Ο Ξαβιέ Ντολάν αγάπησε πολύ το «Love, Simon»

Το «Love, Simon», η ιστορία ενός συνηθισμένου εφήβου, που βιώνει τα προβλήματα και τις αγωνίες σχεδόν κάθε συνομήλικού του, με μοναδική διαφορά ότι είναι gay, βγήκε πριν λίγες μέρες στις αμερικάνικες αίθουσες.

Ο Ξαβιέ Ντολάν, ο οποίος δεν διστάζει να μιλήσει μεγαλοφώνως για τις ταινίες που αγαπά, ήταν από τους πρώτους που έσπευσαν να δουν το φιλμ, παρ΄ότι βρίσκεται στο τελικό στάδιο της ολοκλήρωσης της δικής του καινούριας μεγάλου μήκους.

Δείτε επίσης: Ο Ξαβιέ Ντολάν έκοψε την Τζέσικα Τσαστέιν από το «The Death and Life of John F. Donovan»

Και οι αντιδράσεις του ήταν κάτι παραπάνω από διθυραμβικές. Κι όχι μόνο για τις καλλιτεχνικές αρετές της, αλλά και για το γεγονός ότι υπάρχει, κι ότι για πρώτη φορά, ένα μεγάλο στούντιο βγάζει στις αίθουσες μια ταινία με κεντρικό ήρωα έναν gay έφηβο που κάνει coming out.

Ξαβιέ Ντολάν

«Αν μια ταινία σαν αυτή υπήρχε ότααν ήμουν 15, ίσως δεν θα είχα πει ψέματα στον πατέρα μου για εκείνο το πόστερ του Αστον Κούτσερ που προσποιήθηκα ότι θα έδινα στην ξαδέλφη μου Στεφανί, όταν ήταν στην πραγματικότητα δικό μου. Αν είχα δει μια τέτοια ταινία τότε, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά».

Δείτε ακόμη: «Love, Simon». Μια teen movie που άργησε μερικές δεκαετίες. Αλλά επιτέλους είναι εδώ.

Κι ο Ντολάν εξηγεί στο ποστ του στο Instagram την σημασία μιας τέτοιας ταινίας για κάθε έφηβο που θα την δει γιατί «θεωρεί ότι δεν είναι κανονικός και θα καταλάβει ότι ακόμη κι αν στην ζωή του δεν είναι τόσο τυχερός όσο στην δική του ο Σάιμον και πάλι μπορεί να κάνει μια κίνηση». Γιατί όπως λέει ο Ντολάν «η κανονικότητα είναι μια ιδέα που αλλάζει». Και τέτοιες ταινίες μπορούν να αλλάξουν το περιοριστικό νόημα που μια τέτοια ιδέα για χρόνια είχε.

Διαβάστε ολόκληρο το κειμενό του στο post του πιο κάτω.

After seeing Love, Simon, I felt like coming out to my mom Jennifer Garner (the 13 Going on 30 Jen), and walking in the corridor of my high school with a lost, yet sexual gaze. Congrats to my friend @therealnickrobinson who is so generous and genuine in this that I filed a proper adoption form. I’ve stored my passport in the freezer once or twice Nick but I can be a good parent to you. More seriously, let’s not discuss the movie itself, but rather focus on its existence, and the fact a major studio has released a film on a teen coming out. A door has opened, which has opened before, but this time, I can see the light pouring in. I’ve watched so many LGBTQ films as a kid, desperately looking for answers, locked up in my room, where I’d download movies on LimeWire for lack of a decent video store. Most of them were brilliant and invigorating for the young artist I wanted to be, but left the young man I was with little to hope for. Suicides, heartbreaks, bullying, gay-bashing... Love, Simon, in all its earnestness, in all its normalcy, shows the struggle of coming out, but with an inspiring conclusion for teenagers who will see “Love, Simon” because they don't feel "normal". Perhaps this will teach them that, even if their life isn't as privileged as Simon’s, they can make a move. And perhaps this can teach us, as an industry, that it’s time to stop relinquishing LGBTQ protagonists to insubstantial, typically comical supporting roles, but rather offer them narratives designed around them, and around the opposite of what is commonly referred to as ”normal people”. Normal is a changeful notion. Had a movie like that existed when I was 15, I maybe wouldn’t have lied to my father about that Ashton Kutcher poster I pretended to give my cousin Stefanie in front of him while it was actually mine. Had I seen it then, things would’ve been different. And I’m happy with how things went, and despite the loneliness you feel as a teen coming out, I felt supported. I was lucky. But most kids aren't. Love Simon is a huge step for them, and for us. Thank you to all the artists and people involved.

A post shared by xavierdolan (@xavierdolan) on Mar 18, 2018 at 6:40am PDT

Δείτε ακόμη:

• Ο Ξαβιέ Ντολάν θεωρεί το «It» την καλύτερη ταινία του αιώνα
• «Love, Simon». Μια teen movie που άργησε μερικές δεκαετίες. Αλλά επιτέλους είναι εδώ.
• Ο Ξαβιέ Ντολάν επιστρέφει στα πάτρια εδάφη με το «Matt & Max»