότητα, σπαρακτικό και καθαρτηριο ταυτόχρονα, όπως η μουσική, ο έρωτας και η ακατάπαυστη δίψα για ζωή που διαπερνούν και ηλεκτρίζουν τα σώματα, ακόμα και μπροστά στο κατώφλι του θανάτου.
Το κινηματογραφικό top-ten του Flix
Μην ξεχνάτε: Flix Top Ten 2017: Ψηφίστε την καλύτερη ταινία της χρονιάς!
Power Points
Ο ντοιμαντεριστικής ακρίβειας ρεαλισμός των συναντήσεων της Act Up και των δράσεών της, γνώριμος ήδη τις συνεργασίες του Καμπιγιό με τον Λοράν Καντέ. Η δραματουργική και σκηνoθετική δεξιοτεχνία με την οποία εναλλάσσονται και διαπλέκονται ο συλλογικός αγώνας με τις προσωπικές ιστοριες των μελών της οργάνωσης και κυρίως ο τρόπος με τον οποίο αναδεικνύεται στο δεύτερο μερος της ταινίας ο έρωτας του Νατάν με τον Σον ως ένα αποκύημα και επιστέγασμα της ακτιβιστικής δράσης. Η έντονη σωματικότητα με την οποία ο Καμπιγιό αποτυπώνει τον αγώνα, με την κάμερα να θέτει το ανθρώπινο κορμί στο επίκεντρο της διεκδίκησης και της μάχης, είτε όταν κάνει έρωτα, είτε όταν διεκδικει στους δρόμους, είτε όταν χορεύει και ξεσπά, είτε όταν εξαϋλώνεται νικημένο από την ασθένεια. Η συγκίνηση που δεν εκπίπτει ποτέ στο μελοδραματισμό. Ο ασφυκτικός κι αποδραματοποιημένος νατουραλισμός της τελευταίας πράξης που μετατρέπεται στην τελική σκηνή σε ένα θρίαμβο της ζωής κι ένα ηχηρό και διαρκές κάλεσμα για τη συνέχιση της ακτιβιστικής δράσης.
Θα μείνει κλασικό:
Instant classic από τη στιγμή του πρώτου θυελλώδους και παρατεταμένου χειροκροτήματος στην Κρουαζέτ και ήδη αναπόσπαστο μέρος του κανόνα με τις σημαντικότερες LGBTQ ταινίες που γυρίστηκαν ποτέ, το «120 Χτύποι το Λεπτό» είναι ένα πολύτιμο μάθημα Ιστορίας για τις επερχόμενες γενιές και μια διαρκής υπόμνηση όχι μόνο για έναν ιό που εξακολουθεί να εξαπλώνεται, αλλά και για έναν ακτιβισμό πιο επίκαιρο από ποτέ, σε έναν κόσμο όπου ο σκοταδισμός ανακάμπτει παγκοσμίως, καθιστώντας αδήριτη την επιτακτικότητα της συνέχισης του αγώνα.
Η σκηνή που δε θα ξεχάσουμε:
Όσο ο Σον αργοσβήνει στο νοσοκομείο, ο Σηκουάνας βάφεται κόκκινος από το αίμα μιας ολόκληρης γενιάς ανθρώπων που αποδεκατίστηκαν όχι μόνο από την επιδημία του AIDS, αλλά και από την ολιγωρία του Κράτους και των φαρμακευτικών εταιριών.
Γράψαμε στο Flix
Ηδη από τα πρώτα λεπτά της ταινίας βρίσκεσαι και εσύ, ο θεατής, ένας εθελοντής στο μεγάλο αμφιθέατρο όπου γίνονται οι συγκεντρώσεις της Act Up. Εκεί όπου συζητιούνται δημοκρατικά όλες οι απόψεις, εκεί που παίρνονται οι αποφάσεις, εκεί όπου θα ξεκινήσουν και οι πρώτες διαφωνίες ανάμεσα στους πιο μετριοπαθείς και τους πιο ακραίους ακτιβιστές. Εκεί όπου σιγά σιγά ξετυλίγεται η μεγάλη εικόνα μιας ταινίας που καταφέρνει με τον πιο ανεπιτήδευτο και σχεδόν σωματικό τρόπο να εναλασσεται συνεχώς ανάμεσα στο ατομικό και το συλλογικό, ανάμεσα στη συγκεκριμένη ιστορική περίοδο στην οποία αναφέρεται και στο σήμερα, ανάμεσα σε ένα ακέραιο σινεμά που βρίσκεται εδώ - ακριβώς τη στιγμή που το χρειαζόμαστε - για να φυλάξει στα σπλάχνα του την ιστορική μνήμη και ταυτόχρονα ένα σινεμά τόσο προσωπικό και συγκινητικό σαν η ιστορία του Σον και του Νατάν να είναι η μοναδική που έπρεπε να ειπωθεί μέσα από τα εκατομμύρια των ιστοριών που γεννήθηκαν και... πέθαναν στα πρώτα εκείνα εφιαλτικά χρόνια του AIDS.
Διαβάστε εδώ ολόκληρη τη γνώμη του Flix για το «120 Χτύποι το Λεπτό»
Και κάτι ακόμη
Η ταινία που έκανε τον Πρόεδρο της Επιτροπής Πέδρο Αλμοδόβαρ (και όχι μόνο) να κλάψει στο 70ο Φεστιβάλ των Καννών (δείτε στο βίντεο παραπάνω περίπου στο 17ο λεπτό) δεν κατάφερε να φύγει τελικά με το Χρυσό Φοίνικα, ενώ η πορεία της στις βραβεύσεις μέσα στη χρονιά θα μπορούσε να χαρακτηριστεί απογοητευτική, καθώς περιορίστηκε στην (μάλλον) ήσσονος σημασίας βράβευση για το Καλύτερο Μοντάζ στα βραβεία της Ευρωπαικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, το μεγαλύτερο σοκ, όμως, ήταν ο αποκλεισμός της από τη shortlist των εννέα υποψήφιων για το Oσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας, όπου θεωρούταν ένα από τα φαβορί για το χρυσό αγαλματίδιο. Τα επερχόμενα βραβεία Σεζάρ, όπου η ταινία παίζει εντός έδρας, πιθανότατα θα αποκαταστήσουν την αδικία, οι βραβεύσεις όμως τελικά ελάχιστη σημασία έχουν μπροστά σε ένα έργο τόσο λυτρωτικό μέσα στην ειλικρίνειά και τη συναισθηματική του δύναμη, που θα μείνει πραγματικά αξέχαστο.
Το κινηματογραφικό top-ten του Flix
