Το «The Arbor» της Κλίο Μπάρναρντ είναι ένα πορτρέτο της Άντρεα Ντάνμπαρ που χρησιμοποιεί ηθοποιούς για να εκφέρουν σε lip synch τα λόγια των δύο κοριτσιών της (νεκρής στα 29 της) συγγραφέως.
Το «Normal» του Νίκολας Μάι χρησιμοποιεί μια ανάλογη τεχνική: ηθοποιοί «ερμηνεύουν» τους «ρόλους» αληθινών μεταναστών και sex workers, συνεντεύξεις τον οποίων έχει καταγράψει ο σκηνοθέτης.
Οσο για το «Blue» του Ντέρεκ Τζάρμαν, η τελευταία ταινία που γύρισε ο μυθικός Βρεττανός σκηνοθέτης, μια μπλε οθόνη κι ένα δάσος από φωνές και ήχους, καταγράφουν την εμπειρία της ζωής του με το AIDS, την σκιά του θανάτου που πλησιάζει και τους συμβολισμούς του μπλέ χρώματος.
Ο Κωνσταντίνος Γιάνναρης μας μίλησε για τις τρεις ταινίες και για τον τρόπο που μπλέκουν την μυθοπλασία με το ντοκιμαντέρ
Και οι τρεις ταινίες καταρχάς είναι φίλων ή γνωστών μου από την Βρετανία. Η Μπάρναρντ δούλευε στο παρελθόν περιστασιακά από το ίδιο γραφείο που εργαζόμουν και εγώ στο Λονδίνο. Ο Νικόλα είναι προσωπικός φίλος και διδάσκει κοινωνική ανθρωπολογία σε πανεπιστήμιο του Λονδίνου. Ο Ντέρεκ ... είναι και θα είναι ο Ντέρεκ. Νιώθω μια οικειότητα με την προσέγγισή τους. Κοινές ρίζες αν θες.
Η κάθε ταινία με τον τρόπο της διαπραγματεύεται πέρα από το καθαρό της αφηγηματικό σκέλος και την σχέση της «τεκμηρίωσης» με την κινηματογραφική αφήγηση. Δηλαδή φορμαλιστικά έχουν πολλά κοινά σημεία αμφισβήτησής τής έννοιας της «τεκμηρίωσης» και πως αυτό μπορεί να μετεξελιχθεί σε μυθοπλαστικό στοιχείο.
Η Μπάρναρντ ασχολείται με την επήρεια της τέχνης/θεατρικής γραφής πάνω στην πραγματική ζωή μίας φτωχής οικογένειας της Βόρειας Αγγλίας στο πέρασμά μιάς τριακονταετίας. Η σχέση μάνας κόρης, διασημότητα, φυλετικής διαφοράς, εξαθλίωσης κλπ. Ο Νίκολα είναι πιο κοντά στις δικές μου εμμονές με το μεταναστευτικό και η σχέση με την «μισθωτή σεξουαλική εργασία» sex workers and migration όπως θα έλεγε και ο ίδιος. Ο Ντερέκ περιγράφει τις προσωπικές του εμπειρίες και μάχες με την ασθένεια την μελαγχολία και την οργή της απώλειας.
Και οι τρεις με τον τρόπο τους προσπαθούν να αποφύγουν τις παγίδες της κλασσικής «τεκμηρίωσης». Η «τεκμηρίωσης» παραδοσιακά κρύβεται πίσω από τον μανδύα της «πραγματικότητας» ή της «αλήθειας». Προσποιείται κάτι που εξ ορισμού δεν μπορεί να είναι για έναν απλούστατο λόγο που μας έχει διδάξει και η κβαντική φυσική τον περασμένο αιώνα. Δηλαδή η ίδια η παρουσία του παρατηρητή, ντοκουμεταρίστα, σκηνοθέτη κλπ αποδιοργανώνει και μεταλλάσσει το ίδιο αυτό το φαινόμενο που παρατηρεί και περιγράφει.
info:Exile RoomΑθηνάς 12, 3ος όροφος,ΜοναστηράκιΤηλ: 210-3223395www.exilefilms.gr
Είσοδος Ελεύθερη
