To «UnReal» δεν είναι φυσικά η πρώτη σειρά που βυθίζεται στην 2η σεζόν της. Πολλές φορές είναι φυσικό ένα show να ξεμένει από καύσιμα ή η ιδέα να μην εξυπηρετεί απαραιτήτως πολλαπλές σεζόν. Είναι πολλοί οι λόγοι. Oμως είναι ιδιαίτερα ενοχλητικό όταν συμβαίνει αυτό σε μια σειρά όχι μόνο ιδιαίτερα αγαπητή (και απαραίτητη) αλλά και της οποίας τα βασικά συστατικά -concept, ensemble- μοιάζουν ικανά να μας χαρίσουν πολλά χρόνια ικανοποιητικής τηλεόρασης.
Ας το αποκαλέσουμε αυτό λοιπόν «Φαινόμενο Friday Night Lights»: Ενα σπουδαίο τηλεοπτικό set-up μετά από μια τέλεια σεζόν τηλεόρασης επιστρέφει με μια 2η σεζόν ακατανόητα κακή, αν και σταθερά εύκολα παρακολουθήσιμη παρά τα προβλήματά της. Εκεί ήμασταν πέρσι με το «UnReal». Η δραματουργική άσκηση ισορροπίας που εκτελούσε η σειρά έμοιαζε βέβαια εξαρχής δύσκολη και θαυμαστή, επιχειρώντας να πει μια ιστορία αποδόμησης του ριάλιτι φαινομένου και της entertainment κατασκευής ψεύτικων ονείρων και φαντασιώσεων, μέσα από την οπτική μιας δυναμικής φεμινίστριας παραγωγού απογοητευμένης με τον εαυτό της και την -επαγγελματική- ζωή της.
«Νιώθω πως θα έχω για πάντα αίμα στα χέρια μου», παραδέχεται σε συνέντευξή της στο Vanity Fair η Σάρα Γκέρτρουντ-Σαπίρο, συνδημιουργός της σειράς, η οποία βάσισε το «UnReal» στην εμπειρία της ως παραγωγός στο «Bachelor».
Η ενοχή και η οργή της Σαπίρο οδηγούσαν εξαρχής τη σειρά, η οποία εξερευνά με πάθος και ειλικρίνεια τους συσχετισμούς δυνάμεων σε έναν χώρο κυριαρχούμενο από άντρες, και τι συμβαίνει όταν μια πλατφόρμα σαν αυτή ενός μαζικού ριάλιτι χρησιμοποιείται ως δύναμη του κακού- συγκεκριμένα, όταν η Ρέιτσελ (της σταθερά μαγευτικής Σίρι Απλμπι στο ρόλο) εκμεταλλεύεται το χάρισμά της για να μανιπιουλάρει γυναίκες ώστε η μία να κατασπαράζει την άλλη σε δημόσια θέα, στην υπηρεσία της κατασκευής ενός μεγάλου, στερεοτυπικού παραμυθιού που έχει πια ξεθωριάσει.
Διαβάστε ακόμα για το «UnReal»:
Το μήνυμα δε χάθηκε ποτέ, όμως στη 2η σεζόν η λεπτή ισορροπία της 1ης πήγε περίπατο, χάρη σε άνισο γράψιμο που βασιζόταν όλο και περισσότερο στο σοκ παρά στις ιδέες και τους χαρακτήρες. Μεγάλο μέρος της ανατάραξης οφείλεται αναμφίβολα στην αποχώρηση της έτερης συνδημιουργού, Μάρτι Νόξον («Buffy», «Mad Men»), η οποία με την τεράστια πείρα της στο τηλεοπτικό δράμα είχε καταφέρει ως showrunner να δώσει σχήμα και χρώμα στις παθιασμένες ιδέες της Σαπίρο.
Η 3η σεζόν σε γενικές γραμμές δεν αγνοεί την 2η (αν και πιστεύω οι πάντες θα συμφωνούσαμε να προσποιούμαστε πως το ντροπιαστικό επεισόδιο με «την αστυνομική βία» καλό θα ήταν να καταστραφεί ολοσχερώς), διατηρώντας μάλιστα μια εγκληματική απόφαση του Τζέρεμι ως κεντρικό σημείο αναφοράς διαμέσου των 4 πρώτων επεισοδίων. Ομως μοιάζει να έχει καταφέρει εκ νέου να εστιάσει ιδέες και δυναμικές πηγαίνοντας την Αποστολή του show ένα βήμα παρακάτω. Η Σαπίρο και η τωρινή της showrunner Στέισι Ρουκίζερ («Greek», «The Lying Game») βάσισαν την φετινή τους σεζόν σε ένα μεγάλο συναρπαστικό «what-if» σενάριο: Τι θα γινόταν αν ο Εργένης ήταν γυναίκα;
Οπως συνέβη και με το «The Good Fight», που άλλαξε ριζικά και επί τόπου την κεντρική του αφηγηματική αφορμή τη στιγμή που εξελέγη ο Ντόναλντ Τραμπ, έτσι κι η 3η σεζόν του «UnReal» μοιάζει άμεσα επηρεασμένη από την ανάδειξη σε Προέδρου, του πιο αρρωστημένου παραγώγου της ριάλιτι τηλεόρασης- για τις αμαρτίες της οποίας η Σαπίρο ακόμα μοιάζει να αυτο-μαστιγώνεται.
Σε μια εποχή όπου η πολιτική αναπτύσσεται και καταναλώνεται ως entertainment είναι φυσικά απολύτως συνεπές ο πιο ισχυρός άνθρωπος του κόσμου να είναι ένας ανίδεος τηλεοπτικός σταρ, μα ταυτόχρονα έχει ενδιαφέρον -είναι στην πραγματικότητα αναγκαία- η εξερεύνηση άλλων ζωτικής σημασίας ιδεών και το πώς παρομοίως περνούν μέσα φακό της μαζικής διασκέδασης. Η social εικόνα και οι αντίστοιχοι κώδικες κρατούν κυρίαρχο ρόλο στο τέταρτο κύμα φεμινισμού, όπως και η διάδοση ιδεών και ενδυνάμωσης μέσα από ισχυρά pop culture σύμβολα, και το «UnReal» εξαρχής ενδιαφερόταν για την αγωνία και τις ασκήσεις ισορροπίας που συμβαίνουν στο backstage.
Οι δύο γυναίκες κατέστρωσαν το μεγάλο πλάνο της 3ης σεζόν πριν την εκλογή του Τραμπ (όταν ακόμα θεωρούσαν δηλαδή πως η Χίλαρι θα κέρδισε τις εκλογές), θέλοντας μέσα από την αντιστροφής της κεντρικής δυναμικής του «Everlasting» να εξερευνήσουν τι σημαίνει το είσαι επαγγελματικά φιλόδοξη γυναίκα σε αναζήτηση ευτυχίας και ισορροπίας σήμερα. Oμως μετά τις εκλογές η ιδέα τους έμοιαζε ακόμα πιο επίκαιρη, κι έτσι βυθίστηκαν ακόμα περισσότερο στην πικρή της διάσταση. Ο εργένης της νέας σεζόν είναι μια πετυχημένη επιχειρηματίας (η Κέιτλιν ΦιτσΤζέραλντ του «Always Shine») που περνά το γολγοθά του fake τηλεοπτικού παραμυθιού για να βρει την αληθινή αγάπη - μια ιδέα αρχικά προβληματική κάπως (ποιος ή ποια θα πίστευε στα αλήθεια κάτι τέτοιο) μέχρι να υπογραμμίσει εκ νέου η σειρά πως κατοικείται από ένα μάτσο χαρακτήρων που κοροϊδεύουν διαρκώς τον εαυτό τους.
Ανάμεσα σε αυτούς και η Ρέιτσελ, που στο ξεκίνημα της νέας σεζόν δοκιμάζει ένα πρόγραμμα αυτοβελτίωσης που την υποχρεώνει να είναι διαρκώς ειλικρινής, κάτι φυσικά απολύτως άπιαστο. Στο μεταξύ η Κουίν είναι στα όριά της, τρέχοντας το show σε αυτή τη ριζοσπαστική του σεζόν την ώρα που ο Τσετ περιφέρεται στο σετ με την πολύ νεαρότερη κοπέλα του, λέγοντας μεγάλα λόγια για ιστορική τηλεόραση, για μεγάλες ιδέες, για κοινωνική σημασία ενός ριάλιτι-σαπουνόφουσκας. Στα μίτινγκ, ο Τσετ μιλάει για ριζοσπαστική τηλεόραση, λόγια και ιδέες που ανήκουν στην Κουίν η οποία δεν έχει άλλο τρόπο να τις πάει μπροστά παρά να αφήσει εκείνον να τις εκφράσει. Την ώρα που, στην πράξη, αυτό που έχει ο ίδιος να συνεισφέρει είναι απαρχαιωμένες ιδέες για κάστρα και αβοήθητες πριγκίπισσες που οι γενναίοι πρίγκιπες θέλουν να σώσουν. (Την ώρα που οι «γενναίοι πρίγκιπες» μοιάζουν να αδιαφορούν.) Μια ομολογουμένως έξοχη σύνοψη για την ουσία του corporate κοινωνικού προσωπείου, εκπροσωπούμενου ακόμα -στα κλειστά, exclusive δωμάτια- από γερασμένους άντρες με τις ίδιες, πάντα, επιθυμίες και κοσμοθεωρίες.
Η Ρέιτσελ και η Κουίν, με διαφορετικούς τρόπους, προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν τη Σερίνα για να προβάλλουν σε αυτήν τα δικά τους άγχη, τις δικές τους φοβίες και προκαταλήψεις, ακόμα και τις δικές τους αρνήσεις. Είναι φυσικά, κι οι δυο τους, ένα βήμα από την αυτοκαταστροφή- μονίμως, νομίζει πια κανείς. Οι γυναικείοι αντι-ήρωες της Σαπίρο όμως λειτουργούν επειδή αντί να αποτελούν άβαταρ για ανείπωτες αρρωστημένες κρυφές επιθυμίες (όπως συμβαίνει με πάρα πολλούς εκπροσώπους του είδους), στην πραγματικότητα είναι εργαλείο για ενδοσκόπηση. Κι όπως πάντα, το «UnReal» το καταφέρνει αυτό παραμένοντας σε πρώτο επίπεδο, τηλεόραση απείρως πιο ζουμερή και εθιστική από την καλύτερη σεζόν του οποιουδήποτε ριάλιτι αποδομεί.
(Το έχουμε αναφέρει ξανά αυτό στο παρελθόν αλλά έχει νόημα να το επαναλάβουμε. Μεγάλο μέρος της επιτυχίας του «UnReal» είναι το ότι ξέρει πώς να αναπαράγει σε πρώτο επίπεδο αυτό για το οποίο μιλά. Είναι καθηλωτικό σε μεγάλο βαθμό επειδή είναι εξαρχής πειστικό.)
Highlights των πρώτων επεισοδίων αποτελούν: Το high drama που προκύπτει ως αποτέλεσμα ενός κομμένου man-bun, και η ξεκαρδιστική αντίδραση της Κουίν όταν το ακούει. Οι αυξανόμενης γελοιότητας καταστάσεις στις οποίες τοποθετείται ο παρουσιαστής του «Everlasting», φέτος πακέτο με κωμικές περιπτώσεις τοποθέτησης προϊόντων. (Η Σαπίρο πρέπει πραγματικά να σιχαίνεται τον Κρις Χάρισον, τον παρουσιαστή του «Bachelor».) Η προσπάθεια της Σερίνα να πλασάρει τον εαυτό της ως αβοήθητη bimbo και το πώς αυτό απέσπασε διαφορετικές αντιδράσεις από τους μνηστήρες. Η Κουίν να πίνει ό,τι υπάρχει στο σετ. Η Ρέιτσελ να τρέχει και να σβήνει φωτιές- ή, βασικά, να τις ανάβει, όπως έκανε στον φοβερό χειρισμό του Ρώσου μνηστήρα. (Και ενδιαφέροντα ερωτηματικά, επίσης: Πώς θα εξελιχθεί η πλοκή με την ρεπόρτερ; Και πού θα πάει αυτό το φαινομενικά παντελώς -ευχάριστα- random κομμάτι με τον underground χορό; Θα είναι άλλη μια ευκαιρία για -διαφορετικού τύπου- εκμετάλλευση;)
Η σειρά ήταν πάντα εθιστική και, υποπτεύομαι, δε θα σταματήσει ποτέ να είναι. Ομως ευτυχώς η νέα σεζόν είναι -ξανά- κάτι παραπάνω από απλά αυτό. Ξεκίνησε υπομονετικά επανατοποθετώντας στη σωστή του θέση το κέντρου βάρους του δράματος, με μια ιστορία που μοιάζει να έχει περισσότερα πράγματα να πει σε σχέση με τις φθαρμένες ηρωίδες μας, και πάνω στο πώς ακόμα τα μοντέρνα όνειρα μπορούν συχνά να κουβαλούν μέσα τους σκουριασμένες αντιλήψεις. Και το πόσο δύσκολη είναι η απεμπλοκή από αυτές- ακόμα και η διαπραγμάτευση.
Η 3η σεζόν του «UnReal» προβάλλεται κάθε Τρίτη στο COSMOTE CINEMA 4HD.
Διαβάστε ακόμα:
- Ο θάνατος βρίσκεται παντού στη δεύτερη σεζόν του «The Good Fight»
- To «Twin Peaks: The Return» είναι η καλύτερη σειρά του 2017
- «One Day at a Time»: Eνα παλιομοδίτικο sitcom για τον σημερινό κόσμο
- Τα «X-Files» έκαναν το καλύτερό τους επεισόδιο εδώ και 20 χρόνια!
- Η Κάρεϊ Μάλιγκαν προσπαθεί να λύσει την δολοφονία ενός πιτσαδόρου στο «Collateral» του Netflix
- Ο Ράιαν Μέρφι πάει στο Netflix με ένα πενταετές αποκλειστικό συμβόλαιο
- Ο τρίτος κύκλος του «Stranger Things» ξεκινά γυρίσματα τον Απρίλιο!
- H «επανεκκίνηση» του «House of Cards» μετά την απομάκρυνση του Κέβιν Σπέισι
- Προσοχή στη βροχή. Το «The Rain» έρχεται να σας τρομάξει
