Ακολουθούν spoilers για όλη την 3η σεζόν της σειράς.
Για τις δύο πρώτες σεζόν του, το «House of Cards» ήταν μια από τις αγαπημένες μου κωμωδίες της τηλεόρασης. Δεν το λέω υποτιμητικά αυτό, ούτε σαν μορφή κριτικής, υπονοώντας πως επρόκειτο για δράμα που κατά λάθος έβγαινε αστείο. Πιστεύω πως είχε απόλυτο έλεγχο του τόνου του από την πρώτη κιόλας στιγμή, όταν ο Ντέιβιντ Φίντσερ μας εισήγαγε τον παγωμένο, μακιαβελικό κόσμο του Φρανκ και της Κλερ Άντεργουντ. Ο Φίντσερ έχει επιδείξει μια εξαιρετική ικανότητα να γυρίζει κωμωδίες εκεί που η επιφάνεια μοιάζει με δράμα εξάλλου.
Ο Φρανκ ήταν πάντα ένας καρτούν χαρακτήρας που δρούσε μέσα σε έναν φαινομενικά ρεαλιστικό κόσμο. Οι γύρω του ήθελαν πράγματα που θέλουν κανονικοί άνθρωποι. Το περιβάλλον ήταν ρεαλιστικό, η πολιτική έβγαζε νόημα, τα κίνητρα συμμάχων και εχθρών ήταν ανθρώπινα. Ο Φρανκ ήταν το αναρχικό καρτούν που κάποιος πέταξε μέσα στον αληθινό κόσμο για να φέρει τα πάντα άνω κάτω. Με ξεκαρδιστική προφορά Φόγκχορν Λέγκχορν και παντελώς προφανή κοιτάγματα προς τον έξω κόσμο να σου θυμίζουν πως τίποτα από ό,τι βλέπεις δεν είναι έστω ελάχιστα σοβαρό, ο Κέβιν Σπέισι έσπαγε πλάκα σε ένα ρόλο που ήταν για το πολιτικό δράμα ό,τι ο Ρότζερ Ράμπιτ για το αστυνομικό: Ένας πράκτορας τους χάους μέσα σε ένα κόσμο τάξης και νηφαλιότητας.
Έτσι, τα παρακολουθούσαμε όλα καθηλωμένοι. Το πώς ο Φρανκ κι η Κλερ πέταγαν απ’το παράθυρο την ελάχιστη ιδέα ανθρωπιάς για να προχωρήσουν με το πιο πρόσφατο μοχθηρό τους σχέδιο. Τον Άντεργουντ να δολοφονεί δημοσιογράφους μοστράροντας έπειτα προς τα εμάς τα FU δαχτυλίδια του. Κυβερνήσεις ολόκληρες να εκβιάζονται και να γίνονται υποχείρια ενός και μόνο ανθρώπου καθώς εκείνος κατέτρωγε την εξουσία σα το ανθρωπάκι στο Boulder Dash: Τρώει, τρώει, και την σωστή στιγμή στρίβει και φεύγει. Οι πέτρες καταπλακώνουν τους πάντες εκτός από εκείνον. Και στο τέλος δεν έχει μείνει τίποτα, παρά ένα ρημαγμένο τοπίο. Ο Φρανκ δεν τρώει εξουσία επειδή θέλει να πετύχει κάτι συγκεκριμένο, μα επειδή αυτός είναι ο σκοπός ύπαρξής του. Πρέπει απλά να φάει μέχρι να μην έχει μείνει τίποτα και στο τέλος να τερματίσει την πίστα, περνόντας στην επόμενη.
Περισσότερη «καλή» τηλεόραση εδώ.
Το οποίο μας φέρνει στην 3η σεζόν «House of Cards», την πιο μακρά, επίπονη οθόνη τερματισμού στην ιστορία των τηλεοπτικών βιντεοπαιχνιδιών.
Ο Φρανκ τερμάτισε το παιχνίδι και τώρα δεν έχει τι άλλο να κάνει. Εμείς γιατί κοιτάμε ακόμα;
Πολλές φορές έχουμε μιλήσει για τους showrunners σειρών που τις σχεδίασαν με ένα αρχικό πλάνο συγκεκριμένων σεζόν. Η πρόκληση έρχεται μετά. Μετά την αποκάλυψη του ποιος σκότωσε τη Λίλυ Κέιν. Μετά την αποκάλυψη του μυστικού της Καλίντα. Μετά την διάλυση της SD6 από τη Σίντνεϊ Μπρίστοου. Μετά το ποιος σκότωσε τη Λόρα Πάλμερ. Μετά το κρέμασμα του τρομοκράτη. Μετά. Έχεις κάτι για το μετά;
Το «House of Cards», που είχε εξαρχής όπως όλοι θυμόμαστε λάβει παραγγελία 2 σεζόν από το Netflix, έφτασε στο κρίσιμο σημείο του πέρσι, στο τέλος της απολαυστικά high trash 2ης σεζόν του. Ο showrunner Μπο Γουίλιμον τα σχεδίασε έξοχα: Σε εκείνο το σημείο καμπής, ο Φρανκ γινόταν πρόεδρος, έχοντας φάει όλο το έδαφος που υπήρχε στη διάθεσή του, και η σειρά ενδεχομένως τελειώνει εκεί. Άψογα. Μόνο που μετά είχε και συνέχεια και ο Γουίλιμον δεν είχε ιδέα τι να κάνει επειδή ο Φρανκ δεν είχε κάτι άλλο να κάνει.
Τα άσχημα μαντάτα θα έπρεπε να είναι εμφανή από το πρώτο κιόλας επεισόδιο της σεζόν. το ξεκίνημα της 2ης ο Φρανκ πέταγε τη Ζόι Μπαρνς στις γραμμές του τρένου της μοίρας της και έλεγε στους θεατές να πάνε να ‘FU’. Στο ξεκίνημα της 3ης… ο Νταγκ Στάμπερ γίνεται καλύτερα. Για 60 λεπτά. Έβλεπα το επεισόδιο και αναρωτιόμουν τι στα κομμάτια παρακολουθούσα.
Λίγα επεισόδια μετά έγινε εμφανές: Η σειρά δεν είχε πού να πάει. Ναι, ο Γουίλιμον κατασκέυασε κάποια τεχνητά δράματα ανάλογα της περασμένης σεζόν. Πέρσι τα πάρε δώσε με την Κίνα ήταν το mcguffin της σεζόν (κανείς δεν καταλάβαινε ακριβώς τι γινόταν, αλλά και κανείς δεν χρειάζεται να καταλαβαίνει τι ακριβώς είναι τα infinity gems στο Marvel Universe για να απολαύσει τις ταινίες), οπότε φέτος ο κακός μπαμπούλας θα είναι η Ρωσία. Έτσι, ένας ψεύτικος Μίκελσεν (ο Λαρς, αδερφός του κανονικού Μίκελσεν, του Μαντς) παίζει έναν ψεύτικο Πούτιν, ο οποίος αποτελεί τον κύριο ανταγωνιστή του Φρανκ τώρα που ο Φρανκ είναι ο Πρόεδρος.
Διαβάστε ακόμη: Μια ματιά στην 1η σεζόν του «House of Cards»
Οι δυο τους περνάνε αρκετά επεισόδια σε κόντρα, άλλοτε με προσωπεία ευγένειας στις συνομιλίες τους, άλλοτε βγάζοντας τα γάντια, άλλοτε σε συναρπαστικά ένας προς έναν (το καλύτερο επεισόδιο της σεζόν είναι εκείνο που οι δυο άντρες έρχονται πρόσωπο με πρόσωπο στην εμπόλεμη ζώνη), όμως εν τέλει τίποτε από όλα αυτά δεν καταλήγει κάπου. Είναι απλά σκότωμα χρόνου μέχρι να συνειδητοποιήσουν οι συγγραφείς πως το αληθινό endgame της σεζόν δε μπορεί παρά να αφορά τον αγώνα του Φρανκ ενάντια στο πολιτικό σύστημα της χώρας του, όπως συνέβαινε εδώ και 2 σεζόν.
Έτσι, η τρίτη πράξη της σεζόν εστιάζει στον Φρανκ και την υποψηφιότητά του για την Προεδρεία στις επόμενες εκλογές. Τώρα, αυτό είναι βαθύτατα προβληματικό για μια σειρά από λόγους: Θέλει πραγματικά το «House of Cards» να παίξει στην περιοχή της θαυμάσιας 6ης σεζόν του «West Wing» ακολουθώντας μια πολιτική αναμέτρηση από την αρχή ως τέλος της; Δεν είναι εύκολο. Επίσης δεν είναι αυτό που κάνει καλά. Ο Φρανκ Άντεργουντ υποσκάπτει το σύστημα και το στρίβει και το δένει υπέρ του- δεν κατεβαίνει σε εκλογές για να βγει πρόεδρος.
Επίσης ο Φρανκ Άντεργουντ δε θα ψηφιζόταν ποτέ από ψυχή. Η ίδια η σειρά μας λέει πως η θητεία του είναι ένα μικρό χάος, κανείς δε του δίνει σημασία και, το κυριότερο, κανείς απολύτως δεν τον συμπαθεί. Θα παρακολουθούμε στα αλήθεια τώρα την προσπάθεια του Άντεργουντ να εκλεγεί; Δε μπορεί κανείς παρά να θυμάται με νοσταλγία τις όμορφες εποχές των 2 πρώτων σεζόν, όταν στη διάρκεια ενός επεισοδίου ο Φρανκ είχε τυλίξει γύρω από τα δάχτυλα του και καταστρέψει τρεις αντιπάλους και πέντε συμμαχους στη διάρκεια ενός επεισοδίου.
Διαβάστε ακόμη: Μια ματιά στην 2η σεζόν του «House of Cards»
Η πιο απολαυστική στιγμή της σεζόν ήρθε στο επεισόδιο του ντιμπέιτ, όταν ο Φρανκ καθόταν και απολάμβανε το σχέδιό του σε δράση, καθώς οι δύο συνυποψήφιές του κατέτρωγαν η μία τις σάρκες της άλλης- και στο τέλος, εντελώς αχρείαστα, παρέδωσε τη γροθιά που έριξε νοκ άουτ τη σύμμαχό του. Δε μπορούσαμε να έχουν άλλες 20 τέτοιες στιγμές φέτος;
Αντ’αυτού είχαμε τον Φρανκ να μιλάει με τον Πούτιν για μια πολεμική επιχείρηση που δεν ένοιαζε κανέναν, είχαμε τον Νταγκ Στάμπερ να γίνεται καλύτερα, και είχαμε την Κλερ να μεταπηδά από τη μια άστοχη στιγμή στην άλλη. Η Κλερ, τώρα, η αληθινή MVP των περασμένων 2 σεζόν, καθαιρείται εδώ, περιορίζεται στο ρόλο της οριακά ανίκανης μα φιλόδοξης πολιτικής συμμάχου και συζύγου. (Δύσμοιρη Ρόμπιν Ράιτ.)
Ήταν εμφανές από την πρώτη στιγμή πως η σεζόν μας οδηγούσε προς ένα ρήγμα στον γάμο των Άντεργουντ, και ήταν τόσο εξοργιστικό που της πήρε τόσο για να φτάσει ως εκεί. (Και ασχέτως όλων των άλλων, αποτελεί πολύ δυνατό σημείο έναρξης για την 4η σεζόν. Άντεργουντ εναντίον Άντεργουντ; Παρακαλώ πολύ, ΝΑΙ.) Το άσχημο είναι πως για να οδηγηθούμε εκεί, έπρεπε στην πορεία η Κλερ να προσγειωθεί στο έδαφος τόσο άτσαλα που δεν ξέρω κατά πόσο θα μπορέσει να διατηρήσει κάτι από την αύρα ανωτερότητας που πάντα την έκανε τόσο καθηλωτική.
Όσο η Κλερ χειροτέρευε, ο Νταγκ Στάμπερ γινόταν καλύτερα.
Σε ένα απίστευτα ενοχλητικό εσωτερικό spin-off, που περιλάμβανε επισκέψεις από συγγενείς, το κυνήγι ενός χαρακτήρα από την προηγούμενη σεζόν που δε θυμόμσταν ποιος είναι, έντονες σκηνές πλυσίματος πιάτων και σκιώδεις συναλλαγές με μια πολιτική αντίπαλο του Φρανκ που ήταν πασιφανές πως ο Νταγκ σκόπευε να προδώσει (σε άλλη μία, ωστόσο, απολαυστικότατη, oldschool σκηνή της σειράς), ο Νταγκ Στάμπερ πέρασε όλη τη σεζόν στο περιθώριο, φρενάροντας τον όποιο ρυθμό του εκάστοτε επεισοδίου όποτε η κάμερα ερχόταν ξανά σε αυτόν.
Απλά γινόταν καλύτερα.
Νταγκ, χαιρόμαστε για σένα, αλήθεια. Αλλά γιατί όλο αυτό; Η κορύφωση της ιστορίας του δε δικαιολογεί σε καμία περίπτωση όλο το build-up, και μπορεί να ειδωθεί μόνο ως σπουδή χαρακτήρα που προσπάθησε να ξεφύγει από τη δίνη αμοραλισμού του Φρανκ Άντεργουντ αποτυγχάνοντας, παραδομένος στην φύση του, την ύστατη στιγμή.
Δεν περιμέναμε τώρα για να το διαπιστώσουμε αυτό- είναι ο λόγος που βλέπουμε τη σειρά 3 χρόνια τώρα.
Μόνο που σε αυτή, την 3η του σεζόν, το «House of Cards» αντάλλαξε όλα τα στοιχεία που το έκαναν συναρπαστικό, σε μια προσπάθεια να γίνει ‘δραματικά αποδεκτό’. Ελπίζω η σειρά να πάρει το μάθημα που πήρε κι ο Νταγκ Στάμπερ. Όπως το δεξί χέρι του Άντεργουντ, έτσι και το ίδιο το show πέρασε μια ολόκληρη σεζόν προσπαθώντας να γίνει καλύτερα. Ίσως το μάθημα να έπρεπε να είναι ίδιο και τους δύο: Στο τέλος, είμαστε αυτοί που είμαστε. O Νταγκ τουλάχιστον το κατάλαβε.
Διαβάστε επίσης:
