15o Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: Μόνο αν έχεις γνωρίσει τη δυστυχία μπορείς να είσαι ευτυχισμένος!

Μπορείς να κατηγορήσεις το «Blood Brother», πρώτο ντοκιμαντέρ του Στιβ Χούβερ για πολλά πράγματα.

Οπως, για παράδειγμα, για το γεγονός πως είναι υπερβολικά όμορφα γυρισμένο, σε αναντιστοιχία με την «ασχήμια» όσων καταγράφει. Ή πως φλερτάρει επικίνδυνα με το exploitation, αφήνοντας την κάμερα να στέκεται με επαναλαμβανόμενη ηδονή πάνω στα πρόσωπα ανθρώπων που υποφέρουν. Ή πως τελικά είναι τόσο πολύ μελοδραματικό, που ριψοκινδυνεύει να σε κάνει να σπαράξεις από το κλάμα, χάνοντας το νόημα της αφύπνισης την οποία τόσο υπερβολικά επιθυμεί.

Ναι, το «Blood Brother» είναι όλα τα παραπάνω και ίσως ακόμη περισσότερα. Και, ενώ δύσκολα κάποιος θα μπορέσει να ανγοήσει το πονηρό interaction που αναπτύσσει με τον θεατή, δεν υπάρχει κανείς που να μην παραδεχτεί πως μετά το τέλος του δεν βίωσε μια καθαρτική, υπέροχη εμπειρία από αυτές που είναι ικανές να σου αλλάξουν τη ζωή.

Αυτό ακριβώς έπαθε και ο πρωταγωνιστής του «Blood Brother», ο Ρόκι Μπράατ, όταν περιπλανώμενος σε μια ζωή που δεν του πρόσφερε κανένα ερέθισμα και μέλος μιας προβληματικής οικογένειας που δεν του πρόσφερε ίχνος ασφάλειας, βρέθηκε στην Ινδία και ο δρόμος του τον έφερε σε ένα ίδρυμα για παιδιά και γυναίκες ασθενείς του AIDS. Εκεί δεν βρήκε μόνο νόημα στη ζωή του, αλλά και μια μεγάλη οικογένεια που τον λάτρεψε, τον έκανε αναπόσπαστο μέρος της ζωής της και τον κράτησε για πάντα εκεί.

Χμ.... Ναι τελικά ο Ρόκι δεν είναι ο πρωταγωνιστής αυτού του ντοκιμαντέρ, αφού ό,τι βλέπουμε είναι όσα καταγράφει με την κάμερά του ο κολλητός του, Στιβ Χούβερ, ο οποίος ταξίδεψε μαζί του μέχρι την Ινδία προσπαθώντας να καταλάβει τι ήταν αυτό που πήρε τον φίλο του μακριά από την Αμερική. Και κυρίως τι ήταν αυτό που τον έκανε να νιώθει τόσο ευτυχισμένος.

Μένοντας μαζί με τον Ρόκι στο ίδρυμα, ο Στιβ (που τον βλέπουμε σπάνια μπροστά από την κάμερα), διασχίζει όλη την απέραντη διαδρομή ανάμεσα στην βολική ανωτερότητα ενός λευκού απέναντι σε ανθρώπους άλλης φυλής, την προκατάληψη απέναντι στον ιο του AIDS και την απόλυτη ενσωμάτωσή του , καθώς αυτός αρχίζει να γνωρίζει από κοντά ανήλικα παιδιά που το μόνο που ζητούν είναι αγάπη και καταλήγει όχι μόνο να αντιλαμβάνεται γιατί ο Ρόκι δεν θα γυρίσει ποτέ πίσω στην Αμερική αλλά και γιατί μερικές φορές πρέπει να γνωρίσεις την απόλυτη δυστυχία για να νιώσεις ευτυχισμένος.

Αντλώντας πρωτίστως από την παιδικότητα με την οποία ο Ρόκι βρίσκει ξανά και ξανά τον εαυτό του μέσα στην κοινότητα των Ινδών, αλλά και από τα αφοπλιστικά πρόσωπα των παιδιών που υποδέχονται τον «ξένο» φίλο του Ρόκι ως έναν συγγενή τους, ο Χούβερ κινηματογραφεί την εμπειρία του κυριολεκτικά σαν να βρίσκεται μέσα σε μια παιδική χαρά σε μια ταινία που μπορείς να περιγράψεις μόνο με όσα πολλά εκμπέμπουν τα γέλια και τα δάκρυα ενός παιδιού που έχει μάθει από πολύ νωρίς να εκτιμάει κάθε δευτερόλεπτο ζωής που του έχει απομείνει.

Οσο στέκεσαι αμήχανος και αρκετά δύσπιστος μπροστά σε ένα πανέμορφο κινηματογραφικό πάρτι από παιδικά πρόσωπα, παιχνίδια και ξέφρενες εκδηλώσεις αγάπης, τόσο ο Χούβερ βρίσκει χώρο για να σε πιάσει ανυποψίαστο, απλώνοντας το βλέμμα του και στην σκοτεινή πλευρά όσων θα ζήσει στο ταξίδι του στην Ινδία. Και δεν εννοεί κανείς μόνο το θάνατο που περιμένει στη γωνία για κάθε ένα από αυτά τα παιδιά ή την αγωνία για τον ερχομό των φαρμάκων και τη συντήρηση του ιδρύματος.

Ο Χούβερ θα προχωρήσει ακόμη πιο μακριά καταγράφοντας τη σύγκρουσή του Ρόκι με μια οικογένεια που αρνείται να στείλει την κόρη της στο νοσοκομείο, πιστεύοντας πως μπορεί να τη σώσει με παραδοσιακές τεχνικές και θα ολοκληρώσει το «μελόδραμά» του αφηγούμενος λεπτό προς λεπτό και με κάθε ανατριχιαστική λεπτομέρεια την επιδείνωση της υγείας ενός παιδιού που ο Ρόκι θα βάλει σκοπό της ζωής του να φέρει και πάλι στη ζωή.

Σε μια ψυχρή κινηματογραφική θεώρηση, το γεγονός πως από εκείνη τη στιγμή και μετά κάθε εικόνα του «Blood Brother» σου φέρνει ποταμούς δάκρυα στα μάτια, έχοντας ισοπεδώσει και την παραμικρή αντίστασή σου, θα ήταν θέμα μιας μεγάλης συζήτησης γύρω από το πόσο μακριά οφείλει να φτάσει ένας κινηματογραφιστής προκειμένου να κάνει εμφανές το μήνυμά του.

Από την άλλη πως μπορείς να κατηγορήσεις δύο παιδιά που βρέθηκαν στην άκρη του κόσμου, βρίσκοντας νόημα στην κενή ζωή τους προσφέροντας απλόχερα αγάπη και θέλησαν να κινηματογραφήσουν την εμπειρία τους ως ένα feelgood δράμα, το οποίο - ας μην γελιόμαστε - μπορεί να κλείνει με ένα σπαρακτικό happy end αλλά δεν υποκρίνεται ούτε μια στιγμή πως η παραμορφωτική του ματιά μπορεί να αλλάξει μια πραγματικότητα που κανονικά θα έπρεπε να μας κάνει να κλαίμε καθημερινά για όλο το υπόλοιπο της ζωής μας.

Διαβάστε περισσότερα για το «Blood Brother» στο επίσημο site της ταινίας.

Blood Brother Trailer from Blood Brother on