Το 25ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης κοντεύει προς το τέλος του. Δέκα παράξενες μέρες, σημαδεμένες για πάντα από την τραγωδία των Τεμπών, κι ας βρήκε, σιγά-σιγά, όχι από τις πρώτες μέρες, ο κόσμος ζεστασιά στις κινηματογραφικές αίθουσες. Απόψε το φεστιβάλ τελειώνει, χωρίς Τελετή Λήξης και Απονομής Βραβείων (τα βραβεία θα ανακοινωθούν με δελτίο Τύπου νωρίτερα, μεσημεράκι), όμως προλαβαίνουμε να γράψουμε για τις τελευταίες ταινίες που είδαμε, οι περισσότερες από τις οποίες προβάλλονται ακόμα στην online πλατφόρμα του φεστιβάλ. Τελευταία bookings ως σήμερα τα μεσάνυχτα, τελευταίες θεάσεις 24 ώρες αργότερα, το βράδυ της Δευτέρας, εκτός από τα προγράμματα Πλατφόρμα / Από Οθόνη σε Οθόνη που θα μας κάνουν παρέα ως το τέλος του μήνα. Διαβάστε, λοιπόν, εντυπώσεις παρακάτω αλλά και στα daily reviews των προηγούμενων ημερών και δείτε ό,τι χάσατε.
ΤΟ FLIX ΓΡΑΦΕΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΟΥ 25ου ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
Η Φωνή (The Voice) της Ντομίνικα Μοντεάν-Πάνκοβ
Ενα έρημο τοπίο γύρω από μια μονή Ιησουιτών. Μέσα, μια νέα «σοδιά» μαθητευόμενων μοναχών που έχουν μπροστά τους δυο χρόνια μαθητείας, μακριά από ό,τι σχετίζεται με τον σύγχρονο πολιτισμό, στην εξωτερική και, κυρίως, εσωτερική σιωπή. Ο Διδάσκαλος θα τους μιλάει κάθε μέρα, θα τους βοηθά, θα τους στηρίζει. Κάποιοι θα τα καταφέρουν. Κάποιοι θ' αναγνωρίσουν πως αυτός δεν είναι ο δρόμος τους.
Μια συναρπαστική περιπέτεια καταγράφει η Πολωνή Ντομίνικα Μοντεάν-Πάνκοβ, με στιγμές που θυμίζουν Μπρεσόν, άλλες που φέρνουν στο νου τους «Χαμένους Ποιητές», άλλες το... «Top Gun»! Οι νέοι της μονής είναι όμορφοι, γλυκείς, μπερδεμένοι ή φωτισμένοι άνθρωποι κι η κάμερά της δεν κρίνει ούτε για ένα δευτερόλεπτο. Μόνο παρατηρεί. Τις κουβέντες μεταξύ τους, τις μικρές επισκέψεις στον έξω κόσμο, την πλάκα, το φόβο, τα αδιέξοδα, τα παιχνίδια. Η σκηνή, προς το φινάλε, όπου ντύνονται με τα ιερατικά ρούχα για να πάρουν τους όρκους τους μπαίνει στην ανθολογία των πιο απολαυστικών, συγκινητικών και πολύσημων σκηνών. Μια ταινία λεπτεπίλεπτη και χαμηλότονη, που τολμά να φέρει αντιμέτωπο τον καθένα μας με τις αδυναμίες και τη δύναμή του. Με χαμηλή, αλλά αισθητή φωνή.
Λήδα Γαλανού
Το «Η Φωνή» είναι διαθέσιμο στην online πλατφόρμα του Φεστιβάλ.
Τι δεν είμαι (Who I am not) της Τούντε Σκόβραν
Το αριστουργηματικό μυθιστόρημα «Middlesex» του Τζέφρι Ευγενίδη και η Χρυσή Ολυμπιονίκης Κάστερ Σεμένια ήταν μάλλον η πρώτη, δύσκολη γνωριμία του παγκόσμιου κοινού με την κοινότητα των intersex ατόμων, αυτών που κάποτε μπορούσαμε να λέμε στα αρχαία ελληνικά ερμαφρόδιτους - σήμερα θεωρείται αδόκιμο και υποτιμητικό. Τους ανθρώπους, δηλαδή, που γεννιούνται με μια παραλλαγή των γεννητικών (εσωτερικών και εξωτερικών) οργάνων και των χρωμοσωμάτων φύλου. Που δεν μπαίνουν εύκολα και αμέσως σε ένα κουτάκι, άνδρας ή γυναίκα.
Η Ρουμάνα ηθοποιός Τούντε Σκόβραν κατάφερε με το ντοκιμαντέρ «Τι δεν είμαι» να δώσει την πιο καθαρή εικόνα σε ένα θέμα με άπειρες παραλλαγές αλλά μία μόνο αλήθεια: τα αυστηρά όρια ανάμεσα στα φύλα και μια κοινωνία πνιγμένη στην άγνοια και σε θρησκευτικές και άλλες προκαταλήψεις οδηγούν σε ανθρώπινες τραγωδίες. Η τολμηρή Ρουμάνα πηγαίνει στην Νότιο Αφρική και συναντά δυό, πολύ διάσημες εκεί, intersex προσωπικότητες.
Η μια είναι καλλονή, φαίνεται και θέλει να είναι γυναίκα, παρόλο που έχει ανδρικά χρωμοσώματα (ΧΥ), καθόλου μήτρα και ωοθήκες και δεν μπορεί να κάνει παιδιά. Σε μια τόσο παραδοσιακή κοινωνία υποφέρει, όσο κι αν η ομορφιά της τής επιτρέπει να κινείται πιο άνετα, να έχει καριέρα. Η άλλη είναι το ακριβώς αντίθετό της. Μοιάζει, νοιώθει και θέλει να είναι άνδρας, παρόλο που έχει γυναικεία χρωμοσώματα (ΧΧ) κι έναν παράδοξο συνδιασμό αναπαραγωγικών οργάνων. Μέχρι τα έξι χρόνια της υποβάλλεται σε πλήθος επώδυνων εγχειρήσεων από την οικογένειά της, που την ανατρέφει ως κορίτσι, αφαιρώντας το μικρό πέος της. Εξελίσσεται, όμως, σε έναν ευφυή, δυνατό άνθρωπο, που από το περιθώριο και τη φτώχεια δίνει αγώνα για τα δικαιώματα των intersex ατόμων. Μπροστά στην κάμερα της Ρουμάνας οι δυο τους γίνονται μια αγκαλιά, μια φωνή. Η δύναμη, αλλά και η ευγένεια και το χιούμορ δυο διαφορετικών, αλλά χαρισματικών ανθρώπων αναδεικνύονται με σοφή ισορροπία και σεβασμό. Αξιζε το μακρύ και δύσκολο ταξίδι της Τούντε Σκόβραν στην πατρίδα της Κάστερ Σεμένια.
Βένα Γεωργακοπούλου
Το «Τι δεν Είμαι» είναι διαθέσιμο στην online πλατφόρμα του Φεστιβάλ.
Βάρδια (Dogwatch) του Γρηγόρη Ρέντη
Η έννοια της «βάρδιας» φέρει ήδη από την ετυμολογία της την έννοια του χρόνου που περνάει, της επανάληψης συγκεκριμένων κινήσεων, την αναμονής για κάτι που ίσως συμβεί και πρέπει να σε βρει έτοιμο να το αντιμετωπίσεις. Τις περισσότερες φορές δεν συμβαίνει τίποτα. Οι βάρδιες εναλλάσσονται όπως οφείλουν από τη φύση τους, ατέλειωτες ώρες που προσμετρούνται σε ένα κοσμικό λες χρονολόγιο που ίσως κάποτε αφηγηθεί τη δική του ιστορία για ανθρώπους που προετοιμάζονται για να περιμένουν.
Σε μια τέτοια συνθήκη αναμονής για μια επίθεση που δεν συμβαίνει παρά σπάνια, για δράση που δεν δίνει ποτέ τη θέση της στην ακινησία, για μια στιγμή που όλοι περιμένουν για να δώσει κάποιο νόημα στον χρόνο που περνάει, εκεί ζουν οι ήρωες της πρώτης ταινίας μεγάλου μήκους του Γρηγόρη Ρέντη, όλοι τους μισθοφόροι σε ζώνες υψηλής επικινδυνότητας που αποτελούν τα σώματα ασφαλείας πλοίων που απειλούνται κυρίως από την πειρατεία αλλά και από άλλους άγνωστους ακόμη κινδύνους.
Θέμα υψηλής επικινδυνότητας, που ο Ρέντης επιλέγει να το «κοιτάξει» πρωτίστως με ανεπτυγμένο εθνογραφικό ενδιαφέρον αλλά και με μια ποιητική που κάνει την εγγενή βία που ελλοχεύει διαρκώς στους κόλπους του να χορογραφεί και να χορογραφείται ασυνείδητα σε κάθε μια από τις ιστορίες που το διατρέχουν. Ο,τι ενώνει τους ήρωες της «Βάρδιας» είναι αυτή η αναμονή για τη δράση που δεν έρχεται ποτέ, μια θαρραλέα απόφαση που τους βρίσκει στη μέση του πουθενά, κουκκίδες σε έναν χάρτη συντεταγμένων που υποθέτεις πως κάποιος παρακολουθεί από μακριά.
Από κοντά, ο Ρέντης καταγράφει την καθημερινότητά τους, την εκπαίδευση και τις ώρες της αναμονής στη «βάρδιά» τους, κλέβοντας από τον κάθε ήρωά του μερικές συγκινητικές στιγμές που απλώνουν τις θεματικές τους πέρα και από αυτήν την απόκοσμη, σχεδόν εξωτική αίσθηση της απομόνωσης, του νόστου, μιας κάποια ενηλικίωσης, αφού η πλειοψηφία των μισθοφόρων είναι νέα παιδιά που σε μια εξερεύνηση του ανδρισμού και της ανδρικής κυριαρχίας, μεγαλώνουν τόσο ώστε να απομυθοποιήσουν την αποστολή τους.
Οι πληροφορίες που μαθαίνουμε για το πλαίσιο μέσα στο οποίο εργάζονται είναι ελάχιστες. Αυτό που καταλαβαίνουμε είναι ότι οι μέρες της πειρατείας έχουν περάσει και πως αυτό που έχουν αφήσει είναι γενιές νεαρών αντρών που προετοιμάζονται για ίσως κάποιο νέο κίνδυνο που δεν έχει ακόμη εμφανιστεί. Η μελαγχολία του Γιώργου σε ένα νυχτερινό κλαμπ στη Σρι Λάνκα, η αγωνία του Κώστα, πάνω στο πλοίο, όταν ο εκπαιδευτής του του βάζει δύσκολα και ο κοντά στη συνταξιοδότηση Βίκτωρας στην Αθήνα, είναι η διαδρομή του ίδιου ανθρώπου καθώς οι εποχές περνούν και οι «Βάρδιες» εναλλάσσονται.
Με την πρώτη του αυτή ταινία (που με την κατασκευή της ξεγελά για τα όρια της τεκμηρίωσης με τη μυθοπλασία και με την τεχνική της αρτιότητα ολοκληρώνει ένα σχεδόν υπνωτιστικό ταξίδι), ο Γρηγόρης Ρέντης ξεδιπλώνει γεωγραφίες και ανθρώπινη κατάσταση, σε συνθήκες άγνωστες, θέλοντας με αυτόν τον τρόπο να (μας) εξοικειώσει με το αθέατο, με τη δική μας αναμονή για κάτι μεγάλο που δεν έρχεται ποτέ. Σαν να περιγράφει ένα κόσμο σε βάρδια.
Μανώλης Κρανάκης
Η «Βάρδια» προβάλλεται ξανά στις 12 Μαρτίου, στις 15.00 στην αίθουσα Τζον Κασσαβέτης και είναι διαθέσιμη στην online πλατφόρμα του Φεστιβάλ.
Πέρα από την Επανάσταση - Πολεμώντας για τη Δημοκρατία (Generation Euromaidan – Sehnsucht nach Demokratie) του Κριστόφ Γκερέγκα
Πόσα ακόμα ντοκιμαντέρ για την Ουκρανία μπορεί να δεί κανείς; Πολλά. Ειδικά αν είναι σαν αυτό που γύρισε ο Πολωνογερμανός Κριστόφ Γκερέγκα. Θα 'λεγε κανείς ότι η επιλογή του να ακολουθήσει από πολύ κοντά, επί πολλά χρόνια, από τις εκλογές του 2014 μέχρι σήμερα, τρία νέα, λαμπερά πρόσωπα της πολιτικής σκηνής της Ουκρανίας, θα ήταν βαρετή. Λόγοι, συνεδριάσεις, πολιτικολογία. Κι όμως, ποτέ δεν μας είχε φανεί τόσο σημαντική και συναρπαστική η πορεία της χώρας προς τη δημοκρατία, ποτέ δεν είχαμε νοιώσει τόσο θαυμασμό και αλληλεγγύη. Ακόμα και τον Ζελένσκι, που νομίζουμε πια ότι τον ξέρουμε απέξω κι ανακατωτά, δεν τον είχαμε δει κάτω από αυτό το φως, το προπολεμικό. Ο κωμικός, που μας εξέπληξε και ίσως ενόχλησε όταν έγινε Πρόεδρος το 2019, θα ήταν, τελικά, πολύ σοβαρή περίπτωση και χωρίς να τον κάνει ήρωα ο Πούτιν.
Ο Γκερέγκα διαλεγει μια νέα και όμορφη γυναίκα και δυο νεαρούς άνδρες, που από διαπρεπείς δημοσιογράφοι και παθιασμένοι ακτιβιστές της πλατείας Μεϊντάν, οδηγούνται στη Βουλή (με τον Ποροσένκο), χάνουν τις έδρες τους (με τον θρίαμβο του Ζελένσκι) και τώρα, με τον πόλεμο, βρίσκονται πάλι στην πρώτη γραμμή μέσα από σημαντικές κυβερνητικές θέσεις. Ανήκουν σε ένα ανεξάρτητο, αυτόνομο κίνημα των Ευρω-αισιοδόξων, που πιστεύει στις μεταρρυθμίσεις, στη διαφάνεια, στην εξάλειψη της διαφθοράς και χαράζει στρατηγική και συμμαχίες με ευελιξία, χωρίς ταμπού, ξέροντας ότι στην πολιτική κανείς δεν είναι τέλειος. Ενας καχύποπτος Ελληνας θεατής μπορεί να τους έλεγε και καριερίστες, ο Γκερέγκα, άλλωστε, δεν τους αγιοποιεί. Η αγωνία τους, όμως, για τη δημοκρατία κάποτε, για την επιβίωση τώρα της Ουκρανίας, είναι αφοπλιστική. Οπως και η εικόνα τους. Η ομορφιά, η λάμψη, η χαρά και η εμπιστοσύνη στο μέλλον, έγιναν πόνος, κούραση και μίσος για τον Πούτιν.
Βένα Γεωργακοπούλου
Το «Πέρα από την Επανάσταση» είναι διαθέσιμο στην online πλατφόρμα του Φεστιβάλ.
Αθωότητα (Innocence) του Γκάϊ Νταβίντι
Να και κάτι που, ίσως, δεν είχαμε ποτέ διανοηθεί να αμφισβητήσουμε: η υποχρεωτική στρατιωτική θητεία στο Ισραήλ, για άνδρες και γυναίκες. Σε μια χώρα με τέτοια ιστορία πολέμων και απειλών, σε μια χώρα που χτίστηκε σχεδόν στρατιωτικά, μέσα από τα κιμπούτζ του σοσιαλισμού και της απόλυτης υποταγής του ατόμου στο εθνικό σύνολο, και, κυρίως, με το Ολοκαύτωμα να μην είναι μνήμη, αλλά παρόν, η έννοια του στρατού μάς φαινόταν αδιαπραγμάτευτη.
Κι όμως ο Γκάi Νταβίντι διαλύει το μύθο. Υπάρχουν στο Ισραήλ νέοι και νέες που δεν αντέχουν στην ιδέα, δεν καταλαβαίνουν γιατί θα πρέπει να πάρουν στα 18 τους υποχρεωτικά όπλο στα χέρια. Αγαπούν την πατρίδα τους, ντρέπονται τους παπούδες τους που επέζησαν του Ολοκαυτώματος, έχουν ενοχές που οι συμμαθητές τους θα υπηρετήσουν και θα βγάλουν το φίδι από την τρύπα. Οδηγούνται, έτσι, στον στρατό. Και αυτοκτονούν. Ονειροπόλοι; Ρομαντικοί; Επαναστάτες; Ιδεολόγοι; Ή εγωκεντρικοί και ανόητοι; Ο σκηνοθέτης Γκάι Νταβιντι πείθει και τον πιο σκεπτικιστή. Με το υλικό του. Κείμενα, ημερολόγια και home videos νέων ανθρώπων, με όνομα και επώνυμο, που αυτοκτόνησαν. Του τα έδωσαν οι οικογένειές τους. Σκηνές σε στρατώνες. Και το κυριώτερο, σε νηπιαγωγεία, δημοτικά και γυμνάσια. Εκεί όπου γενιές μικρών Ισραηλινών προετοιμάζονται μεθοδικά, μεγαλώνουν χωρίς διέξοδο: κάποτε θα πάρουν όπλο στο χέρι και θα σκοτώσουν. Ενα λεπτό μόνο, να βάλεις τον εαυτό σου στη θέση τους, θα καταλάβεις, όχι την αυτοκτονία, αλλά την οργή και τη μοναξιά των ηρώων του ντοκιμαντέρ. Την Ιστορία, που καταστρέφει νέες ζωές. Ισραηλινούς και Παλαιστίνιους. Το ίδιο σκληρό καθήκον και στις δυό πλευρές της διαμάχης, που δε λέει να τελειώσει.
Βένα Γεωργακοπούλου
H «Αθωότητα» είναι διαθέσιμσ στην online πλατφόρμα του Φεστιβάλ.
«ΑΚΟΕ/ΑΜΦΙ: Η Ιστορία Μιας Επανάστασης (Να κοιμάμαι στο στήθος του…)» του Σήφη Βαρδάκη
Η έλλειψη αρχείων στην Ελλάδα γίνεται τραγικά πιο εμφανής σε περιπτώσεις όπως για παράδειγμα στην καταγραφή της ιστορίας του ομοφυλοφιλικού κινήματος στα χρόνια της δικτατορίας και αμέσως μετά. Μια «αγάπη που δεν λέει τ’ όνομα της» είναι λογικό να μένει στο σκοτάδι της αρχειοθέτησης. Ανθρωποι που κυνηγήθηκαν από την οικογένεια τους, από το νόμο, από την ίδια την κοινωνία είναι λογικό να μην προσμετρούνται σε οποιαδήποτε επίσημη απόπειρα διάσωσης της Ιστορίας (τους). Μια μεγάλη επανάσταση που υπήρξε καθοριστική για τα ανθρώπινα δικαιώματα αλλά και για όλα όσα σήμερα γιορτάζονται ως νίκες της LGBTQ+ κοινότητας εντός συνόρων είναι λογικό να αποσιωπάται στην ίδια χώρα που συνεχίζει να απολαμβάνει την «ασφάλεια» των ριζωμένων προκαταλήψεων, τον λόγο μίσους της εκκλησίας και των πολιτικών, την ατολμία στη νομοθέτηση ίσων δικαιωμάτων για όλους.
Το ντοκιμαντέρ του Σήφη Βαρδάκη έρχεται λοιπόν με το βάρος της πρώτης ταινίας στην ελληνική φιλμογραφία που αρχειοθετεί την ιστορία του ΑΚΟΕ (Απελευθερωτικό Κίνημα Ομοφυλοφίλων Ελλάδος), τοποθετώντας τον παραπάνω «λογικό» παραλογισμό στις σωστές του βάσεις. Κυρίως επειδή αντιλαμβάνεται σοφά το βάρος της «πρώτης φοράς» όχι ως πρώτη ύλη για μια βαρυσήμαντη ιστορική δήλωση, αλλά ως μια τεράστια ευκαιρία για να μοιραστεί μαζί με τη γενιά που το έζησε, την επόμενη και αυτές που θα ακολουθήσουν μια άγνωστη συναρπαστική στιγμή από αυτές που αλλάζουν τον κόσμο.
Το «ΑΚΟΕ/ΑΜΦΙ: Η Ιστορία Μιας Επανάστασης (Να κοιμάμαι στο στήθος του…)» ξεκινάει με την συνάντηση όσων στη συνέχεια θα έφτιαχναν το ΑΚΟΕ και φτάνει μέχρι το κλείσιμο του περιοδικού ΑΜΦΙ, τους δύο πυλώνες, δηλαδή που έκαναν ορατή την ομοφυλοφιλία (αλλά και την υπόλοιπη queer κοινότητα των λεσβιών, των τραβεστί τότε κ.ά) στην Ελλάδα, ορθώνοντας για πρώτη φορά ανάστημα απέναντι σε ρατσιστικά νομοθετήματα, καταχρηστικές αστυνομικές πρακτικές και μια βαθιά συντηρητική και υποκριτική κοινωνία, στρώνοντας με τόλμη, ορμή και οργή το δρόμο για ότι μετέπειτα θα έπαιρνε τη μορφή των σύγχρονων διεκδικήσεων της κοινότητας.
Η βιωματική αφήγηση του Βαρδάκη χωρίζεται σε τέσσερις άξονες.
Ο πρώτος είναι το voice over που κάνει (και αυτοπροσώπως στην οθόνη) ο Ιώκο Ιωάννης Κωτίδης, συμπληρώνοντας με ποιητική δύναμη την Ιστορία όπως θα έπρεπε να είναι γραμμένη από καιρό.
Ο δεύτερος είναι η εικονογράφηση του Στηβ Στιβακτή, που αναπληρώνει την έλλειψη υλικού από την εποχή, αναβιώνοντας με χρώμα, κίνηση και «σύμβολα» που ανακαλούν από μόνα τους ιστορίες, τα γεγονότα.
Ο τρίτος είναι το κύριο σώμα, τα talking heads, οι γνωστοί - άγνωστοι που υπήρξαν η καρδιά του κινήματος και που τώρα θυμούνται. Τα μεγάλα κεφάλαια, όπως ο σοφός Λουκάς Θεοδωρακόπουλος, η βαθιά συγκινητική Μπέτυ Βακαλίδου, ο μια έμπνευση από μόνος του Γρηγόρης Βαλλιανάτος. Ισόποσα σε συγκινησιακή δύναμη και ο Γιάννης Ξανθούλης, ο Μάρκελλος Νύκτας, ο Αγγελος Παπαδημητρίου, το «φάντασμα» του Ανδρέα Βελισσαρόπουλου, και άλλοι, άνθρωποι - άντρες, γυναίκες και ανάμεσά τους οι σπουδαίες τρανς ακτιβίστριες αυτής της χώρας που ανεβαίνουν ξανά στη σκηνή του Λουζιτάνια για την μεγάλη έναρξη του ΛΟΑΤΚΙ κινήματος στην Ελλάδα και κατεβαίνουν τα σκαλιά της Ζαλόγγου 6Α για να βρεθούν στα γραφεία του ΑΚΟΕ. Οι διαδρομές τους αυτές είναι γεμάτη νοσταλγία, συγκίνηση, αλλά και πολιτικό λόγο, ένα μείγμα από τα «πρώτα βήματα» μιας ολόκληρης χώρας προς τα αυτονόητα.
Ο τέταρτος και σημαντικότερος άξονας του ντοκιμαντέρ είναι κι αυτός που ορίζει όλους τους παραπάνω και είναι εκεί που ο Βαρδάκης κερδίζει το δύσκολο στοίχημα αυτής της «πρώτης φοράς». Το ντοκιμαντέρ του είναι συγκεκριμένο, θέλει να αφηγηθεί γραμμικά, στρωτά, απομονώνοντας όλα τα σημαντικά χρονικά σημεία που καθόρισαν τη γέννηση και την εξέλιξη του ΑΚΟΕ (και του ΑΜΦΙ). Ανοίγεται και σε όλο το φάσμα της εποχής, προσπαθώντας να τοποθετήσει όσο πιο οργανικά την αφήγηση του μέσα σε ένα κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο, αγγίζει χωρίς να αναλύει παράπλευρα κομμάτια που συνθέτουν το όλο (με σημαντικότερη την εμφάνιση του AIDS) αλλά δεν ξεφεύγει από την επιθυμία του να είναι αυτό το ντοκιμαντέρ ταυτόχρονα η εξιστόρηση μιας άγνωστης, συναρπαστικής ιστορίας αλλά και ένα αρχείο για μια άγνωστη επανάσταση που τώρα πια μπορεί να πει το όνομα της.
Μανώλης Κρανάκης
TΟ #TiDF25 ΣΤΑ SOCIAL MEDIA
Δείτε ακόμη:
- 25ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης | Μέρα 9η | Οταν σιωπούμε όλοι μαζί, ακούγεται
- 25ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης | Μέρα 8η | Οπου ο ουρανός είναι ένας, σε Δαμασκό, Θεσσαλονίκη, Αθήνα
- 25ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης | Μέρα 7η | Κινηματογραφική ανάταση, σε μια Ελλάδα που βράζει
- 25ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης | Μέρα 6η | Κάτι φέρνει κοντά τη Μάγδα Φύσσα με δυο Ρομά gay αγόρια κι αυτό είναι η αγάπη
- 25ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης | Μέρα 5η | Οπου τα κοράκια είναι λευκά και η Αγορά κάνει τα μαγικά της
- 25ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης | Μέρα 4η | Οσο εσύ έβλεπες το «Shoah»
- 25ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης | Μέρα 3η | Με διαμαρτυρία, μαρτυρία και γεύση από ελευθερία
- 25ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης | Μέρα 2η | Οπου όλοι οι άνθρωποι είμαστε συγγενείς, ένα γένος
- 25ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης | Μέρα 1η | Σινεμά, ελπίδα και ζωή
