**Το 26ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης διεξάγεται φέτος από τις 7 μέχρι και τις 17 Μαρτίου. Το Flix βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη και σας μεταφέρει όλα όσα συμβαίνουν μέσα κι έξω από τις αίθουσες.
Αποστολή στη Θεσσαλονίκη: Λήδα Γαλανού, Βένα Γεωργακόπουλου, Ρόμπυ Εκσιέλ, Μανώλης Κρανάκης
Τελετή Εναρξης
Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο οσκαρικός Φερνάντο Τρουέμπα, διαμαρτυρία υπέρ της Παλαιστίνης, ένας queer friendly δήμαρχος, ο λαμπερός Δημήτρης Παπαϊωάννου και μια γενναιόδωρη αίσθηση συμπεριληψιμότητας συνέθεσαν την τελετή έναρξης του φετινού Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.
Δεν είναι ψέμμα ότι το σύμπαν του ντοκιμαντέρ, προφανώς εξ ορισμού αλλά και χάρη στους δημιουργούς του και τους αποδέκτες του, έχει μια πιο σπινθηροβόλα επαφή με την «πραγματικότητα», την επικαιρότητα, τ' ανθρώπινα. Ισως γι' αυτό κι η Τελετή Εναρξης του 26ου Διεθνούς Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, ενώ στην περιγραφή της θα έμοιαζε μεγαλεπήβολη, στην αίσθησή της ήταν προσγειωμένη, οικεία, συγκινητική.
Παρουσιαστής της βραδιάς εκ των έσω αυτή τη φορά, ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής Ορέστης Ανδρεαδάκης, έθεσε τους σταθμούς της διαδρομής: τις πάνω από 250 ταινίες που προβάλλει φέτος η διοργάνωση, την άνθιση του τμήματος της Αγοράς, την ανάδειξη των ελληνικών ταινιών και δημιουργών και, βήμα-βήμα, τους κεντρικούς άξονες του προγράμματος, με τη βοήθεια των επιλεγμένων ομιλητών.
Ζαλαντό, Παπαϊωάννου, Θανούλη
Η Πρόεδρος του ΔΣ του Φεστιβάλ, Καθηγήτρια Θεωρίας Κινηματογράφου στη Σχολή Κινηματογράφου του ΑΠΘ, Ελευθερία Θανούλη, μίλησε με θέρμη για τη συμβολή του ντοκιμαντέρ στην αποτύπωση της πολιτικής, κοινωνικής, αγωνιστικής ζωής. Η Γενική Διευθύντρια του Φεστιβάλ, Ελίζ Ζαλαντό, με αφορμή το αφιέρωμα στα 50 χρόνια από την αποκατάσταση της ελληνικής δημοκρατίας, συγκίνησε μιλώντας για το πώς οι γονείς της, στη Γαλλία, το 1974, εξηγούσαν στη μικρή κόρη τους και την παρέα της τη σημασία της λέξης «δημοκρατία», την ώρα που η Ελλάδα τη διεκδικούσε ξανά μέσα στη χούντα: «Αυτές οι ιδέες της δημοκρατίας και της αδελφοσύνης έχτισαν δεσμούς ανάμεσα στις δύο μου χώρες, τη χώρα όπου γεννήθηκα και τη χώρα όπου επέλεξα να ζω. Είναι η πυξίδα στη ζωή και τη δουλειά μου.»
Η χρονική συγκυρία ήταν... γόνιμη γι' αυτό που ακολούθησε, όταν μια μεγάλη ομάδα θεατών σήκωσε πανό με το καταγγελτικό σύνθημα «Φώτα Κάμερα Γενοκτονία», διαμαρτυρόμενη με πάθος για τα πάνω από 30.000 θύματα της Παλαιστίνης στη Γάζα. Το κοινό παρέμεινε σιωπηλό και καταχειροκρότησε τη διαμαρτυρία, αγκαλιάζοντάς τη με τη στάση του. Ο Ανδρεαδάκης αναφέρθηκε επίσης στον πόλεμο στη Γάζα, λέγοντας μεταξύ άλλων, «Ενάντια στον πόλεμο, σε κάθε πόλεμο, το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης είναι ένα πεδίο ενότητας, ανταλλαγής ιδεών, ένας ασφαλής τόπος που στέκεται πάντα στην πλευρά των αδυνάτων και της ειρήνης.»
Στη συνέχεια ο Ανδρεαδάκης αναφέρθηκε στο κεντρικό αφιέρωμα του TiDF26, το «Citizen Queer», με «33 ντοκιμαντέρ που υμνούν την ομορφιά της απελευθερωτικής πράξης του αυτοπροσδιορισμού και σφράγισαν το παγκόσμιο σινεμά,» αλλά και στον Τιμητικό Χρυσό Αλέξανδρο που θ' απονεμηθεί στον Παναγιώτη Ευαγγελίδη. Στο βήμα ανέβηκε για τον χαιρετισμό του ο νέος Δήμαρχος Θεσσαλονίκης, Στέλιος Αγγελούδης, ο οποίος, στην «επίσημη πρώτη» του, από αυτή τη θέση, στο Φεστιβάλ, εξέπληξε ευχάριστα μιλώντας με θέρμη για την ανάγκη συμπεριληψιμότητας στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία, λέγοντας, μεταξύ άλλων, «Ενόψει της φιλοξενίας του EuroPride στη Θεσσαλονίκη σε μερικούς μήνες, επιτρέψτε μου να σας πω πως νιώθω ιδιαίτερα χαρούμενος πουσε αυτό το Φεστιβάλ η φωνή της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας ακούγεται, επιτέλους, δυνατά και περήφανα.»
Αναφορά έγινε φυσικά και στην πολύπλευρη συνεργασία του Φεστιβάλ με τον πάντα συναρπαστικό Δημήτρη Παπαϊωάννου: η διοργάνωση φιλοξενεί την εγκατάσταση «Inside», προβάλλει δύο μικρού μήκους ταινίας του καλλιτέχνη, επίσης ως work in progress το ντοκιμαντέρ της Εύας Στεφανή για το έργο του, «Εγκάρσιος Προσανατολισμός» αλλά, κυρίως, είναι το σχέδιο του Παπαϊωάννου που δίνει, φέτος, το ύφος και το συναίσθημα στο Φεστιβάλ, με το λιτό και γεμάτο νόημα φιλί της αφίσας.
Την Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας εκπροσώπησε η Αντιπεριφερειάρχης Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, Μελίνα Δερμεντζοπούλου. Στη σκηνή ανέβηκε και ο Υφυπουργός Πολιτισμού, αρμόδιος για θέματα Σύγχρονου Πολιτισμού, Χρίστος Δήμας, ο οποίος ωστόσο φάνηκε απροετοίμαστος, αναφέρθηκε en passant στον νόμο που θα φέρει το Υπουργείο στη Βουλή, «συνεχίζοντας να στηρίζει ακόμη πιο δυναμικά τις οπτικοακουστικές παραγωγές στη χώρα μας,» ενώ μίλησε όχι για τον με αγωνία αναμενόμενο Ενιαίο Φορέα, αλλά για το «Εθνικό Κέντρο Κινηματογράφου», αφήνοντάς μας με τη βεβαιότητα ότι σε λίγο καιρό θα έχει αφομοιώσει πως ονομάζεται «Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου», ώστε ούτε κατά λάθος να μην μπερδεύεται ο λόγος του.
Τιμώμενο πρόσωπο της βραδιάς ήταν ο Ισπανός σκηνοθέτης Φερνάντο Τρουέμπα (από τα οσκαρικά «Μπελ Επόκ» και «Τσίκο και Ρίτα», ως το «Haunted Heart» που γύρισε πέρσι στο Πήλιο με τον Ματ Ντίλον), του οποίου η νέα ταινία, ντοκιμαντέρ animation, «Πυροβόλησαν τον Πιανίστα», άνοιξε λίγη ώρα αργότερα το φετινό Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ. Το Φεστιβάλ τίμησε τον Τρουέμπα με Χρυσό Αλέξανδρο για το σύνολο του έργου του, τον οποίο απένειμε στον σκηνοθέτη η Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, Κατερίνα Σακελλαροπούλου. Οπως πάντα με εντυπωσιακό έλεγχο του λόγου αλλά και πηγαίο αίσθημα του δικαίου και της ισότητας, η Πρόεδρος είπε, μεταξύ άλλων, «Τα ντοκιμαντέρ, συνθέτοντας έναν ασφαλώς υποκειμενικό λόγο, πάντοτε όμως βασισμένο σε ερευνητικό υλικό, αναδεικνύουν κρυφές πτυχές των γεγονότων, επιτρέπουν νέες αναγνώσεις παραδεδομένων αληθειών, θέτουν υπό αίρεση κυρίαρχες αφηγήσεις και πλουτίζουν τον δημόσιο διάλογο. Είναι, με δυο λόγια, ένα είδος με βαθιά δημοκρατικά χαρακτηριστικά, συνώνυμο της ελεύθερης έκφρασης και της αδέσμευτης διακίνησης των ιδεών.»
Παραλαμβάνοντας τον Χρυσό Αλέξανδρο, ο Φερνάντο Τρουέμπα συγκίνησε με την ομιλία του: «Εδώ στην Ελλάδα γεννήθηκαν τα πάντα, από τη δημοκρατία και τη φιλοσοφία, μέχρι τον τρόπο με τον οποίο παρατηρούμε, κατανοούμε, αντέχουμε τη ζωή μέσα από τη συνύπαρξη τραγωδίας και κωμωδίας. Επινοήσατε, επίσης, και μια πάρα πολύ σημαντική έννοια, την ύβρι. Δεν πρέπει να βλάπτουμε ποτέ τον συνάνθρωπό μας, είναι μία από τις φρικτές αμαρτίες που μπορούμε να διαπράξουμε. Δυστυχώς, όμως, το ανθρώπινο είδος δεν μαθαίνει από τα λάθη του. Ευχαριστώ για τη θερμή φιλοξενία και τη φιλία σας, και ελπίζω να ευχαριστηθείτε την ταινία, η οποία πραγματεύεται επίσης τη σύγκρουση ανάμεσα στον πολιτισμό και τη βία, ανάμεσα στην τέχνη και τον φασισμό. Θεωρώ πως πρόκειται για ένα πολύ επίκαιρο θέμα.» Κι έτσι, με μην Πρόεδρο Σακελλαροπούλου να κηρύττει την έναρξη του TiDF26, έχουμε να προσβλέπουμε, για τις επόμενες δέκα ημέρες, σ' ένα Φεστιβάλ που θ' αποτυπώσει, θα εκτονώσει και, μακάρι κατά στιγμές, θα καταπραΰνει την πολύ σκοτεινιασμένη συλλογική μας ψυχή.
Λήδα Γαλανού
Το 26ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης διεξάγεται φέτος από τις 7 μέχρι και τις 17 Μαρτίου. Το Flix βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη και σας μεταφέρει όλα όσα συμβαίνουν μέσα κι έξω από τις αίθουσες. Αναζητήστε περισσότερες πληροφορίες στο επίσημο site του Φεστιβάλ, στη σελίδα του στο Facebook και στο λογαριασμό του στο Instagram.
Το Flix βλέπει και γράφει ταινίες από το πρόγραμμα του 26ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης
Οι Βίοι του Εντουάρ Λουί (The Many Lives of Edouard Louis) του Φρανσουά Καΐγιά
Για ντοκιμαντέρ οι «Βίοι του Εντουάρ Λουί» του Φρανσουά Καϊγιά είναι εντυπωσιακά απογυμνωμένο από ντοκουμέντα της συναρπαστικής ζωής του σούπερ διάσημου (και στην Ελλάδα) 32χρονου συγγραφέα. Ισως μόνο μια φωτογραφία του εξαθλιωμένου οικογενειακού σπιτιού στο χωριουδάκι Αλενκούρ της Βόρειας Γαλλίας, από τη φτώχεια και την βαρβαρότητα του οποίου ξέφυγε. Και μια δικιά του, εφηβική, όταν χοντρός και τρομοκρατημένος κατέφτανε στην τεράστια στα μάτια του Αμιένη για να σπουδάσει με υποτροφία στο Γυμνάσιο.
Εκεί, στην Αμιένη, διάλεξε με τον σκηνοθέτη να γυρίσουν το ντοκιμαντέρ. Στο σχολείο, στο οικοτροφείο, στο Πολιτιστικό Κέντρο, τόπους της σταδιακής του μεταμόρφωσης. Η κάμερα είναι παραδομένη στο πρόσωπο και το σώμα του. Τριάντα κιλά αδυνατότερος, γοητευτικός (με μια ελαφριά αύρα από Εμανουέλ Μακρόν), με υπέροχη προφορά και ευγλωττία πανεπιστημιακού, με λάμψη στα μάτια, αλλά λιγοστά χαμόγελα («δεν μου αρέσει το χαμόγελό μου, γι΄αυτό το αποφεύγω»), ο Εντουάρ Λουί εκθέτει (καμμιά φορά και χορεύοντας) την ιστορία του. Την ίδια που έχει καταγράψει με απίστευτη ωμότητα στα αυτοβιογραφικά βιβλία του, κυρίως το πρώτο, που τον εκτίναξε πριν δέκα χρόνια στα ύψη ,το «Να τελειώνουμε με τον Εντι Μπελγκέλ» (εκδόσεις Αντίποδες).
Η λέξη κλειδί για τον Εντουαρ Λουί είναι η «μεταμόρφωση». Η επαναδημιουργία του εαυτού. Η «αυθεντικότητα», που αντίθετα από όσα υποτίθεται ότι σημαίνει η λέξη, βρίσκεται «στον ρόλο, που εμείς δημιουργούμε για εμάς, για να αντισταθούμε σ΄ αυτόν που μας έχουν επιβάλλει». Κι αν αυτό ισχύει για όλους μας, πόσο μάλλον για ένα άξεστο, κακοποιημένο από τη βαρβατίλα της εργατικής τάξης γκέι παιδάκι. Βρίσκει στην «συσσωρευμένη ντροπή» για τον κόσμο ,στον οποίο μεγάλωσε, τη δύναμη, ακόμα και πληγώνοντας τη μαμά του, να πετάξει από πάνω του τα πάντα. Να μάθει να τρώει ,να ντύνεται, να γελάει, να διαβάζει βιβλία, να δέχεται τη σεξουαλικότητά του. Όταν, όπως διηγείται, αποφάσισε να ξεφορτωθεί και το όνομά του, το Εντί Μπελγκέλ («όνομα για σκληρό άνδρα»), η δικαστής τον είχε ρωτήσει μήπως για έναν θαυμαστή του Μπουρντιέ , όπως δήλωνε, όλο αυτό ήταν «υπερβολικά φιλελεύθερο και ατομικιστικό». «Είναι η χειράφετησή μου από τον ντετερμινισμό», της απάντησε. «Ισως οι μόνοι που με καταλαβαίνουν είναι οι τρανς. Η αλλαγή του ονόματός τους σηματοδοτεί την αλλαγή της ταυτότητας τους, έχει απελευθερωτική δύναμη», εξηγεί στην ταινία.
Πολύ σοφά ο σκηνοθέτης Φρανσουά Καϊγιά χρησιμοποιεί πολλά αποσπάσματα από θεατρικές παραστάσεις έργων του Εντουαρ Λουί (την «Ιστορία της βίας» του Τόμας Οστερμάγερ, είχαμε την τύχη να την δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών). Γιατί το θέατρο ήταν αυτό που απελευθέρωσε τον έφηβο Εντί. «Γιατί να μην μπορεί και η λογοτεχνία, όπως το θεάτρο και η ραπ, να δημιουργεί χώρους, που να αποδέχονται τους «διαφορετικούς» και να τους προσφέρουν την ευκαιρία της μεταμόρφωσης;», αναρωτιέται. Δεν είναι η μόνη πολιτική σκέψη ενός συναρπαστικού νέου ανθρώπου και μιας καθηλωτικής, απαιτητικής ταινίας.
Βένα Γεωργακοπούλου
[Η ταινία προβάλλεται την Παρασκευή 8 Μαρτίου στις 14.00 στο Ολύμπιον και είναι ήδη διαθέσιμη online στην πλατφόρμα του Φεστιβάλ.]
Δίπλα στον Υπεύθυνο Αφιερωμάτων, Δημήτρη Κερκινό, και τη διερμηνέα Δήμητρα Σκορδίλη, ο Χάρης Δημητρακόπουλος, εκπαιδευτικός και μέλος του Πολύχρωμου Σχολείου, συζήτησε με το κοινό με αφορμή την ταινία «Ο Αιώνας της Ομοφυλοφιλίας»
Ο Aιώνας της Oμοφυλοφιλίας (Race d' Ep: Un Siècle d' Images de l' Homosexualité) των Λιονέλ Σουκάζ και Γκι Οκενγκέμ
Λογοκριμένο στη Γαλλία και άγνωστο για χρόνια στις Η.Π.Α, το ντοκιμαντέρ των Λιονέλ Σούκα και Γκι Χόκενγκεμ από το 1979 (που ουσιαστικά ανοίγει και το μεγάλο αφιέρωμα του 26ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης με γενικό τίτλο «Citizen Queer») είναι στην πραγματικότητα μια «απόδειξη» της queer ζωής και της απελευθέρωσης της, πολύ πριν από το gay liberation της δεκαετίας του ’60.
Χωρισμένο σε τέσσερα κεφάλαια και με τη μορφή μάλλον ενός πειραματικού εγχειριδίου που το παρακολουθείς με κομμένη την ανάσα είτε σαν ένα ιστορικό ντοκουμέντο είτε σαν ένα avant-garde δοκίμιο, παραμένει ένα πρωτογενές έργο τεκμηρίωσης, που φέρει το θέμα του και ως μορφή και ως άποψη, αλλά κυρίως ως αγωνία για δικαίωση και αυτοδιάθεση.
Το πρώτο μέρος («The Pose Period») έχει για πρωταγωνιστή τον Βίλχελμ Βαρώνο φον Γκλέντεν, διάσημο φωτογράφο του δεύτερου μισού του 19ου αιώνα, κυρίως για τις φωτογραφίες των γυμνών αγοριών από τη Σικελία. Το δεύτερο μέρος («The Third Sex»), αφορά τον Δρ. Μάγκνους Χίρσφελντ που έγραψε ουσιαστικά την πρώτη ολοκληρωμένη και επιστημονικά τεκμηριωμένη μελέτη πάνω στην ομοφυλοφιλία για να γίνει νούμερο ένα εχθρός των Ναζί και να δει το κρατικό (;) Ινστιτούτο Σεξουαλικής Έρευνας στο Βερολίνο να κλείνει το 1933. Το τρίτο μέρος («Sweet Sixteen in the Sixties» αφηγείται την ανώνυμη ροκ ‘ν’ ρολ απελευθέρωση ενός νεαρού άνδρα - τότε που το μόνο που αρκούσε ήταν να απαλλαγείς από τις προκαταλήψεις και να βγεις εκεί έξω. Το τέταρτο μέρος («Royal Opera») είναι η αφήγηση της συνάντησης ενός στρέιτ Αμερικάνου επιχειρηματία και ενός γκέι από το Παρίσι, όπως την αφηγούνται τελείως διαφορετικά ο πρώτος και ο δεύτερος.
Σε ένα ντελιριακό κολάζ από ντοκουμέντα, σελίδες βιβλίων, σκηνοθετημένες σκηνές και λόγο που αφηγείται λες την (τρομερή) ιστορία του κόσμου από την αρχή, το «Race d’ ep» (που στα γαλλικά καλιαρντά είναι αντεστραμμένο το pédérast - δηλαδή η για χρόνια λαοφιλής ονομασία των γκέι), το ντοκιμαντέρ του υπέροχου underground κινηματογραφιστή Λιονέλ Σουκάζ και του «πατέρα της queer θεωρίας» Γκι Οκενγκέμ έκανε τους Ρολάντ Μπαρτ, Ζιλ Ντελέζ, Φελίξ Γκαταρί, Μαργκερίτ Ντιράς και Μισέλ Φουκό να υπογράψουν διαμαρτυρία προς τη γαλλική κυβέρνηση κατηγορώντας την για το ίδιο έγκλημα που έκαναν οι Ναζί στους ομοφυλόφιλους και κάνει κάθε θεατή, κάθε εποχής (ναι, ακόμη και σήεμρα) σχεδόν άφωνο μπροστά στην ποπ ανασκολόπηση μιας ιστορίας γραμμένης από διωγμό, φυσική ομορφιά, ποίηση και (βαθύ, διαχρονικό, να μην ξεχαστεί ποτέ) τραύμα.
Μανώλης Κρανάκης
Νιότη (Ανοιξη) / Youth (Spring) του Γουάν Μπινγκ
Happiness Road (πόσο ειρωνικό το όνομα), πόλη Ζίλι, βορειοανατολικά της Κίνας. Η Ζίλι είναι η πρωτεύουσα των εργοστασίων φτηνού ρουχισμού, με πάνω από 180.000 sweatshops να απασχολούν εκατομμύρια οικονομικούς μετανάστες από την κινεζική επαρχία. Κυρίως νέα παιδιά, 20-25 χρονών, που καταφεύγουν στην πόλη για να δουλέψουν 15 ώρες την μέρα - χωρίς ασφάλεια, χωρίς υπερωρίες. Οι εργοδότες τους παρέχουν στέγη σε εργατικές κατοικίες, κοινόβια - χωρίς τρεχούμενο νερό ή θέρμανση. Από το 2015 έως και το 2019, ο Γουάνγκ Μπινγκ θα καταγράψει με την κάμερά του 2500 ώρες υλικού από τις διαδράσεις των νέων στις βιοτεχνίες και θα τα μοντάρει σ' ένα ντοκιμαντέρ που αγγίζει τις 4 ώρες. Φήμες θέλουν αυτό να είναι μόνο το πρώτο μέρος της μελέτης του (για αυτό και ο υπότιτλος «Ανοιξη»). Το τελικό αποτέλεσμα θα είναι μία 9ωρη περιήγηση στη (χαμένη) νιότη της κινεζικής εργατικής τάξης.
Οπως και στα προηγούμενα ντοκιμαντέρ του (το 9ωρο «West of the Tracks» ή το 8ωρο «Dead Souls», αλλά και το ), ο Γουόνγκ επιλέγει την υπομονετική παρατήρηση, ως μέθοδο αποτύπωσης/αποκάλυψης της πραγματικότας. Εναν non-drama ντοκιμαντερίστικο φορμά, όπου ο σκηνοθέτης μοιάζει να περιμένει τη ζωή να φανερωθεί από μόνη της. Κι έτσι συμβαίνει.
Με την κάμερα στο χέρι ο Γουόνγκ μπαίνει μέσα στα υπερφωτισμένα στενά δωμάτια και καταγράφει ευέλικτα δάχτυλα να γαζώνουν με μεγάλη ταχύτητα και δεξιότητα πλαστικά φερμουάρ σε φτηνά υφάσματα. Ή τους ακολουθεί στα κοινόβια ερείπια-δωμάτιά τους, με τις πλαστικές λεκάνες που ξεκουράζουν τα πόδια τους όσο ταυτόχρονα τρώνε φτηνό take out φαγητό. Ωρα με την ώρα, τα παιδιά τον ξεχνάνε και ελευθερώνονται.
Κι εκεί, η νιότη παίρνει τον λόγο. Είναι συγκλονιστικό πώς παρόλες τις άθλιες συνθήκες οι νέοι άνθρωποι θα βρουν τον τρόπο να γελάσουν, να διασκεδάσουν, να φλερτάρουν. Οι ατάκες τους πετάγονται πιο γρήγορα κι από τα γαζιά της βελόνας τους, τα γέλια τους, τα πειράγματά τους, η ανησυχία τους για το αν φορτίστηκε το κινητό τους, αν έχουν μήνυμα από το κορίτσι τους. Μπορεί για εμάς αυτή η πολύβοη βαβέλ να μοιάζει με κόλαση, αλλά για εκείνους είναι η πρώτη ενηλικίωση. Η πρώτη φορά που έφυγαν από τα χωριά τους, μακριά από τους γονείς και τα σπίτια τους. Καπνίζουν, αλητεύουν, πειραματίζονται, αλλά το πρωί είναι πάλι πάνω από την ραπτομηχανή τους.
Ο Γουόνγκ δεν καταθέτει κάτι στρατευμένο, αλλά ούτε και πολιτικά ουδέτερο. Δεν τον ενδιαφέρει να καταδικάσει, όσο να καταλάβει. Τι μέλλον έχουν όλα αυτά τα παιδιά, που αυτή η επιβεβλημένη φτώχεια δεν τους επιτρέπει ούτε παρόν; Και κατά πόσο είναι οι ίδιοι κυρίαρχοι της ζωής τους; Δεν είναι τυχαία η σεκάνς μίας μητέρας που διαπραγματεύεται το αν η έγκυος κόρη της θα προλάβει να παραδώσει τα ρούχα που της αναλογούν ή θα κάνει έκτρωση για να βολέψει τον βιοτέχνη.
Σκουπίδια υπάρχουν παντού - στους δρόμους, στους διαδρόμους. Στα πατώματα των βιοτεχνιών τόνοι από κομμάτια υφάσματος, αφρολέξ, πλαστικού που περισσεύει από τα προκάτ ρούχα. Πέρα από τη ρύπανση, πέρα από τη βρωμιά, μοιάζει να πρωταγωνιστεί το ξόδεμα. Η σπατάλη της νιότης που θα μπορούσε να θριαμβεύσει, με αυτά τα ίδια επιδέξια ικανά χέρια, αν της είχαν δώσει άλλα εργαλεία, άλλες ευκαιρίες κι άλλα όνειρα.
Ισως το να παρακολουθήσει λοιπόν κανείς επί 4 ώρες να κλέβουν τη ζωή από τους νέους ανθρώπους, να είναι μία αναγκαία σύμβαση. Και μια ειρωνική τιμωρία made in China.
Πόλυ Λυκούργου
[Η ταινία προβάλλεται ξανά το Σάββατο 17 Μαρτίου στις 21.00 στον Τζον Κασσαβέτη.]
Το 26ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης διεξάγεται φέτος από τις 7 μέχρι και τις 17 Μαρτίου. Το Flix βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη και σας μεταφέρει όλα όσα συμβαίνουν μέσα κι έξω από τις αίθουσες. Αναζητήστε περισσότερες πληροφορίες στο επίσημο site του Φεστιβάλ, στη σελίδα του στο Facebook και στο λογαριασμό του στο Instagram.
