Τον περασμένο Ιούνιο, ο Στέφανος Ρόκος πραγματοποίησε την πρώτη του ατομική έκθεση ζωγραφικής στο Λονδίνο, με τον τίτλο «Revert to Disarray: Life After Horror & Romance», η οποία φιλοξενήθηκε στην Neu Gallery. Η έκθεση διήρκησε έναν μήνα, γνώρισε μεγάλη επιτυχία και φιλοξένησε 7 live shows (4 στην γκαλερί και 3 στο συνεργαζόμενο πριβέ χώρο του ξενοδοχείου South Place Hotel) που συζητήθηκαν: οι Matt Friedberger (The Fiery Furnaces), Stef Kamil Carlens (Zita Swoon), Alexanders Festival Hall και Piney Gir έδωσαν την ενέργεια της μουσικής τους στο πρότζεκτ του Ρόκου, χαρίζοντας μία μοναδική εμπειρία στον επισκέπτη της Neu Gallery.
Οι μουσικοί αυτοί άλλωστε είναι συνεργάτες και φίλοι του εικαστικού: συμμετείχαν και στο cd που είχε εκδώσει πριν από 3 χρόνια για την έκθεσή του «Horror & Romance on Another Planet», όπου 18 συγκροτήματα από την Ελλάδα και το εξωτερικό έγραψαν από ένα πρωτότυπο τραγούδι εμπνευσμένο από τα έργα του project.
Stef Kamil Carlens
Στο πάρτι εγκαινίων του «Revert to Disarray: Life After Horror & Romance» στο Λονδίνο, dj της βραδιάς ήταν ο Jim Sclavunos, γνωστός μουσικός, βασικό μέλος των Bad Seeds και των Grinderman του Nick Cave.
Ο Στέφανος Ρόκος με τον Jim Sclavunos και τη Sarah Lowe
Ολα αυτά καταγράφηκαν ερασιτεχνικά με την κάμερα του καλλιτέχνη, σαν ένα μικρό ντοκουμέντο. Ο σκηνοθέτης/κομίστας Χάρης Λαγκούσης επεξεργάστηκε το υλικό κι έκανε ένα δημιουργικό μοντάζ, που είχε ως αποτέλεσμα ένα 20λεπτο ντοκιμαντέρ για το project.
Το έργο του Στέφανου Ρόκου για τον 1 χρόνο Flix
Αγαπημένος φίλος του Flix (μάλιστα μας είχε χαρίσει και ένα έργο του για τον πρώτο χρόνο του site) ο Στέφανος Ρόκος μας κάνει την τιμή να παρουσιάσει πρώτα εδώ το μίνι ντοκιμαντέρ του, αλλά και να μας απαντήσει σε μερικές ερωτήσεις μας για το πώς οι κόσμοι της μουσικής, της ζωγραφικής και του σινεμά συνυπάρχουν στα δημιουργικά του όνειρα.
Στο gallery μπορείτε να δείτε σε μεγαλύτερη ανάλυση ένα δείγμα των έργων του «Revert to Disarray: Life After Horror & Romance».
.
Κατά αρχήν μίλησέ μας για την ίδια την έκθεση: πώς προέκυψε, πώς έκλεισες την Neu Gallery, γιατί «Revert to Disarray: Life After Horror & Romance»;
Η Neu Gallery είναι ένας μικρός underground χώρος Τέχνης και studio ηχογράφησης στο Shoreditch του Ανατολικού Λονδίνου. Ανήκει στον παραγωγό Sean McLusky, τον οποίο μου σύστησε o κοινός μας φίλος Jim Sclavunos. Εκείνη την περίοδο είχα ήδη ολοκληρώσει την καινούργια ενότητα έργων μου με τίτλο «Επιστροφή στην Αποδιοργάνωση». Το σύνολο των έργων επιβεβαίωναν μέσω των πρωταγωνιστών και του περιβάλλοντός τους μια προσωπική και κοινωνική αποδιοργάνωση. Συνεχίζοντας στο ίδιο θέμα, έφτιαξα μερικά ακόμη έργα ειδικά για την Neu Gallery. Ο τίτλος μεταφράστηκε σε «Revert to Disarray» και έτσι με το «Life After Horror & Romance» δημιούργησα έναν σύνδεσμο ανάμεσα στην προηγούμενη έκθεσή μου και την καινούργια ενότητα των έργων μου.
"Specific Cases"
Οπως και στο «Horror & Romance on Another Planet» πρότζεκτ, συνδύασες τα έργα σου με την μουσική. Κι ο τρόπος που το κάνεις μοιάζει απόλυτα συνειδητός: το ένα συμπληρώνει το άλλο. Βλέπεις στην μουσική εικόνες και το αντίστροφο – χρησιμοποιείς την ενέργεια της μουσικής για να δώσεις τρεις διαστάσεις στο έργο σου;
Η μουσική είναι πλέον αναπόσπαστο κομμάτι της δημιουργικής διαδικασίας. Με βοηθάει να συγκεντρώνομαι, να διαλέγω τα χρώματα και να ζωντανεύω τη γραμμή μου. Αισθάνομαι εκείνη τη στιγμή ότι ανοίγει το μυαλό μου και μου δημιουργείται η ψευδαίσθηση ότι η εικόνα που φτιάχνω έχει ήχο, ότι είναι ένα τραγούδι που αν ήμουν μουσικός θα το έγραφα και θα σκεφτόμουν πως αν ήμουν ζωγράφος θα το ζωγράφιζα, κάπως έτσι. Εχω κατά καιρούς εντάξει τη μουσική με ποικίλους τρόπους στο έργο μου, όπως με το interactive installation «Imago Dixit» με τον μουσικό Ορέστη Καραμανλή, με την έκθεση «Θόρυβος και Χρήσιμα Αντικείμενα» για την οποία οι Interstellar Overdrive συνέθεσαν το soundtrack, με τα εξώφυλλα δίσκων που έχω φιλοτεχνήσει, και με τις διάφορες μουσικές διοργανώσεις του Κορμοράνου. Στο «Horror & Romance» κάλεσα 18 μουσικούς, Ελληνες και ξένους, που όλοι τους είναι καλοί μου φίλοι και συνεργάτες, και τους ζήτησα να δημιουργήσουν από ένα πρωτότυπο κομμάτι εμπνευσμένο απο τα έργα της έκθεσης. Στο «Revert to Disarray» του Λονδίνου κάλεσα τέσσερις από αυτούς για να παίξουν ζωντανά κατά την διάρκεια της έκθεσης.
Piney Gir
Μίλησέ μας για τη φιλία και συνεργασία σου με τους συγκεκριμένους καλλιτέχνες που σε βοήθησαν στην παρουσίαση του «Revert to Disarray». Είχες εξ αρχής στο μυαλό σου ότι ήθελες να στήσεις έτσι αυτή την έκθεση; Ανταποκρίθηκαν όλοι αμέσως;
Με τους μουσικούς που με τίμησαν με την παρουσία τους στην έκθεση διατηρούμε πολύ στενή φιλία εδώ και χρόνια. Ο Stef Kamil Carlens είναι από τους σημαντικότερους ανθρώπους που έχω γνωρίσει και αποτελεί το 1/3 της βέλγικης οικογένειάς μου, μιας και είμαι ο νονός του 11χρονου γιου του. Με την Piney Gir και τον Alex Mayor γνωριζόμαστε από το 2001, έχουμε συνεργαστεί πολλές φορές και είναι οι αγαπημένοι μου Αγγλοι. Με τον Matt Friedberger γνωριστήκαμε στο live των Fiery Furnaces στην Αθήνα και έκτοτε βρίσκουμε αφορμές για να συναντιόμαστε προσωπικά και καλλιτεχνικά. Ανταποκρίθηκαν όλοι αμέσως σε αυτό ακριβώς που είχα στο μυαλό μου, το πιο σημαντικό όμως είναι οτι, εκτός από φίλος, ήμουν πάντα και παραμένω φαν της τέχνης τους και τους θαυμάζω απεριόριστα.
"More than 204 shots"
Πώς ανταποκρίθηκε το βρετανικό/ευρωπαϊκό κοινό στην έκθεση; Είσαι ευχαριστημένος; Ποιο είναι το ένα πράγμα από αυτή την εμπειρία που θα κουβαλάς για πάντα;
Είμαι απόλυτα ευχαριστημένος. Παρουσίασα κάτι ακριβώς όπως θα το ήθελα και δίπλα μου ήταν οι άνθρωποι που με στήριξαν εντός και εκτός έκθεσης. Αν το δει κανείς όλο αυτό από μακριά, βρίσκει στοιχεία που υπάρχουν στα έργα μου. Ο μήνας που πέρασα στο Λονδίνο ήταν η οργανωμένη Αποδιοργάνωση που ζωγραφίζω τα τελευταία χρόνια στο εργαστήριό μου στην Αθήνα.
"The Crowd, the Moon and the Rain"
Βρίσκεις γοητεία στο χάος, αλλά εστιάζεις στην λεπτομέρεια. Μπορείς να το αναγάγεις και στην καθημερινότητά σου αυτό; Ενας καλλιτέχνης στη χαοτική Ελλάδα του σήμερα, μπορεί να συνεχίζει να μαγεύεται από λεπτομέρειες και να κάνει όνειρα για το μέλλον;
Μόνο οι λεπτομέρειες μπορούν να αποτελέσουν πηγή έμπνευσης και ελπίδας, και είναι αυτές που κάνουν το χάος γοητευτικό.
Και η κινηματογραφική εικόνα; Είναι κάτι που σε ενδιαφέρει; Θεώρησες ότι η καταγραφή της εμπειρίας του Λονδίνου, ως ένα κινηματογραφημένο ημερολόγιο μουσικής και τέχνης, κλείνει το «Revert to Disarray» σ' ένα πλήρη δημιουργικό κύκλο;
Για την έκθεσή μου είχα την ανάγκη να καταγράψω σε μορφή ντοκουμέντου ό,τι συνέβαινε γύρω μου, με τον ενθουσιασμό και την αφέλεια ενός τρίτου παρατηρητή. Δεν είμαι σκηνοθέτης, και ξέρω πολύ καλά οτι είναι εξαιρετικά δύσκολο να επιχειρήσει κάποιος να αναλάβει αυτόν τον ρόλο χωρίς να έχει τις γνώσεις, την πείρα και τα μέσα. Ηξερα όμως οτι όταν επέστρεφα στην Αθήνα θα έδινα όλο το υλικό στον φίλο μου σκηνοθέτη και κομίστα Χάρη Λαγκούση, ο οποίος έκανε ένα δημιουργικό μοντάζ που έδωσε μια καλλιτεχνική αξία, μια ροή και έναν ρυθμό στα ερασιτεχνικά πλάνα μου.
"Loyal to the Campaign for a Beautiful Terrorism"
Πιστεύεις ότι ένας εικαστικός με έναν σκηνοθέτη έχουν κοινά – στην έμπνευση, στην έκφραση, στη φαντασία; Θα έκανες το άλμα; Ο Στιβ ΜακΚουίν για παράδειγμα, πριν ασχοληθεί με το σινεμά ήταν διάσημος εικαστικός. Σου έχει περάσει από το μυαλό;
Εξίσου σημαντικός με την μουσική είναι για μένα ο κινηματογράφος, πάλι όμως από την πλευρά του θεατή. Δεν είναι εύκολο να καταπιαστεί κάποιος ολοκληρωτικά με παραπάνω από μία Τέχνες. Το θεωρώ απίθανο να καταφέρει να τις φέρει στο ίδιο ποιοτικό επίπεδο. Και ο Bob Dylan ζωγραφίζει, και ο David Lynch γράφει μουσική, αλλά δεν είναι εκεί όπου γίνεται η υπέρβαση. Θέλω να πω πως δύσκολα μπορείς να δώσεις όλον σου τον εαυτό σε περισσότερα πράγματα, θέλει πάρα πολλή δουλειά και στο τέλος μόνο ένα θα αποτελεί την απόλυτη ταυτότητά σου. Παρ’ όλ’ αυτά, φυσικά το έχω σκεφτεί και θα το ήθελα πολύ, και μάλιστα προσπαθώ χρόνια να πείσω τον Χάρη να δουλέψουμε μαζί πάνω σε μια μικρού μήκους, αλλά δεν είναι και ο πιο εύκολος άνθρωπος του κόσμου!
"Revert to Disarray"
Ποιους σκηνοθέτες θαυμάζεις; Ποιες ταινίες ή κινηματογραφικές σκηνές/εικόνες είναι αγαπημένες σου μέσα στα χρόνια;
Ο Πολάνσκι που βλέπει τον εαυτό του στο απέναντι παράθυρο στον «Ενοικο», το τραγούδι της Bjork στις γραμμές του τρένου στο «Χορεύοντας στο Σκοτάδι», η σκηνή στο βεστιάριο στο «Μάτια Ερμητικά Κλειστά», O Τζόνι Ντεπ ξαπλωμένος στην βάρκα με τους παραμορφωτικούς ήχους του Neil Young στο φινάλε του «Νεκρού», οι χοροί της Vanessa Ferlito και της Rose McGowan στα «Death Proof» και στο «Planet Terror» αντίστοιχα, το μακελειό στα ντους στις «Επικίνδυνες Υποσχέσεις», η μηχανή του γκαζόν και το "party is over" στο «Braindead», ο Μπίλ Μάρεϊ που ψιθυρίζει κάτι στο αφτί της Σκάρλετ Γιόχανσον στο «Χαμένοι στην Μετάφραση», κάθε σκηνή από τα «Πριν το Ξημέρωμα» / «Πριν το Ηλιοβασίλεμα» / «Πριν τα Μεσάνυχτα» και κάθε δευτερόλεπτο από τη «Ζωή της Αντέλ». Με εξαίρεση τον Κεσίς, που δυστυχώς τον ανακάλυψα μόλις φέτος, τους σκηνοθέτες αυτών των ταινιών τους θαυμάζω, τους παρακολουθώ, ανατρέχω συνεχώς στην φιλμογραφία τους και έχουν επηρεάσει την ζωγραφική μου.
"Revert to Disarray 2"
Σε έχει εμπνεύσει ποτέ μία κινηματογραφική εμπειρία για να ξεκινήσεις ένα έργο;
Η δομή και η σύνθεση των ζωγραφικών μου έργων έχουν μια κινηματογραφική ματιά: Είναι αφηγηματικά, πολλές φορές σπονδυλωτά, και ζητούν από τον θεατή να κυκλοφορήσει το βλέμμα του από άκρη σε άκρη προκειμένου να ξετυλιχτεί η πλοκή. Αλλά πέρα από αυτό, είναι και γεμάτα αναφορές: Η κίτρινη γραφομηχανή του Κιούμπρικ στο έργο μου «Η πρώτη επαφή με την φύση», ο Τζακ Νίκολσον σε μια σκηνή από την «Λάμψη» στο έργο μου «Η θάλασσα», καμουφλαρισμένες σκηνές από τα «Τhe Proposition», «Οργισμένο Είδωλο», «The Limits of Control», «Ο Σημαδεμένος», ο Μπράντ Πιτ που κρατάει ένα φίδι από το «The Assassination of Jesse James» στο έργο μου «Το φίδι και το δέντρο», το καστ από το Star Wars στο «Magdalene», ολόκληρο το έργο μου «Αθώος!», που αποτελεί αυτόνομη σκηνή από τους «12 Ενόρκους» του Λιούμετ, και άλλα πολλά!
Διαβάστε και δείτε περισσότερα για το έργο του Στέφανου Ρόκου μέσα από την επίσημη ιστοσελίδα του www.stefanosrokos.gr και τη σελίδα του στο facebook
