Με δυο καίριες ανοιχτές συζητήσεις, με μια τιμητική βράβευση, με το VR ν' αναζητά την ουσία του κόσμου σε 360 μοίρες και με τις αίθουσες να ζεσταίνονται σιγά-σιγά από τον κόσμο, η Πέμπτη τού Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ ξετυλίχτηκε κάτω από έναν ουρανό που σουρουπώνει, ό,τι ώρα κι αν είναι.
Δείτε παρακάτω στιγμιότυπα από τις αίθουσες, την πόλη και τις δράσεις του Φεστιβάλ.
«Εχουμε στη σκηνή ορισμένους από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες ντοκιμαντέρ στην Ελλάδα. Το έργο τους είναι πολύ μεγάλο και ο χρόνος μας πολύ μικρός για να κάνουμε ξεχωριστή εισήγηση για τον καθένα και την καθεμία. Το θέμα που θα συζητήσουμε απασχολεί κάθε δημιουργό ντοκιμαντέρ. Τα ηθικά διλήμματα που τίθενται έχουν μια πρακτική διάσταση. Τι κινηματογραφώ και τι κρατάω στο μοντάζ είναι μερικά από τα ερωτήματα που μας απασχολούν. Συνεπώς, δεν είναι μια θεωρητική συζήτηση, αλλά έχει και πρακτικό αντίκρισμα.»
Ετσι ξεκίνησε ο ντοκιμαντερίστας αλλά και Καθηγητής στο ΑΠΘ, Απόστολος Καρακάσης τη, φλογερή ομολογουμένως, ανοιχτή συζήτηση με τους Σταύρο Ψυλλάκη, Μαριάννα Οικονόμου, Κατερίνα Πατρώνη, Μάρκο Γκαστίν και Κίμωνα Τσακίρη, οι οποίοι έδειξαν επιλεγμένα αποσπάσματα από ταινίες τους και συζήτησαν για τις ηθικές και μη αποφάσεις στο έργο τους.
© MotionTeam
© Αλεξάνδρα Ρίμπα
© Αλεξάνδρα Ρίμπα
© Αλεξάνδρα Ρίμπα
© Αλεξάνδρα Ρίμπα
© Αλεξάνδρα Ρίμπα
© Αλεξάνδρα Ρίμπα
Με τον τίτλο «Εμφυλη βία: Βλέπω, ακούω, μιλάω» και συντονίστρια την επικεφαλής Επικοινωνίας του Φεστιβάλ, Δήμητρα Νικολοπούλου, έγινε η ανοιχτή συζήτηση για τις μορφές της έμφυλης βίας, αυτού του καθημερινού, παγκόσμιου φαινομένου που πλήττει στη συντριπτική πλειοψηφία γυναίκες, νεαρά κορίτσια και ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα, και για τους τρόπους να γίνουν ορατές οι αόρατες εκφάνσεις του. Μίλησαν οι Ευθυμία Ζυμβραγάκη (σκηνοθέτης), Εύα Γκάση (Κέντρο Διοτίμα στη Θεσσαλονίκη), Ανδρέας Βάγιας (δημοσιογράφος, podcaster), Ιωάννα Κοσμοπούλου, (Αντιδημάρχος Θεσσαλονίκης), καθώς και το επιστημονικό προσωπικό του Ξενώνα Φιλοξενίας Γυναικών θυμάτων βίας Δήμου Θεσσαλονίκης.
© Αλεξάνδρα Ρίμπα
© Αλεξάνδρα Ρίμπα
Παράλληλα, ο Δημήτρης Τριμίντζιος (Taxis), δημιουργός της αφίσας με τη γυναίκα-υπερηρωίδα του 63ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης που έγινε τον Νοέμβριο, διέθεσε αφιλοκερδώς το πρωτότυπο έργο στη διοργάνωση, μαζί και 15 αριθμημένες και υπογεγραμμένες μεταξοτυπίες.
Αυτές τις μέρες και ως τις 16 Μαρτίου πραγματοποιείται από τη διοργάνωση διαδικτυακή φιλανθρωπική δημοπρασία και τα έσοδα θα διατεθούν για την υποστήριξη του Ξενώνα Φιλοξενίας Γυναικών Θυμάτων Βίας & των Παιδιών τους, του Δήμου Θεσσαλονίκης. Πληροφορίες και συμμετοχή στον οίκο δημοπρασιών Βέργος.
Ο Σταύρος Ψυλλάκης, ο ακούραστος παρατηρητής της ανθρώπινης ψυχής και των ορίων του κόσμου μας, παρέλαβε τον τιμητικό Χρυσό Αλέξανδρο για το σύνολο της προσφοράς του στον κινηματογράφο.
© MotionTeam
© MotionTeam
© MotionTeam
Το Διαγωνιστικό Τμήμα Immersive – All Around Cinema, η φετινή επιλογή των VR ντοκιμαντέρ, έχει βρει όχι απλώς... το πιο όμορφο σπιτάκι (στον πρώην Βρεφονηπιακό Σταθμό στην προβλήτα, με τα πολύχρωμα τζάμια), αλλά και τον παλμό της σύζευξης της τέχνης με την τεχνολογία για απίθανα ταξίδια πραγματικότητας και φαντασίας. Ανοιχτό για τριπαρίσματα.
© Αλεξάνδρα Ρίμπα
© Αλεξάνδρα Ρίμπα
© Αλεξάνδρα Ρίμπα
Sold out ήταν η προβολή του «Κάτω από τον Ουρανό της Δαμασκού», του συγκλονιστικού, όπως φαίνεται, ντοκιμαντέρ που συν-σκηνοθέτησαν ο Ταλάλ Ντερκί, η Χέμπα Χαλέλ και ο Αλί Γουαζί, που παρευρέθηκαν και στην προβολή και συζήτησαν με το κοινό. Διαβάστε όσα ήδη έγραψε η Βένα Γεωργακοπούλου στο Flix για την ταινία και δείτε την στην online πλατφόρμα του Φεστιβάλ σήμερα.
© MotionTeam
© MotionTeam
ΤΟ FLIX ΓΡΑΦΕΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΟΥ 25ου ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
Κάτω από τον Ουρανό της Δαμασκού (Under the Sky of Damascus) των Ταλάλ Ντερκί, Χέμπα Χαλέλ και Αλί Γουαζί
Ολο και πληθαίνουν οι γυναικείες φωνές από τις χώρες της Μέσης Ανατολής, με το Ιράν στην πρώτη γραμμή, που παίρνουν με τεράστιο ρίσκο την υπόθεση στα χέρια τους. Υπέροχο παράδειγμα το ντοκιμαντέρ «Κάτω από τον Ουρανό της Δαμασκού» των Σύριων καλλιτεχνών Χέμπα Χαλέλ, Ταλάλ Ντερκί και Αλί Γουαζί, που συμμετέχει στο Διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα ερχόμενο στη Θεσσαλονίκη κατευθείαν από τη Berlinale, όπου έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα του στο τμήμα Πανόραμα. Είναι μια σύνθετη και τολμηρή προσπάθεια να καταγγελθεί και καταγραφεί η απίστευτη κατάσταση, στην οποία ζουν οι γυναίκες στη Συρία, μια χώρα που πολύ μάς έχει απασχολήσει με τη φρίκη του εμφυλίου της, του καθεστώτος της και της ισοπέδωσής της και ελάχιστα, έως καθόλου, για το γυναικείο της ζήτημα.
Από τους τρεις σκηνοθέτες οι δυό είναι persona non grata για τον Ασαντ, είναι εξόριστοι από τη Συρία και θα διακινδύνευαν τη ζωή τους αν επέστρεφαν. Ο Ντερκί, μάλιστα, είναι πασίγνωστος, σπούδασε σινεμά στην Αθήνα και με το τολμηρό ντοκιμαντέρ του «Πατέρες και Γιοί» ήταν το 2019 υποψήφιος για Οσκαρ, αφού κατάφερε να εισχωρήσει σε μια οικογένεια φανατικών ισλαμιστών και να ζήσει από κοντά πώς κατασκευάζονται οι τρομοκράτες. Αυτή τη φορά, ο Ντερκί δούλεψε μαζί με τη σύζυγό του Χέμπα Καλέντ, προετοίμασαν και σκηνοθέτησαν το προτζεκτ εξ αποστάσεως, στηριγμένοι, αναγκαστικά, σε έναν τρίτο σκηνοθέτη, τον Αλί Γουαζί, που επί τόπου, στη Δαμασκό πραγματοποιούσε τα γυρίσματα.
Η ιστορία που είχαν στα χέρια τους και το εν δυνάμει υλικό ήταν συναρπαστικά. Πέντε νέες (και περιέργως όλες κούκλες) ηθοποιοί, η Φαράχ, η Σουχίρ, η Ελιάν, η Ινένα και η Γκρέις, μοντέρνες και ακάλυπτες, τριγυρίζουν αποφασισμένες την Δαμασκό παίρνοντας συνεντεύξεις από γυναίκες. Θέμα τους; Οι τρομαχτικές ιστορίες πατριαρχικής καταστολής και βίας, που βιώνουν όλες ανεξαιρέτως: βιασμοί, εγκλεισμοί, ξυλοδαρμοί, εκβιασμοί. Χωρίς κανένα κράτος, χωρίς κανένα δικαστικό και νομικό σύστημα να θέλει να τις υπερασπιστεί. Οι γυναίκες ανοίγουν το στόμα τους σε εργοστάσια, αγορές και σπίτια. Σε μια χώρα όπου δεν έχουν φωνή. Και οι μαρτυρίες τους, ανώνυμες φυσικά, θα γίνουν ένα θεατρικό έργο και μια παράσταση.
Και μέχρι εδώ να έφτανε η ιστορία, θα ήταν υπεραρκετό. Να, όμως, που ξαφνικά, το ίδιο το πρότζεκτ και οι ατρόμητες νέες ηθοποιοί, γίνονται μέρος του ίδιου του προβλήματος που θέλουν να καταγγείλουν. Δεν θα κάνουμε σποϊλερ, αλλά περιστατικά σεξουαλικής παρενόχλησης και ανδρικής εξουσίας, κινδυνεύουν να τα τινάξουν όλα στον αέρα: παράσταση και ντοκιμαντέρ μαζί. Θα μπορούσε η εξέλιξη αυτή να είναι και φίξιον; Μου πέρασε από το μυαλό. Γιατί, όντως, δυναμώνει ακόμα περισσότερο το μήνυμα που θέλουν οι τρεις σκηνοθέτες να περάσουν. Οτι, δηλαδή, τίποτα δεν είναι εύκολο και δεδομένο σε μια χώρα, όπου, όπως λέει ο Ταλάλ Ντερκί, μια ανδρική μειοψηφία χειραγωγεί, ελέγχει και τρομοκρατεί τις γυναίκες. Μόλις το 25% πια του πληθυσμού της Συρίας είναι άνδρες, οι γυναίκες που έμειναν πίσω κρατάνε την ανοικοδόμηση της χώρας στους ώμους τους.
Βένα Γεωργακοπούλου
Το «Κάτω από τον Ουρανό της Δαμασκού» προβάλλεται ξανά την Παρασκευή, 10/2, στις 15.00, στην αίθουσα Τζον Κασσαβέτης, αλλά είναι sold out. Μπορείτε να δείτε την ταινία στην online πλατφόρμα του Φεστιβάλ.
Ο Χρήστος Αδριανόπουλος στην προβολή της ταινίας του, © MotionTeam
Στον Ουρανό του Τίποτα με Ελάχιστα του Χρήστου Αδριανόπουλου
Ενα όμορφο διαμέρισμα με μπαλκόνι στην Αθήνα. Καραντίνα, εγκλωβισμός. Ομως η Νότα βρίσκει τρόπους να περάσει την ώρα της, ψιλομαγειρεύοντας, κάνοντας εντατικά πιλάτες στο mat της. Ο Ηλίας το ίδιο, ασχολείται με τα αρχιτεκτονικά του σχέδια: μόνο που αυτά δεν έχουν σπίτια και κολώνες, αλλά οικογενειακά δέντρα και στατιστικά ανατιμήσεων. Ενα ζευγάρι στην τρίτη ηλικία, δυο άνθρωποι που ζουν στο ίδιο σπίτι, παράλληλες ζωές. Αγαπιούνται; Αγαπήθηκαν ποτέ;
Οσο βαρυσήμαντος είναι ο τίτλος τής ταινίας του (από τον στίχο τής Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ, αγαπημένης φίλης τής Νότας), τόσο φαινομενικά απαλή είναι η ταινία του Αδριανόπουλου, το σκηνοθετικό ντεμπούτο του. Σε μια περίοδο όπου ο χρόνος πήρε άλλη μορφή για όλους, η γιαγιά και ο παππούς του έγιναν το αντικείμενο τής έρευνας και της τέχνης του, δυο άνθρωποι για τους οποίους ο χρόνος σημαίνει ένα τέλος που πλησιάζει, μια φθορά στην οποία αντιστέκονται, μια ζωισμένη σοφία, έναν κυνισμό, μια τρυφερότητα, όχι ακριβώς του ενός για τον άλλο, μια επιλεκτική στάση απέναντι στη ζωή που, στην περίπτωσή τους, όχι απλώς επιτρέπεται, αλλά είναι κι απολαυστική.
Παρά τον προσωπικό σύνδεσμο, οι πληροφορίες για το παρελθόν της Νότας και του Ηλία, μαζί και χωριστά, είναι φειδωλές - μια μεγάλη απώλεια, μια αγωνία για τη μνήμη, χαριτωμένα κουτσομπολιά, σύνθετα συναισθήματα, διασκεδαστικοί αφορισμοί. Κι ένα νοιάξιμο, διστακτικό αλλά αληθινό. Η κάμερα του Αδριανόπουλου πανταχού παρούσα, αλλά συγκινητικά διακριτική: ο σκοπός του δεν είναι να εκθέσει, να κρυφοκοιτάξει, αλλά να καταγράψει και να ψυχανεμιστεί. Μια ταινία θαυμάσια ισορροπημένη, για το τι σημαίνει συμβίωση, απώλεια, χρόνος, ή τι του έμαθαν γι' αυτά δυο άνθρωποι που αγάπησε πολύ.
Λήδα Γαλανού
Η ταινία «Στον Ουρανό του Τίποτα με Ελάχιστα» του Χρήστου Αδριανόπουλου προβάλλεται ξανά την Παρασκευή, 10 Μαρτίου, στις 14.00 στην αίθουσα Σταύρος Τορνές και στην online πλατφόρμα του Φεστιβάλ.
Ο Λεόν Ντζιεμάσκιεβιτς δεξιά, με τον σκηνοθέτη Βόιτσεκ Γκοστόμτσικ στην προβλήτα του λιμανιού της Θεσσαλονίκης, © Αρης Ράμμος
Λεόν (Leon) του Βόιτσεκ Γκοστόμτσικ
Ο Λεόν είναι ένας άνδρας γύρω στα εξήντα, με καθαρό βλέμμα, τροφαντό κορμί, μια γλυκύτητα στην κοινωνικότητά του. Οταν, όμως, δουλεύει ως performer, η μορφή του αλλάζει: από ένα περήφανο, χρυσοποίκιλτο παγώνι, ως μια μάζα σάρκας βυθισμένης σε παχύρευστη μπογιά, ως ένα υπερβατικό body painting, ως μια αναγέννηση μέσα από το χώμα, τη λάσπη, τις ρίζες του δάσους δίπλα στη θάλασσα, ο Λεόν με τις παραστάσεις του προκαλεί τις αισθήσεις, όπως και την αίσθηση του μέτρου, όπως και την ιδέα της χρήσης του σώματος ως έργο τέχνης. Μεταξύ των δύο, ο Λεόν επισκέπτεται τον υπερήλικα μπαμπά του, πίνει ανελέητα, κεντά, περνά χρόνο με τον σύντροφό του, τον έρωτα της ζωής του, τον Μάνφρεντ, δηλαδή τον υπέρλαμπρο σχεδιαστή μόδας Τιερί Μιγκλέρ.
Μια συγκρουσιακή ταινία σκηνοθετεί ο Γκοστόμτσικ, παρότι σ' αυτή την περίπτωση σύγκρουση σημαίνει τρυφερότητα, αγάπη, χρόνος, κόπος, απόγνωση. Στη μάχη του Λεόν με τη νηφαλιότητα, αλλά και με την επίτευξη των καλλιτεχνικών του στόχων που συνήθως πέφτουν θύματα τής πρώτης, εκείνο που αναδύεται, εκτός από το γυαλιστερό και γλιτσερό κορμί του, είναι μια αίσθηση αγώνα με το χρόνο και με την αποδοχή. Τα όνειρα σπάνια γίνονται πραγματικότητα, αλλά υπάρχουν για να μας ωθούν να συνεχίσουμε να ζούμε. Γλυκόπικρη, γενναία και γενναιόδωρη, η προσωπικότητα του Λεόν εντυπώνεται στη μνήμη σαν λεκές από ένα διασκεδαστικό βράδυ, σα μια χούφτα από cringe δημόσιες στιγμές, σαν ένα πορτρέτο κομψό και μελαγχολικό, ενός performance artist που παίρνει τα εύσημα για την προσπάθεια.
Λήδα Γαλανού
Η ταινία «Λεόν» του Βόιτσεκ Γκοστόμτσικ προβάλλεται στην online πλατφόρμα του Φεστιβάλ.
TΟ #TiDF25 ΣΤΑ SOCIAL MEDIA
Δείτε ακόμη:
- 25ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης | Μέρα 7η | Κινηματογραφική ανάταση, σε μια Ελλάδα που βράζει
- 25ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης | Μέρα 6η | Κάτι φέρνει κοντά τη Μάγδα Φύσσα με δυο Ρομά gay αγόρια κι αυτό είναι η αγάπη
- 25ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης | Μέρα 5η | Οπου τα κοράκια είναι λευκά και η Αγορά κάνει τα μαγικά της
- 25ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης | Μέρα 4η | Οσο εσύ έβλεπες το «Shoah»
- 25ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης | Μέρα 3η | Με διαμαρτυρία, μαρτυρία και γεύση από ελευθερία
- 25ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης | Μέρα 2η | Οπου όλοι οι άνθρωποι είμαστε συγγενείς, ένα γένος
- 25ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης | Μέρα 1η | Σινεμά, ελπίδα και ζωή
