Από τότε που ακούστηκαν οι φήμες πως ο Ιντρις Ελμπα θα μπορούσε να είναι ο επόμενος Τζέιμς Μποντ, το κοινό διχάστηκε: αρκετοί ήταν αυτοί που υποστήριζαν την ιδέα φανατικά και άλλοι που είπαν «πώς είναι δυνατόν;».
Σε πρόσφατη συνέντευξή του στο Vanity Fair, ο Ελμπα (ξανα)σχολίασε το γεγονός, θίγοντας κάτι που έχει περισσότερη σημασία κι από την κατάκτηση -ή όχι- ενός ρόλου.
«Ο Τζέιμς Μποντ είναι ένα σύμβολο. Ενας τεράστιος, εμβληματικός ήρωας, ένας αγαπημένος εδώ και δεκαετίες θρύλος που παρασύρει το κοινό σε επικές περιπέτειες που ξεφεύγουν από το ρεαλισμό. Φυσικά κι αν κάποιος μου πρότεινε το ρόλο θα έλεγα αμέσως "ναι!". Με ενθουσιάζει η ιδέα. Ομως ποτέ δεν είπα εγώ "θέλω να γίνω ο επόμενος Μποντ". Καταλαβαίνω, επίσης, ότι μλάμε για έναν κατάσκοπο - πρέπει να περνάει απαρατήρητος. Εγώ δεν περνάω απαρατήρητος...»
«Ομως, αυτό που με απογοητεύει είναι η ίδια η συζήτηση. Οταν βλέπεις σχόλια από τον κόσμο της τάξεως «αυτό δε γίνεται!» Και όλα καταλήγουν στο χρώμα του δέρματός μου. Αν έπαιρνα το ρόλο και δεν λειτουργούσε η ταινία, θα το χρεωνόταν το χρώμα του δέρματός μου; Αν λειτουργούσε, πάλι θα έλεγαν "παρόλο το χρώμα του δέρματός του"; Ολο αυτό είναι πολύ πικρό. Και δε χρειάζεται να μπαίνω σε μία τόσο δύσκολη θέση...»
Συμφωνούμε από την πρώτη του κιόλας πρόταση. Ο Τζέιμς Μποντ γεννήθηκε από τη φαντασία του Ιαν Φλέμινγκ. Ενα σύμβολο. Από τότε πέρασε μισός αιώνας, τα σύμβολα άλλαξαν μορφές γιατί άλλαξαν και οι κοινωνικές δομές, αλλά αυτό που συμβολίζουν παρέμεινε το ίδιο.
Αν ο ίδιος ο Ιαν Φλέμινγκ θεώρησε ότι ο «φορτηγατζής Σκοτσέζος» θα του «καταστρέψει τον ήρωα», αλλά οι μαμάδες μας όλες αγάπησαν τον Σον Κόνερι ως τον «καλύτερο Τζέιμς Μποντ», αν ο Ντάνιελ Κρεγκ (που επίσης στην αρχή λιθοβολήθηκε ως «μπετατζής-Μποντ») πρωταγωνίστησε στην πιο αριστουργηματική 007 ταινία («Skyfall»), ας επιτρέψουμε στο μυαλό μας να ανοίξει λίγο και να αντιμετωπίσει αυτό το διάλογο ως ευκαιρία αποδοχής κάθε διαφορετικότητας.
Μπορούμε να πιστέψουμε δηλαδή ότι ένας γεννημένος το 1953 βρετανός κατάσκοπος μπορεί να απογειώνει αυτοκίνητα, να διασώζεται από εκρήξεις, να πέφτει από κτίρια, να ξεφεύγει από σφαίρες, να παλεύει σώμα-με-σώμα και να σηκώνεται με ατσαλάκωτο σμόκιν, ένα μαρτίνι και δεκάδες γκόμενες στο χέρι, αλλά το πρόβλημά μας είναι να τον σκεφτούμε... μαύρο;
TeamIdrisElba. Δαγκωτό.
Διαβάστε κι αυτά:
