«Εδώ δεν Υπάρχει Ασυλο». Σκηνοθετεί ο Μιχάλης Καφαντάρης, γράφει ο Θανάσης Γιαννόπουλος, aka The Motorcycle Boy. Ενα δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ για την ανεξάρτητη punk, post punk, new wave μουσική σκηνή της Αθήνας στη δεκαετία του ’80. Μια ταινία που παίρνει χρόνια για να γίνει (δυο χρόνια χρειάστηκαν οι δημιουργοί μόνο για να έρθουν σε επαφή με τα συγκροτήματα που αποτελούν την ουσία της ταινίας, από τους Cpt Neφος και τους Χωρίς Περιδέραιο μέχρι την Αντα Λαμπάρα των Villa 24) και τώρα προσκαλεί, ακόμα προκαλώντας, το κοινό σ’ ένα πρωτοφανές πάρτι στο Gagarin 205, όλα τα έσοδα από το οποίο θα επενδυθούν στην ολοκλήρωση της ταινίας. Την Παρασκευή, 14 Μαρτίου, στο Gagarin θα ξαναζωντανέψει η σκληρή πλευρά του ’80. Για προετοιμασία (για τους νεώτερους) ή recap (για τους λίγο μεγαλύτερους), ο Θανάσης Γιαννόπουλος αφηγείται στο Flix την περιπέτεια της ταινίας – γιατί εδώ, υπάρχει άσυλο! Διαβάστε παρακάτω…
info
- Παρασκευή, 14 Μαρτίου | Gagarin 2015
- εισιτήριο: 10 ευρώ προπώληση, 12 ευρώ ταμείο
- θα παίξουν οι: Ανυπόφοροι | Αρνάκια | Cpt Neφος | Χωρίς Περιδέραιο | This Fluid | Louis, Kon, Spy Bokos, Pan Thistle | Κώστας Μάστορης - Στέλιος Μαστρόκαλος (Metro Decay) | Θοδωρής Βλαχάκης (Magic de Spell) | Βασίλης Σαλαπάτας (Not 2 without 3) | Αντα Λαμπάρα (Villa 21)
- θα προβληθούν αποσπάσματα της ταινίας
- Η συναυλία θα κινηματογραφηθεί για τις ανάγκες του ντοκιμαντέρ
- facebook.com/NoAsylumHere
Εδώ δεν υπάρχει Ασυλο - «Ξέχασες κιόλας τη ζωή σου»
Η δομή ενός μουσικού ντοκιμαντέρ είναι ίδια με τη δομή μιας πρότασης. Πάει να πει, υπάρχει υποκείμενο (οι μουσικοί), αντικείμενο (η μουσική) και ρήμα (οι κοινωνικές συνθήκες μέσα στις οποίες οι μουσικοί δημιούργησαν τη μουσική). Αλλά αντίθετα με το συντακτικό που κάνει παραχωρήσεις (δέχεται δηλαδή και ατελείς προτάσεις) ένα ντοκιμαντέρ αυτού του είδους δεν έχει χώρο για τέτοιες πολυτέλειες. Δεν μπορείς να παρουσιάσεις τη μουσική χωρίς τους μουσικούς, ούτε τα δυο προηγούμενα χωρίς τις κοινωνικές συνθήκες. Δεν μπορείς, ας πούμε, να βάζεις μουσική υπόκρουση νιου γουέιβ και να δείχνεις συννεφιασμένα ηλιοβασιλέματα, ούτε να έχεις πάκηδες να μιλάνε και να μην κάνεις αναφορά στο τι συνέβαινε την εποχή που έφτιαχναν μουσική.
Από την άλλη βέβαια, το κάθε μουσικό είδος έχει την τάση να ορίζει (άρα και να περιορίζει) το κοινό του. Ασε στην άκρη αυτούς τους ξενέρωτους τύπους που δηλώνουν ότι ακούνε «απ΄όλα» και έχουν σπίτι τους σιντιά μονάχα από εφημερίδες –εδώ μιλάμε για όσους ακούνε «το τάδε είδος –άντε και τα παρακλάδια του». Δίνοντας το μουσικό στίγμα του ντοκιμαντέρ σου λοιπόν, «προσκαλείς» αλλά και «διώχνεις» κόσμο. Πράγμα το οποίο δεν πειράζει καθόλου αν το ντοκιμαντέρ ασχολείται με ένα είδος που διαθέτει φανατικό κοινό, π.χ. το χέβι μέταλ, αλλά σε τσακίζει όταν πας να παρουσιάσεις μουσικά είδη τα οποία κάποιοι, αφού πρώτα τα κανιβάλισαν, φρόντισαν να τα θάψουν βαθιά μην τύχει και τα δει κάνας ανυποψίαστος και πάρει πρέφα περί τον φόνο, ας πούμε.
Γίνομαι συγκεκριμένος γιατί ως αφηρημένος κόντεψα να κουτουλήσω στην οθόνη προ ολίγου…
Σκοπός μας, από το ξεκίνημα της περιπέτειας αυτής ήταν να ανοίξουμε την κουβέντα και όχι να καταλογογραφήσουμε πληροφορίες ή να διακηρύξουμε αθάνατες αλήθειες τις οποίες (έτσι κι αλλιώς) δεν κατέχουμε. Γι΄αυτό λοιπόν προτιμήσαμε να παρουσιάσουμε τους ανθρώπους που έφτιαξαν τη μουσική, να αποτυπώσουμε την ψυχοσύνθεσή τους και να βοηθήσουμε (μέσα από τη μυθοπλασία) στην καταγραφή του κυρίαρχου συναισθήματος εκείνης της εποχής. Και οι κοινωνικές συνθήκες; Κι αυτές θα παρουσιαστούν μέσα από κάποιους που πρωταγωνίστησαν τότε, στις κοινωνικές ζυμώσεις. Και η μουσική; Μέσα κι αυτή –άλλωστε οι μουσικοί όταν μιλάνε, το κάνουν διατρέχοντας τη μουσική τους. Γίνεται φανερό, πιστεύω, ότι τίποτα από αυτά δεν θα καταφέρναμε αν δεν είχαμε μαζί μας τα συγκροτήματα (τους μουσικούς) –μαζί μας, συνεργούς, συμμέτοχους στην όλη προσπάθεια.
Τα μέλη των συγκροτημάτων της ανεξάρτητης σκηνής του ’80 (αυτοί που συναντήσαμε τουλάχιστον) μας εντυπωσίασαν. Βγαίναμε μαζί τους, να πιούμε μια μπύρα, να γνωριστούμε και φεύγαμε από τις συναντήσεις χαμογελαστοί –ήσυχοι, σίγουροι. Αυτοί οι τύποι είχαν πολλά να πουν κι ακόμα περισσότερα να δείξουν. Ανέβηκαν στη σκηνή μια άγρια εποχή, έπαιξαν το παιχνίδι με τους δικούς τους όρους και αποχώρησαν διατηρώντας την αξιοπρέπειά τους. Αποχώρησαν από τη σκηνή, όχι από τη μουσική. Χωρίς απωθημένα, χωρίς γκρίνιες, χωρίς να κατηγορούν την «παλιοκοινωνία» και το «σύστημα» που «δεν τους άφησαν να κάνουν καριέρα» -επαγγελματικά ερασιτέχνες, θανατηφόρα είρωνες και μονίμως αυτοσαρκαζόμενοι.
Το πρώτο γύρισμα που κάναμε ήταν με τον Γιώργο Κουλούρη και τον Φοίβο Περγιαλιώτη από τους South of no North αλλά και την Αντα Λαμπάρα (Villa 21, Nonmandoll) και το Σπύρο Φάρο (Headleaders, Yell-o-Yell, Rehearsed Dreams, Spiders Web, This Fluid). Αυτή ήταν η πρώτη (και μοναδική ως σήμερα) φορά που μέλη των South of no North μιλάνε σε κάμερα και όχι μόνο! Γιατί ο Γιώργος με τον Φοίβο δέχτηκαν να συμμετάσχουν και σε μια σκηνή μυθοπλασίας κι εκείνο το γύρισμα εξελίχθηκε σε κάτι πολύ σημαντικότερο –«είχα να το ζήσω χρόνια αυτό, λες και μεταφερθήκαμε σε πάρτι του ΄80» μας είπε ο Γιώργος. Το φοβερό βέβαια ήταν ότι όλα αυτά τα κατέγραψε η κάμερα… Η οποία κατέγραψε και την Αντα και τον Σπύρο –ψέματα, δεν τους κατέγραψε απλώς, τους ερωτεύτηκε.
Οταν ήμουνα πιτσιρικάς, το συγκρότημα της συνοικίας μου ήταν οι Stress. Πηγαίναμε όπου έπαιζαν, στο Παλαί της Γλυφάδας, στο Πνευματικό Κέντρο της Αργυρούπολης –κάναμε απόβαση στην Πλάκα για να τους δούμε στη Σοφίτα και την Αρετούσα. Και στα ενδιάμεσα, μάς θυμάμαι να κυκλοφορούμε αμήχανοι γύρω από το υπόγειο που είχαν για στούντιο και να κωλώνουμε να χτυπήσουμε την πόρτα. Μου πήρε κοντά 35 χρόνια να μπω στο στούντιο των Stress κι όταν τα κατάφερα, ανακάλυψα ότι άξιζε η αναμονή. Ο Λούης, ο Κώστας κι ο Νίκος παραμένουν το ίδιο ορμητικοί με τότε, εξακολουθούν να πίνουν πολλές μπύρες και να διεκδικούν το φιλοσοφικό τους «δικαίωμα στην τεμπελιά». Μάλιστα, θα πρέπει να πω ότι αν δεν ήταν ο Λούης, δεν θα είχα βρει ούτε τους μισούς από τα συγκροτήματα –του χρωστάω μεγάλη χάρη…
Γιατί τα μέλη των συγκροτημάτων είναι παντού τριγύρω μας αλλά έχουν υιοθετήσει την τακτική «run silent, run deep», δεν κυκλοφορούν με πλήθος παρατρεχάμενων και ντουντούκες να τους αναγγέλλουν. Για να καταλάβεις –άκου τι έπαθα όσο έψαχνα τους Χωρίς Περιδέραιο4… Οπου βέβαια, Χωρίς Περιδέραιο σημαίνει _Νίκος Αγγελής. Να έχω φάει τον κόσμο και κανένας να μην ξέρει πού βρίσκεται… Να έχω φτάσει σε κατάσταση απόγνωσης και να στέλνω μέιλ μέχρι και σε κάποιο ραδιοφωνικό παραγωγό στη Χαλκίδα με το ίδιο όνομα! Να γκουγκλίζω και να μου βγαίνει ένας πιτσιρικάς ηθοποιός μ΄αυτό το όνομα! Μήνες στο τρέξιμο, μέχρι που το καλό παιδί από την -ΕΙΡΚΤΗ με λυπήθηκε και μου έδωσε το τηλέφωνό του. Εντάξει –τον βρήκα, μιλήσαμε, θυμηθήκαμε, χαρήκαμε –όλα καλά. Σε κάποια στιγμή λοιπόν, έλεγε την ιστορία στη φίλη μας από την εταιρεία παραγωγής που μας δανείζει κάμερες για τα γυρίσματα. «Πώς τον είπες;» με ρωτάει. «Αγγελή. Νίκο Αγγελή», υπενθυμίζω. «Τον Νίκο έψαχνες; Και γιατί δεν μου το έλεγες;» βάζει τα γέλια. «Γιατί να στο πω –τον ξέρεις;» «Βέβαια! Πάνε τα παιδιά μας μαζί νηπιαγωγείο –προχτές που είχα τα γενέθλια της μικρής ήταν σπίτι μου!» Κατάλαβες τώρα;
Τα γυρίσματα ακόμα συνεχίζονται κι έτσι μπορώ να αναφερθώ μονάχα σε όσους έχουν ήδη ολοκληρώσει τις σκηνές τους. Κι ευτυχώς δηλαδή, γιατί σε διαφορετική περίπτωση αυτό το κείμενο θα κατέληγε πολύτομη έκδοση.
Μπορώ όμως ακόμα να πω δυο κουβέντες για τη σκηνή του θρυλικού ΠΗΓΑΣΟΥ. Τον Γιάννη Ντρενογιάννη και τον Τόλη Μαραγκό (Antitroppau Council) –δυο τύπους που δεν μπορείς εύκολα να καταλάβεις πότε κάνουν πλάκα και πότε κάνουν χοντρή πλάκα! Τον Δημήτρη Παπαθεοφίλου και τον Φίλιππο Παππά από τα Αρνάκια –αιχμηρά ήρεμους και εξοντωτικά αυτοκριτικούς. Τον Ακη Μπογιατζή και τον Δημήτρη Μπουρούσα από τους Libido Blume –έναν φιλόσοφο της μουσικής κι έναν κινηματογραφικό αστέρα, στην κυριολεξία! Τον Νίκο Αγγελή –αυτό το μοναχικό και απρόβλεπτο τύπο που κάνει δύσκολη την κινηματογράφηση γιατί εκεί που σε έχει έτοιμο να σε πάρουν τα ζουμιά πετάει ένα αστείο από το πουθενά και γίνεται κόλαση, σταματάνε να γράφουν οι κάμερες και τα μικρόφωνα.
Και μπορώ να θυμηθώ το γύρισμα για την Creep –10 άτομα (χώρια το συνεργείο και οι ηθοποιοί) κλεισμένα σ΄ένα τρομερό σπίτι και ο αέρας να παίρνει φωτιά –αυτά τα έγραψε η κάμερα, πίστεψέ με. Οι Villa 21 (Άντα Λαμπάρα, Αντρέας Παπαδόπουλος) και κάπου δίπλα τους, η σκιά του Fever. Ο Σπύρος Φάρος να θυμάται (και να μας δείχνει) τον Fill. Ο Ηλίας Αναστασόπουλος και η Πουπέτα Λάππα (Clown) να φυλάνε τη μνήμη του Βαγγέλη. Ο Κώστας Μάστορης (Metro Decay) να διαπρέπει σε σκηνές μυθοπλασίας μαζί με τον Γιώργο Κουλούρη και στα διαλείμματα των γυρισμάτων να φωνάζει: «Εντάξει, τώρα ξέρω τι ΔΕΝ θέλω να γίνω στη ζωή μου. Ηθοποιός!»
Και εκείνη η τρομερή σκηνή με τον Τάκη Πολυχρονόπουλο (Παρθενογένεσις, Forward Music Quintet), τον Θοδωρή Βλαχάκη (Magid de Spell) και τον Κώστα Μάστορη να ξεθεώνονται σε έναν αγώνα μπάσκετ χωρίς αντίπαλο –«δηλαδή εσείς έχετε βαλθεί, όχι να κινηματογραφήσετε, αλλά να εξοντώσετε τη σκηνή του ΄80», να γελάει ο Βλαχάκης μουσκίδι στον ιδρώτα κι ο ουρανός από πάνω να ρίχνει σταγόνες βροχές χοντρές σα δίφραγκα…
Αλλά δεν μπορώ να πω τίποτα για το γύρισμα με τον Θοδωρή Ηλιακόπουλο (Γενιά του Χάους) γιατί πρόκειται για εμπειρία την οποία αν δεν την δεις δεν θα τη νιώσεις.
Εχω σκεφτεί πολλές φορές ότι η ανταμοιβή μου από αυτό το ντοκιμαντέρ είναι η επαφή μου με τα συγκροτήματα –κοιτάζω πίσω στα γυρίσματα που έχουν γίνει, κοιτάζω μπροστά σε αυτά που απομένουν και σκέφτομαι ότι όταν θα βγει η ταινία στους σινεμάδες θα κάνει αίσθηση γιατί αυτοί οι άνθρωποι που καταγράφουμε είναι εντυπωσιακοί.
Τελειώνω το κείμενο, σκέφτομαι ότι θα ήθελα ένα τσιγάρο (από τα κομμένα) και πρέπει να πάρω κάποια τηλέφωνα γιατί στο τέλος της βδομάδας έχουμε γύρισμα με τους Ανυπόφορους. Σάββατο απόγευμα, το συγκρότημα με την παλιά, καλή, Ανυπόφορη σύνθεση θα έρθει στο ……….. όπου μαζί με τις ηθοποιούς και τον ………………… θα γυρίσουν μια σκηνή με συνέντευξη και μυθοπλασία. Κρίμα που δεν μπορώ ακόμα να μοιραστώ μαζί σας τις λεπτομέρειες του συγκεκριμένου γυρίσματος αλλά ίσως και να ΄ναι καλύτερα έτσι. Αφήνω τη φαντασία σας να οργιάσει…
Υ.Γ.: Ο τίτλος του σημερινού κομματιού ανήκει στους Stress.
Θανάσης Γιαννόπουλος, aka The Motorcycle Boy
Διαβάστε ακόμα:
info
- Παρασκευή, 14 Μαρτίου | Gagarin 2015
- εισιτήριο: 10 ευρώ προπώληση, 12 ευρώ ταμείο
- θα παίξουν οι: Ανυπόφοροι | Αρνάκια | Cpt Neφος | Χωρίς Περιδέραιο | This Fluid | Louis, Kon, Spy Bokos, Pan Thistle | Κώστας Μάστορης - Στέλιος Μαστρόκαλος (Metro Decay) | Θοδωρής Βλαχάκης (Magic de Spell) | Βασίλης Σαλαπάτας (Not 2 without 3) | Αντα Λαμπάρα (Villa 21)
- θα προβληθούν αποσπάσματα της ταινίας
- Η συναυλία θα κινηματογραφηθεί για τις ανάγκες του ντοκιμαντέρ
- facebook.com/NoAsylumHere
