Από τον «Ζωολογικό μας Κήπο» του Κάμερον Κρόου μέχρι το πορτοκαλί, απροσδιόριστο, αξιαγάπητο πλάσμα που υπήρξε ο «Λόραξ», η χρονιά φέτος είχε να επιδείξει μια πλούσια πανίδα και χλωρίδα πρωταγωνιστών, που δεν ανήκουν απαραίτητα στο ανθρώπινο είδος. Κάτι που όμως δεν τους εμπόδισε να μεταμορφωθούν σε βασικά στοιχεία ενός φιλμ ή σε αληθινούς ήρωες που έκλεψαν την παράσταση. Στην λίστα που ακολουθεί, ρίχνουμε μια ματιά στους πλεόν αξιοπρόσεκτους από τους μη-ανθρώπινους πρωταγωνιστές που ξεχωρίσαμε φέτος.
Ο Ρίτσαρντ Πάρκερ στη «Ζωή του Πι»
Τίγρης με ονοματεπώνυμο και ταμπεραμέντο, το δημιούργημα της φαντασίας του Γιαν Μαρτέλ και μερικών υπερσύγχρονων και εξαιρετικά ισχυρών υπολογιστών, ο Ρίτσαρντ Πάρκερ παέι πολύ πιο πέρα από ένα ακόμη ζώο. Μεταμορφώνεται σε αληθινό πρωταγωνιστή και υπαρξιακό σύμβολο της ταινίας του Ανγκ Λι κι ένα εξαιρετικό δείγμα του σημείου όπου η τέχνη και η τεχνολογία δεν ανταγωνίζεται η μία την άλλη.
O Τζόι στο «Αλογο του Πολέμου»
Στην μνήμη των χιλιάδων αλόγων που πέθαναν στα χαρακώματα του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου, ο Τζόι γίνεται ένα σύμβολο επιβίωσης, ανιδιοτελούς φιλίας και δύναμης. Κι ο μόνος χαρακτήρας που που έχει αληθινό λόγο ύπαρξης στην μάλλον βαρετή ταινία του Στίβεν Σπίλμπεργκ. Στην καλύτερη σκηνή της άλλωστε, πρωταγωνιστεί μόνο αυτός: τρέχοντας ξέφρενα μέσα στα χαρακώματα και τη βοή του πολέμου, για να σταματήσει μόνο όταν μια συστάδα από συρματοπλέγματα τον πληγώσει αλύπητα.
Η Μοναξιά στο «Αν...»
Μπορεί να αναγκάστηκε να κουβαλά ένα τόσο συμβολικό (και μεταξύ μας ανόητο) όνομα, όμως η Τζάκι όπως είναι το αληθινό όνομα του λυκόσκυλου στην πρώτη σκηνοθετική του δουλειά του Χριστόφορου Παπακαλιάτη, σήκωσε το βάρος με αξιοπρέπεια και αυταπάρνηση. Και η «ερμηνεία» της, την ανέδειξε σε κάτι παραπάνω από ένα χαριτωμένο τετράποδο που απλά συμπληρώνει την τελειότητα των δίποδων πρωταγωνιστών της ταινίας. Στις καλύτερες στιγμές της (όπως στην σκηνή της ληστείας), επέδειξε πάθος, ένταση, αληθινό star quality. Κι όταν πέθανε, δεν άφησε μάτι στεγνό... [Αλλοι σκύλοι που ζηλέψαμε φέτος, στην οθόνη, ήταν ασφαλώς το ντόμπερμαν του σταθμάρχη Σάσα Μπάρον Κοέν στο «Hugo» και η «Ατίθαση Συντροφιά» της Νταϊάν Κίτον.]
To αρκουδάκι Τεντ, στο «Ted»
Μπορεί να είναι λούτρινος αλλά αυτό δεν τον κάνει λιγότερο αληθινό. Ή λιγότερο βρωμόστομο. Ανώριμο. Κακομαθημένο. Απολαυστικό. Ο Τεντ δεν είναι το συνηθισμένο αρκουδάκι σας: δουλεύει, μιλάει άσχημα, κάνει ναρκωτικά, έχει το σεξ στο μυαλό του. Και αποδεικνύει ότι αρκουδάκια όπως και μερικοί άντρες, δεν μεγαλώνουν ποτέ πραγματικά.
Η καμηλοπάρδαλη στο «Μεγάλο Ταξίδι της Ζαράφα»
Από την Αφρική στις Αλπεις κι από εκεί στην αυλή του βασιλιά της Γαλλίας, η καμηλοπάρδαλη της (εν μέρει αληθινής αυτής) ιστορίας, είναι απλά το πιο όμορφο και κομψό ζώο που είδαμε φέτος σε οποιαδήποτε ταινία κινουμένων σχεδίων. Εκτός ίσως από το πορτοκαλοκίτρινο μαλλιαρό πλάσμα στο «Λόραξ», αλλά η σαφώς καλύτερη ταινία των Ρεμί Μπεζανσόν και Ζαν-Κριστόφ Λι, της δίνει αναμφίβολα το προβάδισμα...
Ο καθρέφτης στο «Η Χιονάτη κι ο Κυνηγός»
Αστραποβολά σαν ντισκομπάλα, γλιστρά σαν χέλι, μιλά με βαθιά αισθησιακή φωνή και ξέρει ποια είναι η πιο όμορφη στον κόσμο όλο! Ο καθρέφτης της κακιάς βασίλισσας στη «Χιονάτη και τον Κυνηγό», σίγουρα δεν είναι το πιο απαραίτητο γκάτζετ, αλλά αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, το βάζει κατω το ipad. Δοκιμάστε να ρωτήσετε τη Siri «ποια είναι η ομορφότερη στον κόσμο» και τα ξαναλέμε...
Η Αρκούδα, στο «L»
Εντάξει δεν είναι αρκούδα στ΄αλήθεια, αλλά εδώ στο flix είμαστε υπέρ του αυτοπροσδιορισμού! Ο καλύτερος φίλος του ήρωα στην σουρεαλιστική ιστορία της ταινίας του Μπάμπη Μακρίδη, είναι κατ αρχήν νεκρός κι επίσης αρκούδα. Ακόμη κι αν τα χαρακτηριστικά του, φέρνουν σε αυτά μιας «αρκούδας» που είναι πιο πιθανόν να συναντήσεις σε ένα μπαρ, παρά σε ένα δάσος. [Η αρκούδα του «Brave» μπορεί να ήταν κανονική, αλλά ομολογούμε ότι προτιμάμε την πιο ιδιότροπη του «L»]
Οι λύκοι στο «The Grey»
Μάτια που γυαλίζουν, γούνα που ανασηκώνεται στη ράχη, δόντια που γεξυμνώνονται στη θέα του μεζέ που ακούει στο όνομα Λίαμ Νίσον. Μόνο που οι λύκοι στην περιπέτεια επιβίωσης του Τζο Κάρναχαν, δεν είναι απλά πεινασμένοι κι απίστευτα επίμονοι, είναι το δίχως άλλο και συμβολικοί για κάτι βαθύτερο και ψυχαναλυτικό. Κι αυτό είναι που τους δίνει το κάτι παραπάνω!
Ο Ντέιβιντ στον «Προμηθέα»
Φιλομαθής με έφεση στις ξένες γλώσσες. Σινεφίλ με αδυναμία στο κλασσικό σινεμά -αγαπημένη του ταινία ο «Λόρενς της Αραβίας». Ευφυής -έστω και με τεχνητή νοημοσύνη-, στιλάτος ακόμη και με σαγιονάρα. Τι τα θες όμως, ο Ντείβιντ μπορεί να είναι το ρομπότ που όλοι θα θέλαμε να έχουμε στο σπίτι, αλλά θα περιμένουμε την δεύτερη γενιά, όταν το λειτουργικό του δεν θα περιλαμβάνει μια κρυμμένη ατζέντα που είναι ικανή να οδηγήσει την ανθρωπότητα στο οριστικό της τέλος.
Τα Μάπετς στο «The Muppets»
Υπάρχουν μερικές παλιές αγάπες που δεν τις ξεπερνάς ποτέ. Κι αυτά τα χαριτωμένα κουκλάκια με τα οποία γενιές ολόκληρες ταύτισαν την παιδική τους ηλικία, παραμένουν αξιαγάπητα και απολαυστικά, σε μια ταινία που τα αγαπάει το ίδιο όπως κι εμείς.
Οι χιμπατζήδες στο «Holy Motors»
Μπορεί ο ρόλος τους να είναι μικρός, αλλά η σκηνή τους είναι όχι απλά ένα σπαρακτικό φινάλε σε μια αριστουργηματική ταινία, αλλά κι ένα κομμάτι ανθολογίας που το σινεμά δεν θα ξεχάσει ποτέ. Τους παίρνουμε αγκαλιά!
Διαβάστε ακόμη:
Tags: best of 2012
