Φωτιά ξέσπασε το Σάββατο βράδυ στην φυλακή Εβιν της Τεχεράνης στο Ιράν, στην οποία βρίσκονται φυλακισμένοι πολιτικοί κρατούμενοι του Ιρανικού Καθεστώτος, προκαλώντας το θάνατο τεσσάρων κρατουμένων και τραυματίζοντας ακόμα περισσότερους. Μάλιστα, σύμφωνα με πληροφορίες, η αστυνομία χρησιμοποίησε βάναυσες τακτικές, όπως δακρυγόνα σε κρατούμενους κατά τη διάρκεια του χάους που ξέσπασε μετά την πυρκαγιά.
Δύο από τους πιο υψηλού προφίλ κρατούμενους της φυλακής ήταν και οι σκηνοθέτες Τζαφάρ Παναχί και Μοχάμαντ Ρασούλοφ («This is Evil»), οι οποίοι έχουν φυλακιστεί για την κριτική τους στο Ιρανικό Καθεστώς. Ο Ρασούλοφ συνελήφθη τον Ιούλιο μετά από μια σειρά αναρτήσεων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Αυτό οδήγησε τον Παναχί να επισκεφτεί μια φυλακή για να ρωτήσει για την ποινή του συναδέλφου του σκηνοθέτη, για να καταδικάστεί τελικά κι αυτός σε έξι χρόνια φυλάκιση..
Διαβάστε ακόμα: Συμπαράσταση στον Μοχάμαντ Ρασούλοφ από την παγκόσμια κινηματογραφική κοινότητα
Μοχάμαντ Ρασούλοφ
Σε μια νέα συνέντευξη στο Radio Farda, το ιρανικό παράρτημα του Radio Free Europe, η σύζυγος του Παναχί, Ταχίρα Σαΐντι, μίλησε για το τι υπέμειναν οι κινηματογραφιστές κατά τη διάρκεια της πυρκαγιάς. Αποκάλυψε ότι μπόρεσε να μιλήσει με τον σύζυγό της νωρίς το πρωί της Κυριακής, όπου επιβεβαίωσε ότι χρησιμοποιήθηκαν δακρυγόνα εναντίον του και ότι την φωτιά την περιέγραψε ως από «τις χειρότερες ώρες της ζωής του». Παρά το ψυχολογικό τραύμα που υπέστησαν, η Σαΐντι περιέγραψε τη σωματική υγεία τόσο του Παναχί όσο και του Ρασούλοφ ως «καλή».
Ο Παναχί αρνήθηκε να αφήσει τη φυλάκιση να σωπάσει τη φωνή του. Οταν η τελευταία του ταινία, «No Bears», προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Νέας Υόρκης αυτόν τον μήνα, ο σκηνοθέτης απευθύνθηκε στο πλήθος μέσω μιας δήλωσης που παρέδωσε η ηθοποιός Μίνα Καβάνι.
«Είμαστε κινηματογραφιστές. Είμαστε μέρος του ιρανικού κινηματογράφου. Για εμάς το να ζούμε είναι να δημιουργούμε. Επομένως, αυτοί που βρίσκονται στην εξουσία μας βλέπουν ως εγκληματίες. Ο ανεξάρτητος κινηματογράφος αντανακλά την εποχή την οποία ζούμε. Αντλεί έμπνευση από την κοινωνία. Και δεν μπορεί να είναι αδιάφορος σε αυτό. Η ιστορία του ιρανικού κινηματογράφου είναι μάρτυρας της συνεχούς και ενεργού παρουσίας ανεξάρτητων σκηνοθετών που αγωνίστηκαν να εμποδίσουν τη λογοκρισία και να εξασφαλίσουν την επιβίωση αυτής της τέχνης. Στη διαδρομή αυτή, ορισμένοι τους απαγόρευσαν να κάνουν ταινίες, άλλοι αναγκάστηκαν να εξοριστούν ή περιορίστηκαν σε απομόνωση. Κι όμως, η ελπίδα το να δημιουργήσουμε ξανά είναι λόγος ύπαρξης. Δεν έχει σημασία που, πότε ή υπό ποιες συνθήκες, ένας ανεξάρτητος σκηνοθέτης είτε δημιουργεί είτε σκέφτεται τη δημιουργία. Είμαστε κινηματογραφιστές, είμαστε ανεξάρτητοι», ανέφερε στη δήλωσή του ο Παναχί.
