«Who's your Daddy?» Πρώτα κλιπ από το «Mommy» του Ξαβιέ Ντολάν
Ανταποδίδοντας την σχεδόν θριαμβευτική υποδοχή που του επιφύλαξαν οι Κάννες, το φιλμ μας χαρίζει μια πρώτη γεύση.
Ανταποδίδοντας την σχεδόν θριαμβευτική υποδοχή που του επιφύλαξαν οι Κάννες, το φιλμ μας χαρίζει μια πρώτη γεύση.
Ο Ζαν-Λικ Γκοντάρ δεν ήρθε στις Κάννες. Και για να το κάνει ακόμη πιο αισθητό, έστειλε ένα βίντεο στο Φεστιβάλ, εξηγώντας ή μάλλον μπερδεύοντας ακόμη περισσότερο τα πράγματα.
Ο Κεν Λόουτς έχτισε μια «αίθουσα χορού» μέσα στην κινηματογραφική αίθουσα αποδεικνύοντας περίτρανα τη λαϊκή ρήση: build it and they will come. Γιατί σείστηκε το Palais από τα ρυθμικά χειροκροτήματα και έναν αφυπνισμένο πολιτικό ρομαντισμό.
Φτάνοντας προς το τέλος του, το 67ο Φεστιβάλ Καννών θυμήθηκε τα νιάτα του με μια απαστράπτουσα Σοφία Λόρεν να προκαλεί τον πανικό στην Κρουαζέτ, ένα απών Ζαν-Λικ Γκοντάρ να βρίσκεται στο στόμα όλων και την Κατρίν Ντενέβ να ανάβει τσιγάρο στο κόκκινο χαλί!
O μεγαλύτερος εν ζωή σκηνοθέτης του πλανήτη διαγωνίζεται φέτος για το Χρυσό Φοίνικα. Με ένα τρισδιάστατο φιλοσοφικό δοκίμιο που είναι ταυτόχρονα μια «τρικυμία εν κρανίω» και μια ακόμη ωδή στο τέλος του σινεμά όπως το γνωρίζαμε.
Ενα τόσο παράξενο φίλμ όσο το «Lost River» δεν θα μπορούσε πάρα να έχει ένα soundtrack εξίσου ξεχωριστό.
Ο 25χρονος Καναδός boy wonder επιστρέφει στις Κάννες με μια ταινία γεμάτη ομορφιά, μελόδραμα, υπερβολή και αγνή αγάπη, για τη μαμά και για το σινεμά.
Ο Ράιν Γκόσλινγκ ήρθε στις Κάννες. Τι εννοείτε «τι άλλο συνέβη»;
Ο Μισέλ Χαζαναβίσιους αποκαλύφθηκε στις Κάννες με το «The Artist» κι επιστρέφει με την πιο διδακτική, αφελή, επιφανειακή πολιτική ταινία του Φεστιβάλ, της σεζόν και βάλτε.
Με φόντο τον πόλεμο της Τσετσενίας το φιλμ του Γάλλου σκηνοθέτη δείχνει να έχει μεγαλύτερη σχέση με τη «Λίστα του Σίντλερ» παρά με το «The Artist».
Αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Ο σκηνοθέτης Ράιν Γκόσλινγκ τουλάχιστον «κλέβει» από τους καλύτερους.
Ο σκηνοθέτης και οι δύο πρωταγωνιστές του «Xenia» κουβέντιασαν μαζί μας τα ωραία της ζωής: το καλό σινεμά, την αισιοδοξία, τη νιότη και τη σοφία που αποκτάς στο δρόμο.
Δουλεύοντας ξανά με την μούσα του, Γκονγκ Λι, ο Ζανγκ Γιμού στο «Coming Home» επιχειρεί την κινηματογραφική μεταφορά του ομώνυμου βιβλίου του Γιαν Γκέλινγκ. Κι αποδεικνύει ότι μπορεί να επιστρέψει με επιτυχία στο genre ενός πολιτικού μελοδράματος εποχής, όμως η βίζα του στο ειλικρινές, δυνατό συναίσθημα έχει λήξει εδώ και χρόνια...
Αν είναι να βρεθείς σε ένα από τα πάρτι των Καννών, πρόσεξε να είναι αυτό της Chopard που ειδικά φέτος ξεπέρασε τον ίδιο του το μύθο, μεταμορφώνοντας ένα ολόκληρο αεροδρόμιο σε μια επιστροφή στα θρυλικά κινηματογραφικά στούντιο της ιστορίας του σινεμά.
Είπαν κάτι κοσμογονικό; Οχι. Είπαν, με μια πανέμορφη εικόνα, απλές αλήθειες που θα έπρεπε να θεωρούμε αυτονόητες, αλλά χρειάζονται υπενθύμιση. Ακριβώς όπως και στην ταινία τους.
To «Δύο Μέρες, Μια Νύχτα» των Ζαν-Πιερ και Λικ Νταρντέν είναι μια ταινία τόσο θαρραλέα που το γεγονός πως κλειδώνει το θέμα οικονομική κρίση και διαθέτει μια συγκλονιστική ερμηνεία από τη Μαριόν Κοτιγιάρ είναι σχεδόν λεπτομέρειες.
Η έκτη ημέρα του 67ου Φεστιβάλ Καννών, μπορεί να ανακηρυχθεί επίσημα σε «Μέρα Xenia», μια και γέμισε με την παρουσία της νέας ταινίας του Πάνου Χ. Κούτρα και των συντελεστών της. Από κοντά, η ομάδα του «Maps to the Stars» του Κρόνενμπεργκ και του «Foxcatcher» του Μπένετ Μίλερ.
Με την καλύτερη και πιο ώριμη σκηνοθετικά ταινία της καριέρας του, ο Πάνος Χ. Κούτρας δεν περιορίζεται σε ένα καταγγελτικό, πολιτικό σινεμά, αλλά καταθέτει ένα τρυφερό, ουμανιστικό μανιφέστο. Προσφέροντας φιλοxenia, την ιστορική στιγμή που τη χρειαζόμαστε όσο ποτέ.
Βασισμένη σε μια αληθινή ιστορία, η ταινία του Μπένετ Μίλερ είναι φτιαγμένη για να αφήσει το σημάδι της στο αμερικάνικο σινεμά, αφηγούμενη μια βαθιά λυπημένη, αληθινά προβληματική εκδοχή ενός αμερικάνικου ονείρου που καταλήγει εφιάλτης.
Το Flix συνάντησε τον Πάνο Χ. Κούτρα και την ομάδα του «Xenia» στις Κάννες, μια μέρα πριν την επίσημη προβολή της ταινίας στο τμήμα «Ενα Κάποιο Βλέμμα» του 67ου Φεστιβάλ.