Midnight in Paris του Γούντι Αλεν (Ταινία ανοίγματος - Εκτός Διαγωνιστικού)
«Ναι το φιλμ θέλει να (χαμο)γελάσει με τον τρόπο που σε κάθε εποχή κοιτάζουμε με ρομαντισμό το παρελθόν και μεταμορφώνουμε τους ανθρώπους του σε ήρωες, αλλά θα χρειαζόταν να είναι λίγο πιο αιχμηρό, ή έστω να σκιαγραφεί τους χαρακτήρες σαν κάτι περισσότερο από εύκολα αναγνωρίσιμα κλισέ, για να πετύχει τον στόχο του.»
Polisse της Μαϊγουέν (Βραβείο της Επιτροπής)
«Οσο η ταινία αντιμετωπίζει τους χαρακτήρες της σαν αληθινούς ανθρώπους, δίχως να αρνείται τα ελαττώματα, τις αδυναμίες τα πάθη τους, τα πράγματα δείχνουν να λειτουργούν άψογα. Οταν αρχίζει να τους βλέπει όμως σαν σχηματικούς ήρωες ενός δράματος με κοινωνικό μήνυμα, ή ακόμη χειρότερα σαν δευτερεύοντες χαρακτήρες σε μια ιστορία που εξυπηρετεί κυρίως τον ναρκισσισμό της Μαϊγουέν, χάνει το πραγματικό του κέντρο βάρους και παίρνει το σχήμα μια επώδυνα χαμένης ευκαιρίας.»
Habemus Papam του Νάνι Μορέτι
«Ξαναβρίσκοντας τη φόρμα του, μετά το άνευρο και χοντροκομμένο "Ο Αλιγάτορας" του 2006, ο Νάνι Μορέτι μοιράζει τον κινηματογραφικό του χρόνο ανάμεσα στο Βατικανό και τους δρόμους της Ρώμης. Και το κάνει ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που μοιράζει την κινηματογραφική του αφήγηση ανάμεσα στη σάτιρα και το δράμα.»
Footnote του Τζόζεφ Σεντάρ (Βραβείο Σεναρίου)
«Με την πρόφαση της ελαφρότητας, ο Τζόζεφ Σένταρ γράφει και σκηνοθετεί μία προσεχτική -και σε στιγμές ανατρεπτική- ψυχαναλυτική ματιά στον ανδρικό εγωισμό, ένα φροϊδικό δράμα που σπάει το ταμπού του "γονιού που θέλει πάντα το καλύτερο για το παιδί του".»
Μichael του Μάρκους Σλάινζερ
«Μην περιμένετε σκηνές βίας εντός κάδρου, κλάματα παιδιών που θα σπαράξουν την καρδιά σας (και θα ξυπνήσουν την ενοχή σας) και έναν ήρωα – τέρας που θα βλέπετε το βράδι στους εφιάλτες σας. Ο Σλάινζερ κινηματογραφεί την ιστορία του πιο κλινικά και από τον ίδιο τον Χάνεκε, αποδεσμεύοντας ακόμη και τις πιο δυνατές σκηνές του ακόμη και από το πιο παραμικρό δείγμα δράματος.»
Le Gamin Au Velo των Ζαν Πιερ και Λικ Νταρντεν (Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής)
«Μπορεί να ακουστεί ειρωνικό, αλλά είναι αλήθεια: το σινεμά των Νταρντέν, νατουραλιστικό και ήσυχο, δεν παύει να είναι σινεμά ...δράσης. Ηλεκτρισμένης ενέργειας, ταχυκαρδίας, αγωνίας. Οι ήρωές τους τρέχουν, αγωνίζονται, παλεύουν. Αντιδρούν πεισματικά στο τραγικό συνήθως πεπρωμένο τους.»
The Artist του Μισέλ Χαζαναβίσιους (Βραβείο Ανδρικής ερμηνείας στον Ζαν Ντιζαρντέν)
«Ισως η ιδέα μιας ασπρόμαυρης βουβής ταινίας σε εποχές που όλοι μοιάζουν να κοιτάζουν τον κόσμο μέσα από τα 3D γυαλιά τους, να ακούγεται σαν βαρετός αναχρονισμός, ο Χαζαναβίσιους και οι συνεργάτες του, ξέρουν πως να κάνουν σύγχρονο απολαυστικό σινεμά, δίχως να προδώσουν την αληθοφάνεια και το πνεύμα αυτού που θέλουν να πετύχουν.»
L'Apollonide του Μπερτράν Μπονελό
«Ισως γιατί, για πρώτη φορά, ακόμη κι αν το βλέμμα ανήκει σε άντρα σκηνοθέτη, οι γυναίκες είναι το θέμα κι όχι το θέαμα, έστω κι αν παρελαύνουν ημίγυμνες, ή υπερβολικά στολισμένες, αντικείμενα του πόθου των πελατών, αλλά όλες τους ξεχωριστές, αληθινοί άνθρωποι κι όχι προχειροφτιαγμένα σκαριφήματα χαρακτήρων.»
The Tree of Life του Τέρενς Μάλικ (Χρυσός Φοίνικας)
«Κάπου ανάμεσα στο "Jurrassic Park", το "Lost", το "2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος", ένα ντοκιμαντέρ του National Geographic και ένα new age μελόδραμα που έρχεται από τα 50s, η πιο πολυαναμενόμενη ταινία της χρονιάς είναι όλα αυτά, τίποτε από όλα αυτά και ίσως και κάτι άλλο που δεν θα μάθουμε ποτέ.»
Le Havre του Ακι Καουρισμάκι
«Το σινεμά του Καουρισμάκι παραμένει μια "ανάσα" μέσα στο συχνά δυσπρόσιτο φεστιβαλικό χάος, μια υπενθύμιση για την γοητεία της κινηματογραφικής απλότητας και μια ελπίδα πως η καλοσύνη μπορεί κάποια στιγμή να επικρατήσει όχι μόνο στο σινεμά. Αλλά και στη ζωή.»
Melancholia του Λαρς φον Τρίερ (Βραβείο Γυναικείας ερμηνείας στην Κίρστεν Ντανσντ)
«Οι χαρακτήρες σε κρατούν σε απόσταση, οι εικόνες σε εντυπωσιάζουν, αλλά δεν σε αγγίζουν στ' αλήθεια. Ο συγκρατημένος θαυμασμός, η μέτρια απορία, οι χλιαροί έπαινοι δεν είναι αντιδράσεις στις οποίες ο Τρίερ μας έχει συνηθίσει.»
La Piel Que Habito του Πέδρο Αλμοδόβαρ
«Κι εκεί που ο Αλμοδόβαρ θα μπορούσε να πνιγεί στα βαθειά νερά του υπαρξισμού, ή να γελοιοποιηθεί από τις γκροτέσκες επιλογές του, αναδύεται ως μοναδικός, ατρόμητος και υπερβατικός δημιουργός και, κυρίως, σοφός άνθρωπος. Χωρίς, καν, να κάνει έκπτωση στο χαρακτηριστικό του χιούμορ, που πια μοιράζεται με οικειότητα με τον θεατή, σαν παλιοί φίλοι που μοιράζονται ένα ιδιωτικό αστείο. Με διάθεση και κοινωνικής ανοχής και προσωπικής εξομολόγησης. Σα να λέει, αυτό είναι το ζόρι μου τόσα χρόνια κι αυτό είναι και το δικό σου.»
Hara - Kiri: Death of a Samurai του Τακάσι Μιίκε
«Ο Μιίκε στήνει χαρακτήρες ακόμα πιο τρισδιάστατους και από την εικόνα του. Χειρίζεται τα ηθικά διλήμματα και τις ανατροπές με την ωριμότητα έμπειρου auteur που απογειώνει το θέμα του, από την μικρή ιστορία μια οικογένειας σε οικουμενικά και πανανθρώπινα συμπεράσματα.»
Τhis Must Be the Place του Πάολο Σορεντίνο
«Δεν έχει σημασία γιατί ο Σορεντίνο στέλνει τον ήρωά του σε ένα ακόμα μακρύτερο road trip στη χαμένη αμερικανική ενδοχώρα. Ενα εύρημα επινοεί για να σκορπίσει την ταινία του με χαμένους ανθρώπους. Ενας εξαφανισμένος στις τύψεις του γέροντας. Μια γυναίκα αγνοούμενου στρατιώτη. Ενα runaway αγόρι που η μάνα του το περιμένει ακίνητη στο παράθυρο, μέρα και νύχτα. Κάποιοι το έχουν βάλει στα πόδια, κάποιοι κρύβονται, όλοι ψάχνονται.»
Drive του Νίκολας Βίντινγκ Ρεφν (Βραβείο Σκηνοθεσίας)
«Η δική του εκδοχή για τις σκηνές δράσης μοιάζει να σταματά και να επιταχύνει τον χρόνο, να ξεσπά σε μια «καρτούν» αλλά και ενοχλητική μαζί βία, να θέλει πάνω απ' όλα, να μείνει cool με κάθε τίμημα. Και η αλήθεια είναι ότι τα καταφέρνει. Η ματιά του μοιάζει να αλέθει όλες τις αναφορές του σε ένα ηλεκτρισμένο αποτέλεσμα, οι εικόνες του μένουν στη μνήμη, οι ηθοποιοί του υπηρετούν σωστά την ιδέα που έχει στο μυαλό του.»
Once Upon a Time in Anatolia του Νουρί Μπιλγκέ Τσεϊλάν (Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής)
«Κάνοντας αυτό που ξέρει να κάνει αριστουργηματικά, σινεμά παρατήρησης, ο Τσεϊλάν μας συστήνει με αργούς, υπνωτικούς ρυθμούς τα στεπώδη βάθη της χώρας του, εκτάσεις και χωριά ξεχασμένα κι από τον Αλάχ. Μας βάζει μέσα σε σπίτια, ακούμε, προσέχουμε λεπτομέρειες, εγκλωβιζόμαστε στο αδιέξοδο των ανθρώπων που κατοικούν σε αχαρτογράφητες περιοχές και, ειρωνικά, δεν έχουν που να πάνε.»
Le Source des Femmes του Ράντου Μιχαϊλεάνου
«Αυτή η ανάγνωση της "Λυσιστράτης" στον σύγχρονο αραβικό κόσμο, εν δυνάμει θα μπορούσε να περιέχει τον σπόρο για το ξεκίνημα μιας σοβαρής κουβέντας πάνω στην θέση των γυναικών στις μουσουλμανικές κοινωνίες, όμως ο Μιχαϊλεάνου, την χειρίζεται απλοϊκά και επιφανειακά, έχοντας μάλλον στο μυαλό του ένα κοινό που θα πρέπει να μεγιστοποιηθεί πάση θυσία.»
Les Bien-Aimes του Κριστόφ Ονορέ (Ταινία κλεισίματος)
«Φλύαρος, όχι πάντοτε εύστοχος και σχεδόν ανεπίτρεπτα ρομαντικός, ο Ονορέ δεν είναι σπουδαίος σκηνοθέτης. Είναι, όμως, ένας από τους τελευταίους θιασώτες μιας ελαφρότητας που μοιάζει να έχει χαθεί στο σύγχρονο σινεμά της σοβαροφάνειας. Το φιλόδοξο μιούζικαλ του κατοικεί στα όρια του camp, της σινεφιλίας, ενός εμπορικού σινεμά που θέλει και μπορεί να αναπνέει "ελευθερία".»
Οι ταινίες που είδαμε από τα παράλληλα προγράμματα των Καννών
Restless του Γκας Βαν Σαντ / Ενα Κάποιο Βλέμμα
«Μελοδραματικός, αγνώριστα εύπεπτος, σε στιγμές ακόμα και απλοϊκός. Ο Γκας Βαν Σαντ απογοητεύει τα δημοσιογραφικά πλήθη της Κρουαζέτ, αλλά ακόμα κι αν συμφωνείς ότι το «Restless» δεν είναι το καλύτερο δείγμα της φιλμογραφίας του, κάτι υπάρχει στο σινεμά του πεισμωμένα έφηβου σκηνοθέτη που δε χορταίνεις να το κοιτάς. Ακόμα κι όταν τρέχουν τα μάτια σου.»
Arirang του Κιμ Κι Ντουκ (Βραβείο τμήματος «Un Certain Regard»)
«Μπορεί ο ίδιος να το χαρακτηρίζει, ειρωνικά, ως δράμα, αλλά το "Arirang" του Κιμ Κι-Ντουκ είναι παραπάνω κι από ντοκιμαντέρ, είναι, στην ουσία, ένα home movie που γύρισε ο ίδιος, με πρωταγωνιστή, θέμα και αποκλειστική συμμετοχή τον εαυτό του.»
Stopped on Track του Αντρέας Ντρέσεν / Ενα Κάποιο Βλέμμα
Χωρίς δραματικές κορώνες, δίχως υπερβολές, με όλη την επώδυνη αλήθεια ενός θανάτου που πλησιάζει, ο Αντρέας Ντρέσεν ακολουθεί τον καρκινοπαθή ήρωά του προς το τέλος και την οικογένειά του στην δύσκολη πορεία της προς την αποδοχή της απώλειάς του. Μια ταινία σκληρή γιατί κοιτάζει από κοντά έναν φόβο τόσο μεγάλο αλλά και τόσο οικείο, με μια ματιά σχεδόν ντοκιμαντερίστικη. Μια ταινία δύσκολη ακριβώς γιατί είναι αληθινή.
Elena του Αντρέι Σβιάγκιντσεφ / Ενα Κάποιο Βλέμμα
Η Ελενα του τίτλου, είναι το μισό ενός ηλικιωμένου ζευγαριού που στηρίζεται σε μια παράξενη δυναμική: Εκείνη υπήρξε νοσοκόμα, εκείνος ήταν πρώην ασθενής της. Εκείνος είναι πλούσιος εκείνη φτωχή. Τα ενήλικα παιδιά τους αποτελούν ένα από τα μεγαλύτερα εμπόδια μιας σχέσης που μοιάζει να βασίζεται σε κάτι πολύ εύθραυστο και περίπλοκο. Η τρίτη ταινία του Σβιάγκιντσεφ προσγειώνεται πιο κοντά από ποτέ σε μια συμβατική μυθοπλασία, αλλά συνεχίζει να κρύβει τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία της σε όσα δεν απεικονίζονται ξεκάθαρα στις εικόνες της, εξακολουθεί να ενδιαφέρεται για τα όσα ανακαλύπτεις στα λιγότερα φωτισμένα σημεία των χαρακτήρων τους.
Okohotnik (The Hunter) του Μπακούρ Μπακουράτζε / Ενα Κάποιο Βλέμμα
Ενας αγρότης στο πουθενά της Ρωσίας και η ρουτίνα της ζωής του που διακόπτεται, όταν μια γυναίκα από την κοντινή φυλακή, θα έρθει για να δουλέψει σαν μέρος της επανένταξης της, στο χοιροστάσιό του. Μια ερωτική σχέση θα αναπτυχθεί μεταξύ τους με τον ίδιο τρόπο που όλα κινούνται στο φιλμ: αργόσυρτα και δίχως ιδιαίτερες εξηγήσεις. Η ισχνή ιστορία αφήνει χώρο για σκέψεις, που όμως δεν βρίσκουν πρόσφορο έδαφος στις εικόνες του φιλμ που δείχνουν να προσφέρουν περισσότερες πληροφορίες για το γουρούνια παρά για τους ήρωές του...
Oslo, 31 August του Γιοακίμ Τρίερ / Ενα Κάποιο Βλέμμα
Περισσότερο mood piece παρά ολοκληρωμένο φιλμ, η δεύτερη ταινία του Γιοακίμ Τριερ ακολουθεί μια μέρα στη ζωή του ηρώα της ενός πρώην ναρκομανή που προσπαθεί να βρει ξανά τον βηματισμό του. Οταν τον συναντάμε για πρώτη φορά δοκιμάζει να αυτοκτονήσει, μια σκέψη που θα προσπαθήσει να καταπνίξει σε όλη τη διάρκεια του φιλμ. Απαισιόδοξη στην καρδιά της, μελαγχολική στο ύφος της, συχνά βαθιά διαισθητική στον τρόπο που κοιτάζει στην καρδιά των χαρακτήρων τους και περιγράφει την κατάσταση τους, αυτό που το «Oslo 31 August» πετυχαίνει κυρίως, είναι να απεικονίζει με καθαρότητα το εδώ και το τώρα τους. Αξιοπρόσεκτο, αλλά όχι αρκετό.
Martha Marcy May Marlene του Σον Ντέρκιν / Ενα Κάποιο Βλέμμα
Μια κοπέλα το σκάει από το κοινόβιο μιας επικίνδυνης σέκτας, εγκαθίσταται στο σπίτι της αποξενωμένης αδελφής της και προσπαθεί να προσαρμοστεί σε μια συμβατική ζωή, χωρίς ν’ αποκαλύψει το σκοτεινό μυστικό της. Πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του σκηνοθέτη, χαμηλών τόνων θρίλερ που δημιουργεί μια ατμόσφαιρα αναμονής και κινδύνου, χωρίς ιδιαίτερο χαρακτήρα ή κορύφωση. Το καλύτερο στοιχείο της ταινίας – έκπληξη! – η πρωταγωνίστρια Ελίζαμπεθ Ολσεν, η οποία παρά τη μικρή της ηλικία και το αθώο της πρόσωπο, ερμηνεύει το ρόλο με μια σοβαρότητα και εσωτερική δύναμη μεγάλης ηθοποιού. Και, ναι, είναι η μικρή αδελφή των Μέρι-Κέιτ και Ασλεϊ.
Miss Bala του Χεράρδο Ναράγχο / Ενα Κάποιο Βλέμμα
Νέα, αλλά χειρότερη ταινία από τον δημιουργό του «Voy a Expolotar» και του «Drama/Mex», που προβλήθηκαν και συζητήθηκαν στο φεστιβαλικό κύκλωμα. Η «Μις Σφαίρα» του τίτλου είναι μια όμορφη νεαρή Μεξικανή που θέλει να κατακτήσει τα καλλιστεία και, αντ’ αυτού, βρίσκεται άθελά της μπλεγμένη στον πιο σκληρό, σαδιστικό και βρώμικο κόσμο των καρτέλ. Η πρωταγωνίστρια, Ιρένε Αθουέλα, είναι όντως μια μελαχρινή καλλονή, η ταινία έχει και πολλή βία και γυμνό και σεξ και ναρκωτικά, αλλά στην ουσία δεν υπερέχει σε τίποτα από μια mainstream ταινία δράσης για θερινό σινεμά.
Skoonheid του Όλιβερ Χερμάνους / Ενα Κάποιο Βλέμμα
Ένα δυνατό δράμα για έναν σεξουαλικά καταπιεσμένο macho μεσήλικα Αφρικάνερ, που οδηγείται σταθερά προς μια αδιέξοδη κατάληξη στην ταινία που κέρδισε τον Queer Φοίνικα του φεστιβάλ. Με μια εξαιρετική ερμηνεία από τον Ντάνιελ Λοτζ στον ρόλο του παντρεμένου πατέρα και συζύγου που παθιάζεται με τον γοητευτικό νεαρό ανιψιό του, η ταινία δεν φοβάται να δείξει τις πιο άσχημες πλευρές ενός χαρακτήρα που μοιάζει οτιδήποτε, εκτός από θετικός. Μια ενδιαφέρουσα σπουδή πάνω στην εμμονή και την επιθυμία, αλλά και την ίδια την νοοτροπία μίας χώρας που μοιάζει να δίνει ακόμη πολύ μεγάλο βάρος σε αξίες και συμπεριφορές που μοιάζουν παλιές και ξεπερασμένες.
Trabalhar Cansa των Τζουλιάνα Ρόχας, Μάρκος Ντούτρα / Ενα Κάποιο Βλέμμα
Μια παράξενη περίοδος ξεκινά για το παντρεμένο ζευγάρι του «Trabalhar Cansa», όταν η σύζυγος αποφασίζει να ανοίξει ένα σούπερ μάρκετ την ίδια στιγμή που ο άντρας της χάνει τη δουλειά του. Προβλήματα με την υγρασία, τους γείτονες, την καινούρια υπηρέτρια στο σπίτι, δυσκολίες να βρεθεί καινούρια απασχόληση για τον άντρα του σπιτιού, μυστηριώδεις εξαφανίσεις προϊόντων από το μαγαζί. Το φιλμ των Ρόχας και Ντούρτα παίξει με στοιχεία του θρίλερ ακόμη και του φανταστικού για να κάνει μια ταινία για την εποχή της οικονομικής κρίσης. Η προσπάθεια ενδιαφέρουσα, το αποτέλεσμα τουλάχιστον άνισο.
Las Acacias του Πάμπλο Τζιορτζέλι / Εβδομάδα Κριτικής
Χαμηλότονο εσωτερικό, ήσυχο, αλλά την ίδια στιγμή γοητευτικό, τρυφερό, με μεγάλη καρδιά, το ντεμπούτο του Πάμπλο Τζιορτζέλι ταξιδεύει μαζί με τους πρωταγωνιστές του, τον οδηγό ενός φορτηγού και μια ανύπαντρη μητέρα στην επαρχία της Αργεντινής, διασχίζοντας την ίδια στιγμή μια μεγάλη γκάμα συναισθημάτων. Ελάχιστα πράγματα συμβαίνουν στην οθόνη, αλλά η παρατηρητική ματιά του σκηνοθέτη κοιτάζει πίσω τους, σκιαγραφεί δυο βαθιά μελετημένα πορτρέτα των ηρώων της, και καταγράφει με τρόπο συναρπαστικό ένα ταξίδι που σίγουρα δεν είναι μόνο γεωγραφικό.
17 Filles των Ντελφίν και Μιριέλ Κουλέν / Εβδομάδα Κριτικής
Το θέμα είναι ταμάμ για να κινήσει την περιέργεια του κοινού: βασισμένη σε πραγματική ιστορία που συνέβη το 2008 στην Αμερική, η ταινία παρακολουθεί την περίπτωση 17 κοριτσιών, συμμαθητριών στο γυμνάσιο, που αποφασίζουν να μείνουν ταυτόχρονα έγκυες και να γίνουν ανύπαντρες μητέρες. Οι προθέσεις είναι σε καλό δρόμο – γίνεται φανερό το πώς οι έφηβες θέλησαν κατ’ αρχήν να δηλώσουν την αυτονομία τους από τις οικογένειές τους και τον έλεγχο του σώματός τους, να αποκτήσουν την ασφάλεια της ένταξης σε μια ομάδα ομοειδών, να δώσουν σημασία στη βαρετή ζωή τους και, φυσικά, ως έφηβες, να προκαλέσουν την αντίδραση των μεγαλύτερων που αποκηρύσσουν. Ωστόσο, παρότι γυναίκες, οι αδελφές σκηνοθέτες Ντελφίν και Μιριέλ Κουλέν, από τη μία πλευρά κινηματογραφούν τα λεία, απαίδευτα, υπέροχα κορμιά των πρωταγωνιστριών τους με τον τρόπο του πιο ξεδιάντροπου ηδονοβλεψία και, από την άλλη, δικαιώνουν την κίνηση των κοριτσιών με μια ρομαντική αφέλεια που ειλικρινά εκνευρίζει.
Walk Away Renee του Τζόναθαν Καουέτ / Εβδομάδα Κριτικής
Αν έχεις δει το «Tarnation», μπορείς να καταλάβεις πόσο πολύ μοιάζει το «Walk Away Renee» στο ντεμπούτο του Τζόναθαν Καουέτ που εν έτει 2003 τον έχρισε αυτοστιγμεί ως το νέο μεγάλο ταλέντο του αμερικάνικου avant-garde. Μέσα από μια μείξη φωτογραφιών, βίντεο από διαφορετικές πηγές και προσωπικών εξομολογήσεων, μπορεί ο Καουέτ να περιγράφει την καινούργια του «ταινία»ως μια μετάβαση στο fiction, αλλά τίποτα δεν μπορεί να σε πείσει πως ό,τι βλέπεις μπορεί να έχει την παραμικρή σχέση με μυθπολασία. Φόρος τιμής στην ψυχικά διαταραγμένη μητέρα του και την προσπάθεια του ίδιου του Καουέτ να την μεταφέρει στη Νέα Υόρκη γλιτώνοντας την από την ανευθυνότητα των γιατρών που την επιβλέπουν, το «Walk Away Renee» είναι περισσότερο ένα προσωπικό ημερολόγιο ψυχανάλυσης παρά μια κινηματογραφική εμπειρία. Μπορεί στο τέλος ο Καουέτ να ενδίδει – αν όχι στη φαντασία – στην επιστημονική φαντασία, αλλά το πόνημα του στέκει μόνο ως ένα hipster συνονθύλευμα από folk μουσική, νοσταλγικά home movies και καλλιτεχνικές αναζητήσεις που θα ταίριαζαν περισσότερο σε ένα video art.
Snowtown του Τζάστιν Κούρτζελ / Εβδομάδα Κριτικής
Αν αναζητάτε απαντήσεις για την ψυχολογία των ηρώων στις ταινίες που βλέπετε, το «Snowtown» πιθανότατα θα σας αφήσει ανικανοποίητους, μια που όπως και στη ζωή, έτσι και σ αυτή την βασισμένη σε αληθινά γεγονότα ιστορία, οι εξηγήσεις απουσιάζουν. Ο βίος και το modus operandi του χειρότερου ίσως serial killer της Αυστραλίας, δεν δίνει μόνο ένα βίαιο φιλμ για το έγκλημα και την παράνοια, αλλά και ένα στιβαρό κομμάτι δύσκολου, δυνατού σινεμά. Μετρώντας τις περισσότερες αποχωρήσεις από κάθε άλλη ταινία φέτος στο φεστιβάλ, το φιλμ αποζημίωσε τους θεατές με αντοχές, αποδομώντας τους κανόνες ενός θρίλερ και κοιτάζοντας με παρατηρητικότητα την δυναμική της ανθρώπινης αγέλης, τους μηχανισμούς της συναισθηματικής σύγχυσης και την καταστροφική επίδραση ενός τοξικού περιβάλλοντος στην ανίκανη να αντισταθεί ανθρώπινη μονάδα.
Code Blue της Ούρσουλα Αντόνιακ / Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών
Βαθιά στην περιοχή της «Δασκάλας του Πιάνου», αλλά δίχως την ματιά ενός Χάνεκε και την ερμηνεία μιας Ιζαμπέλ Ιπερ, το φιλμ της Αντόνιακ επιλέγει για ηρωίδα μια γυναίκα, που μοιάζει στη θέση της καρδιάς να έχει έναν σφιχτοδεμένο κόμπο ψυχοσεξουαλικών συνδρόμων. Δουλεύει σαν νοσοκόμα στην γηριατρική πτέρυγα ενός νοσοκομείου θανατώνοντας τα βράδια ασθενείς που επιλέγει, αρνείται οποιαδήποτε επαφή μέχρι την στιγμή που ένας γείτονας της με ανάλογες «ευαισθησίες» θα δοκιμάσει να την πλησιάσει. Στοχεύοντας κυρίως στο σοκ, θέλοντας ασφαλώς να προκαλέσει, η Αντόνιακ δεν αφήνει κανένα ταμπού που να μην αγγίξει, αλλά ακόμη κι έτσι και παρ ότι δεν μπορείς να μην θαυμάσεις το θάρρος και την εξαιρετική της σκηνοθεσία, η δύναμη και η αποτελεσματικότητα του φιλμ δεν είναι ποτέ αυτή που θα περίμενες.
La Fee των Ντομινίκ Αμπέλ, Μπρουνό Ρομί, Φιόνα Γκόρντον / Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών
Ενας νυχτερινός ρεσεψιονίστ, σε ένα μικρό ξενοδοχείο, ένας βρετανός πελάτης που χάνει το σκυλάκι του, μια ομάδα παράνομων μεταναστών, μια γυναίκα που ισχυρίζεται ότι είναι νεράιδα. Το σινεμά των Αμπέλ, Ρομί και Γκόρντον, σκηνοθετών, σεναριογράφων, πρωταγωνιστών, έχει κάτι το γοητευτικά παραμυθένιο, μια αθωότητα που φέρνει στο νου τις μέρες του βουβού σινεμά. Η «Νεράιδα» τους είναι γεμάτη οπτικά γκαγκ, τρυφερές στιγμές παράδοξο χιούμορ, τόσο, που κάνει σχεδόν κάθε κινηματογραφική σου ευχή... πραγματικότητα.
Play του Ρούμπεν Οστλουντ / Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών
Βασισμένο σε αληθινά γεγονότα για μια ομάδα παιδιών στην Κοπεγχάγη που έκλεβαν τα κινητά συνομήλικων τους, το Play δεν είναι μια ταινία για την παιδική εγκληματικότητα, ούτε ένα φιλμ με κοινωνικό μήνυμα. Αποδομώντας την ιστορία απομακρύνοντας τον συναισθηματισμό, ξεχνώντας κάθε διδακτική διάθεση ενδιαφέρεται για το βλέμμα του θεατή, που συντάσσεται με αυτό των ανθρώπων που μένουν αμέτοχοι στα όσα συμβαίνουν στην οθόνη. Και μέσα από αυτό το πανέξυπνο εύρημα μας φέρνει αντιμέτωπους κυρίως με τον ίδιο μας τον εαυτό και με τον τρόπο που ο καθένας μας έχει τακτοποιήσει τον κόσμο του και τις ηθικές του αξίες σε κουτάκια. Και μας προτείνει να τα ανοίξουμε και να δούμε τι στ αλήθεια κρύβουν μέσα.
The Other Side of Sleep της Ρεμπέκα Ντέιλι / Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών
Οταν υπνοβατείς, το πιο πιθανό είναι πως όταν ξυπνήσεις θα βρεθείς αντιμέτωπος με έναν εφιάλτη. Αυτό μοιάζει να σκέφτηκε και η Ιρλανδέζα Ρεμπέκα Ντέιλι που στο φιλόδοξο ντεμπούτο της αφηγείται μια εφιαλτική ιστορία ενηλικίωσης με φόντο μια εγκαταλελειμμένη επαρχιακή πόλη στο μέσο του πουθενά. Η ηρωίδα της, ένα κορίτσι που υπνοβατεί τραυματισμένο ανεπανόρθωτα από τον φόνο της μητέρας της θα ξυπνήσει χωρίς να ξέρει το πως δίπλα στο πτώμα ενός νεκρού κοριτσιού, αφήνοντας την Ντέιλι να κινηματογραφεί το θρίλερ του θανάτου της με τη μορφή ενός σκοτεινού παραμυθιού για ενήλικες. Υπνωτικό και επιβλητικό, το «The Other Side of Sleep» είναι ταυτόχρονα, ωστόσο, αδύνατο σεναριακά και υπερβολικά προσανατολισμένο στο να χτίσει «ατμόσφαιρα» χάνοντας διαρκώς την ρεαλιστική υπόσταση του, παραμένοντας ως το τέλος ένα φιλμικό πείραμα από μια ταλαντούχα δημιουργό που σίγουρα θα συναντήσουμε στο μέλλον.
Impardonnables του Αντρέ Τεσινέ / Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών
Στα 68 του χρόνια, δύσκολα θα βρεις πιο «νεαρό» γάλλο σκηνοθέτη από τον Αντρέ Τεσινέ. Πιστός στο ανάλαφρο, σοφιστικέ σινεμά της ενδοσκόπησης και των μικρών εγκλημάτων μεταξύ ...εραστών, ο Τεσινέ βρέθηκε στο Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών του 64ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών για τρίτη φορά, μετά το 1969 («Paulina s'en va») και το 1975 («Souvenirs d'en France») με τη διασκευή ενός μυθιστορήματος του Φιλίπ Ντιζάν. Με φόντο τη Βενετία και πρωταγωνιστές έναν συγγραφέα σε κρίση έμπνευσης (Αντρέ Ντισολιέ) και μια ταξιδιωτική πράκτορα (Καρόλ Μπουκέ), ο Τεσινέ ενορχηστρώνει ένα ερωτικό γαϊτανάκι παρεξηγήσεων, πάθους, απιστίας και εμμονής διασχίζοντας μερικά από τα αγαπημένα του θέματα: τη μέση ηλικία και τη σχέση της με τη επανάσταση της νέας γενιάς, τον έρωτα που στροβιλίζεται γύρω από τις ζωές των ανθρώπων αφήνοντας τους γυμνούς μπροστά στις επιθυμίες τους, τον ομοφυλόφιλο έρωτα (στην ίσως πιο αληθινή ερωτική ιστορία της ταινίας ανάμεσα σε δύο γυναίκες), τη βία που όλοι κρύβουμε εν δυνάμει μέσα μας. Το αποτέλεσμα; Μια από τις πιο έξυπνες κωμωδίες ολόκληρου του φεστιβάλ, κατάμαυρη όσο το χιούμορ της και ελαφριά σαν ένα μια βόλτα στη νοσταλγική Βενετία από έναν βετεράνο που αρνείται πεισματικά να αφήσει το βάρος των χρόνων του να σκεπάσει την κινηματογραφική του ντελικάτη ευγένεια.
Tags: Cannes 2011
