Oσοι πιστεύουν πως η συντριπτική πλειοψηφία των ιστοριών στον αμερικανικό κινηματογράφο –απ’το Χόλιγουντ ώς την ανεξάρτητη παραγωγή, από το animation μέχρι το ντοκιμαντέρ– καταλήγουν τελικά στις σχέσεις ενός τέκνου με τον πατέρα του, θα χαρούν να συναντήσουν το ίδιο μοτίβο και σε ταινίες του επίσημου προγράμματος του Φεστιβάλ του Ρότερνταμ.
Το Ολλανδικό «Gluckauf» του Ρεμί βαν Χέουτεν, που μέχρι τώρα συγκαταλέγεται στις λίστες με τα αγαπημένα του κοινού μάς περιηγεί στο μικρόκοσμο ενός εργάτη που χάνει τη δουλειά του στα ορυχεία και προσπαθεί να κρατηθεί απ’ ότι έχει και –κυρίως– δεν έχει, μ’ άλλα λόγια από τη σχέση του με το γιο του. Παράλληλα, η ταινία μάς περιηγεί στο μικροσύμπαν μιας περιοχής, της οποίας η φυσιογνωμία ήταν συνδεδεμένη για χρόνια με τις εξορύξεις πρώτων υλών, αλλά η ύφεση των τελευταίων ετών και το κλείσιμο των ορυχείων οδήγησε τον τόπο στην απόλυτη παρακμή. Η περιοχή αυτή πράγματι αντιμετωπίζεται από τους Ολλανδούς σαν κομμάτι άλλου κράτους – ηθικά και διοικητικά. Το τοπίο αλλάζει άρδην (επιτέλους βλέπουμε συστάδες πυκνών δέντρων και υποψία δασών), κάπου εκεί βρίσκεται το υψηλότερο σημείο στο γεωφυσικό χάρτη της χώρας (μιλάμε για 300 μέτρα), η γλώσσα των κατοίκων γίνεται ερμητική κι ακατάληπτη.
Ο σκηνοθέτης, γέννημα-θρέμμα «Λιμπουργκέζος» ενσωματώνει όλα αυτά τα στοιχεία στην ταινία του, σε λεπτομέρειες που εκτείνονται από το σκηνικό ώς τα πρόσωπα των ηρώων. Δεν είναι τυχαίο που η κριτική ήδη τον αντιμετωπίζει σαν πνευματικό «τέκνο» των αδελφών Νταρντέν για τη δουλειά του στην κάμερα, στην ανάπτυξη των χαρακτήρων, στις ομοιότητες με την κοινωνία που τους πλαισιώνει. Α, όσο για τον τίτλο, αυτός είναι δάνειο από μια ευχή που αντάλλασαν Γερμανοί μεταλλωρύχοι, κάτι σαν «καλή τύχη (για να βρεις χαλκό)». Η τύχη στις Χρυσές Τίγρεις ας είναι με το μέρος του.
Διαβάστε ακόμη: Ρότερνταμ 2015: Ψάχνοντας συννεφιά σε μια ηλιόλουστη Ελλάδα
Με τη σχέση πατέρα και γιου ασχολείται και το «Norfolk» του Μάρτιν Ράντιτς, πάλι από το διαγωνιστικό τμήμα, όπου μάλιστα και πάλι το φυσικό τοπίο της ομότιτλης περιοχής της Σκωτίας γίνεται καταλύτης και μάρτυρας της σύγκρουσης μεταξύ δύο (στην πορεία και περισσότερων) γενεών και κόσμων, στην ίδια πάντα οικογένεια. Στο ρόλο του πατέρα ο απίθανος Ντένις Μένοσετ που μας μαγνήτισε από την πρώτη κιόλας σκηνή του «Inglourious Basterds» στην απομακρυσμένη φάρμα- και ήταν ο μόνος που μπόρεσε να σταθεί επάξια δίπλα στον Κριστόφ Βαλτς. Η τριπλέτα των ταινιών της θεματικής συμπληρώνεται απροσδόκητα από το ντοκιμαντέρ «Fathers and Sons» του Γουάνγκ Μπινγκ, που περιγράφει το αυταπόδεικτο, το πόσο ιδιόμορφες γίνονται οι οικογενειακές σχέσεις όταν οι άνθρωποι αναγκάζονται να ζουν σε δωμάτια 1x1.
Μιλώντας για περιηγήσεις και τοπία, λίγοι το κάνουν καλύτερα από τον Iαν Σινκλέρ στη σύγχρονη λογοτεχνία. Ο σκηνοθέτης Αντριου Κότινγκ το ήξερε καλά αυτό, κι έτσι πρότεινε στο συγγραφέα να τον συνοδεύσει στη δική του Οδύσσεια: για έναν μήνα, παράλληλα με την προετοιμασία του Λονδίνου για την υποδοχή των Ολυμπιακών (των οποίων ο Σινκλέρ υπήρξε φανατικός πολέμιος). Οι δυο τους επιβιβάζονται σε ένα θαλάσσιο ποδήλατο σε σχήμα κύκνου και χτενίζουν τα παράλια από το Χάστινγκς ώς το Χάκνεϊ, σε ένα ταξιδιωτικό ημερολόγιο σε παραγωγή του BFI, απ’ όπου κάνουν το πέρασμά τους διάσημοι όπως ο κομίστας Αλαν Μουρ ή ο κωμικός Στιούαρτ Λι.
Διαβάστε και δείτε ακόμη: «Συγγνώμη για την παρεξήγηση κύριε Καρυωτάκη»: τρέιλερ για τις «Εντυπώσεις ενός Πνιγμένου» του Κύρου Παπαβασιλείου
Η τελευταία σελίδα του δικού μας ημερολογίου κλείνει με το «Los Hongos» του Κολομβιανού Οσκαρ Ρουίζ Ναβία, που με την προηγούμενη ταινία του, «El vuelco del Cangrejo» κέρδισε το βραβείο FIPRESCI στην Μπερλινάλε του 2010. Τα μανιτάρια του τίτλου είναι δύο δεκαοχτάρηδες που προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα με την ενηλικίωση με φόντο την πόλη Κάλι της Κολομβίας, ενώ ο σκηνοθέτης τα βγάζει πέρα με τα κλισέ των ταινιών τύπου κινηματογραφικών bildungsroman, ισορροπώντας με τρομερή επιτυχία ανάμεσα στο χιούμορ, το όνειρο, την απόδοση του ιστορικού παρελθόντος στη Νότιο Αμερική και στη ζωντανή σχέση με την κουλτούρα του δρόμου (πόσες φορές έχουμε δει πραγματικούς γκραφιτάδες και street artists επί το έργον;). Το μυστικό του είναι, όπως υπαινίχθηκε ο ίδιος στο Q&A, η επιμονή στο στοιχείο της δικής του αλήθειας και, όπως υπαινισσόμαστε εμείς, στην αγάπη του για τη λεπτομέρεια. Εκεί δηλαδή όπου κρίνεται η μεγάλη εικόνα. Στις ημέρες που θα ακολουθήσουν, θα ακολουθήσουμε το παράδειγμά του σημειώνοντας κι άλλες λεπτομέρειες του φεστιβάλ σε βαθμό φετιχισμού.
To 44o Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Ρότερνταμ διεξάγεται από τις 21 Ιανουαρίου έως και την 1η Φεβρουαρίου 2015.
Διαβάστε ακόμη:
- Ρότερνταμ 2015: Ψάχνοντας συννεφιά σε μια ηλιόλουστη Ελλάδα
- Ρότερνταμ 2015: Το ολλανδικό μοντέλο κάνει πρεμιέρα!
- «Requiem to a Shipwreck»: Μια ελληνική ταινία μικρού μήκους στο Φεστιβάλ του Ρότερνταμ
- Οι «Εντυπώσεις ενός Πνιγμένου» του Κύρου Παπαβασιλείου στο Διαγωνιστικό Τμήμα του 44ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Ρότερνταμ
- Το «Για Πάντα» της Μαργαρίτας Μαντά στο φεστιβάλ του Ρότερνταμ
- Με την «Εκρηξη» στις αίθουσες, ο Σύλλας Τζουμέρκας προχωράει ολοταχώς στην τρίτή του ταινία
Tags: Ρότερνταμ 2015
