Επιτρέψτε μας να στεκόμαστε μουδιασμένοι για λίγα λεπτά μπροστά από τη λευκή οθόνη. Μοιάζει με κακό ανέκδοτο πλέον. Στους 4 πρώτους μήνες του 2016 έχουμε αποχαιρετήσει μερικούς από τους μεγαλύτερους θρύλους της τέχνης, εμβληματικές φιγούρες της μουσικής και κινηματογραφικής σκηνής και, πάνω από όλα, προσωπικούς μας αγαπημένους ήρωες.

Η είδηση του θανάτου του Prince έσκασε πριν από λίγη ώρα στο διαδίκτυο προκαλώντας σύγχυση (ακόμα οι σελίδες του στο wikipedia και imdb δεν έχουν αναγνωρίσει τη σημερινή μέρα ως μέρα θανάτου) σοκ και δέος. Ολοι θέλαμε να πιστέψουμε ότι ήταν hoax, μια κακόγουστη φάρσα. Δυστυχώς όμως επιβεβαιώθηκε η είδηση πως το πτώμα που βρέθηκε στο διαμάερισμα του στο Paisley Park στη Μινεσότα σήμερα το πρωί ήταν ο ίδιος ο 57χρονος μουσικός.

Διαβάστε περισσότερα: Sign o' the Times: O Prince νεκρός στα 57 του χρόνια

Ο Prince (Πρινς Ρότζερς Νέλσον) όμως ήταν κάτι παραπάνω από μουσικός. Υπήρξε ο πρωτοπόρος του ήχου της Μινεάπολις (ενός δικού του ήχου που συνδύαζε το ροκ, τη σόουλ, τη φανκ, το χιπ χοπ, τη ντίσκο, την R&B, τη τζαζ και την ποπ με τη psychedelia υπογραφή του), ήταν ένας μοναδικός performer μεγαλύτερος από κάθε σκηνή που έχει παίξει, κι ένας καλλιτέχνης που ακόμα και στις πιο άδοξες επιλογές του στο σινεμά άφηνε το στίγμα του σπάνιου, πανάκριβου εξωτικού πτηνού. Ηταν σταρ. Λαμπερός. Εύφλεκτος. Μεγαλειώδης. Μοναδικός.

Purple Rain

Η ιστορία του Kid, του νεαρού μουσικού με τη βασανισμένη παιδική ηλικία και τους προσωπικούς δαίμονες που αγωνίζεται στις σκηνές της Μινεάπολις ανάμεσα σε κόντρες και άδοξους έρωτες για το μόνο που έχει σημασία στη ζωή του - τη μουσική του, ήταν φυσικά αυτοβιογραφική. Ο Prince εμφανίστηκε τον Ιούλιο του 1984 στις οθόνες μας με ένα αυτόματα cult φιλμ, στο οποίο δεν πίστεψε αρχικά κανείς (εκτός από το Rolling Stone οι κριτικές ήταν άθλιες). Ομως ο ίδιος ήταν μία σαγηνευτική παλλόμενη φιγούρα ενέργειας, γοητείας, σεξ, ηλεκτρισμού - έβγαινε από την κιθάρα, το σώμα του, τη φωνή του, το βλέμμα του. Κάπως έτσι το «Purple Rain» αποδείχτηκε και προφητικό: ο Prince έγινε ο πρώτος καλλιτέχνης που είχε την ίδια στιγμή ταινία, άλμπουμ και single στο TOP 10. Με προϋπολογισμό 7 εκατομμύρια δολάρια, συγκέντρωσε 68.4 εκατομμύρια στο box office, αλλά και το Οσκαρ Μουσικής. Dig, if you will, the picture...

Under The Cherry Moon (1986)

Σφαγιάστηκε από τους κριτικούς, αγνοήθηκε στο box office. Παρουσίασε προβλήματα στην παραγωγή (ο Τέρενς Σταμπ, για παράδειγμα, αποχώρησε κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων κι αντικαταστάθηκε από τον Στίβεν Μπέρκοφ). Πολλοί επίσης το απαρνήθηκαν μόλις έγιναν διάσημοι - η Κριστίν Σκοτ Τόμας δε θέλει να συζητάει για αυτή την ταινία. Ομως με διευθυντή φωτογραφίας τον συνεργάτη του Σκορσέζε Μάικλ Μπάλχαουζ (πριν γυρίσει το «Χρώμα του Χρήματος» κι απογειωθεί η φήμη του στο Χόλιγουντ) το «Under The Cherry» είναι πανέμορφο, αν και προϊόν της 80ς ξεπερασμένης εποχής του.

Sign O' The Times (1988)

Xωρίς καμία διάθεση υπερβολής: ίσως το καλύτερο concert-movie στην ιστορία. Ναι υπήρξαν κλασικότερα, ιερότερα, σπανιότερα. Ομως ο Prince καταθέτει κάτι το μοναδικό και αφήνει ανεξίτηλο το στίγμα του στην οθόνη. Βέβαια, αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι δεν πρόκειται για κινηματογραφημένο live ακριβώς. Ηταν στημένο και γυρισμένο στα Paisley Park studios. Ομως όπως κι αν πέτυχε αυτό το αποτέλεσμα, η εικόνα και η ενέργεια της ταινίας και του ίδιου ως performer είναι κάτι το ανεπανάληπτο. Παρακολουθώντας τον ακόμα και σήμερα για 88 ασταμάτητα λεπτά κανείς μπορεί να καταλήξει ότι δεν ήταν μόνο μαγικός μουσικός που σε βουτούσε στο καθαρόαιμο ήχο της εποχής του με τους καλύτερους επί σκηνής μαζί του (δείτε το βίντεο). Δεν ήταν απλά ένας πολιτικότατος καλλιτέχνης με καυστικό στίχο και νόημα. Με κάθε κούνημα των γοφών ή κλείσιμο ματιού στην κάμερα, ο Prince ήταν η ζωή η ίδια.

Graffiti Bridge (1990)

H μεγάλη του αποτυχία. Πλασαρίστηκε ως sequel του «Purple Rain» αλλά δεν είχε καμία πραγματικά ενδιαφέρουσα οντότητα - ούτε ως ταινία, ούτε ως soundtrack. Η Μαντόνα και η Κιμ Μπέισινγκερ αρνήθηκαν ρόλους που τους πρότεινε. Δεν ήθελε κανείς να είναι κομμάτι αυτής της ταινίας, κι αν την πετύχετε κάπου, θα καταλάβετε το γιατί. Παίζει βέβαια η Ινγκριντ Τσάβεζ, η οποία μαζί με την Μαντόνα και τον Λένι Κράβιτς έγραψαν το «Justify My Love». Αυτό ίσως να είναι και το πιο ενδιαφέρον τρίβια της ταινίας.

Βatman (1989)

Η πιο υπέροχη, ταιριαστή και αξιομνημόνευτη κινηματογραφική στιγμή του. O Prince υπέγραψε 6 τραγούδια για το soundtrack του «Batman», αλλά αυτό ήταν το καλύτερο. Το τραγούδι του Τζόκερ («Partyman»), με τον Τζακ Νίκολσον να ξεφαντώνει υπό τις σκηνοθετικές υποδείξεις του Τιμ Μπάρτον. Σκεφτείτε το: Μπάρτον, Νίκολσον, Prince.

Διαβάστε ακόμα:

FALLINLOVE2NITE: ακούστε το τραγούδι του Prince και της Ζόι Ντεσανέλ