Στην ακρόαση του «Mute», στη θέαση του βωβού «Golem» με ζωντανή μουσική του Γιάννη Βεσλεμέ, στις ηχηρές αναμνήσεις της Ανί Ερνό, στον άνεμο του Οζ που άκουσε ο Ντέιβιντ Λιντς, στη στεντόρια Τσέλι που γνώρισε η Βάλερυ Κοντάκου, η Παρασκευή του TiDF έπαιξε με δυνατό soundtrack.
Δείτε παρακάτω στιγμιότυπα από τις αίθουσες, την πόλη και τις δράσεις του Φεστιβάλ.
Μια ειδική ακρόαση του podcast «Mute – Η Σιωπηλή Βία της Μεσοτοιχίας» του Ανδρέα Βάγια που κέρδισε το βραβείο του 63ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου και του μη κερδοσκοπικού δημοσιογραφικού οργανισμού iMEdD, αποτυπώνει τη συστηματική έμφυλη βία της καθημερινότητας μέσα από μαρτυρίες γυναικών που την έζησαν. Αυτό, λοιπόν, το podcast, σ' ένα... κοινωνιολογικό πείραμα, άκουσε το κοινό, συγκεντρωμένο, στο φως κι όχι στο σκοτάδι, προκειμένου να το βιώσει ως κοινότητα και να το συζητήσει. Το αποτέλεσμα ήταν από αφοπλιστικό ως βαθιά συγκινητικό.
© Αλεξάνδρα Ρίμπα
© Αλεξάνδρα Ρίμπα
© Αλεξάνδρα Ρίμπα
Μια από τις πρώτες παραγωγές των θρυλικών στούντιο της UFA και προπομπός του γερμανικού εξπρεσιονισμού, το βωβό «Γκόλεμ» αντλεί έμπνευση από έναν μύθο της εβραϊκής λαϊκής παράδοσης για να μιλήσει για τον κίνδυνο του αντισημιτισμού. Η ταινία προβλήθηκε το βράδυ της Παρασκευής στο Ολύμπιον, στο πλαίσιο του αφιερώματος: «Adio Kerida: Από τη Θεσσαλονίκη στο Αουσβιτς – 80 χρόνια», με το οποίο το 25ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης τιμά τη μνήμη της εβραϊκής κοινότητας της πόλης. Γι' αυτή την προβολή, ο Γιάννης Βεσλεμές έγραψε πρωτότυπη μουσική, που έπαιξε ζωντανά στην αίθουσα, μαζί με τον Γιώτη Παρασκευαΐδη (κιθάρα και μπάσο), ανεβάζοντας τα ντεσιμπέλ τής έντασης και της μυσταγωγίας τής ταινίας του 1920, των Πολ Βέγκενερ και Καρλ Μπέζε.
© Αλεξάνδρα Ρίμπα
© Αλεξάνδρα Ρίμπα
© Αλεξάνδρα Ρίμπα
© Αλεξάνδρα Ρίμπα
© Αλεξάνδρα Ρίμπα
© Αλεξάνδρα Ρίμπα
ΤΟ FLIX ΓΡΑΦΕΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΟΥ 25ου ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
Η Βάλερυ Κοντάκου στην παρουσίαση της ταινίας. © MotionTeam
Η Βασίλισσα της Νέας Υόρκης (Queen of the Deuce) της Βάλερυ Κοντάκου
Μια από τις ωραιότερες ταινίες που είδαμε φέτος στο Φεστιβάλ σκηνοθέτησε η Βάλερυ Κοντάκου, μια από αυτές τις ταινίες με την ιδανική ισορροπία συναρπαστικού αντικειμένου, καθηλωτικής παρουσίασης τής Ιστορίας και μιας τρυφερής ουσίας για τ' ανθρώπινα.
Ηρωίδα της ταινίας είναι η Τσέλι - μια Εβραιοπούλα τής Θεσσαλονίκης που, στις αρχές του Β' Παγκόσμιου, μετανάστευσε στη Νέα Υόρκη. Εκεί, σιγά-σιγά, έφτιαξε τη δουλειά της ξεκινώντας από μια καντίνα, αγόρασε μία-μία κινηματογραφικές αίθουσες, άρχισε να προβάλλει προσοδοφόρα πορνό, έγινε βασίλισσα των τσοντάδικων της Times Square, έφτιαξε έναν κύκλο από «αριστοκρατία» και υπόκοσμο, ταυτόχρονα κράτησε γύρω της ζωντανή την οικογενειακή εστία, παράλληλα με τις δικές της λεσβιακές σχέσεις και, γενικώς, συναγωνίστηκε με την ίδια ορμή τον κόσμο που, παρουσία της, άλλαζε πρόσωπο.
Εκπληκτικό υλικό έχει η Κοντάκου για να δουλέψει, home movies, μια συνέντευξη της Τσέλι, φωτογραφίες αρχείου συγκινητικές, τα παιδιά και τους συνεργάτες τής Τσέλι που μιλούν και συμπληρώνουν το sui generis πορτρέτο της, μαζί κι ένα διασκεδαστικό animation που νιώθουμε ότι παγιδεύει την παιχνιδιάρικη, αταξινόμητη προσωπικότητά της. Για μια πολύ προσωπική ιστορία μιλά η ταινία αλλά, μαζί, τόσο καθηλωτικά συμπεριληπτική. Αυτή είναι μια ταινία για... όλη την οικογένεια, όταν η οικογένεια είναι οι άνθρωποι που γεννάς και οι άνθρωποι που επιλέγεις να σε περιβάλλουν. Για τη δύναμη τής κοινότητας και το πώς αυτή μπορεί ν' αλλάξει την αίσθηση της αποδοχής, αλλά και τη ροή των πραγμάτων. Για έναν άνθρωπο που τόλμησε να ζήσει έξω από κάθε νόρμα, ν' ανατρέψει κάθε στερεότυπο, χωρίς ποτέ να το κάνει ζήτημα, στηρίζοντας, ταυτόχρονα, υλικά και συναισθηματικά τους ανθρώπους της.
Σαν την Τσέλι, έτσι και το σινεμά καμιά φορά είναι ο τόπος που αγκαλιάζει κάθε άνθρωπο, κάθε επιθυμία, κάθε διαφορετικότητα. Και σαν την Τσέλι, που στα σινεμά της κάθε Κυριακή έπαιζε ελληνικές ταινίες, «πάντα μια κωμωδία και μια στενάχωρη», έτσι κι η ζωή φέρνει αυτά τα δυο κοντά-κοντά, περιμένοντας από τούς ξεχωριστούς της ανθρώπους να δείξουν το δρόμο. Με λίγο κλάμμα, λίγο γέλιο και πληθωρική αγάπη.
Λήδα Γαλανού
Το «Η Βασίλισσα της Νέας Υόρκης» είναι διαθέσιμο στην online πλατφόρμα του Φεστιβάλ.
Ο Νταβίντ Ερνό-Μπριό στην παρουσίαση της ταινίας. © MotionTeam
Τα Χρόνια των Super 8 (The Super 8 Years) των Ανί Ερνό και Νταβίντ Ερνό-Μπριο
Home movies σε super 8: η μαμά με τ' αγόρια της γυρίζει στο σπίτι. Μαγειρέματα. Γιορτές, Χριστούγεννα, γενέθλια, εκδρομές. Χαμόγελα και έκπληξη. Μια οικογένεια δεμένη, μόνο σε χαρούμενες στιγμές. Τα χρόνια του '70, ταξίδια, πλατφόρμες, μουσική που δεν ακούγεται, αλλά τη νιώθεις. Μια συνηθισμένη οικογένεια με μια κάμερα και φιλμ; Οχι ακριβώς.
Αυτά είναι τα φιλμάκια που άφησε στην Ανί Ερνό ο άντρας της όταν εγκατέλειψε την οικογένειά τους. Αυτά μοντάρει ο γιος τους, Νταβίντ, ενώ η Ανί γράφει και διαβάζει μια αφήγηση, περιγραφές και στοχασμούς. Μια ζωή μέσα σε μια ώρα, με ντοκουμέντα συγκλονιστικά, όχι για τους Ερνό αλλά για την εποχή τους, όχι για την Ανί, αλλά γι' αυτό που η Ανί έγινε λίγα χρόνια αργότερα. Μια φεμινίστρια που κοιτάζει πίσω στις στιγμές τής συνειδητοποίησής της, μια μητέρα και σύζυγος που αναζητά το ρόλο της, μια ζωή φιλτραρισμένη με γνώμονα τη χαρά, ποτέ τη λύπη ή το θυμό.
Συγκινητικά τα ντοκουμέντα, όχι διαφορετικά απ' αυτά που, ίσως κρύβονται στα ντουλάπια όποιας οικογένειας είχε μεράκι με την κάμερα - παίρνουν, φυσικά, αξία χάρη στην υπογραφή της, πλέον, εμβληματικής συγγραφέως και Νομπελίστα Ανί Ερνό, περισσότερο ως συμπλήρωση της επαφής μας μαζί της, ως μια εικονοποίηση της σκέψης της που στα βιβλία της διατυπώνεται πιο αιχμηρά και πιο σύνθετα.
Λήδα Γαλανού
Το «The Super 8 Years» προβάλλεται ξανά στις 11 Μαρτίου, στις 20.45 στην αίθουσα Τώνια Μαρκετάκη.
Ο Αλεξάντρ Ο. Φιλίπ στην παρουσίαση της ταινίας. © MotionTeam
Λιντς / Οζ (Lynch / Oz) του Αλεξάντρ Ο. Φιλίπ
Εάν ο «Μάγος του Οζ» είναι το εμβληματικό παραμύθι του αμερικανικού ονείρου, τότε σίγουρα είναι και η βασική ταινία αναφοράς ολόκληρης της φιλμογραφίας ενός άλλου εμβληματικού παραμυθά της αμερικανικής «κανονικότητας», του Ντέιβιντ Λιντς, από τις πρώτες μικρού μήκους ταινίες του και το «Eraserhead», ως το «Twin Peaks: The Return». Ενα ταξίδι στη φαντασία, την αισθητική και τη σινεφιλία (με το geekiness που τον χαρακτήρισε και στο «78/52: Hitchcock’s Shower Scene»), κάνει ο Αλεξάντρ Ο. Φιλίπ, χωρίζοντας την ταινία του σε κεφάλαια, το καθένα από τα οποία αναλύει κι ένας δημιουργός, από τον Τζον Γουότερς (που βέβαια αναφέρεται περισσότερο στη δική του σχέση με τον «Μάγο του Οζ», ως την Καρίν Κουσάμα (ειλικρινά, γιατί;), ως τον Ντέιβιντ Λόουερι (περισσότερο χάριν χιπστεροσύνης).
Από τη μια πλευρά ο βομβαρδισμός του θεατή με εκατοντάδες αποσπάσματα, συχνά και σε split screen, δευτερολέπτων από ταινίες, από την άλλη η αφήγηση/επεξήγηση των ομιλητών αναζητούν ομοιότητες κι αναφορές σ' έναν ωκεανό δημιουργίας, κάνουν τη νέα ταινία τού Φιλίπ εξαντλητική για τα μάτια και τους προσωπικούς συνειρμούς, αλλά και ελαφρώς καταχρηστική, σαν ένα παιχνίδι six degrees of separation που δεν εστιάζει σε πηγαίους δεσμούς μεταξύ του «Μάγου του Οζ» και του Ντέιβιντ Λιντς. Βέβαια, κάθε αφορμή για μια βουτιά σε αρχειακούς κινηματογραφικούς θησαυρούς, ευπρόσδεκτη είναι, ακόμα κι αν δεν έχει ουσιαστικό λόγο ύπαρξης.
Λήδα Γαλανού
Το «Λιντς / Οζ» προβάλλεται ξανά στις 12 Μαρτίου, στις 14.00 στην αίθουσα Σταύρος Τορνές.
TΟ #TiDF25 ΣΤΑ SOCIAL MEDIA
Δείτε ακόμη:
- 25ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης | Μέρα 8η | Οπου ο ουρανός είναι ένας, σε Δαμασκό, Θεσσαλονίκη, Αθήνα
- 25ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης | Μέρα 7η | Κινηματογραφική ανάταση, σε μια Ελλάδα που βράζει
- 25ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης | Μέρα 6η | Κάτι φέρνει κοντά τη Μάγδα Φύσσα με δυο Ρομά gay αγόρια κι αυτό είναι η αγάπη
- 25ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης | Μέρα 5η | Οπου τα κοράκια είναι λευκά και η Αγορά κάνει τα μαγικά της
- 25ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης | Μέρα 4η | Οσο εσύ έβλεπες το «Shoah»
- 25ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης | Μέρα 3η | Με διαμαρτυρία, μαρτυρία και γεύση από ελευθερία
- 25ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης | Μέρα 2η | Οπου όλοι οι άνθρωποι είμαστε συγγενείς, ένα γένος
- 25ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης | Μέρα 1η | Σινεμά, ελπίδα και ζωή
