Τρεις μέρες πριν αρχίσω το γύρισμα έμεινα χωρίς φωνή (μάλλον γιατί είμαι αναγκασμένος να μιλάω όλη την ώρα και εξαιτίας των καταραμέων κλιματιστικών). Πάντα κάτι παθαίνω μια βδομάδα πριν, οπότε μάλλον αυτό θα σημαίνει ότι είμαστε πια έτοιμοι για γύρισμα.
Εκτός απ’ τη μέρα που έφαγα με την Τσαβέλα Βάργκας, τις τελευταίες τρεις μέρες τις έχω περάσει σε μοναστηριακή σιωπή, όπως θα έλεγε κι εκείνη. Για να σκηνοθετήσεις μια ταινία πρέπει να μιλάς όλη μέρα με όλο τον κόσμο, και συχνά με παραπάνω από ένα άτομα ταυτόχρονα. Ο σκηνοθέτης πρέπει να απαντάει κάθε μέρα σε εκατομμύρια ερωτήσεις, είτε ξέρεις τις απαντήσεις είτε όχι. Για να λειτουργήσει η ομάδα χρειάζεται απαντήσεις, ακόμα κι αν είναι λανθασμένες.
Το «Los Αmantes Pasajeros» είναι η ιστορία μιας ομάδας ανθρώπων εγκλωβισμένων σε ένα και μόνο σκηνικό , εντελώς αποκομμένο από τον έξω κόσμο. Η συγγραφή του σεναρίου ξεκίνησε σαν αστείο που τελικά κατέληξε να γίνει μια σουεάλ κωμωδία ηθών. Προσπάθησα να κάνω την πραγματικότητα στην μπάντα, αν και μερικές φορές η πραγματικότητα τρυπώνει εκεί που δεν την περιμένεις. Δεν είχα καμιά συνειδητή κινηματογραφική αναφορά κατά τη διάρκεια της «εγγυμοσύνης». Πιο πολύ έχω επηρεστεί από το θέατρο, την τηλεόραση και την κλειστοφοβία μου παρά από το σινεμά. Είμαι ένας από αυτούς τους σκηνοθέτες που τους επηρεάζει η τηλεόραση ακόμα κι αν δεν βλέπουν. Η νέα τηλεοπτική αφήγηση με τρομοκρατεί και με συναρπάζει ταυτόχρονα.
Σε κάθε περίπτωση, ο πρωταγωνιστής είναι οι λέξεις. Πάντα πίστευα ότι θα γινόμουνα μέγας συγγραφέας, εντωμεταξύ όμως έγραφα σενάρια. Το πέρασμα του χρόνου όμως όχι μόνο δεν με έκανε διάσημο συγγραφέα - ούτε άσημο δε με έκανε! Στα τελευταία μου σενάρια λοιπόν έχει επιστρέψει η νοσταλγία της λογοτεχνικής διήγησης αν και το «Los Αmantes Pasajeros» το έγραψα γιατί μου έλειπε το θέατρο. Οι ταινίες μου χρωστάνε πολλά στο θέατρο, είναι γεμάτες σκηνές για δύο, για να μην αναφέρω τους μονολόγους! Αυτή η ταινία έχει περισσότερους χαρακτήρες, αλλά έχει λιγότερους χώρους και λιγότερα σκηνικά από κάθε άλλη φορά.
Έχουν γίνει πολλές και διάφορες ταινίες για εγκλωβισμένες ομάδες ανθρώπων που δεν μπορούν να βγουν από εκεί που τους έχουν βάλει (η τηλεόραση είναι γεμάτη από κλειστοφοβικούς διαγωνισμούς επιβίωσης), από τον «Εξωλοθρευτή Άγγελο» του Μπουνιουέλ, μέχρι το «Burried» του Ροντρίγκο Κορτές, το οποίο λαμβάνει χώρα στο πιο μικρό σκηνικό που έχεις δει ποτέ - ένα φέρετρο! Η πρόκληση είναι μεγάλη, τόσο για τον ηθοποιό, όσο και για το σκηνοθέτη που πρέπει να διηγηθεί την ιστορία του.
Η πρόκληση στο «Pasajeros» είναι ότι πρέπει να νικήσουν την αγωνία τους, τις φοβίες και τα φαντάσματα που τους καταδιώκουν, χωρίς τη βοήθεια της τεχνολογίας (κάτι σχεδόν αδιανόητο τη σήμερον ημέρα) χωρίς να έχουν στη διάθεσή τους ένα καταιγισμό από εικόνες που να τους διασκεδάζουν, να τους πληροφορούν ή να τους αναιστθητοποιούν. Γυμνοί, χωρίς τα iPhones, τα βίντεο και τις ταινίες τους, το ιντερνετ και τα iPads. Είναι καταδικασμένοι να είναι ο εαυτός τους, περιτριγυρισμένοι από ξένους. Εκτός απ’ την ανάγνωση, το μοναδικό όπλο των εγκλωβισμένων είναι οι λέξεις. Οι λέξεις που τους συνδέουν, που τους βοηθάνε να ξεσκάσουν, οι λέξεις που χρησιμοποιούν για να λένε ψέμματα στους άλλους αλλά και στον εαυτό τους, για να παραδεχτούν τα ψέμματά τους, για να αποπλανήσουν και να αποπλανηθούν, για να μοιραστούν τις εμπειρίες τους και να παλέψουν κόντρα στο φόβο, τη μοναξιά και την ιδέα του θανάτου. Λέξεις ξεδιάντροπες, αξιολύπητες, ψέυτικες, αστείες, υπερβολικές, εύθραυστες, μάταιες, προσβλητικές, επιεικείς, ηδονιστικές, ελευθεριάζουσες και πάνω απ’ όλα διασκεδαστικές (ας με συγχωρήσει ο Μπόρχες που χρησιμοποιώ τόσα επίθετα).
Σε αυτή την περιπέτεια με συνοδεύον υπέρχοι ερμηνευτές, δείτε λοιπόν μερικές φωτογραφίες από τις πρόβες και τις δοκιμαστικές λήψεις. Ο Χοσέ Λουίς Αλκάινε θα είναι για άλλη μια φορά ο μάγος του φωτός, ο Πέπε Σαλσέδο ο καλύτερος μοντέρ που θα μπορούσατε να φανταστείτε ποτέ και ο Αλμπέρτο Ιγκλέσιας ο αγαπημένος μου συνθέτης.
Το «Los Amantes Pasajeros» είναι η 19η ταινία μου. Το μόνο που έχω να πω είναι ότι το πάθος και η ανασφάλειά μου καλά κρατούν! Νοιώθω ακριβώς όπως όταν ένα την «Η Πέπι η Λούσι η Μπομ και τ' Αλλα Κορίτσια», μόνο που τώρα έχω πιο πολλά άσπρα μαλλιά!
Πέδρο Αλμοδόβαρ,
9 Ιουλίου 2012
Δείτε πιο κάτω τις φωτογραφίες από την προετοιμασία και τις πρόβες.
και
