Είχε να κάνει με το πόσο απίστευτα μεγάλη -ακόμη και για τα δεδομένα των Καννών- ήταν η ουρά για να μπεις στην αίθουσα για την πρώτη προβολή του «Lost River», με το πόσο η κούραση σε κάνει να είσαι πιθανότατα πολύ πιο αυστηρός με τις ταινίες που βλέπεις ή με το ότι οι κριτικοί κινηματογράφου δεν είναι πρόθυμοι να συγχωρήσουν κάποιον που εκτός από ταλαντούχος είναι και όμορφος κι έχει την δυνατότητα να κάνει ο,τι θέλει αυτή τη στιγμή στο σινεμά, αλλά η αντιμετώπιση που επιφύλαξε το λαϊκό δικαστήριο του βιαστικού twitter στο σκηνοθετικό ντεμπούτο του Ραίαν Γκόσλινγκ, ήταν σχεδόν ομόφωνα απαξιωτική.
Και ναι το «Lost River» είναι η κινηματογραφική επιτομή του θριάμβου του στιλ πάνω στην ουσία και πέρα από κάθε αμφιβολία ένα pastiche επιρροών από σκηνοθέτες που του αρέσουν ή με τους οποίους έχει συνεργαστεί. Αλλά εκτός του ότι αυτό είναι κάτι που δεν έκρυψε ποτέ, το ντεμπούτο του, δείχνει ότι ο Ράιαν είναι κάτι παραπάνω από ένας απλός αντιγραφέας και πως έχει την ικανότητα να μεταμορφώσει όλο το κινηματογραφικό του cut and paste σε ένα αναμφίβολα γοητευτικό κολάζ που δείχνει πως πίσω του υπάρχουν και ιδέες και άποψη.
Περισσότερο απ οτιδήποτε άλλο, το φιλμ θυμίζει το σύμπαν του Ντέιβιντ Λιντς και ειδικότερα το «Μπλε Βελούδο» στον τρόπο που σε βυθίζει στην «μυστική ζωή» των προαστίων κι εξερευνά παράλληλα απειλητικά «σύμπαντα» που μοιάζουν να κατοικούν δίπλα στον «κανονικό» κόσμο των «φιλήσυχων» ανθρώπων. Στο «Lost River» τον ρόλο της Λόρα Ντερν, κρατά ο Ιαν Ντε Κεστέκερ (ένας ηθοποιός που υποθέτουμε όχι τυχαία θυμίζει πολύ τον Γκόσλινγκ) στον ρόλο του Μπόουνς, ενός αγοριού που μεγαλώνει σε μια πόλη που πεθαίνει κι την οποία όλοι οι κάτοικοί της εγκαταλείπουν.
Εκείνος μένει ακόμη εκεί, γιατί η μητέρα του Μπόμπι (Κριστίνα Χέντρικς) και ο μικρός αδελφός του (Λάντινγκ Στιούαρτ) είναι ακόμη προσκολλημένοι στο πατρικό τους σπίτι και γιατί δεν έχει τα χρήματα για να επιδιορθώσει το παλιό του αμάξι που κάποια μέρα θα τον πάρει μακριά. Για να βγάλει λεφτά, γυρίζει στα ερημωμένα κτήρια της πόλης-φάντασμα όπου κατοικεί και ξηλώνει χάλκινους και μεταλλικούς σωλήνες που πουλά για scrap. Οταν όμως ο Μπούλι (Ματ Σμιθ), ένας μοχθηρός σχεδόν παράφρονας άντρας που έχει ανακηρύξει την έρημη πόλη, βασίλειό του θα τον βάλει στο στόχαστρο του, ο Μπόουνς θα βρεθεί να κινδυνεύει.
Κάτι ανάλογο θα συμβεί με την Μπόμπι, η οποία προσπαθώντας να βρει μια λύση για το δάνειο του σπιτιού της, θα δεχτεί μια πρόταση για δουλειά από τον τραπεζίτη της (Μπεν Μέντελσον) σε ένα club που μοιάζει βγαλμένο από έναν μπουρλέσκ, αιματοβαμμένο εφιάλτη ενός μάγου της Νέας Ορλεάνης (ή από video clip της μπάντας του Ράιαν Γκόσλινγκ, Dead Man's Bones) και που στα υπόγεια του οποίου όπου θα την ξεναγήσει η σταρ του μαγαζιού (Ευα Μέντεζ) θα ανακαλύψει ένα ακόμη πιο παράξενο και μυστηριώδες δωμάτιο.
Παράλληλα κι ενώ όλα δείχνουν να βρίσκονται σε μια δίνη που οδηγεί στο κενό και στο σκοτάδι, ο Μπόουνς θα έρθει κοντά με το κορίτσι που μένει στο διπλανό του σπίτι (Σίρσα Ρόναν), μαζί με την γιαγιά της (Μπάρμπαρα Στιλ) που βλέπει συνεχώς στο βίντεο παλιότερες ευτυχισμένες στιγμές και τον αρουραίο της και θα ανακαλύψει έναν δρόμο που οδηγεί σε μια βυθισμένη πόλη την οποία κατάπιαν τα νερά, όταν στη θέση της, ένα φράγμα δημιούργησε έναν τεράστιο ταμιευτήρα νερού.
Από τα πρώτα πλάνα του φιλμ, όταν ο μικρός αδελφός του Μπόουνς ένα κοκκινομάλλικο όλο περιέργεια αγόρι θα ανοίξει την πόρτα του ξεχαρβαλωμένου τους σπιτιού για να περιπλανηθεί σε δρόμους γεμάτους μισογκρεμισμένα άδεια σπίτια, το φιλμ του Γκόσλινγκ θα χτίσει ένα ύφος ονειρικό, τοποθετημένο σε έναν κόσμο σε limbo και με ανθρώπους που όπως και η πόλη τους μοιάζουν σχεδόν με φαντάσματα.
Εντυπωσιακές, στιλιζαρισμένες εικόνες, ruin porn, wall to wall μουσική και τραγούδια -τραγουδισμένα κι από τους ηθοποιούς-, στιγμές έντονης αλλά και θεατρικής βίας, αναφορές στον Λίντς, στον Νίκολας Βίντινγκ Ρεφν, στον Γκασπάρ Νοέ (ένα πλανάρισμα μοιάζει βγαλμένο κατ΄ευθείαν από το «Μη Αναστρέψιμος»), σε ταινίες τρόμου, στο πειραματικό σινεμά, στην παράδοση του Southern Gothic στις εφηβικές ταινίες -μπορείς να σκάβεις για ώρες κάτω από την επιφάνεια του «Lost River» και να ανακαλύπτεις συνεχώς αναγνωρίσιμα πράγματα.
Τι απ όλα αυτά ανήκει στον Ράιαν Γκόσλινγκ και γιατί έκανε αυτή την ταινία; Τι σημασία έχει; Στον πάτο αυτού του ποταμιού μοιάζει να υπάρχει το ίζημα μιας ποπ κουλτούρας στην οποία ο Γκόσλινγκ κολυμπά από μικρό παιδί και της οποίας αποτελεί αναμφίβολα κομμάτι. Το «Lost River» λοιπόν, θα μπορούσε να ιδωθεί σαν μια αλλόκοτη, αφαιρετική, παραμορφωμένη προσωπογραφία του, ένα λεύκωμα από πράγματα που τον αγγίζουν, τον αφορούν τον ενδιαφέρουν, τον αποτελούν και τα οποία ο Γκόσλινγκ μας τα προσφέρει δίχως προσποίηση σαν έναν διαφορετικό τρόπο να μας συστηθεί από την αρχή.
Κι ακόμη κι αν ελάχιστα από αυτά τα πράγματα είναι πρωτότυπα ή απαραίτητα, δεν παύουν να είναι υφασμένα σε έναν με τον τρόπο του ειλικρινή, ελκυστικό, αξιοπρόσεκτο καμβά.
Διαβάστε ακόμη: Νέες φωτογραφίες από το «Lost River» του Ράιαν Γκόσλινγκ
