«I Think You Should Leave with Tim Robinson» (Σεζόν 1)
Το τι είναι η κωμωδία σήμερα, στην τηλεόραση ειδικά μιλώντας, είναι μια ερώτηση σχεδόν υπαρξιακού βάρους για το είδος ολόκληρο. Αν κρίνουμε από τα βραβεία, η κωμωδία που πλέον χαρακτηρίζει την εποχή γέρνει όλο και περισσότερο προς το δράμα, ή έστω έρχεται με σαφή δραματικά στοιχεία. Από το «Girls» ως το «Fleabag» η γραμμή που τραβά κανείς διαπερνά μια σαφή εξέλιξη με κοινό παρονομαστή τελικά πως, η παραδοσιακής δομής τηλεοπτική κωμωδία (το «Cheers», το «Friends», διάλεξε και πάρε) είναι σε κρίση.
(Ή τελοσπάντων είναι τελείως ντεμοντέ, γιατί το «Superstore» ας πούμε -για να διαλέξουμε απλά ένα κλασικού τύπου 20λεπτο σόου- παραμένει μια από τις καλύτερες σειρές κάθε σεζόν που παίζεται.)
Ο Τιμ Ρόμπινσον δημιούργησε μια σειρά η οποία ταιριάζει γάντι στην εποχή της meme τηλεόρασης.»
Αν το YouTube και η συνήθεια με την οποία βλέπουμε τους εαυτούς μας -άρα ευνοώντας τις περισσότερο αυτοαναφορικές, γλυκόπικρα ρεαλιστικές χιουμοριστικές καταστάσεις- έχει παίξει τεράστιο ρόλο στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε το χιούμορ, μια άλλη διάσταση της ιντερνετικής social επανάστασης ευνοεί την αναγέννηση ενός άλλου είδους: της σκετς κωμωδίας, και ακόμα πιο συγκεκριμένα, της παρανοϊκά, οπτικά χαρακτηριστικής σκετς κωμωδίας. Γιατί το σκετς δεν αρκεί να μπορεί να λειτουργήσει εκτός του παραμικρού context (ώστε να κυκλοφορεί με ταχύτητα και ευκολία online), αλλά πρέπει να μπορεί ταιριάξει και meme φόρμες (κάτι που το «Saturday Night Live» ας πούμε σπάνια πια πετυχαίνει).
Ο Τιμ Ρόμπινσον δημιούργησε μια τέτοια σειρά, η οποία ταιριάζει γάντι στην εποχή της meme τηλεόρασης. Δημιουργός, σεναριογράφος και πρωταγωνιστής, αυτός και το παράλογο πρόσωπό του, αγκαλιάζει απόλυτα το σαχλό, καρτουνίστικο χιούμορ, παίρνοντας μια κατάσταση και τεντώνοντάς τη μέχρι να σπάσει. Σε σημεία νιώθεις να βιώνεις μια σχεδόν out of body εμπειρία. Στο σκετς του πρώτου επεισοδίου με τον Στίβεν Γιουν να παίζει έναν άντρα που γιορτάζει, το εντελώς βασικό σετ-απ (ο Ρόμπινσον του κάνει ένα δώρο, ο Γιουν χαίρεται ευγενικά, ο Ρόμπινσον δεν πείθεται για την ειλικρίνειά του) μοιάζει με συμπεριφορά σχετικά αναγνωρίσιμη μέσα σε κάποια κοινωνική συνθήκη, όμως το αστείο πολλών λεπτών ταξιδεύει σε τόσο εξωφρενικά άκρα που όταν τελειώνει έχεις ξεχάσει από πού ξεκίνησε, ποιοι είναι όλοι αυτοί, πότε γιορτάζεις, ποιο είναι το όνομά σου.
Τα πιο πετυχημένα σκετς της σειράς μπορεί να οδηγήσουν σε υστερικά γέλια ή σε εκκωφαντική σιωπή αμηχανίας, αλλά πάντα διαθέτουν κάτι το οριακό.»
Τα πιο πετυχημένα σκετς της σειράς μπορεί να οδηγήσουν σε υστερικά γέλια ή σε εκκωφαντική σιωπή αμηχανίας, αλλά πάντα διαθέτουν κάτι το οριακό. Αναγνωρίζεις δομές αστείων αλλά δεν καταλαβαίνεις με τι ακριβώς πρέπει να γελάσεις, και την ίδια στιγμή είναι σαν το εκάστοτε αστείο να γράφεται ενώ συμβαίνει, σαν meme αυτοσχεδιασμός. Είναι αναμφίβολα συναρπαστικό, και φτιαγμένο για να καταναλωθεί ποικιλοτρόπως- σε μια καθισιά, από βιντεάκια, μέσα από την σαρωτική επαναληψιμότητα μιας meme παραλλαγής.
Ή απλά ως διηγήσεις αστείων από παρέα σε παρέα, που κάπου στην πορεία είναι σαν κάποιος να ξέχασε κάποιο πολύ βασικό κομμάτι του αστείου, αλλά περιέργως το αποτέλεσμα να λειτουργεί έτσι ακόμα καλύτερα.
Tο τηλεοπτικό top - ten με τις καλύτερες σειρές του 2019:
