Το «Coming Home» (βασισμένο στο μυθιστόρημα του Γιαν Γκέλινγκ, του συγγραφέα του «Τα 13 Λουλούδια της Νανγκίνγκ», που επίσης διασκεύασε ο Ζανγκ Γιμού για την μεγάλη οθόνη με πρωταγωνιστή του Κρίστιαν Μπέιλ) είναι η ιστορία της Φενγκ Γουανιού, μίας 40χρονης γυναίκας που ζει στα χρόνια της Πολιτιστικής Επανάστασης μαζί με την έφηβη κόρη της που είναι τυφλά πιστή στο Κόμμα και στο όνειρό της να γίνει μπαλαρίνα. Ο σύζυγος και πατέρας, ο ακαδημαϊκός Λου Γιάνσι, είναι εξόριστος και κλεισμένος σε στρατόπεδο εργασίας. Δεν τον έχουν δει 10 χρόνια τώρα. Για την Φενγκ είναι επώδυνη ανάμνηση, για την κόρη του ένας άγνωστος. Οταν το Κόμμα τις πληροφορεί ότι ο Λου Γιάνσι δραπέτευσε, η κόρη φοβάται ότι θα χάσει τη θέση της στην Ακαδημία. Μόλις ο πατέρας κάνει την πρώτη απόπειρα να επιστρέψει στο σπίτι και να επανασυνδεθεί με την οικογένειά του, εκείνη τον καρφώνει και τον ξανασυλλαμβάνουν. Η μητέρα της δεν τη συγχωρεί ποτέ.
Δέκα χρόνια μετά, όταν η πολιτική κατάσταση αλλάζει και οι εξόριστοι παίρνουν άδεια να επιστρέψουν, ο γυρισμός του Λου Γιάνσι του επιφυλάσσει μία ακόμα δυσάρεστη έκπληξη: η Φενγκ Γουανιού, μεσήλικη πλέον, πάσχει από ψυχογενή αμνησία. Δεν τον αναγνωρίζει. Δεν τον θυμάται. Εκείνος βρίσκει τρόπους να επιστρέφει καθημερινά στη ζωή της, όχι ως ο σύζυγός της. Αλλά ως ένας καλοσυνάτος ξένος που της ξανασυστήνεται.
Ο Γιμού έχει στη διάθεσή του προϋπολογισμό, σπαραχτικό σενάριο και πολιτικό μήνυμα για να κατασκευάσει μία επική (σε εικόνα και συναίσθημα) ταινία εποχής - η οποία καλείται με τη σειρά της να μας επιστρέψει στα 90ς φιλμ του δημιουργού που ξεπερνούσαν την ψύχρα των σκηνικών, ή τη σύμβαση των κοστουμιών, έσπαγαν τα ιστορικά και γεωγραφικά σύνορα και μιλούσαν στις καρδιές όλων.
Δεν τα καταφέρνει. Παρόλη την καλή πρόθεση του σεναρίου, την άρτια, γυαλιστερή κινηματογράφηση και τις αξιοπρεπείς ερμηνείες των πρωταγωνιστών (με την Γκονγκ Λι να γερνάει μία 20ετία για να παίξει το ρόλο) όλα μοιάζουν ψεύτικα, φλατ, χιλιοπειπωμένα στο παρελθόν (και με καλύτερο τρόπο).
Είναι πολύ περίεργο να μην σε πιάνει συναισθηματικά ένα μελόδραμα. Οταν δηλαδή αποτυγχάνει στον πρωταρχικό και κύριο σκοπό του. Να συνειδητοποιείς ότι το χαζεύεις ως μία τρυφερή τηλεταινία, παρόλο που αντιλαμβάνεσαι ότι αδικείς τα στοιχεία παραγωγής του. Κι όμως. Οταν όλα διαδραματίζονται μπροστά στα μάτια σου με την καρδιά σου σε δίωρο flatline, κάτι δεν πάει καλά.
Περιμένουμε πολλά χρόνια τον Ζανγκ Γιμού να επιστρέψει. Φαίνεται όμως ότι ο δρόμος για το σπίτι θα είναι μακρύς...
Tags: κάννες 2014
