Μ' ένα πρόγραμμα 30 ταινιών, με σκηνοθέτες από πρωτοεμφανιζόμενους μέχρι «βετεράνους», οι ελληνικές μικρού μήκους ταινίες της χρονιάς παρουσιάζονται με την ορμή με την οποία γεννήθηκαν, έτοιμες ν’ αποκαλύψουν το ταλέντο των δημιουργών τους.
Διαβάστε ακόμη: Το 45ο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας ξεκινά... Ολα όσα πρέπει να γνωρίζετε!
Το Flix βρίσκεται στη Δράμα, παρακολουθεί όλες τις προβολές του Εθνικού Διαγωνιστικού Προγράμματος και, μέρα με τη μέρα, αποτιμά τις ταινίες, σημειώνοντας τις ενδιαφέρουσες τοποθεσίες στον κινηματογραφικό χάρτη. Τα σχόλια και οι αποτιμήσεις μας είναι πολύ μικρά, όχι επειδή οι ταινίες είναι μικρού μήκους, μια και αυτό καθόλου δεν επηρεάζει την αξία τους, αλλά επειδή ο σκοπός αυτών των καθημερινών σχολίων είναι ν’ αποδώσουν μια αίσθηση και μια πρώτη γεύση των ταινιών.
Εάν δεν βρίσκεστε στη Δράμα, μπορείτε να δείτε όλες τις ταινίες, όλων των προγραμμάτων και να ψηφίσετε και για το βραβείο Κοινού στην online πλατφόρμα του Φεστιβάλ.
Τι είδαμε την Παρασκευή, 9 Σεπτεμβρίου στο Εθνικό Διαγωνιστικό Τμήμα
«Χλώριο» του Θάνου Ψυχογυιού
Το κορίτσι με το φούξια μαγιό κάνει μπάνιο στην τιρκουάζ πισίνα, αφήνεται υποβρύχια ώσπου τα μάτια της να τσούζουν. Ο άντρας με το πουκάμισο κάθεται μέσα στο σπίτι, την κρυφοκοιτάζει από το παράθυρο, δεν μιλούν. Ενας πατέρας, μία κόρη και κάτι ή κάποιος που λείπει. Ο Θάνος Ψυχογυιός (του θαυμάσιου «Κάτι θα Γίνει»), βασίζεται ξανά στη λογοτεχνία και διασκευάζει το διήγημα της Ειρήνης Μαργαρίτη, «Ο Αντρας και το Κορίτσι». Αλλά κάτι λείπει. Ο ρυθμός είναι εκεί (δημιουργώντας αινιγματικές και, στην πορεία, επεξηγηματικές συναρτήσεις), η ποπ (ελαφρώς '90ς) αισθητική είναι εκεί, η έμφαση είναι αλλού: το πανέμορφο, πολυτελές, highly designed σπίτι (πολλών διαφημιστικών αλλά και του «Στο Σπίτι» του Αθανάσιου Καρανικόλα), γίνεται ο ξεκάθαρος πρωταγωνιστής της ταινίας, δίνοντας ένα μετέωρο μήνυμα: είναι οι σχέσεις πιο άκαμπτες στους... μεγαλοαστούς; Η επικοινωνία πιο περιορισμένη, η απώλεια πιο κρυφή; Γιατί; Και γιατί να γνωρίζουμε ότι η καθαρίστρια καθάρισε, πέταξε τα λαστιχένια γάντια της κι έφυγε; Κάπου ανάμεσα σε μια ματιά στις οικογενειακές σχέσεις και σ' ένα ταξικό σχόλιο, ο Ψυχογυιός αυτή τη φορά πνίγει όσα θέλει να πει σε περιττά λίτρα στιλιζαρίσματος.
Λήδα Γαλανού
Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Χλώριο» του Θάνου Ψυχογυιού
«Fault» της Κατερίνας Παπαναστασάτου
Ενας άντρας προχωρημένης ηλικίας, με την αγωνία στο βλέμμα και την επιμονή στη φωνή, κάνει ό,τι μπορεί για να σώσει την εγγονή του που κατηγορείται για παρανομία. Ή για να εξιλεωθεί, απέναντι στην ίδια, στον Νόμο και στον Θεό για ένα δικό του έγκλημα. Στην πρώτη της σκηνοθετική δουλειά, η Κατερίνα Παπαναστασάτου εμπνέεται από μέρος του θεατρικού «Τα Μάτια Τέσσερα» του Γιάννη Τσίρου, αξιοποιεί την ευελιξία και το εκτόπισμα του Δημήτρη Καταλειφού στον πρωταγωνιστικό ρόλο κι επιλέγει μια σεναριακή αφήγηση αφαιρετική. Τόσο αφαιρετική, τόσο επαφημένη στην κρίση και τη συνείδηση του θεατή, που μοιάζει ν' απαρνιέται κι η ίδια, μάλλον από απειρία παρά από ελαφρότητα, την ευθύνη των σπόρων που φυτεύει στην οθόνη.
Λήδα Γαλανού
Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Fault» της Κατερίνας Παπαναστασάτου
«ΕΝΟΜΕΝΑ» της Φαίδρας Βόκαλη
Σχολική εκδρομή στο ενυδρείο. Πλάσματα μαγικά, πολύχρωμα, πολύσχημα, εκκεντρικά σχεδόν στην ύπαρξή τους, ζουν σ' ένα περιβάλλον τεχνητό και ξένο. Μπροστά τους, δυο κορίτσια, πολύχρωμα, πολύσχημα, βρίσκουν αφορμή να συνειδητοποιήσουν ότι είναι ξένες στο περιβάλλον τους κι ότι μπορούν, αν θέλουν, να κολυμπήσουν μαζί. Στην πρώτη της σκηνοθετική δουλειά, η κατά τα άλλα παραγωγός Φαίδρα Βόκαλη υπογράφει μια ταινία για τη ρευστότητα της όποιας ταυτότητας, για την προσπάθεια ανάσας των σημερινών εφήβων, για το bullying τελικά, αλλά σε κάθε ηλικία και κάθε διάσταση της ζωής, αναζωογονητικά άμεση, όμορφη, πολιτική. Ναι, το εξαίσιο σύμπαν απόκοσμου φωτός και χρωμάτων ακουμπά στο ταλέντο της διευθύντριας φωτογραφίας, Φίλης Ολσέφσκι. Ναι, το τελικό «νόημα» επαφίεται σ' ένα τραγούδι, ωστόσο υπέροχο και σοφά επιλεγμένο από τις testera. Ναι, οι δυο ερμηνείες μπορούσαν να είναι πιο στέρεες, πιο σίγουρες (ή ίσως όχι). Ναι, η ταινία σε κάνει να νιώθεις μεγάλος αν δεν ανήκεις στο ηλικιακό/cultural γκρουπ φωτεινά μαλλιά-πίρσινγκ-αυτοκόλλητα αστεράκια στα μάγουλα (αλλά γιατί όχι; αυτό δεν είναι το νόημα;) Και, ναι, η Βόκαλη είναι εκείνη που το συγκέντρωσε όλο αυτό και το τοποθέτησε, με χιούμορ, θάρρος, τρυφερότητα και φωτογένεια, στο ενυδρείο του «δικού» της σινεμά, καθαρού, queer και κοριτσίστικου, σ' όποιο φύλο ή φυλή κι αν ανήκεις.
Λήδα Γαλανού
Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «ΕΝΟΜΕΝΑ» της Φαίδρας Βόκαλη
«Under the Lake» του Θανάση Τρουμπούκη
Ανεξάρτητα από το αν ή τι τεκμηριώνει, πόσο κοντά βρίσκεται στο σινεμά παρατήρησης ή τελικά και στη μυθοπλασία, το «Under the Lake» είναι ένα υβρίδιο που μοιάζει πάρα πολύ με τον κόσμο που περιγράφει - ένα χωριό που βυθίζεται καθώς ψήγματα από τη ζωή που κάποτε υπήρχε ή απομένει προσπαθούν να μείνουν στην επιφάνεια. Χωρίς voice over, χωρίς καμία αναφορα σε τόπο και χρόνο, σχεδόν χωρίς να ενδιαφέρεται (ή το εντελώς αντίθετο) αν ο θεατής αντιλαμβάνεται ότι αυτό που βλέπει είναι αλήθεια ή ψέματα, ο Θανάσης Τρουμπούκης συνεχίζει να φτιάχνει ιστορίες μέσα από θραύσματα εικόνων, ήχων και αναμνήσεων, όπως έκανε στα υπέροχο «Dear Joel» του 2020. Εδώ μεγαλώνοντας ακόμη πιο πολύ το πλάνο του (με την καθοριστική βοήθεια της εξαιρετικής φωτογραφίας του Κωνσταντίνου Κουκουλιού και του ποιητικού μοντάζ του Γιάννη Χαλκιαδάκη) για να χωρέσει την επαναδιαπραγμάτευση γνώριμων εννοιών όπως το παρελθόν ή την ανθρώπινη μοίρα απέναντι στη Φύση (και το Θεό) και τελικά ένα ρέκβιεμ πάνω σε μια ολόκληρη χώρα που πάνω σε έναν μελαγχολικό σκοπό σχεδόν υπνωτίζει και αφυπνίζει ταυτόχρονα.
Μανώλης Κρανάκης
Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Under the Lake» του Θανάση Τρουμπούκη.
«Kiddo» του Μιχάλη Κίμωνα
Δύο ζευγάρια βρίσκονται στα πρόθυρα νευρικής κρίσης κατά τη διάρκεια ενός δείπνου όπου όλα θα πάνε στραβά. Τα πάθη θα δοκιμάσουν τα όριά τους, οι αποκαλύψεις θα είναι αμείλικτες, τα σωματικά υγρά και μια λαχταριστική τούρτα θα αναλάβουν δράση. Και όλα θα ήταν απλά συνηθισμένα, αν τα δύο αυτά ζευγάρια δεν ήταν απλώς τέσσερις πολύ νεότεροι άνθρωποι που με πρόχειρες προσθετικές, περούκες και με μια σκηνοθετική οδηγία που ξεκινάει από το «Ποιος Φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ» του Εντουαρντ Αλμπι και φτάνει μέχρι ένα queer role play εν εξελίξει, εξερευνούν τον κόσμο των ενηλίκων - των γονιών τους ή των μελλοντικών εαυτών τους; Ολα αυτά και τίποτα, σε ένα έξυπνο και προκλητικό παιχνίδι με τους κώδικες του σινεμά, της μεταμόρφωσης, των ρόλων και της υποκριτικής που μπορεί εύκολα να παρεξηγηθεί ως ένα απλό (παιδικό;) αστείο, μόνο που ακόμη κι έτσι είναι από αυτά που καθώς γελάς συνειδητοποιείς πως το κάνεις για να κρύψεις όλα τα απωθημένα, τις ενοχές και τις φοβίες σου μέσα στον απέραντο αλλά και τελικά στριμωγμένο χώρο ανάμεσα στο «φαίνεσθαι» και το «είναι».
Μανώλης Κρανάκης
Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Kiddo» του Μιχάλη Κίμωνα.
«tokakis ή What’s My Name» του Θάνου Τοκάκη
Ο Θάνος Τοκάκης κάνει περιοδεία στην Ελλάδα προκειμένου να αποδείξει το ταλέντο του ως σοβαρός ηθοποιός και να αποκτήσει επιτέλους το μερίδιο της επιτυχίας που τόσο επιθυμεί. Ο κόσμος όμως που συναντά θα τον θυμάται πάντα από το ρόλο του σε ένα σίριαλ 15 χρόνων πριν που παίζει σε βασανιστικές επαναλήψεις στην τηλεόραση, επιβεβαιώνοντάς του με κάθε τρόπο πως ο δρόμος για να φτάσει στην κορυφή είναι στρωμένος με αίμα, δάκρυα και ιδρώτα. Με τη μορφή ενός αστείου, ποπ, έξυπνου, οργισμένου, μελαγχολικού και κυρίως καυστικού για τη σύγχρονη αγωνία της «κοινωνικής εικόνας» mockumentary, ο ηθοποιός Θάνος Τοκάκης γίνεται ο ίδιος ένας περιοδεύων θίασος που και πίσω και μπροστά από την κάμερα ανοίγει με θάρρος την αυλαία σε ένα οδοιπορικό σε μια Ελλάδα που συντονίζεται διαρκώς στον εθνικό ύμνο ακόμη κι όταν - ή μάλλον ειδικά όταν - αυτός ρεμιξάρεται με αιώνες πατριαρχίας και ανελέητης βλαχιάς. Αυτοαναφορικός αλλά με αναζωογοονητικά απενοχοποιημένη διάθεση αυτο-σαρκασμού και ισόποσα αστείος και σπαρακτικός (συχνά και την ίδια ακριβώς στιγμή) μπροστά από την κάμερα, ο Τοκάκης κερδίζει και το στοίχημα της σκηνοθετικής ενορχήστρωσης ενός δύσκολου και πρωτότυπου για την Ελλάδα εγχειρήματος που αφήνει και σένα ισόποσα οργισμένο και απελευθερωμένο, με ένα χαμόγελο στα χείλη και με μια βαθιά θλίψη (συχνά και την ίδια ακριβώς στιγμή).
Μανώλης Κρανάκης
Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «tokakis ή What’s My Name» του Θάνου Τοκάκη.
Το 45ο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας θα διεξαχθεί φέτος από τις 5 μέχρι και τις 11 Σεπτεμβρίου στη Δράμα, αλλά και online.
Διαβάστε όλα όσα πρέπει να ξέρετε για το 45ο DSFF: To 45 Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμα ξεκινάει. Το Flix είναι εκεί!
Το Flix βρίσκεται στη Δράμα για να παρακολουθήσει όλες τις ταινίες του εθνικούς διαγωνιστικού προγράμματος και να γράψει γι' αυτές, αλλά και για να μεταφέρει την ατμόσφαιρα του Φεστιβάλ και εκτός των κινηματογραφικών αιθουσών.
Δείτε εδώ το τρέιλερ του 45ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Δράμας:
Η ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ ΤΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ
Οσοι επιθυμούν να παρακολουθήσουν το 45ο DISFF οnline, θα πρέπει να μπουν στην πλατφόρμα του φεστιβάλ (θα οδηγούνται εκεί και μέσω της ιστοσελίδας https://www.dramafilmfestival.gr από τον σύνδεσμο online festival) και να ακολουθήσουν τις οδηγίες. Οι ταινίες θα είναι διαθέσιμες από τις 5 Σεπτεμβρίου. Το βασικό πακέτο θα κοστίζει 5 ευρώ και με αυτό οι χρήστες θα έχουν πρόσβαση σε όλο το περιεχόμενο του Φεστιβάλ. Oι βραβευμένες ταινίες θα παραμείνουν διαθέσιμες στην πλατφόρμα μέχρι τις 15/9 το μεσημέρι.Στην πλατφόρμα θα προβληθούν τα 6 διαγωνιστικά προγράμματα και το πρόγραμμα Pitching. Η πλατφόρμα έχει ήδη ανοίξει για προαγορά του πακέτου.
