Εκανε την μεγάλη πρεμιέρα του στη Berlinale, αλλά η πορεία του «45 Χρόνια», της «μικρής» ταινίας (από αυτές που «μεγαλώνουν» μέσα σου) του Αντριου Χέι μοιάζει να είναι θριαμβευτική. Το σαββατοκύριακο παίχτηκε στο Φεστιβάλ του Telluride στο Κολοράντο - ένα φεστιβάλ που έχει παράδοση στο να ξεχωρίζει και να αναδεικνύει πρώτο τους παίκτες (ταινίες, σκηνοθέτες, πρωταγωνιστές) των Οσκαρ της χρονιάς. Και το αριστοτεχνικό δράμα του Αντριου Χέι κέρδισε τις εντυπώσεις, τη συγκίνηση και το δυνατό χειροκρότημα.
Η ιστορία του ζευγαριού που ετοιμάζεται να γιορτάσει την 45η επέτειο γάμων του, αλλά το παρελθόν ξυπνά για να τους θυμίσει κάτι που ήταν θαμμένο για καιρό στο υποσυνείδητό τους, κέρδισε κοινό, κριτικούς και το buzz ότι η πρωταγωνίστρια Σάρλοτ Ράμπλινγκ θα βρεθεί σίγουρα στην οσκαρική πεντάδα Α Γυναικείου. Στη Berlinale η Ράμπλινγκ και ο σπουδαίος συμπρωταγωνιστής της Τομ Κόρτνεϊ («Η Μοναξιά του Δρομέα Μεγάλων Αποστάσεων») μοιράστηκαν το βραβείο ερμηνείας. Ομως στην κούρσα των Οσκαρ, εκείνη έχει το προβάδισμα. Κι αυτό γιατί δίνει μία τεράστια ερμηνεία, συρραμένη προσεχτικά μέσα από εκατοντάδες μικρολεπτομέρειες και νανοσημεία. Παύσεις, βλέμματα, μία διακριτική εκφραστικότητα που δεν «παίζει». Απλά, πονάει και απελπίζεται.
Διαβάστε αναλυτικά την κριτική του Flix για το «45 Years» του Αντριου Χέι
O Tζεφ και η Κέιτ Μέρσερ, ένα ζευγάρι 75χρονων που ζει σε μικρή κωμόπολη του Νόρφολκ, έχουν πάρτι το Σάββατο. Θα γιορτάσουν με όλους τους φίλους τους την 45η επέτειο των γάμων τους – παράξενη επιλογή, αλλά είχαν χάσει τα ολοστρόγγυλα 40 τους όταν αυτά συνέπεσαν με την εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς του Τζεφ. Θα γιορτάσουν με τους φίλους τους γιατί δεν έχουν άλλη οικογένεια. Καμία φωτογραφία στο ψυγείο, τους τοίχους, τα ράφια του ζεστού τους σπιτιού δεν υποδηλώνει παιδιά ή εγγόνια. Επέλεξαν να μείνουν οι δυο τους. Ενα αγαπημένο, ήσυχο ζευγάρι με τα διαβάσματα, τα πειράγματα, τις μουσικές και το λυκόσκυλό τους. Μόνο που λίγες μέρες πριν την επέτειο, ο Τζεφ λαμβάνει ένα γράμμα που τον πληροφορεί ότι λιώνοντας (λόγω της κλιματικής αλλαγής) οι μόνιμοι παγετοί στις Ελβετικές Αλπεις αποκάλυψαν το πτώμα της Κάτιας, της πρώτης του γερμανίδας αρραβωνιαστικιάς, η οποία είχε σκοτωθεί σ' ένα τραγικό ορειβατικό ατύχημα το 1962 όταν ήταν 25 χρονών. Θα μπορούσε να πάει να την αναγνωρίσει; Ο Τζεφ ταράζεται από την αποκάλυψη, όχι όμως όσο η Κέιτ που παρακολουθεί μουδιασμένη την ταραχή του. Ξαφνικά τα 45 χρόνια δίπλα στον άντρα που θεωρούσε άντρα της, δικό της, αρχίζουν να φαίνονται ως πλάνη. Ενα τρικ του χρόνου, της ζωής, του έρωτά της – παραπέτασμα καπνού στα μάτια της που λέει και το αγαπημένο της τραγούδι των Platters, αυτό που διάλεξε να χορέψουν στην επέτειό τους. Ξαφνικά, το βλέμμα της καθαρίζει (ή θολώνει βουρκωμένο) και συνειδητοποιεί ότι 45 χρόνια μπορεί να μην αναλογούν σε τίποτα, παρά ένα αντικατάστατο της πρώτης του αγάπης, που αν και δεν πραγματώθηκε, είναι η μόνη που διατηρήθηκε αναλλοίωτη στον πάγο.
Δείτε το trailer: «Smoke Gets in your Eyes»: Tρέιλερ για το υπέροχο «45 Years» του Αντριου Χέι
Σήμερα κυκλοφόρησαν 3 ακόμα σκηνές της ταινίας για να πάρετε μία μικρή, πολύ μικρή, γεύση. Δε θα καταλάβετε πολλά, γιατί δεν πρόκειται για ταινία που μπορείς εύκολα να απομονώσεις κομμάτια της. Ολα κρατούνται απλά, νατουραλιστικά - το σύνολο είναι αυτό που συνθέτει κάτι πολύ αληθινό, κάτι που σε κόβει κατευθείαν στην καρδιά. O Aντριου Χέι, ο σεναριογράφος και σκηνοθέτης του χαμηλότονου, τρυφερού, υπέροχου «Weekend» (και δημιουργός του «Looking» του ΗΒΟ), βασίζεται σ' ένα διήγημα του Ντίβιντ Κόνσταντιν («In Another Country») και επιστρέφει με μία ταινία που τον απομακρύνει από την οποιαδήποτε οικειότητα του gay drama, τον τοποθετεί απέναντι σ' ένα ζευγάρι άλλης δυναμικής και ηλικίας και τον υποβάλει να αποδείξει ότι μπορεί να καταφέρει το ίδιο σινεμά γήινης, διακριτικής, ουσιαστικής παρατήρησης, να συλλάβει ανθρωπιά, πόνο, χαρά, ανασφάλεια στις μικρολεπτομέρειες. Να μην πει τίποτα και να τα πει όλα. Να μας κλονίσει όσο και την Κέιτ και τον Τζεφ ώστε επί 93 λεπτά, και πολλά ακόμα περισσότερα όταν έχει τελειώσει η ταινία, να σκεφτόμαστε για το χρόνο, για τα όνειρα, για το πώς οι άνθρωποι, οι δικοί μας άνθρωποι, ποτέ δεν είναι κανενός.
Απολαύστε:
.
.
.
Δείτε και κάποιες συνεντεύξεις που έχει δώσει η Σάρλοτ Ράμπλινγκ για την ταινία. Είχε μιλήσει και σε εμάς στο Βερολίνο. Με ωμά, μεστά λόγια. «Τα γηρατειά είναι λάθος τρόπος σκέψης»
.
.
Διαβάστε περισσότερα για το «45 χρόνια»:
