Μέσα σε ένα βαρύ κλήμα πένθους και οδύνης για την τραγωδία στα Τέμπη, άνοιξε την αυλαία του το 25ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ της Θεσσαλονίκης, με τον καλλιτεχνικό διευθυντή του φεστιβάλ, Ορέστη Ανδρεαδάκη, να ανακοινώνει αυτό που ήδη γνωρίζαμε, δηλαδή τη ματαίωση της επίσημης τελετής έναρξης, των εορταστικών εκδηλώσεων και συναυλιών που είχαν προγραμματιστεί στο πλαίσιο του φεστιβάλ, στο οποίο πλέον θα πραγματοποιηθούν μόνο οι προβολές των ταινιών, οι διαλέξεις και συζητήσεις και οι εργασίες της Αγοράς.
Το 25ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ της Θεσσαλονίκης ξεκίνησε με την παγκόσμια πρεμιέρα της ταινίας «La Singla» της Παλόμα Θαπάτα: μέσα από μια απίστευτη ιστορία ενός θρύλου του χορού μαθαίνουμε από την αρχή καινούργια βήματα στη σκηνή και τη ζωή. Η Αντόνια Σίνγκλα γεννήθηκε στα προάστια της Βαρκελώνης και έχασε την ακοή της λίγο μετά τη γέννησή της. Ετσι, έμαθε να χορεύει φλαμένκο χωρίς να ακούει τη μουσική. Σε ηλικία 17 ετών άλλαξε τα δεδομένα του κόσμου του φλαμένκο, όμως προτού να κλείσει τα 30 αποσύρθηκε οριστικά από τη χορευτική σκηνή. Πενήντα χρόνια αργότερα, μια νεαρή γυναίκα ανακαλύπτει υλικό αρχείου από τα πιο ένδοξα χρόνια της Αντόνια και μαγεύεται από τη μορφή της. Η μία και μοναδική «La Singla» έκρυβε στο βλέμμα της ένα τραγικό στοιχείο και ακτινοβολούσε ένα πάθος που ξεπερνά τον χορό. Γιατί η Θαπάτα δεν είχε ακούσει τίποτα για εκείνη ως τώρα; Αποφασίζει λοιπόν να διαλευκάνει το μυστήριο γύρω από αυτήν και ξεκινά ένα ταξίδι αναζήτησης, με σκοπό να ακούσει από την ίδια τη συγκινητική ιστορία της.
Διαβάστε ακόμα: To Διαγωνιστικό Τμήμα του 25ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης
Ταινία τεκμηρίωσης με δόσεις fiction ή ταινία fiction με δόσεις τεκμηρίωσης; Η Θαπάτα, προσπαθώντας να ισορροπήσει ανάμεσα στα δυο είδη για να πει την ιστορία αυτής της συναρπαστικής γυναίκας, κάπου χάνεται στις λεπτομέρειες. Ακολουθώντας την πορεία της ζωής τής La Singla μέσα από τα μάτια μιας νεαρής χορεύτριας, η οποία προσπαθεί να μάθει περισσότερα για την ζωή της, μένει σε μια αρκετά γνώριμη κινηματογραφική πορεία χωρίς κάποια ιδιαίτερη πρωτοτυπία. Παρουσιάζοντας φωτογραφίες και βίντεο από σπάνιο αρχειακό υλικό, η ζωή της Αντόνια Σίνγκλα μοιάζει σαν ένα πραγματικό συναρπαστικό παραμύθι, του οποίο όμως η Θαπάτα μένει μόνο στις παρυφές και δεν εμβαθύνει όσο κάποιος θα περίμενε.
Αν για κάτι η ταινία ξεχωρίζει είναι το πώς η ίδια ενσωματώνει το μυθοπλαστικό στοιχείο μέσα στην τεκμηρίωση, τους ηθοποιούς με τα πραγματικά πρόσωπα. Εκεί η λεπτή γραμμή μεταξύ των δυο γίνεται κάπως θολή, αποσπώντας την προσοχή σου από την ιστορία όπου πραγματικά άξιζε να επικεντρωθεί από την αρχή. Ακόμα και όταν εισάγει κάποια στοιχεία θρίλερ (το πώς εξαφανίστηκε η La Singla, πού βρίσκεται, εάν ζει) χάνει τον έντονο ρυθμό της, σαν να μην ακολουθεί τα βήματα που θα έπρεπε, μειώνοντας το ενδιαφέρον του θεατή.
Η Αντόνια Σίνγκλα υπηρετούσε το φλαμένκο με μια άσβεστη φλόγα, έντονο πάθος και ανείπωτο συναισθηματισμό, νιώθοντας, για εκείνη την στιγμή τουλάχιστον, ελεύθερη. Κρίμα μόνο που η Θαπάτα δεν μας έκανε να νιώσουμε τα ίδια συναισθήματα και με την ταινία της.
