Η ταινία
Ο Θάνος Τοκάκης ξεκινά μια stand up comedy περιοδεία στην επαρχία προκειμένου να δείξει στον κόσμο πόσο σπουδαίος ηθοποιός είναι. Εκεί έρχεται αντιμέτωπος με το κοινό που δεν μπορεί να ξεχάσει την προ 15ετιας τηλεοπτική του εμφάνιση, αλλά και με τον ίδιο του τον εαυτό που τον πιέζει να φτάσει στην επιτυχία. Μέχρι τελικής πτώσεως.
Ο σκηνοθέτης
Ο Θάνος Τοκάκης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1980. Είναι απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου.
Ως ηθοποιός έχει συνεργαστεί με την Μικρή Πόρτα, το Θέατρο του Νότου (Αμόρε), το Δη. Πε. Θε. Σερρών, το Εθνικό Θέατρο, το Θέατρο Αλίκη, το Θέατρο Χορν, το Θέατρο της Οδού Κυκλάδων, τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών , το Μέγαρο Μουσικής, το Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας, το Δη. Πε. Θε. Κρήτης το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά και το Θέατρο Τέχνης με σκηνοθέτες τους Θωμά Μοσχόπουλο, Νίκο Μαστοράκη, Θοδωρή Γκόνη, Μάρθα Φριτζήλα, Γιάννη Χουβαρδά, Λευτέρη Βογιατζή, Σύλβια Λιούλιου, Χάρη Φραγκούλη, Έκτορα Λυγίζο, Γιολάντα Μαρκοπούλου, Κώστα Γάκη, Δημήτρη Λιγνάδη, Σύλλα Τζουμέρκα, Ακύλλα Καραζήση, Νικίτα Μιλιβόγιεβιτς, Παντελή Δεντάκη, Γιάννο Περλέγκα, Γιάννη Μόσχο και Θανάση Δόβρη.
Στο θέατρο έχει σκηνοθετήσει τη «Hannele» του Γκ. Χάουπτμαν στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, τον «Μαδαφάκα με το καπέλο» του Σ. Α. Γκίργκις στο θέατρο Skrow.
Συμμετείχε σε τηλεοπτικές και κινηματογραφικές παραγωγές με σημαντικότερες την «Ευτυχία» του Α. Φραντζή, «Ενήλικοι στο δωμάτιο» του Κ. Γαβρά και «Το Θαύμα της Θάλασσας των Σαργασσών» του Σ. Τζουμέρκα.
Είναι σεναριογράφος της μικρού μήκους ταινίας «Καουμπόης».
Είναι πτυχιούχος του Τμήματος Ηλεκτρονικής του Τ.Ε.Ι. Αθήνας. Το 2011 τιμήθηκε με το Βραβείο Χορν και το 2020 με το Βραβείο Β’ Ανδρικού ρόλου της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου. Του αρέσει το παγωτό μηχανής και αποθεώνει τον Βασίλη Καραπιάλη.
5 ερωτήσεις για το «tokakis ή What’s My Name»:
Πώς επιλέξατε το θέμα της ταινίας σας, ποια ήταν η αρχική ιδέα, ποια η ανάγκη να αφηγηθείτε αυτή την ιστορία;
Η αρχική ιδέα της ταινίας ήταν μια τηλεοπτική σειρά υβριδικού τύπου, κάτι ανάμεσα σε ντοκιμαντέρ και μυθοπλασία, στην οποία θα έκανα πραγματικές αποτυχημένες παραστάσεις stand up comedy στην επαρχία. Αυτή η ιδέα -παρότι διασκεδαστική για μένα- δεν μπορούσε να πάει παραπέρα κι έτσι μετουσιώθηκε σε ταινία μυθοπλασίας. Ένα mockumentary που την κάμερα την κρατάει ο ίδιος ο εαυτός του πρωταγωνιστή ο οποίος θέλει πάσει θυσία να φτάσει στην αναγνώριση θεωρώντας πως η επιτυχία είναι μονόδρομος στη ζωή του ανθρώπου. Αυτό είναι ένα προσωπικό μου βασανιστήριο και το οποίο πιστεύω πως βιώνει ο κάθε σύγχρονος άνθρωπος, πιεσμένος από κοινωνικές νόρμες που τον αναγκάζουν να πρέπει να γίνει «ο καλύτερος» απ’ όλους. Γράφοντας την ταινία, ουσιαστικά αντιλαμβανόμουν ταυτόχρονα τι είναι αυτό που με βασανίζει και γι’ αυτό άργησα να καταλήξω στο φινάλε, αφού δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω ακριβώς για να ξεπεράσω τους δικούς μου εφιάλτες.
Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση του να είσαι σκηνοθέτης στην Ελλάδα σήμερα; Τι σας δυσκόλεψε στην πραγματοποίηση της ταινίας, τι σας έφερε μεγάλη χαρά, ή τι σας εξέπληξε - θετικά ή αρνητικά;
Ευτυχώς δεν είμαι σκηνοθέτης στην Ελλάδα, είμαι απλά ένας ηθοποιός που θέλησε να σκηνοθετήσει. Το ευτυχώς το λέω με μεγάλη ανακούφιση αφού οι δυσκολίες για να κάνεις μια ταινία μικρού μήκους (πόσο μάλλον μια μεγάλου) είναι αμέτρητες και που φυσικά ξεκινάνε από τους ανεπαρκείς πόρους για την πραγματοποίηση μιας ταινίας. Το πιο δύσκολο (και απρόσμενο) πράγμα που αντιμετώπισα, είναι να βρεθεί παραγωγός. Οι περισσότερες εταιρίες παραγωγής αναζητούν "φεστιβαλικές" ταινίες, αφού δεν έχουν απολύτως κανένα όφελος από την παραγωγή μιας μικρού μήκους ταινίας πέρα από το πρεστίζ της συμμετοχής σε κάποιο διεθνές φεστιβάλ. Με αποτέλεσμα οι υπόλοιπες ταινίες που αποτελούν την συντριπτική πλειοψηφία, να γίνονται χωρίς τη βοήθεια εταιρίας παραγωγής. Προσωπικά πέρασα από πολλούς παραγωγούς: κάποιοι αρνήθηκαν, κάποιοι δεν ήθελαν αλλά δεν έλεγαν όχι, κάποιοι ήθελαν αλλά δεν μπορούσαν και κάποιοι ανέλαβαν και μετά εξαφανίστηκαν. Μέσα σε αυτήν την απελπισία βρέθηκε ο Τάσος και η Μαρίνα, οι οποίοι με πλήρη ανιδιοτέλεια, με πήραν από το χέρι και έκαναν την ταινία μου. Αν προσθέσεις σε αυτούς, το συνεργείο, άνθρωποι με περγαμηνές στο χώρο του σινεμά (η μισή ταινία για κάποιον άπειρο σκηνοθέτη), αλλά και νεότερα παιδιά που δούλεψαν με ελάχιστα χρήματα με μόνο οδηγό την αγάπη για το σινεμά, μαζί με όλους τους (πολλούς) ανθρώπους -σχετικούς και άσχετους με το χώρο- που βοήθησαν να γίνει η ταινία, τότε μόνο ευτυχής μπορώ να αισθάνομαι. Αυτό με αναπτέρωσε ηθικά όχι μόνο από καλλιτεχνικής πλευράς, αλλά και με μια ευρύτερη έννοια για το ανθρώπινο είδος. Κι αυτό είναι το σημαντικότερο που κέρδισα από αυτήν την εμπειρία.
Είναι οι πλατφόρμες και η νέα πραγματικότητα του streaming μια ευκαιρία για τη διανομή και προβολή της μικρού μήκους ταινίας; Που στέκεστε στο δίλημμα αίθουσες ή πλατφόρμες;
Μια σκληρή διαπίστωση κάνοντας την ταινία μου και που πριν από αυτό δεν είχα συνειδητοποιήσει ακούγοντας το συχνά αλλά αγνοώντας το: Δεν συγκρίνεται η προβολή μιας ταινίας στον κινηματογράφο με αυτήν σε οποιαδήποτε οθόνη του σπιτιού. Είναι άλλο μέσο. Ολα μικραίνουν: τα νοήματα, η ιστορία, οι χαρακτήρες ακόμα και το ίδιο το σινεμά. Ωστόσο η πραγματικότητα μας χτυπάει την πόρτα και οι πλατφόρμες είναι μια από αυτές. Το θέμα λοιπόν δεν είναι πλατφόρμα ή αίθουσα, αλλά πως μπορούμε να εκμεταλλευθούμε τις πλατφόρμες προκειμένου να έρθει ο κόσμος στις αίθουσες.
Τι σημαίνει το Φεστιβάλ Δράμας για σας, αλλά και για το σημερινό ελληνικό κινηματογραφικό τοπίο; Τι σημαίνουν οι συνεχείς επιτυχίες της ελληνικής ταινίας μικρού μήκους στο διεθνές τοπίο;
Το φεστιβάλ Δράμας αυτή τη στιγμή είναι ο πιο σημαντικός και ίσως ο μοναδικός δρόμος αναγνώρισης μιας ταινίας μικρού μήκους εντός συνόρων. Είναι υποχρέωση καταρχήν της πολιτείας να στηρίξει με κάθε μέσο το φεστιβάλ της Δράμας μακριά από κάθε πολιτική σκοπιμότητα. Και έπειτα για όλους τους ανθρώπους του κινηματογράφου όχι μόνο να στηρίζουν αλλά να βοηθούν με οποιοδήποτε τρόπο για να ισχυροποιηθεί η θέση του σε παγκόσμιο επίπεδο.
Οι επιτυχίες στο εξωτερικό σημαίνει πως το ελληνικό σινεμά αρχίζει να ενηλικιώνεται, αρχίζει να γράφει τη δική του ιστορία δημιουργώντας ένα προηγούμενο, αποδεικνύοντας πως όλο και περισσότεροι νέοι δημιουργοί έχουν τον δικό τους τρόπο να αφουγκραστούν μια ιστορία, κάτι το οποίο ευελπιστούμε να το προχωρήσουν παραπέρα με τόλμη και στις μεγάλου μήκους.
Ο,τι κι αν γίνει το σινεμά θα επιβιώσει γιατί...
Πάντα υπήρχε και πάντα θα υπάρχει η ανάγκη του ανθρώπου να παρακολουθεί την αφήγηση μιας ιστορίας, είτε για να ανακουφίσει τις υπαρξιακές του αγωνίες είτε για να περάσει η ώρα του τρώγοντας ποπκόρν.
Tokakis ή What's My Name?: | Σενάριο - Σκηνοθεσία Θάνος Τοκάκης | Παραγωγή Μαρίνα Δανέζη, Τάσος Κορωνάκης | Συμπαραγωγή Greek Film Center, Anmar, Multimedia, Toolkit | Πρωταγωνιστής Θάνος Τοκάκης | Διεύθυνση Φωτογραφίας Σίμος Σαρκετζής | Σκηνογράφος Πηνελόπη Βαλτή | Μοντάζ Γιώργος Γεωργόπουλος | Ενδυματολόγος Μάρλι Αλειφέρη | Μουσική Νίκος Παπαιωάννου | Διεύθυνση Παραγωγής Τάσος Κορωνάκης | Βοηθός Σκηνοθέτη Φαίδρα Τσολίνα | Ηθοποιοί Θάνος Τοκάκης, Κωνσταντίνος Βασιλάκης, Παναγιώτης Μουντάκης, Μιχάλης Μωράγιαννης, Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος, Αθανάσιος Θρουβάλας, Γιώργος Κωστόπουλος, Αθηνά Ντίνου, Σοφία Κουνιά , Γιώργος Τοκάκης, Τάκης Γιαννούτσος, Ηλιάνα Γαϊτάνη, Κατερίνα Ζαρίφη, Ναυσικά Σεργοπούλου, Ιωάννα Παπαγιάννη, Ανδρέας Παπαδόπουλος, Ηλίας Καμαράτος, Σύλας Τζουμέρκας, Γιώργος Φωτόπουλος, Γιώργης Βασιλόπουλος, Βίκυ Παπαδοπούλου, Αρτέμης Γαβαλάς | Βοηθός Διευθ. Φωτογραφίας Αίγλη Δράκου | 2ος βοηθός Διευθ. Φωτογραφίας Νίκος Διακουμανέας | Ηλεκτρολόγος Χάρης Πουρνιάς | Βοηθός Ηλεκτρολόγου Κώστας Λομβαρδάς | Σκριπτ Νίνα Ευσταθιάδου | Μίξη ήχου Δημήτρης Μυγιάκης | Ηχολήπτης Φώντας Κοντόπουλος | Βοηθοί παραγωγής Μαρία Κοντοπίδη, Στέφανος Ελπιζιώτης, Σοφιάννα Μπαλή , Βασίλης Μπλέτσας Βοηθός Διευθ. Παραγωγής Νάσα Χατζή Animation Νίκος Κελλης Βοηθός Σκηνογράφου Σοφία Πατσινακίδου | Βοηθός Ενδυματολόγου Ελίνα Τσούτσια Μακιγιάζ - Hair Stylist Ηλέκτρα Κατσιμίχα | Hair Stylist | Κωνσταντίνος Μεγαπάνος, Ιουλία Συγριμή | Οδηγός Θοδωρής Γεωργακόπουλος | Φωτογράφος Πλατό Nikolai Hamel | Λογιστής Κωνσταντίνος Μπαρμπαρούσης
