Με κεντρική φωτογραφία τη Μαρίνα Συμεού να κραδαίνει το φτυάρι μέσα στο σούπερ μάρκετ στη γνώριμη, πια, σκηνή από το «Να Κάθεσαι και να Κοιτάς» του Γιώργου Σερβετά, οι New York Times μελετούν το νέο ελληνικό σινεμά που τροφοδοτείται παράδοξα από την οικονομική κρίση, συζητώντας με μια ομάδα αλληλο-εμπλεκόμενων Ελλήνων παραγωγών. Ο Κωνσταντίνος Κοντοβράκης μιλά για την ταινία του Σερβετά που υπογράφει ως παραγωγός μαζί με τη Φένια Κοσσοβίτσα. Στην κουβέντα μπαίνει ο Γιώργος Καρναβάς, συνέταιρος στη Heretic, παραγωγός του «Η Αιώνια Επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά» της Ελίνας Ψύκου. Μαζί ήταν οι παραγωγοί του «Wasted Youth» του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου (και του Γιαν Φόγκελ), με τον οποίο ανέλαβαν την παραγωγή στο «Αγόρι Τρώει το Φαγητό του Πουλιού» του Εκτορα Λυγίζου. «Χρειάζεται χάρτης για να τα καταλάβεις,» αστειεύονται, μπροστά σ’ ένα κινηματογραφικό σκηνικό που απαιτεί συνεργασίες και εμπνευσμένους τρόπους για την απούσα χρηματοδότηση των ταινιών.
Η συζήτηση στρέφεται γύρω από την έλλειψη πόρων, το κλείσιμο της ΕΡΤ που άφησε χρέη σε εκκρεμότητα, το πώς η παραγωγή των ταινιών στην Ελλάδα έχει γίνει μια απόλυτα προσωπική υπόθεση που δεσμεύει, στην ουσία, τα χρήματα των ίδιων των σκηνοθετών και παραγωγών, τη μεγάλη επιτυχία του «Miss Violence» του Αλέξανδρου Αβρανά στο Φεστιβάλ Βενετίας, το ρατσισμό που γίνεται νόρμα στην «παραδοσιακά φιλόξενη» Ελλάδα.
Μέσα σε μια σελίδα πυκνό και εύστοχο κείμενο στους New York Times, το ελληνικό σινεμά παρουσιάζεται με ζωντανό σφυγμό, έτοιμο ν’ αντιμετωπίσει την πραγματικότητα που του προέκυψε. «Οταν συνέβη η οικονομική κατάρρευση, ο Γιώργος Σερβετάς αποφάσισε να κάνει ηρωίδα της ταινίας του, ‘Να Κάθεσαι και να Κοιτάς’, την Αντιγόνη, γιατί χρειαζόταν στο επίκεντρο ένα δυνατό χαρακτήρα κι όχι ένα θύμα. Αυτό είναι ένα καλό παράδειγμα του πώς η κρίση διεισδύει στο σινεμά,» εξηγεί ο Κωνσταντίνος Κοντοβράκης. Και ο Γιώργος Καρναβάς προσθέτει, «Εχουμε πολλούς σκηνοθέτες με μεγάλο ταλέντο, αρκετοί από αυτούς έχουν σπουδάσει στο εξωτερικό και, παρά την κρίση, πρέπει κάτι να κάνουν. Δεν μπορούν να περιμένουν το κράτος για βοήθεια, οι άνθρωποι θέλουν να κάνουν ταινίες. Εμείς λέμε, ‘πάμε, ας το κάνουμε, θα βρούμε εξοπλισμό, θα βρούμε κάποια χρήματα’. Απλώς μπορεί να μην τα βρίσκουμε πάντα στην Ελλάδα».
