Την γνωρίσαμε με το «Pray», την λατρέψαμε με το «Bella».
Η Θέλγια Πετράκη, ενώ ήδη προετοιμάζει τα γυρίσματα του σκηνοθετικού της ντεμπούτου (βρίσκεται στην ανάπτυξη της μεγάλου μήκους ταινίας της), επιστρέφει με μία ακόμα μικρού μήκους, το «400 Κασέτες», που θα κάνει την παγκόσμια πρεμιέρα της στο Leopards of Tomorrow, Pardi di Domani, το διεθνές διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Λοκάρνο.
Ζητήσαμε από τη Θέλγια να μας αφηγηθεί ποια είναι η ιδέα και η έμπνευση για την νέα της ταινία και πώς αισθάνεται που θα κάνει πρεμιέρα στο σπουδαίο ελβετικό φεστιβάλ.
Οι «400 Κασέτες» είναι μια ταινία για την εφηβεία, τις κοριτσίστικες φιλίες, το παρελθοντικό σύμπαν, το φως, τη μη γραμμικότητα του χρόνου και τις σχέσεις αυτές που τελικά δεν κρατούν για πάντα...»
Η ταινία «400 Κασέτες» είναι βασισμένη σε μια μνήμη μου από την εφηβεία, όταν για πρώτη φορά βρέθηκα σε συναυλία με την τότε καλύτερη μου φίλη. Hταν η συναυλία των Ramones και μια από τις τελευταίες τους συναυλίες πριν διαλυθούν για πάντα. Αλλά δυστυχώς δεν έφτασαν τα χρήματα για να έχουμε τα τραγούδια τους στην ταινία. Έτσι έπρεπε να βρεθεί άλλο συγκρότημα που να ανταποκρίνεται στην εφηβική κατάσταση.
Ψάχνοντας πολύ και μετά από άπειρες ακροάσεις στο διαδίκτυο ανακάλυψα μια μπάντα από τα 80’s, πολύ γνωστή στη σκηνή του ελληνικού πανκ, που όμως ομολογώ πως άκουγα για πρώτη φορά, τους Alive she Died. Ενθουσιάστηκα τόσο πολύ με την εφηβική ακατέργαστη φωνή της Δάφνης Γερογιάννη και την απόκοσμη low fi synth μελωδία του Youth (του τραγουδιού που ακούγεται στην ταινία) που αφέθηκα σε αυτό, με αποτέλεσμα να γεννηθούν νέες εικόνες και ιδέες μετατοπίζοντας την ταινία από το ρεαλιστικό στο υπερκόσμιο.
Οι Alive she Died πρόλαβαν να ηχογραφήσουν ένα άλμπουμ (πριν αλλάξουν σχήμα και όνομα) το οποίο τύπωσαν σε μόνο 300 κασέτες. Όμως στα σχόλια του You Tube, κάτω από ένα τραγούδι τους, κάποιος έγραψε «έχω μια από τις 400 κόπιες» και κάπως έτσι καταλήξαμε στον τίτλο.
Οι «400 Κασέτες» είναι μια ταινία για την εφηβεία, τις κοριτσίστικες φιλίες, το παρελθοντικό σύμπαν, το φως, τη μη γραμμικότητα του χρόνου και τις σχέσεις αυτές που τελικά δεν κρατούν για πάντα.
Είμαι πολύ χαρούμενη που κάνουμε πρεμιέρα στο Διεθνές Φεστιβάλ του Λοκάρνο και είμαι ακόμα πιο χαρούμενη που φέτος το φεστιβάλ ανοίγει ο E.T. (Extra Terrestrial) διότι, κατά τη γνώμη μου, είναι η απόλυτη ταινία για τις υπερκοσμικές φιλίες και επιπλέον ο βασικός λόγος που ερωτεύτηκα παράφορα το σινεμά.»
Η Θέλγια Πετράκη σπούδασε Κινηματογράφο (CAL-ARTS, ΗΠΑ) κι έκανε τα μεταπτυχιακά της στην Ανθρωπολογία (UCL, Μ. Βρετανία). Κι αυτό φαίνεται στις ταινίες της ( «Pray»,«Helga Är I Lund», «Εγώ και οι Αλλοι»), στο πώς κοιτάει τον κόσμο και τον άνθρωπο, μέσα από τον κινηματογραφικό της φακό.
Το 2020 έκανε πρεμιέρα η τελευταία της μικρού μήκους, το «Bella» - μία από τις πιο αγαπημένες μας ταινίες της χρονιάς. Και αποδείχθηκε ότι δεν ήταν μόνο δική μας αγαπημένη. Το «Bella» βραβεύτηκε με Ειδική Μνεία στην επίσημη πρεμιέρα της στο διεθνές φεστιβάλ Visions du Reel 2020 της Ελβετίας, με το E_Flux Prize στο θρυλικό φεστιβάλ Oberhausen 2020 της Γερμανίας και κέρδισε επάξια το Χρυσό Διόνυσο κι ακόμα τέσσερα βραβεία, Γυναικείας Ερμηνείας στην Ελενα Τοπαλίδου, Φωτογραφίας στον Μανού Τιλίνσκι, Κοστουμιών στη Βασιλεία Ροζάνα, Μακιγιάζ στην Ιωάννα Λυγίζου) στο 43ο Διεθνές Φεσιτβάλ Δράμας. Θυμηθείτε τη συνέντευξή της Θέλγιας Πετράκη στο Flix μετά την απονομή των βραβείων για το «Bella».
Αυτή την εποχή βρίσκεται στην ανάπτυξη της πρώτης μεγάλου μήκους ταινίας της.
