Εχοντας κάνει την παγκόσμια πρεμιέρα της τον Σεπτέμβριο, στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο, και άρτι αφιχθείσα από τη Βαρσοβία με τρία βραβεία στις αποσκευές της (1ο Βραβείο Καλύτερης Πρώτης Ταινίας Μεγάλου Μήκους, Βραβείο Fipresci, Βραβείο Υoung Fipresci), «Η Δουλειά της» του Νίκου Labôt ετοιμάζεται για την ελληνική πρεμιέρα της στο πλαίσιο του 59ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
Διαβάστε ακόμη: Αυτές είναι οι ελληνικές ταινίες του 59ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης
Μια προσωπική ματιά πάνω σε μια γυναίκα. Λίγο πριν τα 40, η Παναγιώτα, μια σχεδόν αναλφάβητη νοικοκυρά και μητέρα δύο παιδιών, θα χρειαστεί να αναζητήσει για πρώτη φορά δουλειά, όταν ο άντρας της χάσει τη δική του. Εχοντας ελάχιστα εφόδια, θα προσληφθεί για λογαριασμό μιας ιδιωτικής εταιρείας καθαρισμού σ’ ένα νέο πολυκατάστημα. Εκεί, παρά τις συνθήκες εκμετάλλευσης και εργασιακής απαξίωσης, θα βιώσει μια πρωτόγνωρη αίσθηση οικονομικής και συναισθηματικής ανεξαρτησίας, και θα σταθεί για πρώτη φορά στα πόδια της. Ο,τι κι αν ακολουθήσει από κει και μετά, εκείνη δεν θα είναι ποτέ πια η ίδια…
«Η ταινία μιλάει για όλους εκείνους τους ανθρώπους που συνεχίζουν να προχωράνε ακόμα κι όταν όλα γύρω τους καταρρέουν.» «Εμπνευσμένη από αληθινά γεγονότα, “Η Δουλειά της” διηγείται με ειλικρινή και ευθύ τρόπο τη μικρή/μεγάλη ιστορία μιας φαινομενικά αδύναμης και φοβισμένης γυναίκας που αναγκάζεται για πρώτη φορά στη ζωή της να δράσει έξω από το νοικοκυριό της για να βοηθήσει την οικογένειά της. Εστιάζει πάνω σε καθημερινούς ανθρώπους της διπλανής πόρτας και ειδικότερα σκιαγραφεί το πορτραίτο μιας γυναίκας που καταφέρνει να πιάσει δουλειά χωρίς να “έχει τα απαραίτητα προσόντα” και να ζήσει πρωτόγνωρες εμπειρίες που θα την εκτροχιάσουν από την προδιαγεγραμμένη της πορεία.»
Ηταν τυχαία η συγκυρία να γυρίσει μία ταινία για τη γυναικεία πορεία προς τη χειραφέτηση την εποχή του #Time'sUp; «Ετοίμαζα αυτήν την ταινία 5-6 χρόνια. Οπότε είναι απλώς συγκυριακό το timing με την εποχή του #Time'sUp και του κινήματος #Metoo. Είναι θετικό ότι διανύουμε μια εποχή που πλέον ολοένα και περισσότερες γυναίκες μιλούν για τις συνθήκες εργασίας, για το ρόλο και τη θέση τους τόσο στο εργασιακό τους περιβάλλον όσο και στο οικογενειακό, ωστόσο πρέπει να γίνουν πολλά ακόμη. Οσον αφορά την Ελλάδα, πάντως, οι συνθήκες εργασίας σε αρκετές ιδιωτικές εταιρείες καθαρισμού είναι ακριβώς όπως περιγράφονται στην ταινία. Συνάντησα πολλές καθαρίστριες (που φοβήθηκαν να βάλουν το όνομά τους στα credits της ταινίας), οι οποίες μου περιέγραψαν περιστατικά διακρίσεων είτε λόγω του φύλου τους, είτε λόγω του χρώματος, είτε ακόμη και της ηλικίας τους. Ωστόσο στην ταινία, ενώ βλέπουμε το ζήτημα της πατριαρχίας, της εκμετάλλευσης, της υποτίμησης της γυναίκας, δεν υπάρχει η σύνδεση με το κομμάτι της σεξουαλικής κακοποίησης. Το ενδιαφέρον μου μένει στην αρχετυπική ελληνική οικογένεια και τον ρόλο που έχουν τα δύο φύλα τόσο μέσα σε αυτήν όσο και έξω στην κοινωνία...»
Πόσο αντέδρασαν οι θεατές των διεθνών φεστιβάλ απέναντι σε ένα τέτοιο θέμα; «Και στο Τορόντο και στη Βαρσοβία, έγιναν σχετικές ερωτήσεις και θυμάμαι ότι κάποια στιγμή άναψε η συζήτηση. Για να σας δώσω ένα παράδειγμα, σε ένα Q & A, ένας κύριος μίλησε με πολλή θέρμη για την ταινία και το πώς αναδεικνύονται αυτά τα θέματα χαμηλόφωνα, χωρίς διδακτισμό, και στο τέλος πρότεινε/ευχήθηκε να δουν αυτήν την ταινία οι φεμινίστριες ώστε να μάθουν έναν νέο τρόπο διεκδίκησης, πιο ευγενικό, χωρίς να κουνάνε το δάχτυλο στους άντρες! Από την άλλη πλευρά, πετάχτηκε μια γυναίκα, εμφανώς θιγμένη από τον κύριο, και απάντησε ότι αυτή η ταινία είναι ύμνος για τη γυναίκα, αλλά δεν δέχεται υποδείξεις από έναν άντρα για τις φεμινίστριες. Αντιπρότεινε να δουν αυτήν την ταινία όλοι οι άντρες με τις γυναίκες τους ώστε να νιώσουν τι μπορεί να τραβούν κάποιες γυναίκες στην καθημερινή τους ζωή!»
Τι σημαίνει για έναν νέο σκηνοθέτη να κάνει σινεμά στην Ελλάδα του σήμερα; «Από οικονομική άποψη, το να ασχολείσαι με το σινεμά σε αυτήν την χώρα σημαίνει ότι είσαι τρελός! Οι σκηνοθέτες δεν ζούμε από τις ταινίες μας. Mόνο η τρέλα και η καύλα να δημιουργείς από το μηδέν ένα ολόκληρο σύμπαν που κάποια στιγμή θα φτάσει στον θεατή και θα επικοινωνήσεις τις ιδέες σου και τις ανησυχίες σου είναι αυτό που σε κινητοποιεί. Το φοβερό είναι ότι μόλις καταφέρεις και φτάσει η ταινία σου στην αίθουσα, τότε νιώθεις να την αποχωρίζεσαι. Για μένα, είναι κάπως σαν το μύθο του Σίσυφου, όπως το αναλύει ο Καμί. Είναι ένα μότο που το κουβαλάω στη ζωή μου και ισχύει γενικότερα κι όχι μόνο στο σινεμά. Κουβαλάς ένα βαρύ φορτίο για πάρα πολύ μεγάλο διάστημα, μια ιδέα, μια ιστορία και ανεβαίνεις το βουνό... ώσπου μια μέρα το καταφέρνεις και φτάνεις στην κορυφή του. Οταν ο βράχος ξανακυλάει προς την κοιλάδα, είναι οι στιγμές που ο Σίσυφος αισθάνεται ότι τα έχει καταφέρει. Τότε νιώθει ελεύθερος κι ευτυχισμένος για αυτήν τη μοναδική στιγμή. Ομως πολύ γρήγορα πρέπει να ξαναμαζέψει τα κομμάτια του, όλες του τις δυνάμεις, για να το ξανακάνει όλο αυτό από την αρχή... πορευόμενος πάντα από αυτό το συναίσθημα εκείνης της μοναδικής στιγμής που έχει ζήσει. Υπάρχουν φορές που μια ανεξήγητη, αρχικά, όρεξη σε ωθεί να γράψεις για μικρά πράγματα που σε συγκινούν και σε ταράζουν. Αν νιώσεις ότι υπάρχει η ψυχή ενός πράγματος, αυτό σου δίνει την πεποίθηση και το κουράγιο για να συνεχίσεις...»
Υπάρχουν αλλαγές; Προς το καλύτερο, προς το χειρότερο; «Θετικές αλλαγές βλέπουμε πολλές τα τελευταία 10-15 χρόνια στο ελληνικό σινεμά. Αρκετοί σκηνοθέτες και παραγωγοί, γυναίκες και άντρες, με διαφορετικά θέματα έχουν κάνει σημαντικές ταινίες που έχουν σημειώσει αξιόλογη πορεία στα διεθνή φεστιβάλ, αλλά και στις ξένες αίθουσες, όσες από αυτές έχουν βρει διανομή. Ανθρωποι που έχουν αγάπη για το σινεμά, που γνωρίζουν το knowhow της σύγχρονης αγοράς και το αποδεικνύουν...»
«Δυστυχώς, δεν βλέπουμε την πολιτεία να ακολουθεί με τον ίδιο ρυθμό τις εξελίξεις.» «Θα έπρεπε ο πολιτισμός να είναι μια σοβαρή επένδυση. Ο ελληνικός κινηματογράφος σήμερα ενδιαφέρει τους ξένους να στρέψουν το βλέμμα τους προς τη χώρα μας. Θα μπορούσε να το εκμεταλλευτεί αυτό η πολιτεία και να το δει και ως ένα “προϊόν" που πρέπει να προωθήσει και να στηρίξει πρακτικά περισσότερο. Στο τέλος τέλος, μην ξεχνάμε ότι κάθε ταινία που γίνεται σημαίνει και δεκάδες θέσεις εργασίας...»
Η Δουλειά της
Σκηνοθεσία: Νίκος Labôt | Σενάριο: Κατερίνα Κλειτσιώτη, Νίκος Labôt | Πρωταγωνιστούν: Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου, Δημήτρης Ημελλος, Μαρία Φιλίνη, Κωνσταντίνος Γώγουλος, Ελένη Καραγιώργη, Δανάη Πριμάλη, Ορφέας Αγγελόπουλος, Δήμητρα Βλαγκοπούλου, Γεωργία Τσαγκαράκη, Ειρήνη Ασημακοπούλου, Αρετή Σεϊνταρίδου | Παραγωγοί: Μαρία Δρανδάκη, Julie Paratian | Συμπαραγωγός: Milan Stojanovic | Διεύθυνση Φωτογραφίας: Διονύσης Ευθυμιόπουλος | Μοντάζ: Dounia Sichov | Σκηνικά: Δάφνη Κούτρα | Ενδυματολογία: Βασιλεία Ροζάνα | Μουσική: Onnο | Ηχος: Γιάννης Αντύπας, Benoit Gargonne, Jean-Guy Verran | Επεξεργασία εικόνας: Isabelle Julien | Μακιγιάζ: Κυριακή Μελίδου | Κομμώσεις: Χρόνης Τζίμος | Παραγωγή: Homemade Films, Sister Productions | σε συμπαραγωγή με: Sense Production, EΡΤ | με την υποστήριξη: Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου, Ταμείου Υποστήριξης ελληνογαλλικών συμπαραγωγών, Centre National du Cinéma et de l'Image Animée, Ministère des Affaires Étrangères et du Développement International, Institut Français, Film Center Serbia, See Cinema Network, Cineventure 3 | Διεθνείς πωλήσεις: Jour2Fête.
Δείτε το trailer
Το «H Δουλειά της» του Νίκου Labôt θα προβληθεί την Πέμπτη, 8 Νοεμβρίου, στις 18.00 στο Ολύμπιον και την Παρασκευή, 9 Νοεμβρίου στις 22.30 στην αίθουσα Τζον Κασαβέτης
